Ο πρόθυμος κ. Πρόεδρος

Δεν ήταν ωραία όσα έγιναν σήμερα, αλλά ποιός στ' αλήθεια εξεπλάγη; Ποιός δεν περίμενε ότι αργά ή γρήγορα θα φτάναμε σε τέτοιες καταστάσεις;
Έγραφα ήδη από τον Μάιο ότι αξιοσημείωτο στοιχείο των εαρινών διαδηλώσεων ήταν ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας άρχιζε σιγά-σιγά να μπαίνει στο κάδρο των πολιτικών ευθυνών και των στόχων των πολιτών. Από σήμερα γίνεται και κεντρικό πρόσωπο. Μπορεί να φταίει λιγότερο από όλους, αλλά έχει πλέον εκτεθεί με αλλεπάλληλα λάθη. Λάθη, που θα θυμίσουν σε όλους τώρα όχι μόνον ότι το 1940 ήταν μόλις 11 ετών και όχι 15 ετών αντάρτης, όπως μας είπε σήμερα, αλλά και ότι το 1989 προθύμως εμφανίσθηκε ως εκ των δανειστών του Ανδρ. Παπανδρέου, όταν ο αείμνηστος ήθελε να δικαιολογήσει στο "πόθεν έσχες" του την αγορά του διαβόητου και μοιραίου εκείνου σπιτιού της Εκάλης.
Εξ ίσου πρόθυμα έχει υπογράψει και κυρώσει όλους τους Νόμους, που έχει ψηφίσει η κυβερνητική πλειοψηφία, υπό το γνωστό καθεστώς εκβιασμών της βουλευτικής βούλησης και παρά τις όποιες κατά περίπτωση ενστάσεις αντισυνταγματικότητας του Επιστημονικού Συμβουλίου της Βουλής.
Χωρίς, άλλωστε, να του ζητηθεί ή να υποχρεούται να το κάνει - κάθε άλλο, μάλιστα! -  προθυμοποιήθηκε να πανηγυρίσει με δηλώσεις του τόσο την υπερψήφιση του λεγόμενου Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, τον περασμένο Ιούνιο και ενώ το Σύνταγμα καιγόταν, όπως, επίσης, και την μόλις προχθεσινή απόφαση του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την χρεωκοπία της Ελλάδας. Ωστόσο, τόσο το Μεσοπρόθεσμο όσο και προχθεσινή μοιραία για την χώρα και την κοινωνία της απόφαση αποτελούν πολιτικές επιλογές του κυβερνώντος κόμματος αποκλειστικά, και, καλώς ή κακώς, αμφισβητούνται σφόδρα από όλα τα υπόλοιπα κόμματα, καθώς και από πολύ μεγάλο μέρος του λαού. Τοποθετούμενος ως μη ώφειλε υπέρ αυτών των επιλογών, ο κ. Παπούλιας, τοποθετείται αυτομάτως και υπέρ του κυβερνώντος κόμματος.
Τούτο αποτελεί θεσμικό και πολιτικό σφάλμα, που, όπως όλοι είδαμε σήμερα, έβαλε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε κεντρικό σημείο του κάδρου των ευθυνών για την τρέχουσα περιπέτεια της χώρας. Κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να χαίρεται για την κατά τα λοιπά μοιραία αυτή κατάληξη. Όχι γιατί κινδυνεύει ο θεσμός ή η δημοκρατία, αλλά διότι στην δύσκολη αυτή συγκυρία το συγκεκριμένο πρόσωπο, που ενσαρκώνει σήμερα τον θεσμό, μπορεί να χρειασθεί να συγκαλέσει Συμβούλιο πολιτικών αρχηγών ή ακόμη και να αναλάβει πρωτοβουλίες για την ανάδειξη κυβερνητικού σχήματος πριν ή έπειτα από Εκλογές. Το απαιτούμενο για τέτοιες περιστάσεις κύρος και η αμεροληψία, η αποστασιοποίηση από τα κομματικά, έχουν ήδη τρωθεί καίρια - κι αυτό μπορεί να είναι κακό για τον τόπο.