Τεχνοκράτες και πολιτικοί

Σ' όλη την διάρκεια του Ελληνικού δράματος, οι ξένες πολιτικές ηγεσίες και τα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης απορούσαν γιατί το Κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δεν συνεργάζεται με την Κυβέρνηση.
Χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο, θεωρώ ότι η άρνηση συνεργασίας, στην βάση επί μέρους διαφωνιών βαπτισμένων "διαφορετικό μείγμα πολιτικής" και "αναπτυξιακός προσανατολισμός των μέτρων, ήταν απλώς το πρόσχημα ώστε η Αξιωματική Αντιπολίτευση να παραμείνει, ως ώφειλε, η χρυσή εφεδρεία του πολιτικού συστήματος και να αποτελέσει την άμεση εναλλακτική λύση, είτε όταν θα ερχόταν η ώρα των Εκλογών είτε στην περίπτωση που τα λάστιχα της Κυβέρνησης θα κλάταραν όλα μαζί - όπως κι έγινε!
Πριν προλάβουμε να καταλάβουμε το γιατί και το πώς, ο τόπος βρέθηκε όχι με μια Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας ή Εθνικής Συνεργασίας, όπως συνεζητείτο το βράδυ της παροχής ψήφου εμπιστοσύνης, αλλά απλώς και αιφνιδίως, πριν ο αλέκτωρ του Σαββάτου λαλήσαι τρις, με μια Κυβέρνηση τρικομματική και, εν συνεχεία, με Πρωθυπουργό επιβεβλημένο έξωθεν του πολιτικού συστήματος. Σοφόν το σαφές!

Όσοι, λοιπόν, ρωτούσαν τόσον καιρό γιατί δεν συνεργάζεται η Αξιωματική Αντιπολίτευση έθεταν - εν γνώσει τους ή όχι - λάθος ερώτημα, με συνέπεια να λαμβάνουν λάθος απαντήσεις ή απαντήσεις, που ενέτειναν την σύγχυση. Το σωστό ερώτημα θα ήταν γιατί δεν συνεργάζεται η κοινωνία, γιατί δεν πείθεται, γιατί δεν συναινεί... Κανείς δεν το έθεσε και, ακόμη περισσότερο, κανείς δεν προσπάθησε να κάνει την κοινωνία να συναινέσει, μέσα από την λήψη εκείνων των μέτρων, που θα ήταν κοινωνικά δίκαια, εύλογα, αποτελεσματικά. Με συνέπεια την κορύφωση των λαϊκών αντιδράσεων, μ' αφορμή τις εκδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου...    

Η τακτική περιθωριοποίησης της κοινωνίας ακολουθήθηκε ανενδοίαστα και κατά τις διαδικασίες εξεύρεσης  νέου Κυβερνητικού σχήματος. Περιφρονήθηκαν προκλητικά όλες οι διατάξεις του Συντάγματος, που ορίζουν τι συμβαίνει σε περίπτωση παραίτησης Πρωθυπουργού ή Κυβέρνησης. Δεν κλήθηκε η Κοινοβουλευτική Ομάδα της πλειοψηφίας να εκλέξει και να υποδείξει νέο Πρωθυπουργό, δεν τηρήθηκε καμμία διαδικασία διερευνητικών συσκέψεων πολιτικών αρχηγών, υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στο φως της ημέρας, δεν επιζητήθηκε η ευρύτερη πολιτική συναίνεση. Ο τραγέλαφος, που βιώσαμε επί μία εβδομάδα, ήταν φυσική συνέπεια της καταστρατήγησης του Συντάγματος, που σκοπό είχε να κρατήσει την κοινωνία στο απόλυτο περιθώριο των τεκταινόμενων στο παρασκήνιο - και από την άποψη αυτή θεωρώ σφάλμα την αποχή των Κομμάτων της Αριστεράς, που θα μπορούσαν και θα ώφειλαν να απαιτήσουν από μιας αρχής την πιστή τήρηση του Συντάγματος και οπωσδήποτε να παραστούν, έστω και όταν στο τέλος εκλήθησαν, και να καταγγείλουν τόσο τις διαδικασίες όσο και τα αποτελέσματά τους.

Η περιθωριοποίηση, η περιφρόνηση, η κατατρομοκράτηση της Ελληνικής κοινωνίας, δύσκολα  προοιωνίζονται κάτι καλό για την χώρα και για την Κυβέρνηση του αρχιτέκτονα των Greek Statistics, κ. Παπαδήμου. Η μια κάποια αρχική ευφορία, λόγω της απαλλαγής από τον διαρκώς ψευδόμενο και ανεπαρκή τέως Πρωθυπουργό, θα δώσει μάλλον σύντομα την θέση της σε μια ρεαλιστικότερη αποτίμηση των εξελίξεων και η κοινωνία θα βρεθεί πάλι απέναντι.
Ίσως, στο κλίμα αυτό, η Αριστερά να δρέψει πλούσιους καρπούς - ειδικά αν ενωθεί πρόσκαιρα, προκειμένου να αποτραπεί η σχεδιαζόμενη λαίλαπα - αλλά το ζητούμενο δεν είναι ακριβώς αυτό. Το ζητούμενο δεν είναι η άμυνα και ο αρνητισμός, αλλά η εποικοδομητική ισορροπία του συστήματος, η εκπόνηση ουσιαστικών και πειστικών εναλλακτικών λύσεων, που θα μπορούν να συνεγείρουν την κοινωνία και να την ωθήσουν μπροστά.
Οι "τεχνοκράτες" δεν είναι διόλου βέβαιο ότι το μπορούν.
Συνήθως διεκπεραιώνουν απλώς μιαν εντολή - και όχι πάντα προς την κατεύθυνση, την οποία επιτάσσει ή επιθυμεί η κοινωνία.

Σε τελευταία ανάλυση, τα πολιτικά πρόσωπα, καλά ή κακά, αναδεικνύονται, οι τεχνοκράτες μόνον υποδεικνύονται!  

Είμαστε όλοι Αριστεροί...

Πρώτ' απ' όλα, είμαστε άνθρωποι κι ιδιότητα πρώτη του ανθρώπου είναι ο ανθρωπισμός. Δίχως αυτόν, τίποτε δεν είναι κανείς μας.
Κι ο ανθρωπισμός είναι η νέα Αριστερά - πρέπει να είναι. Δίχως αυτόν, τίποτε δεν είναι καμμιά Αριστερά.
Γι αυτό και μόνον γι' αυτό σήμερα... από σήμερα...είμαστε όλοι Αριστεροί!.. Ακόμη κι όσοι δεν είμαστε, ακόμη κι όσοι δεν ήμασταν ποτέ κι ούτε φανταζόμασταν ποτέ ότι θα γίνουμε...

Η ευημερία κι η ασφάλεια μιας κοινωνίας δεν είναι αγαθά, που απολαμβάνονται κατά μόνας. Μόνον συλλογικά νοούνται - ποτέ περιχαρακωμένα κι απομονωμένα σε μικρόκοσμους!
Γι' αυτό, δεν νοιάζομαι να σωθεί ούτε η χώρα μου ούτε η τάξη μου ή εγώ, αν είναι την σωτηρία αυτή να την πληρώσει έστω κι ένας άνθρωπος με την δική του ζωή και το αίμα του.

Κι όποιος πρεσβεύει άλλα, θα βρίσκει εμένα, προσωπικά, απολύτως αντίθετο!
   

Παραδομένος στην χλεύη

Δικαίως παραδίδεται στην χλεύη όχι μόνον των ηττημένων των προηγούμενων Εκλογών, αλλά ακόμα και στην χλεύη των δικών του... και στην χλεύη των Ευρωπαίων και των Αμερικανών εταίρων και συμμάχων, που νόμιζαν ότι βρήκαν τον πρώτο αξιόπιστο και έντιμο Έλληνα συνομιλητή... τον πιο πρόθυμο και τον πιο υπάκουο...
Έχασε, πρώτα, την στήριξη των μικρομεσαίων στρωμάτων, που τα πρόδωσε και τα ξέσκισε στο γόνατο...
Έχασε την στήριξη των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και του οικονομικο-επιχειρηματικού κατεστημένου, που αρχικά νόμιζαν πως θα μείνουν αλώβητοι από τους ερασιτεχνισμούς του...
Κι όταν πια άρχισε να παίζει και με τις Τράπεζες, ήταν φανερό στους παρατηρητικούς πως μετρούσε μέρες...
Ο πρώτος Έλληνας Πρωθυπουργός, που κατάφερε το ακατόρθωτο: να έρθει αντιμέτωπος με το σύνολο της κοινωνίας, ανεξαρτήτως οικονομικής επιφάνειας και κοινωνικού στρώματος...
Είχε απομείνει μόνον ένα στήριγμα: η ελίτ της Ευρωπαϊκής ηγεσίας. Αμφιλεγόμενο στήριγμα, αλλά εν πάση περιπτώσει στήριγμα και καταφύγιο και μοχλός εκβιασμού της Ελληνικής κοινωνίας και του Ελληνικού πολιτικο-οικονομικού συστήματος υπέρ του.
Άρκεσε, όμως, μονάχα μια ανόητη έμπνευση, μια στιγμή απερισκεψίας, για να καταλάβουν οι μεν  ευήθεις πως ο βασιλιάς είναι τελείως γυμνός οι δε εταίροι και σύμμαχοι ότι είναι και ασύλληπτα επικίνδυνος.
Αυτή ήταν και η αρχή του τέλους, το πολύ σύντομο χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Το κακό είναι πως αφήνει την χώρα στα πρόθυρα της απόλυτης κοινωνικής καταστροφής και την οικονομία καθημαγμένη. Είναι αμφίβολο αν θα περισωθεί τίποτε από την Ευρωπαϊκή Ελλάδα, για την οποία πάσχισε ακόμα κι ο πατέρας του, με τον ιδιόρρυθμο τρόπο του.

Από μιαν άλλη άποψη, βέβαια, κατάφερε καίριο πλήγμα στον εν Ελλάδι οικονομικό φιλελευθερισμό και ξαναζωντάνεψε το Κομμουνιστικό κίνημα και τα ιδεώδη του, που πλατσούριζαν στα ρηχά του lifestyle και της νεοελληνικής ευδαιμονίας. Ακούγεται ειρωνικό, αλλά ίσως, τελικά, αυτή να ήταν η μεγάλη προσφορά του στον παγκόσμιο Σοσιαλισμό...

Υ.Γ.: Δεν γράφονται με χαρά ούτε καν με ανακούφιση οι γραμμές αυτές, αλλά με πικρία - ειδικά, μάλιστα, αν συνεκτιμηθεί ότι τις εξελίξεις εκβίασε το Ευρωπαϊκό Ιερατείο, εγκαινιάζοντας έτσι με τον πιο επίσημο τρόπο τις βίαιες παρεμβάσεις του στα εσωτερικά της χώρας. Η απρονοησία του απερχόμενου Πρωθυπουργού μπορεί να πυροδοτήθηκε από την σχεδόν ανεξέλεγκτη Πανελλήνια οργή της 28ης Οκτωβρίου, αλλά πυροδότησε κι αυτή, με την σειρά της, μιαν Ευρωπαϊκή αντίδραση, που μόνον δεινά μπορεί να προοιωνίζεται για την εθνική κυριαρχία στα επόμενα χρόνια.
Μολονότι δεν μπορούμε να προδικάσουμε το μέλλον, είναι πολύ πιθανό να ζήσουμε απίστευτες καταστάσεις στο αμέσως επόμενο διάστημα, που κανένας εχέφρων πολίτης δεν θα επιθυμούσε: Μια σφόδρα πιθανή εκλογική καταβαράθρωση της σημερινής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, που θα φορτωθεί όλα τα κρίματα, ενώ ταυτόχρονα θα τα φορτώνει - τα φορτώνει ήδη - στον αρχηγό της.
Την πολιτική κατακρεούργηση αυτού του αρχηγού από τα ίδια του τα στελέχη - η κοινωνία τον έχει κιόλας διαγράψει, αλλά τα στελέχη του δεν θα του συγχωρήσουν ποτέ ότι έχασαν την ευκαιρία δύο τετραετιών στην εξουσία και ότι αμαυρώθηκε η εικόνα και η ουσία ενός από τους δύο μείζονες πυλώνες του πολιτικού μας συστήματος.
Από αυτά, όμως, πιο σπουδαίο κρίνω τον κίνδυνο της κοινωνικής έκρηξης, που δεν θα μπορεί να συγκρατηθεί, καθώς η κοινωνία θα έχει πλέον απέναντί της την σύμπραξη των δύο μεγάλων Κομμάτων εξουσίας, χωρίς να υπάρχει εκείνος, που θα κρατάει τα μπόσικα. Οι αφελέστεροι των παρατηρητών έβλεπαν στην αρνητική, αντιμνημονιακή, στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξουσιομανία ή έλλειψη πολιτικής και οξύνοιας, αντί να αντιληφθούν πως απλώς αποτελούσε την ασφαλιστική δικλείδα του συστήματος, την βαλβίδα εκτόνωσης, σε περίπτωση που τα πράγματα πήγαιναν τελείως στραβά - όπως και πήγαν... Η άρνηση του κομματικού μηχανισμού να οργανώσει κοινωνική αντίδραση παρά την πίεση της βάσης ήταν, ωστόσο, πολύ εύγλωττη.
Το σύστημα θα έχει στην διάθεσή του 3-4 μήνες και μια δεύτερη ευκαιρία για να πείσει ότι αυτή είναι η σωστή πολιτική. Δεν είμαι βέβαιος ότι με την κοινωνία σε κατάσταση βρασμού θα το καταφέρει - αλλά ας περιμένουμε....        

"Άλα του, του μάγκα..."

Θα μπορούσα κι εγώ να γράψω πολλά για τις πολιτικές εξελίξεις των ημερών. Να πω για την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ηγεσία της, για την Κυβέρνησή μας και τον Κυβερνήτη, για την Αντιπολίτευση και τις κυβιστήσεις της, για την Δανειακή Σύμβαση και το Δημοψήφισμα, για την ψήφο εμπιστοσύνης και για τα μύρια όσα, που γεμίζουν το καλάθι της πολιτικής ζωής - αλλά, αλίμονο, αφήνουν όλο και πιο άδεια την πραγματική μας ζωή και το δικό της καλάθι.
Έχουν, όμως, όλα γραφεί ή ειπωθεί ήδη. Από απλούς πολίτες, από δημοσιογράφους και αρθρογράφους, από πολιτικούς. Δεν θάχα τίποτε καινούριο κι εμβριθές να εισφέρω.        
Θα πω μόνον τούτο. Το έθνος, ο λαός, το εκλογικό σώμα, η κοινωνία μας, έχουν την τελευταία διετία εξευτελισθεί όσο ποτέ κι όσο κανείς. Έχουν υπομείνει κάθε κατηγορία και κάθε χαρακτηρισμό, που απαντάται στο Ποινικό Δίκαιο - το μόνο, που μένει πιά και που ίσως λίγους να εξέπλησσε, είναι να μας σύρουν όλους, συλλογικά, στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης...
Τάχουμε ακούσει όλα, ναι - αλλά αν σε κάποια κατηγορία συμφωνούμε σχεδόν όλοι είναι το ότι ανεχθήκαμε πολλά, ίσως και όλα, ότι είπαμε πολλά "δεν βαριέσαι;" και "ωχ, αδερφέ!", πολλά "ε και;" σε σκάνδαλα μικρά ή μεγάλα, σε μικρούς και θρασύδειλους ανθρώπους της δημόσιας ζωής ή σε επικίνδυνους τύπους, που μας φάνταζαν απλώς παλιάτσοι και γραφικοί - σε πολιτικούς της κακιάς ώρας, δηλαδή, που αντί να εμπνέονται και να ασκούν πραγματική πολιτική, έπαιζαν σκάκι, ψάχνοντας για την κίνηση ματ, έπαιζαν χαρτιά, για να κάνουν την μπλόφα και να μαζέψουν την χαρτούρα από το τραπέζι, έπαιζαν μπάλλα, με τον νου στην ντρίπλα κι όχι στο γκολ!

Ήρθε, όμως, η ώρα να τους κρίνουμε όλους όχι με βάση τις μπλόφες και τις ντρίπλες στον αντίπαλο, όχι επειδή οι καταφερτζήδες την φέρανε ο ένας στον άλλο ή στους Αμερικάνους, στους Ρώσους, στους Ευρωπαίους, αλλά με βάση την συνέπεια λόγων και ιδεών με πράξεις καθημερινές και μη,  με βάση την εντιμότητα στα μικρά και στα μεγάλα της ζωής, το fair game, που έγραψε κάποτε, θάταν ΄79, ο πρεσβύτερος Καραμανλής στους Ευρωπαίους ομολόγους του και μ' αυτήν  την επίκληση - ναι, μονάχα μ' αυτήν! - μας δέχθηκαν στην Ευρωπαϊκή οικογένεια.            

Γιατί η μπαγαποντιά είναι στάση ζωής κι όσοι πολιτεύονται με τέτοια προσέγγιση, ναι, την φέρνουν  στον πολιτικό τους αντίπαλο, εσωκομματικό ή μη. Ναι, εισπράττουν το χειροκρότημα της γαλαρίας, το "άλα του, του μάγκα" της πλέμπας στα καφενεία...
Αλλά από πίσω βάζουν χέρι στο Δημόσιο Ταμείο...
Και στο τέλος θα την φέρουν και σε μας...
Καμμιά αμφιβολία γι' αυτό! Τόκαναν τόσα χρόνια και μας το τρίβουν οι ίδιοι τώρα στην μούρη - ναι, οι ίδιοι είναι! - ότι το ξέραμε και τους ανεχόμασταν και τους χειροκροτούσαμε. Και, πάντως,  τους ψηφίζαμε...
Θα τους ξαναψηφίσουμε;    

Αύρα μιας άλλης εποχής

... γιατί υπάρχει γύρω μας αυτή η αύρα - παράλληλα με άλλες, με όλες τις άλλες μεν, αλλά υπάρχει ευτυχώς κι αυτή...

... γιατί σε χώρες σαν την Ελλάδα, χώρες ευλογημένες από την Φύση κι από την Ιστορία, συνυπάρχουν όλες οι εποχές τους, δεμένες αξεδιάλυτα εδώ ακριβώς, δίπλα μας, στο παρόν...

... γιατί η ιδιοσυστασία του ανθρώπου συμπεριλαμβάνει ακέραια κι αναπόσπαστη την μουσική έκφραση... Όλα όσα νοιώθουμε και σκεπτόμαστε - φόβοι, χαρές, λύπες, όνειρα - δένονται αρμονικά, εκφράζονται πληρέστερα, πάνε πιο μακριά, μέσα από το τραγούδι και ειδικά το Ελληνικό τραγούδι, που κατά παγκόσμια πρωτοπορία, κατόρθωσε και πάντρεψε μοναδικά μουσική και ποίηση, μεγάλη ποίηση...   

Η Σόνια Θεοδωρίδου και η νέα δισκογραφική εταιρεία ΤΗΕ ΗUMAN VOICE μας καλούν την Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011 και ώρα 1:00 μ.μ. σ' έναν καθαγιασμένο χώρο, στο ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΓΓΕΛΟΥ & ΛΗΤΩΣ ΚΑΤΑΚΟΥΖΗΝΟΥ,  Λεωφ.Αμαλίας 4, (5ος όροφος), στο Σύνταγμα, για να μας παρουσιάσουν το CD “CAVAFY – Shades of Love..." - Δώδεκα συμφωνικά τραγούδια για υψίφωνο, βαρύτονο και ορχήστρα βασισμένα σε αναγνωρισμένα και ανέκδοτα ποιήματα του Αλεξανδρινού ποιητή, Κωνσταντίνου Καβάφη. Η μουσική - έργο ζωής ανήκει στον συνθέτη Dr. Αθανάσιο Σιμόγλου, που ζει και δημιουργεί στην Γερμανία. Η ορχήστρα, που ακούγεται, είναι η ORCHESTRA MOBILE, με μαέστρο τον Θεόδωρο Ορφανίδη. 

 

Για το μουσικό έργο "Cavafy - Shades of Love..." θα μας μιλήσουν ο Γιώργος Χρονάς, Ποιητής - Εκδότης της Οδού Πανός και για κάποιους από μας μορφή εμβληματική των Γραμμάτων και της γενιάς του '70, ο Γιώργος Β. Μονεμβασίτης, Κριτικός - Ιστορικός μουσικής και ο Κωνσταντίνος Μπούρας, Ποιητής - Συγγραφέας.

Και μετά... α... μετά, θάχουμε την χαρά να ακούσουμε την ίδια την σοπράνο, Σόνια Θεοδωρίδου, σε τραγούδια του δίσκου.

 

Θα πάμε, λοιπόν. Τόχουμε ανάγκη να πάμε. Για να δούμε και ν' ακούσουμε, αλλά και για να μοιρασθούμε έστω και λίγο από τον αέρα, που ανάσαναν στο μαγικό σαλόνι των Κατακουζηνών άνθρωποι, που, όπως έγραφα μόλις προχθές, πόνεσαν τον τόπο, γιατί τον γνώρισαν και τον ψηλάφησαν όχι με αισθήσεις θνητές και πεπερασμένες, αλλά με την ψυχή! 

Πληροφορίες για την οργάνωση της εκδήλωσης παρέχονται από την "Elmira Classical Projects", στην διεύθυνση e-mail elmiraclassical@yahoo.com

Για ένα Citroen αδειανό

Και διερωτώμαι: επί 24 μήνες εξευτέλισαν την χώρα και τον λαό, που τους ψήφισε, εξαθλίωσαν μεγάλες μάζες ανθρώπων όλων των ηλικιών και των φύλων, οδήγησαν στην πτώχευση και στο λουκέτο εκατοντάδες μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις, κουνώντας μας το δάχτυλο, ψήφισαν Νόμους που γύρισαν την χώρα 50 και 100 χρόνια πίσω... και θα φύγουν έτσι, σαν κύριοι ή σχεδόν; Για μια Μιλένα κι ένα Citroen αδειανό; Για μια Καϊλή; Πόσο πιο εξευτελιστικό πια μπορεί να γίνει;

Για να ξέρουμε για τι μιλάμε

Κάποιοι ανησυχούν για ένα ενδεχόμενο "ΟΧΙ" σε τυχόν πραγματοποίηση του περιβόητου (σιγά μη γίνει) δημοψηφίσματος. Κάποιοι λένε ότι θα σημάνει και έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Καλό θάναι αυτοί οι κάποιοι, αν είναι νεώτεροί μου, να μάθουν, κι αν είναι συνομήλικοι ή μεγαλύτεροί μου να θυμηθούν, πως η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει απολύτως καμμία σχέση με την ΕΟΚ, στην οποία μας έβαλε ο πρεσβύτερος Καραμανλής. Η τότε ΕΟΚ ήταν μια κλειστή λέσχη ισχυρών, ισότιμων κρατών, με κοινούς πολιτικούς δεσμούς και οράματα και με κοινό κοινωνικο-πολιτικό προσανατολισμό, που έβρισκε λύσεις και ισορροπίες στα περίπλοκα διεθνή και εσωτερικά ζητήματα μέσα από έντιμους πολιτικούς συμβιβασμούς οραματιστών πολιτικών. Δεν ήταν το σημερινό ανεκδιήγητο συνονθύλευμα κρατών και λαών, που είναι ελάχιστα συνεκτικό, που αφήνει πίσω τις κοινωνίες για να τρέξει προς την εξυπηρέτηση οικονομικών και μόνο δεικτών, που λειτουργεί με τον νόμο της ζούγκλας και την επιβολή της θέλησης του ισχυρού ενός επί των υπολοίπων 26. Η ΕΟΚ παρείχε σε όλους τους πολίτες της κοινωνική, πολιτική και οικονομική ασφάλεια. Η σημερινή Ε.Ε., την οποία πιπιλάνε σαν καραμέλα πολλοί αρχοντοχωριάτες, που πλούτισαν από χρηματιστηριακά, τραπεζικά, ομολογικά και ολυμπιακά σκάνδαλα, τι ακριβώς παρέχει στον απλό πολίτη; Ας μας πουν... Συγκεκριμένα, όμως - γιατί μέσα σ' αυτήν την Ε.Ε, δεν νοιώθω και τόσο ασφαλής πια όσο το '80 και το '81...