Περί ρεαλισμού των ξένων - και έναντι των ξένων...

Οι επαγγελματίες του λόγου, τουτέστιν, οι πολιτικοί, οι συγγραφείς κι ακόμη περισσότερο οι δημοσιογράφοι, γνωρίζουν καλά πως πολύ συχνά μια "πιασάρικη ατάκα", ένα σύντομο κι εύπεπτο ευφυολόγημα, αρκεί όχι μόνον για να αγκιστρώσει τον ακροατή ή τον αναγνώστη, αλλά ακόμη και για να τον παρασύρει να υιοθετήσει το σύνολο ενός κειμένου.
Εποχές οξείας κρίσης αξιών και δεδομένων, εποχές σύγχυσης, όπως η σημερινή, προσφέρουν πάμπολλες ευκαιρίες για τέτοιες ατάκες, που λειτουργούν σαν ξώβεργες και σε παγιδεύουν να αποδεχθείς κι όλα τα υπόλοιπα - ακόμη και τα υπόρρητα, τα μη ευθέως λεγόμενα - ως εξ ίσου ευφυή, αναγκαία... ή και αυτονόητα.

Διάβαζα σήμερα το άρθρο "Ο ρεαλισμός των ξένων" του δημοσιογράφου, κ. Κ. Γιαννακίδη, στο protagon.gr, όπου ξεχώριζε ακριβώς μια τέτοια ατάκα:  "... πατριώτης δεν είναι αυτός που κρεμάει τη σημαία στο μπαλκόνι, αλλά εκείνος που παίρνει ειλικρινές εκκαθαριστικό στο γραμματοκιβώτιο.". 
Σε συνθήκες όπως οι σημερινές, η διατύπωση εντυπωσιάζει, ακούγεται αυτονόητη κι εντυπώνεται αμέσως στον πολίτη, που βρίσκεται σε σύγχυση, που βρίσκει καθημερινά νέες επιστολές της Εφορίας στο γραμματοκιβώτιό του... 
Απλό πράγμα, λοιπόν, ο πατριωτισμός. Μια ακόμη αφηρημένη έννοια, μια παλιά όσο κι ο άνθρωπος μεγάλη ιδέα, στην οποία προσδίδουμε σήμερα οικονομικό περιεχόμενο και τελειώσαμε! 
Ασφαλώς η φορολογική ειλικρίνεια αποτελεί δείγμα σεβασμού στην κοινωνία των συμπολιτών και φιλοπατρίας, αλλά ανησυχώ περισσότερο για το ότι πάνω στην ατάκα αυτή θεμελιώνεται η θεωρία ότι ορθώς αναλαμβάνουν τα ηνία της χώρας οι Γερμανοί, για να τελειώσουν με ρεαλισμό και οργάνωση ό,τι άφησαν μισοτελειωμένο οι Βαυαροί του Όθωνα... Α priori, δηλαδή, και άνευ όρων ορθή και ευεργετική η ωμή παρέμβαση των Γερμανών στα εσωτερικά της χώρας! 
Ωστόσο, με δεδομένο το ότι φορολογικά ειλικρινείς είναι κατά τεκμήριον οι μισθωτοί και οι μικρομεσαίοι, αυτό, που "περιέργως" δεν εξηγεί, αλλά προσπερνά ο συνήθως οξύνους αρθρογράφος, είναι το γιατί οι καλοί μας Γερμανοί "επιτίθενται" κατά προτεραιότητα και μανιωδώς εναντίον αυτών των "πατριωτών ειλικρινών φορολογουμένων". 
Ασχολίαστο μένει και το γεγονός ότι αυτοί οι εξυγιαντές ζητούν να ξεχάσουμε όχι μόνον όσα μας χρωστούν από την εποχή της θηριώδους Κατοχής τους, αλλά ακόμη και τις υποθέσεις τύπου SIEMENS, που, όμως, στην δική τους χώρα θα αποτελούσαν έγκλημα καθοσιώσεως! Τι είδους εξυγίανση και κοινωνικο-οικονομικά οράματα απεργάζονται, λοιπόν, για την Ελλάδα; Σιγή ασυρμάτου κι εδώ... 
Δεν προκόβουν, όμως, κοινωνίες και χώρες υπό καθεστώς ξένης κατοχής. Αντιθέτως, βέβαια, προκόβουν και κάνουν περιουσίες μεμονωμένα άτομα - όσα εγκαίρως τοποθετούνται στις σωστές θέσεις του νέου πολιτικού ταμπλώ!
Σ' ό,τι αφορά τον ρεαλισμό, που είναι αιφνιδίως πολύ του συρμού στις τάξεις πολιτικών και δημοσιογράφων, ας μου επιτραπεί να πω ότι αν ο Ιωάννης Μεταξάς (που μάλλον έδινε ευρύτερο νόημα στον πατριωτισμό από την απλή φορολογική ειλικρίνεια) επιδείκνυε κάποτε αντίστοιχο ρεαλισμό η Ενωμένη Ευρώπη μπορεί να ήταν κιόλας 70 χρόνων σήμερα... και ναζιστική...