Φωνή πατρίδας...

Για κάποιους από μας υπάρχουν ιερά και όσια της φυλής απαράβατα...
Υπάρχουν καταστάσεις, που δεν σηκώνουν αναλογίες με το φτηνό και το επίκαιρο...
Υπάρχουν άνθρωποι, Έλληνες άνθρωποι, που πάτησαν στέρεα στον τόπο πριν από μας και τον εγνώρισαν, όπως μονάχα η ψυχή μπορεί να γνωρίζει...
Μας έδωσαν ήδη περισσότερα απ' όσα μας άξιζαν - γι' αυτό ας τους αφήσουμε, τουλάχιστον αυτούς, καλύτερα στην ευλογημένη γαλήνη τους, μη και ξυπνήσουν από τον αιώνιο ύπνο τους και με τα βογγητά τους στοιχειώσουν τον δικό μας... Και δικαίως!..

Νοιώθω πως είναι ύβρις - απρόκλητη κιόλας - να πληκτρολογείς σήμερα τις λέξεις "φωνή πατρίδας" στην κρεατομηχανή του Google και να προκύπτει πρώτη παραπομπή "άρθρο-παρέμβαση" του κ. Αντιπροέδρου για την χρεοκοπία της χώρας, αντί για το αναπάντητο ερώτημα του Σεφέρη, που ο κ. Ευ. Βενιζέλος, όπως κάθε ολοκληρωμένος πολιτικός ανήρ, θεώρησε καλό και πρέπον να οικειοποιηθεί και να ερμηνεύσει κατά το δοκούν.

"Ήταν ωραία όλ’ αυτά, μιά περιδιάβαση.

Όμως τό ξύλινο μαγγανοπήγαδο, τό λέν ‘λακάτιν,

κοιμισμένο στόν ίσκιο της καρυδιάς

μισό στό χώμα καί μισό μέσα στό νερό,

γιατί δοκίμασες νά τό ξυπνήσεις;

Είδες πώς βόγγηξε.  Κι’ εκείνη τήν κραυγή

βγαλμένη απ’ τά παλιά νεύρα του ξύλου

γιατί τήν είπες φωνή πατρίδας;"

Δεν ξέρω ποιούς ερωτά ο κ. Αντιπρόεδρος τι και γιατί ονοματίζουν φωνή πατρίδας ούτε και μπορώ να απαντήσω εξ ονόματός τους, με την ευκολία, που εξ ονόματος όλων ομιλούν οι πολιτικοί. Ξέρω, όμως, πως ό,τι βγαίνει με βογγητά από παλιά νεύρα ξύλου έχει πολλές πιθανότητες να είναι φωνή πατρίδας προαιώνιας.  
Ας λένε, λοιπόν, οι πολιτικοί μας ό,τι θέλουν, ας το γράφουν κιόλας κι ας το πιστεύουν. Μονάχα ν' αφήσουν ήσυχο τον Σεφέρη και τον Ελύτη και τον Ρίτσο... κι ακόμα κι άλλους...
Γιατί μπορεί να ξυπνήσει ο ποιητής. Και να τους θυμίσει πως δεν έγραψε μονάχα για ξύλα παλιά. Έγραψε και για ασπαλάθους... Εκεί, στο τέλος της ζωής του κοντά, έγραψε και για ασπάλαθους:

           Επί ασπαλάθων

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού,πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα και οι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμερα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας που αντηχούν ακόμη...

          Γαλήνη

-Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ,χαμένη στου μυαλού
τ'αυλάκια.
Τ΄όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από κείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
"τον έδεσαν χειροπόδαρα" μας λέει
"τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο κουρέλι".

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
Ο Παμφύλιος ο Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος

    

Ο πρόθυμος κ. Πρόεδρος

Δεν ήταν ωραία όσα έγιναν σήμερα, αλλά ποιός στ' αλήθεια εξεπλάγη; Ποιός δεν περίμενε ότι αργά ή γρήγορα θα φτάναμε σε τέτοιες καταστάσεις;
Έγραφα ήδη από τον Μάιο ότι αξιοσημείωτο στοιχείο των εαρινών διαδηλώσεων ήταν ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας άρχιζε σιγά-σιγά να μπαίνει στο κάδρο των πολιτικών ευθυνών και των στόχων των πολιτών. Από σήμερα γίνεται και κεντρικό πρόσωπο. Μπορεί να φταίει λιγότερο από όλους, αλλά έχει πλέον εκτεθεί με αλλεπάλληλα λάθη. Λάθη, που θα θυμίσουν σε όλους τώρα όχι μόνον ότι το 1940 ήταν μόλις 11 ετών και όχι 15 ετών αντάρτης, όπως μας είπε σήμερα, αλλά και ότι το 1989 προθύμως εμφανίσθηκε ως εκ των δανειστών του Ανδρ. Παπανδρέου, όταν ο αείμνηστος ήθελε να δικαιολογήσει στο "πόθεν έσχες" του την αγορά του διαβόητου και μοιραίου εκείνου σπιτιού της Εκάλης.
Εξ ίσου πρόθυμα έχει υπογράψει και κυρώσει όλους τους Νόμους, που έχει ψηφίσει η κυβερνητική πλειοψηφία, υπό το γνωστό καθεστώς εκβιασμών της βουλευτικής βούλησης και παρά τις όποιες κατά περίπτωση ενστάσεις αντισυνταγματικότητας του Επιστημονικού Συμβουλίου της Βουλής.
Χωρίς, άλλωστε, να του ζητηθεί ή να υποχρεούται να το κάνει - κάθε άλλο, μάλιστα! -  προθυμοποιήθηκε να πανηγυρίσει με δηλώσεις του τόσο την υπερψήφιση του λεγόμενου Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, τον περασμένο Ιούνιο και ενώ το Σύνταγμα καιγόταν, όπως, επίσης, και την μόλις προχθεσινή απόφαση του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την χρεωκοπία της Ελλάδας. Ωστόσο, τόσο το Μεσοπρόθεσμο όσο και προχθεσινή μοιραία για την χώρα και την κοινωνία της απόφαση αποτελούν πολιτικές επιλογές του κυβερνώντος κόμματος αποκλειστικά, και, καλώς ή κακώς, αμφισβητούνται σφόδρα από όλα τα υπόλοιπα κόμματα, καθώς και από πολύ μεγάλο μέρος του λαού. Τοποθετούμενος ως μη ώφειλε υπέρ αυτών των επιλογών, ο κ. Παπούλιας, τοποθετείται αυτομάτως και υπέρ του κυβερνώντος κόμματος.
Τούτο αποτελεί θεσμικό και πολιτικό σφάλμα, που, όπως όλοι είδαμε σήμερα, έβαλε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε κεντρικό σημείο του κάδρου των ευθυνών για την τρέχουσα περιπέτεια της χώρας. Κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να χαίρεται για την κατά τα λοιπά μοιραία αυτή κατάληξη. Όχι γιατί κινδυνεύει ο θεσμός ή η δημοκρατία, αλλά διότι στην δύσκολη αυτή συγκυρία το συγκεκριμένο πρόσωπο, που ενσαρκώνει σήμερα τον θεσμό, μπορεί να χρειασθεί να συγκαλέσει Συμβούλιο πολιτικών αρχηγών ή ακόμη και να αναλάβει πρωτοβουλίες για την ανάδειξη κυβερνητικού σχήματος πριν ή έπειτα από Εκλογές. Το απαιτούμενο για τέτοιες περιστάσεις κύρος και η αμεροληψία, η αποστασιοποίηση από τα κομματικά, έχουν ήδη τρωθεί καίρια - κι αυτό μπορεί να είναι κακό για τον τόπο.              

"ΜΟΥΣΙΚΗ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ" - Αντάμωμα στην Σαντορίνη

ΜΟΥΣΙΚΗ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ by Γιάννης Δ. Καρνεσιώτης | Make Your Own Book

Από 30 Σεπτεμβρίου μέχρι και 3 Οκτωβρίου 2011, με πείσμα πολύ ενάντια στους καιρούς, πραγματοποιήθηκε στην Σαντορίνη το ετήσιο αντάμωμα παραδοσιακών μουσικών από τα νησιά του Νοτίου Αιγαίου. Με την υποστήριξη της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου, του Μουσείου Λαϊκών Οργάνων "ΦΟΙΒΟΣ ΑΝΩΓΕΙΑΝΑΚΗΣ" και πολλών ανώνυμων κι επώνυμων τοπικών παραγόντων και εθελοντών, 350 μουσικοί, γυναίκες κι άντρες από 6 μέχρι 86 ετών - κι από κοντά κάποιοι εξαίρετοι ειδικοί προσκεκλημένοι - κατέκλυσαν πόλεις, χωριά και καλντερίμια της Σαντορίνης, μπόλιασαν τον αλμυρό αγέρα της με μουσικές παλιές και νεώτερες, αντάλλαξαν μεταξύ τους και μ' εμάς τα βιώματα της μουσικής παράδοσης του Αιγαίου, παρέσυραν τους πάντες και τα πάντα στο διάβα τους σε ρυθμούς διονυσιακούς, μεθυστικούς...
Το Λεύκωμα με τον τίτλο "ΜΟΥΣΙΚΗ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ" είναι μια ιδιωτική έκδοση, που τεκμηριώνει φωτογραφικά πρόσωπα και στιγμές από το αντάμωμά τους. Δεν είναι διόλου απαραίτητη η αγορά του, καθώς ολόκληρο - 240 σελίδες περίπου - είναι απολύτως προσβάσιμο και διαθέσιμο στο INTERNET, με δυνατότητα να το δει κανείς σε full screen mode, στον Υπολογιστή του, κάνοντας απλώς κλικ εδώ.

Δυστυχώς, η καταγραφή δεν είναι ούτε εξαντλητική ούτε πλήρης,  γιατί ο φωτογράφος δεν κατόρθωσε να προλάβει όλα όσα γίνονταν βράδυ-πρωί σ' όλο το νησί, μέσα κι έξω από το επίσημο Πρόγραμμα. Προσπάθησε, πάντως, να διασώσει και να μεταδώσει την απόλαυση και την συγκίνηση των ημερών, να δείξει ότι η  παράδοσή μας, συμπεριλαμβανομένης της μουσικής παράδοσης, είναι μήτρα πολλών στοιχείων, συστατικών του ατομικού και συλλογικού μας χαρακτήρα και προσδιοριστικών της ιστορικής μας διαδρομής... είναι, τελικά, από πολλές απόψεις, συνειδητές και μη, η ίδια μας η ταυτότητα!..

Για όσους ενδιαφέρονται, ακολουθεί ολόκληρη η ΕΙΣΑΓΩΓΗ του Λευκώματος:

 Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα τραγούδια μας...

Είναι αρχαία η γη μας. Αρχαία κι η θάλασσα, που την περιζώνει. Αρχαίοι κι εμείς, οι κάτοικοι – με βαρειά την αίσθηση και την συνείδηση πως ερχόμαστε από πολύ μακριά, πως τον κόσμο όλο τον έχουν σε μεγάλο βαθμό διαμορφώσει προπάτορες, που πολύ πριν από μας πατούσαν στο ίδιο τούτο χώμα, λούζονταν στην ίδια θάλασσα, ανάσαιναν τον ίδιον αέρα. Πάπποι και προπάπποι, που στην γλώσσα μας επεξεργάσθηκαν τα βιώματά τους και  συγκρότησαν ένα μεγάλο κομμάτι της παγκόσμιας κληρονομιάς. Το πιο σημαντικό κομμάτι της,  λένε πολλοί...
Εν αρχή ην το χάος, ίσως, αλλά, αμέσως μετά, ην ο άνθρωπος. Ο άνδρας, η γυναίκα, ο Έλληνας, όπως διαμορφώθηκε στο φυσικό του περιβάλλον κι όπως διαμόρφωσε βασικές αρχές και αξίες, τρόπο ζωής και τρόπο σκέψης. Όλ’ αυτά,  που χρόνια τώρα παραλαμβάνουμε και παραδίδουμε, με την σειρά μας ο καθένας. Την κοινή κληρονομιά, την παράδοση την τόσο στενά κι αναπόσπαστα δεμένη με τον τόπο, που γίνεται τελικά κοινή μοίρα, κομμάτι ακέραιο του ατομικού και συλλογικού γονιδιώματος, στοιχείο ταυτότητας, απόδειξη ιθαγένειας.

Ο μεγάλος Έλληνας φωτογράφος Κώστας Μπαλάφας (1910-2011), που εντρύφησε όσο κανένας άλλος ομότεχνός του στο σώμα και στο πνεύμα της Ελληνικής παράδοσης, έλεγε ότι "Είμαστε ένας λαός με βαθιά ριζωμένη παράδοση. Η παράδοση δεν είναι μια κούφια λέξη στο στόμα των φραγκοδασκάλων, είναι το καταστάλαγμα της παρατήρησης αιώνων". [1]
Την ίδια απλή σοφία απηχεί κι η Απεραθίτισα Παρασκευή Μάρκου, που ακόμα σήμερα καλλιεργεί τον πατροπαράδοτο δεκαπεντασύλλαβο σε Ναξιώτικη ντοπιολαλιά:
"... Όλα τα νοιώθαν οι παλιοί και τα παρατηρούσα
και τα μορφοσπουδάζασι γκαι μ' εουτάν εζούσα
Δικιά ντου γνώμη ο καθανείς δεν είχε να τη μπράξει
στην φύση εδιδάσκουντα γκι εμάθαινε ντη ντάξη...". [2]


Αυτό ακριβώς είν’ η παράδοσή μας. Όχι κάτι έξω από την ζωή ούτε παραγέμισμα ελεύθερου χρόνου, αλλά η ίδια η ζωή κι οι τρόποι μας, το ζύμωμα και το χώνεμα  παρατηρήσεων και συμπερασμάτων στην καθημερινή πράξη, στην επιβίωση, στην έκφραση συναισθημάτων, αναγκών, φόβων, ονείρων.
Με την μουσική πάντα σε ρόλο πρώτο, γιατί έκφραση ανθρώπινη δίχως μουσική, τραγούδι και χορό δεν γίνεται, δεν είν’ ολόκληρη κι ακέρια. Μουσική από όργανα πρωτόγονα, αρχέγονα, φτιαγμένα μονάχα με τα απολύτως διαθέσιμα υλικά - δέρματα, καλάμια, ξύλα, κέρατα - στίχοι αυτοσχέδιοι, αυθόρμητοι,  βήματα ρυθμικά, πιασίματα των χεριών, που όλα μαζί  αφηγούνται τα βασικά και θεμελιώδη του ανθρώπου. Γιορτάζουν την ζωή σ' όλες της τις εκφάνσεις ως  κοινό κτήμα, κοινό βίωμα: πότε τον έρωτα και πότε τον χωρισμό, πότε την γέννα και πότε τον θάνατο, πότε την σπορά και το κρασί, την καλή σοδειά και το κυνήγι, την πλούσια ψαριά, το θαύμα του κόσμου, το μυστήριο και τον πόνο του.
Δεν υπάρχει τρόπος άλλος από την μουσική, τρόπος καλύτερος κι αμεσότερος, πιο καθολικός και πανανθρώπινος για μια τέτοιαν έκφραση, μια τέτοιαν επικοινωνία.  Μονάχα με την μουσική παρασύρονται τα τρίσβαθα του ανθρώπινου είναι και της ψυχής και βγαίνουν στην επιφάνεια, γίνονται φθόγγοι, ήχοι, χειρονομίες, κινήσεις, γλώσσα του στόματος και γλώσσα του σώματος, λυτρώνουν και λυτρώνονται. Και μετά ταξιδεύουν, πάνε παντού. Με κύματα. Ναι, με κύματα ταξιδεύουν στον τόπο μας. Κύματα, που σπάνε στους βράχους, κι άλλα κύματα, που ακουμπάνε γλυκά στις αμμουδιές. Κύματα, που κουβαλούν φωνές ανθρώπινες κι ανάσες λαχανιασμένες, λυγμούς και μελωδικά ερωτόλογα. Ήχους από τσαμπούνες,  ήχους από λαγούτα, ήχους από σουραύλια κι άλλους ήχους, που έρχονται από παλιά, πολύ παλιά, και ξαποσταίνουν για λίγο μαζί μας. Ήχους, που μας αγκαλιάζουν και μας αδελφώνουν, ήχους, που δεν παύουν ποτέ, μόνο συνεχίζουν το ταξίδι τους στον χρόνο, από το παρελθόν στο παρόν κι από δω στο μέλλον. Κάπως σαν τις γενιές, που διαδέχονται η μια την άλλη, σαν τα παιδιά, που στηρίζονται γερά στο ένα τους πόδι κι απλώνουν το χέρι ν' αδράξουν την σκυτάλη, για να συνεχίσουν από κει, που αφήσανε οι προηγούμενοι τον καλόν αγώνα, το τραγούδι, τις μουσικές, τους χορούς, την αγάπη για τον τόπο και τους ανθρώπους του, τον ήλιο, το χώμα, το νερό, τον αέρα, την αλμύρα, την προαιώνια μήτρα, το Αρχιπέλαγος, που το λέγαν Αιγαίο, που πάντα θα το λένε Αιγαίο, όσοι αιώνες κι όσοι άνθρωποι κι αν περάσουν.

Δεν ζει, δεν επιβιώνει ο άνθρωπος χωρίς όλα τούτα. Χωρίς τους δεσμούς του και χωρίς να γιορτάζει τους δεσμούς του δεν μπορεί. Κι ακόμα πιο πολύ, πάνω και μέσα σε τούτο τον αρχέγονο γιορτασμό είναι που σμίγει μοιραία το προαιώνιο ζευγάρι, η γυναίκα με τον άντρα.
Εδώ λύνεται ο άντρας, λευτερώνεται, αφήνεται στο αυθόρμητο και στο αληθινό. Γιατί ο άντρας μονάχα στο τραγούδι, μιλάει για τις αγάπες του, τους πόνους και τους φόβους του. Αλλιώς σωπαίνει, γυρνάει από την δουλειά αμίλητος κι αμίλητος μένει ώς τ' άλλο πρωί, ούτε στον εαυτό του δεν μιλάει,
τ' αφήνει όλα στον αέρα, ανείπωτα, σαν να διστάζουν να βγούνε στο φως,  σαν να αρκεί που υπονοούνται, αλλιώς θα χαθούν, θα διαλυθούν, θα γίνουν ένα τίποτε αυτά, που στο τραγούδι και στον χορό γίνονται το παν, το άπαν, το σύμπαν όλο σ' έναν λόγο, ένα γέλιο κι ένα δάκρυ, μια χειρονομία.
Με την μουσική, λέγονται όλα πια, όλα τα λόγια τα μεγάλα, αυτά, που θάθελε και πιο πολύ αυτά που δεν θάθελε ο καθένας να πει, οι αλήθειες της ψυχής και της καρδιάς και του κορμιού ακόμη... Με τραγούδι και χορό μονάχα βγαίνουν πηγαία η χαρά κι ο πόνος της αγάπης, ο λεβέντικος εκείνος πόνος, που όρθιος υποφέρει, όρθιος κουβαλάει την πίκρα της προδοσίας, της εγκατάλειψης, του χωρισμού του ζωντανού και του χωρισμού του άλλου, του θανάτου...

Για πολλούς λόγους είναι σπουδαία η παράδοση, θα μας πουν οι επιστήμονες, που την μελετούν. Ακόμα κι εκείνοι, όμως, θα δεχθούν πως ακόμη πιο σπουδαίο από την μελέτη της είναι το βίωμά της, γιατί αυτή η κοινότητα ηθών, εθίμων, τρόπων είναι που μας συνδέει άμεσα με την γη μας και τους γύρω μας. Αυτή διατηρεί άρρηκτους και ζωτικούς τους δεσμούς μας με τους πριν από μας και με τους μετά, με τα παιδιά μας και με τ’ άλλα παιδιά. Παιδιά, που δεν έχουν γεννηθεί ακόμη, αλλά στον ίδιο τόπο θα τους πρέπει να ζήσουν, ν’ αγαπήσουν και να τραγουδήσουν. Παιδιά, που τους χρωστάμε ακριβώς όσα λάβαμε κι εμείς – τίποτε λιγότερο!

Ο ενθουσιασμός κι η μαζικότητα της Συνάντησης παραδοσιακών μουσικών του Αιγαίου στην Σαντορίνη, το Φθινόπωρο του 2011,  αλλά κι αυτή τούτη η ανταπόκριση του κοινού στις εκδηλώσεις, ανέδειξαν την ένταση, με την οποία βιώνεται ακόμα σήμερα μια πτυχή της παράδοσής μας, η πιο διαδεδομένη και δημοφιλής ίσως: η μουσική των νησιών του Αρχιπελάγους. Είναι, ευτυχώς, πολλοί όσοι με γνώση ή ένστικτο ή και με τα δύο υπερασπίζονται και κληροδοτούν μουσικούς τρόπους και δρόμους, που τους δόθηκαν. Είναι πολλοί όσοι, παράλληλα με τις καθημερινές δουλειές τους, στέκουν ορθοί, χαίρονται, πεισμώνουν και κοπιάζουν για την διατήρηση, την διάδοση και την μετάδοση μιας μουσικής με ρίζες βαθειές στον χρόνο και στον τόπο, τον κοινό τόπο όλων. Είναι μια άλλου είδους, άλλου ήθους και άλλης ποιότητας, ιθαγένεια αυτή:  η μουσική ιθαγένεια, που μπορεί να μη καταγράφεται στα στοιχεία της  ταυτότητας, αλλά επιμένει ανεξίτηλη στην καρδιά του καθενός από μας.           

                                                                                                                      

                                                                                                             Γιάννης Δ. Καρνεσιώτης

                                                                                                             Αθήνα, Οκτώβριος 2011 

Παραπομπές:

[1]: "Μπαλάφας, ο πρώτος του χορού", Εφημ. "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" / Τέχνες & Γράμματα,  Σελ. 1,   

       Κυριακή, 16/10/2011

[2]: Στέφανος Ματθαίου Πολυκρέτης: "Η Απείρανθος Νάξου μέσα από τα τραγούδια του λαού της",   

        Σελ. 448, Αθήνα 2008 

Οι αγαθοβιόληδες κι οι γερμανοτραφέντες

Όταν εδώ και μήνες πολλούς, πρωτομίλησε ο Μίκης Θεοδωράκης για τις ζοφερές προοπτικές του τόπου, έτσι και επικρατήσει η λογική και η μπότα των Γερμανών και της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης, που καμμιά σχέση δεν έχει με την Ευρώπη, στην οποία μας έβαλε με το έτσι θέλω ο πρεσβύτερος Καραμανλής, κάποιοι αγαθοβιόληδες και κάποιοι γερμανοτραφέντες δεν άφησαν προσβολή για προσβολή που να μη του την απευθύνουν.
Και τι δεν άκουσε ο άνθρωπος; Χωρίς γνώση, οι ανιστόρητοι, χωρίς αιδώ, οι πολιτιστικά αγράμματοι, χωρίς φιλότιμο και βιώματα, οι ευφυολόγοι ρηχοκειμενογράφοι τον έστησαν στον τοίχο αυτόν, που έδωσε το αίμα και τα νιάτα του για τον τόπο, αυτόν, που σερνόταν από ξερονήσι σε ξερονήσι, αυτόν, που και στα σχεδόν 90  δεν το βάζει κάτω κι αγωνίζεται για τους συνανθρώπους του...
Αναρωτιέμαι τι έχουν να πουν τώρα, που επαληθεύεται σε όλα...
Αναρωτιέμαι τι έχουν να πουν για την πατρίδα τους και για τους συμπολίτες τους, για τους ανθρώπους, που θα τους καταπιεί το μαύρο γερμανικό σκοτάδι...
Αναρωτιέμαι αν θα βγουν από τα σκοτεινά κι ανήλιαγα λαγούμια της σκέψης τους για να μας συστήσουν να πούμε σήμερα το "ΝΑΙ", που ούτε ο γερμανόφιλος δικτάτορας Μεταξάς δεν τόλμησε να πει πριν από 71 χρόνια...

Καλύτερα να σκύψουν το κεφάλι και να σιωπήσουν... Καλύτερα...
            

Με δυό λόγια - κι ούτε ένα περισσευούμενο...

Με τις συνθήκες, που επικρατούν, ο καθένας μπορεί να νομίζει ότι έχει δίκιο ή άδικο η μία ή η 

άλλη πλευρά - όμως, αυτό έχει όλο και λιγότερη σημασία πια! Απλώς επιτείνει την σύγχυση και 

όσο διαχέεται η σύγχυση τόσο  διαρρηγνύεται ό,τι ακόμη απομένει από τους συνεκτικούς δεσμούς της κοινωνίας μας. 

Το μόνο βέβαιο είναι ότι τα όποια σχέδια των ξένων δεν γίνονται αποδεκτά από τον Ελληνικό λαό, που επιθυμεί, προ παντός,  να διατηρήσει την κυριαρχία στην πατρίδα του. Ως εκ τούτου, οι Εκλογές πλέον δεν είναι λύση απλώς και μόνο για μια νωπή λαϊκή εντολή στην τύχη, αλλά, κυρίως, για να αναγκασθούν επί τέλους ΟΛΑ τα Κόμματα να επεξεργασθούν συγκεκριμένο 

Ελληνικό σχέδιο λύσης, δικό του το καθένα, και να επιλέξουμε ΕΜΕΙΣ με υπευθυνότητα όποιο

νομίζουμε καλύτερο και αποτελεσματικότερο.

Μεσάνυχτα ακριβώς...

Ούτε καν στο παρά πέντε... Η Κυβέρνηση φαίνεται να έχει εξαντλήσει πλέον όλες της τις δυνάμεις και το πολιτικό κεφάλαιο, που είχε άφθονο μόλις δυό χρόνια πριν.
Η ηγεσία του Κυβερνώντος Κόμματος διαχειρίσθηκε το πρώτο της εξάμηνο με τρόπο άφρονα για την ίδια και την χώρα, με τρόπο προσβλητικό για τον λαό. Κι όπως έχασε πρώτα την εμπιστοσύνη των ξένων οικονομικών και πολιτικών παραγόντων, έτσι έχασε, στην συνέχεια, και την εσωτερική κοινωνική στήριξη. Πρώτα απομακρύνθηκαν, ψυχικά αποξενωμένα και πολιτικά απογοητευμένα, τα χαμηλά και τα μεσαία στρώματα. Όπως όλοι γνωρίζουμε, όμως, κρίσιμος παράγοντας για το εσωτερικό μέτωπο είναι η στήριξη των μεγάλων ΜΜΕ και του οικονομικού κατεστημένου - των Τραπεζών, πρωτίστως. Η εικόνα στο σημείο αυτό είναι θολή, αλλά αναγκαστικά ξεκαθαρίζει σιγά-σιγά.
Η προϊούσα κοινωνική και οικονομική αποσύνθεση, σε συνδυασμό με την διάχυτη αίσθηση ότι η Κυβέρνηση όχι μόνον δεν κυβερνά, αλλά ούτε καν ενδιαφέρεται να επεξεργασθεί προτάσεις και επ' αυτών να διαπραγματευθεί είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό οδήγησαν νομοτελειακά στις  εξελίξεις των τελευταίων 24ώρων.

• Ο Πρωθυπουργός με νύχια και με δόντια παλεύει να μείνει εκτός κάδρου. Άφαντος... 
• Ο επί των Οικονομικών Αντιπρόεδρος και επίδοξος διάδοχος, αντιλαμβανόμενος  ότι ο χρόνος δεν λειτουργεί υπέρ του, τεντώνει το σχοινί, λαμβάνοντας οικονομικά μέτρα, που προκαλούν όχι μόνον την Κοινοβουλευτική Ομάδα και την κοινωνία, αλλά και την ίδια την κοινή λογική, την αριθμητική του Δημοτικού και του 1+1=2, πιθανόν αποσκοπώντας σε ανατροπή της Κυβέρνησης, ηρωική έξοδο και ανάληψη του Κόμματος μέσα στην αναταραχή, που θα ακολουθήσει.
• Τρεις Υπουργοί με αρχηγικές φιλοδοξίες δημοσιοποιούν αιφνιδίως πολιτική πλατφόρμα, χωρίς κανείς να τους την ζητήσει, με αδιαμφισβήτητη  συνέπεια να ανακοπεί ο καλπασμός του Αντιπροέδρου προς τον στόχο του και να μη ασχοληθεί κανείς με τις Πρωθυπουργικές θέσεις σε δύο μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες, την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" και το "ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ". Ενδιαφέρον το ότι ομιλούν για "εγκληματικές"  επαγγελματικές συντεχνίες 3 στελέχη, που μεσουράνησαν την τελευταία 15ετία, στο πλαίσιο του λεγόμενου εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, ενδιαφέρον ότι αποφεύγουν οποιαδήποτε αυτοκριτική, ενδιαφέρον ότι δεν ομιλούν διόλου για την πλέον κλειστή και κυρίως υπεύθυνη συντεχνία, την αδελφότητα του πολιτικού συστήματος της τελευταίας 30ετίας, που συναλλάχθηκε απρόσκοπτα με όλες τις υπόλοιπες.
• Οι Έλληνες τραπεζίτες, αντιλαμβανόμενοι ότι η απώλεια του εθνικού ελέγχου επί της οικονομικής πολιτικής τους ωθεί στο περιθώριο ή ακόμη και εκτός των Τραπεζών τους,  εκφράζονται ανοικτά κατά της πολιτικής "κουρέματος", που απεργάζεται η Τρόικα, χωρίς αντίσταση από την Ελληνική Κυβέρνηση. 
• Η Δικαστική εξουσία, διακρίνοντας ότι οι μισθολογικές περικοπές αφορούν πλέον και στην ίδια, διαπιστώνει για πρώτη φορά την αντισυγματικότητα της ασκούμενης πολιτικής, που είναι, παρ' όλα ταύτα,  γνωστή σε όλους όσοι ζουν στην Ελλάδα το τελευταίο 18μηνο.
• Και ο παραδοσιακά φιλικός στο σύστημα ΠΑΣΟΚ Τύπος, με προεξάρχοντα τον ΔΟΛ και το "ΒΗΜΑ" του, αποκαλύπτει ότι εντός της Κυβέρνησης λέγονται και τεκμηριώνονται όλα όσα ο Ελληνικός λαός ψυχανεμιζόταν  - ότι, δηλαδή, ακόμα και το πολυδιαφημισμένο Μνημόνιο δεν ήταν προϊόν ζηλευτών και αξιέπαινων τεχνοκρατών, αλλά μνημείο αρπακολλισμού του χειρίστου είδους. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού, όπως θυμούνται οι παρατηρητικοί πολίτες, η απόφαση προσφυγής στον ήδη διαβόητο μηχανισμό της Τρόικας ελήφθη την 23/4/2011 και ήδη την 2/5/2011, μόλις 10 ημέρες αργότερα, δημοσιοποιήθηκε το τελικό κείμενο ενός περίπλοκου  σχεδίου σωτηρίας. Πότε μελετήθηκε η Ελληνική πραγματικότητα και η οικονομία, πότε διασταυρώθηκαν στοιχεία, πότε εκπονήθηκαν προτάσεις και λύσεις σε χρονίζοντα προβλήματα και αγκυλώσεις, πότε έγινε διαπραγμάτευση και οριστικοποίηση; Μέσα σε 10 ημέρες τα πρόλαβαν όλα και οι δύο πλευρές - 4, αν θεωρήσουμε μη ενιαία την Τρόικα...  Miracolo, miracolo!!!    

Όλα τούτα καθιστούν εκ των πραγμάτων ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα την αυριανή αιφνιδιαστική συνάντηση, που ζήτησε να έχει ο Πρωθυπουργός με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εν μέσω μιας γενικής σύγχυσης ως προς το αν η Κυβέρνηση διατηρεί την δεδηλωμένη στο Κοινοβούλιο, την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και την πλειοψηφία στο εκλογικό σώμα, τον έλεγχο στον Κρατικό μηχανισμό, ο οποίος, πάντως, απεργεί εν τω συνόλω του είτε με λευκό τρόπο είτε ευθέως και απροσχημάτιστα.         

Ο επί των Οικονομικών Αντιπρόεδρος μίλησε προ ημερών για επιστροφή στο 2004, αλλά η γενική ατμόσφαιρα και κατάσταση παραπέμπει όλο και περισσότερο σε προγενέστερη χρονολογία: 1974, καθώς πύρωνε θείος Ιούλιος μήνας...
Μόνη ελπίς να διαπιστώσουμε γρήγορα αν τελικά είμαστε στο "παρά πέντε", στο "ακριβώς" ή ακόμη και στο "και πέντε" - χρειαζόμαστε επί τέλους μια κάποια αφετηρία!          
 

Φωνή εκ του τάφου

Σημείωση: Το δημοσίευμα προέρχεται από το "ΠΑΡΟΝ" της Κυριακής, 16/10/2011.

Θεωρώ τουλάχιστον αυθαίρετη την σύνδεση των σκέψεων του Καθηγητή Γ. Α. Μαγκάκη με τους κατά κυριολεξίαν μετανάστες, αλλά οι σκέψεις καθ' εαυτές διατηρούν την αξία τους για όσους πονούν τον τόπο αυτό.

Για να μη ξεχνιόμαστε...

Όποιος Γερμανός στον λόγο του χρησιμοποιεί ακόμη σήμερα τον όρο "τελική λύση" είτε αγνοεί την πολύ πρόσφατη ιστορία του έθνους του είτε προσδοκά να την ξαναζήσει - κι η χαρά του δεν τον αφήνει να κρυφτεί...

Περί ρεαλισμού των ξένων - και έναντι των ξένων...

Οι επαγγελματίες του λόγου, τουτέστιν, οι πολιτικοί, οι συγγραφείς κι ακόμη περισσότερο οι δημοσιογράφοι, γνωρίζουν καλά πως πολύ συχνά μια "πιασάρικη ατάκα", ένα σύντομο κι εύπεπτο ευφυολόγημα, αρκεί όχι μόνον για να αγκιστρώσει τον ακροατή ή τον αναγνώστη, αλλά ακόμη και για να τον παρασύρει να υιοθετήσει το σύνολο ενός κειμένου.
Εποχές οξείας κρίσης αξιών και δεδομένων, εποχές σύγχυσης, όπως η σημερινή, προσφέρουν πάμπολλες ευκαιρίες για τέτοιες ατάκες, που λειτουργούν σαν ξώβεργες και σε παγιδεύουν να αποδεχθείς κι όλα τα υπόλοιπα - ακόμη και τα υπόρρητα, τα μη ευθέως λεγόμενα - ως εξ ίσου ευφυή, αναγκαία... ή και αυτονόητα.

Διάβαζα σήμερα το άρθρο "Ο ρεαλισμός των ξένων" του δημοσιογράφου, κ. Κ. Γιαννακίδη, στο protagon.gr, όπου ξεχώριζε ακριβώς μια τέτοια ατάκα:  "... πατριώτης δεν είναι αυτός που κρεμάει τη σημαία στο μπαλκόνι, αλλά εκείνος που παίρνει ειλικρινές εκκαθαριστικό στο γραμματοκιβώτιο.". 
Σε συνθήκες όπως οι σημερινές, η διατύπωση εντυπωσιάζει, ακούγεται αυτονόητη κι εντυπώνεται αμέσως στον πολίτη, που βρίσκεται σε σύγχυση, που βρίσκει καθημερινά νέες επιστολές της Εφορίας στο γραμματοκιβώτιό του... 
Απλό πράγμα, λοιπόν, ο πατριωτισμός. Μια ακόμη αφηρημένη έννοια, μια παλιά όσο κι ο άνθρωπος μεγάλη ιδέα, στην οποία προσδίδουμε σήμερα οικονομικό περιεχόμενο και τελειώσαμε! 
Ασφαλώς η φορολογική ειλικρίνεια αποτελεί δείγμα σεβασμού στην κοινωνία των συμπολιτών και φιλοπατρίας, αλλά ανησυχώ περισσότερο για το ότι πάνω στην ατάκα αυτή θεμελιώνεται η θεωρία ότι ορθώς αναλαμβάνουν τα ηνία της χώρας οι Γερμανοί, για να τελειώσουν με ρεαλισμό και οργάνωση ό,τι άφησαν μισοτελειωμένο οι Βαυαροί του Όθωνα... Α priori, δηλαδή, και άνευ όρων ορθή και ευεργετική η ωμή παρέμβαση των Γερμανών στα εσωτερικά της χώρας! 
Ωστόσο, με δεδομένο το ότι φορολογικά ειλικρινείς είναι κατά τεκμήριον οι μισθωτοί και οι μικρομεσαίοι, αυτό, που "περιέργως" δεν εξηγεί, αλλά προσπερνά ο συνήθως οξύνους αρθρογράφος, είναι το γιατί οι καλοί μας Γερμανοί "επιτίθενται" κατά προτεραιότητα και μανιωδώς εναντίον αυτών των "πατριωτών ειλικρινών φορολογουμένων". 
Ασχολίαστο μένει και το γεγονός ότι αυτοί οι εξυγιαντές ζητούν να ξεχάσουμε όχι μόνον όσα μας χρωστούν από την εποχή της θηριώδους Κατοχής τους, αλλά ακόμη και τις υποθέσεις τύπου SIEMENS, που, όμως, στην δική τους χώρα θα αποτελούσαν έγκλημα καθοσιώσεως! Τι είδους εξυγίανση και κοινωνικο-οικονομικά οράματα απεργάζονται, λοιπόν, για την Ελλάδα; Σιγή ασυρμάτου κι εδώ... 
Δεν προκόβουν, όμως, κοινωνίες και χώρες υπό καθεστώς ξένης κατοχής. Αντιθέτως, βέβαια, προκόβουν και κάνουν περιουσίες μεμονωμένα άτομα - όσα εγκαίρως τοποθετούνται στις σωστές θέσεις του νέου πολιτικού ταμπλώ!
Σ' ό,τι αφορά τον ρεαλισμό, που είναι αιφνιδίως πολύ του συρμού στις τάξεις πολιτικών και δημοσιογράφων, ας μου επιτραπεί να πω ότι αν ο Ιωάννης Μεταξάς (που μάλλον έδινε ευρύτερο νόημα στον πατριωτισμό από την απλή φορολογική ειλικρίνεια) επιδείκνυε κάποτε αντίστοιχο ρεαλισμό η Ενωμένη Ευρώπη μπορεί να ήταν κιόλας 70 χρόνων σήμερα... και ναζιστική...

Προς Κύριον Δημήτριο Κουσελά

τ. Υφυπουργό των Οικονομικών
Ενταύθα

Αγαπητέ Κύριε:
Ένας Υφυπουργός των Οικονομικών, ο οποίος στέλνει την λίστα των 3.000 μεγαλο-οφειλετών του Δημοσίου στο Μέγαρο Μαξίμου και όχι στις κατά περίπτωση αρμόδιες Δ.Ο.Υ., για να γίνουν τα αυτονόητα και να κινηθούν οι διαδικασίες είσπραξης, ασφαλώς και πρέπει να πάει σπίτι του!
Ευχαριστώ για την προσοχή σας.