Πρώτ' απ' όλα, είμαστε άνθρωποι κι ιδιότητα πρώτη του ανθρώπου είναι ο ανθρωπισμός. Δίχως αυτόν, τίποτε δεν είναι κανείς μας.
Κι ο ανθρωπισμός είναι η νέα Αριστερά - πρέπει να είναι. Δίχως αυτόν, τίποτε δεν είναι καμμιά Αριστερά.
Γι αυτό και μόνον γι' αυτό σήμερα... από σήμερα...είμαστε όλοι Αριστεροί!.. Ακόμη κι όσοι δεν είμαστε, ακόμη κι όσοι δεν ήμασταν ποτέ κι ούτε φανταζόμασταν ποτέ ότι θα γίνουμε...
Η ευημερία κι η ασφάλεια μιας κοινωνίας δεν είναι αγαθά, που απολαμβάνονται κατά μόνας. Μόνον συλλογικά νοούνται - ποτέ περιχαρακωμένα κι απομονωμένα σε μικρόκοσμους!
Γι' αυτό, δεν νοιάζομαι να σωθεί ούτε η χώρα μου ούτε η τάξη μου ή εγώ, αν είναι την σωτηρία αυτή να την πληρώσει έστω κι ένας άνθρωπος με την δική του ζωή και το αίμα του.
Κι όποιος πρεσβεύει άλλα, θα βρίσκει εμένα, προσωπικά, απολύτως αντίθετο!
Πριν από 4 ώρες
.JPG)
.JPG)
Αναρτήσεις
18 σχόλια:
την καλημέρα μου, συμφωνώ με τον ανθρωπισμό, αλλα η αριστερά στην ελλαδα...? χμ!
καμια φορα πιστεύω ότι τελειεωνει ο ανθρωπισμός της όταν πρόκειται για δεξιους, και υπάρχει μονο για Αυτήν την αριστερά την βαριέμαι
"Σ’ αὐτὸ τὸν κόσµο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας µας χρειάζεται ὅλους
τούς ἄλλους. Πρέπει ν’ ἀναζητήσουµε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ
βρίσκεται.
Ὅταν στὸ δρόµο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ
ἔθεσε τὸ αἴνιγµά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ
λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουµε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουµε. Ἂς
συλλογιστοῦµε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.»
Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την τελετή παραλαβής του Βραβείου Νομπέλ Λογοτεχνίας, 11 Δεκεμβρίου 1963
Ό,τι κάνουμε θα γίνει από όλους όχι από έναν.. συμφωνώ..
Άσωτέ μου, έχω κι εγώ αντιρρήσεις για πτυχές της ιδεολογίας και των δραστηριοτήτων της Αριστεράς στην Ελλάδα, αλλά αναφέρομαι εδώ στον όρο Αριστερά με πολύ ευρύτερη έννοια... τόσο ευρεία, ώστε να χωρά και μη αριστερούς, που πιστεύουν στην αξία και στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου και ως μονάδας ακόμη. Στις παρούσες συνθήκες η Αριστερά είναι ίσως η μόνη πλευρά του πολιτικού φάσματος που, ενούμενη πρώτα η ίδια, μπορεί και πρέπει να έχει το ηθικό κύρος να ενώσει και να αντιταχθεί σε όσους βλέπουν τον άνθρωπο αόριστα ως σύνολο, ως στατιστικό μέγεθος, ως οικονομικό παράγοντα...
Ακριβώς έτσι, Λάμπρο. Ο άνθρωπος - τίποτε περισσότερο τίποτε λιγότερο...
Όλοι μαζί ενώνουμε και ενωνόμαστε, Ηφ., για να αντιταχθούμε - αλλιώς δεν γίνεται!
Εκνευρίζομαι όταν η έννοια 'ανθρωπισμός' μεταλλάσσεται σε 'αριστερά'. Από πού κι ως πού η αριστερά απε΄κτησε το μονοπώλιο στον ανθρωπισμό; Σύμφωνοι,τόσα χρόνια πέφτει ο ...ιδιότυπος αόρατος πέλεκυς της αυτολογοκρισίας όταν τολμά κάποιος να θίξει έργα και ημέρες της αριστεράς στην Ελλάδα κατά τον εμφύλιο, όπως και τις κατά καιρούς θέσεις της σε θέματα που άπτονταν την εθνικής ύπαρξης. Αλλά το να μονοπωλείται η έννοια του ανθρωπισμού, πολλώ μάλλον της ..προοδευτικότητας από την αριστερά.. το θεωρώ τουλάχιστον ανιστόρητο.
Εξ αντιδιαστολής, η δεξιά είναι ..μισάνθρωπη; Από πού προκύπτει ότι και η αριστερά δεν είναι; Η στήριξη της ελληνικής αριστεράς σε ό,τι πιο μονολιθικό και απάνθρωπο υπήρξε στον σύγχρονο κόσμο μετά τον ναζισμό, πώς ξεχνιέται έτσι εύκολα; Επειδή ακούγονται εύηχα συνθήματα χωρίς προτάσεις επί του πρακτέου; Ειδκότητα της αριστεράς τα συνθήματα, διεθνώς. Με αυτά έθεσε λαούς στον γύψο επί μισό αιώνα. Και ύστερα, στην νέα της έκδοση, πολύ εύκολα πάλι, με νέα συνθήματα, απεκδίεται πολιτικών και ιστορικών ευθυνών. όχι,δ εν συμφωνώ ότι είμαστε ξαφνικά όλοι Αριστεροί.
Είμαστε νοήμονες άνθρωποι, και η νόηση δεν χρωματίζεται, δεν κατατάσσεται, δεν υπάρχει ως μέλος οιασδήποτε κομματικής οργάνωσης. Η νόηση, η ορθή κρίση -είναι χαρακτηριστικά που δυστυχώς σήμερα δεν ειναι δυνατόν να.. καταταγούν και να βρουν τη θέση τους στο παρόν πολιτικό σύστημα και στο κομματικό φάσμα της χώρας. Εάν το έθετες έτσι, θα συμφωνούσσα μαζί σου απόλυτα.
Νοήμονες λοιπόν.
Άλλη κατηγορία. Ευρύτερη και ορθότερη ως προς το κριτήριο συνοχής της.
Αριστερά δεν σημαίνει και νοημοσύνη..
Γαβριήλ, δεν αναφέρω πουθενά ότι η Αριστερά έχει μονοπώλιο στον ανθρωπισμό... Ισχυρίζομαι, όμως, ότι Αριστερά χωρίς ανθρωπισμό δεν είναι και δεν μπορεί να λέγεται Αριστερά, αν θέλει πράγματι να πρεσβεύει όσα υποστηρίζει ότι πρεσβεύει... Κι αν λέω ότι σήμερα είμαστε όλοι Αριστεροί το λέω όχι τόσο με το καθαρά πολιτικο-ιδεολογικό περιεχόμενο του όρου όσο με την έννοια της αντιδιαστολής έναντι της Δεξιάς, της Κεντροδεξιάς και της Λαϊκής, λεγόμενης, Δεξιάς, που, κατά την αντίληψή μου, εκπίπτουν συνεχώς προς μιαν οικονομικίστικη προσέγιση της πραγματικότητας, της χώρας, της κοινωνίας, την οποία σταδιακά ανάγουν σε ιδεολογία κυρίαρχη...
Αν διαβάσεις πιο προσεκτικά τις λίγες γραμμές, νομίζω θα καταλάβεις πώς το εννοώ...
Πιθανόν και να μην κατανοησα το πνευμα του κειμενου σου Asteroid.
Και υπο τις παρουσες συνθηκες, η πολιτικη εξουσια δεν ειναι μονο υποχρεωμενη, ειναι πια αναγκασμενη να αναξει τις πολιτικες της προτεραιοτητες με γνωμονα την οικονομια -αφου αυτη ειναι και η φυση των πρακτικων προβληματων που θα κληθει να αντιμετωπισει-.
Το προβλημα μου εμενα ειναι οτι απεναντι σε μια δεδομενη κατασταση, που καθοριζεται με αριθμους, μισθους που δεν θα δοθουν, συνταξεις που δεν θα καταβληθουν, τι αντιτασσεται απο την αλλη πελυρα (αριστερα, ή οπως αλλιως ας θελουμε, την καθοριζουμε); Με συνθηματα; Με την τακτικη της μη-συμμετοχης;
Πχ , η απουσια των κομματων της αριστερας απο την συναντηση των πολιτικων αρχηγων, τι ηθελε να δειξει; Οτι δεν συμμετεχουν σε τι; Οτι δεν ανηκουν πού; Οτι αμφισβητουν τι; Την πολιτειακη οργανωση της χωρας; Και αν δεν τους αρσει η πολιτειακη οργανωση της χωρας, τι επιδιωκουν; Αρχισανε παλι ανταρτικο;
Υπο την εννοια αυτη, εγω τουλαχιστον Αριστερος δεν ειμαι -κιας μην μου αρεσει η διεκπεραιωτικη πολιτικη της κυβερνησης που ανελαβε να μας βγαλει -λεει- απο το τουνελ..
Η αριστερα (οπως την εννοω εγω) εχει πολλα mea culpa να δηλωσει για παρα πολλα. Μεχρι τοτε, ..ας φροντισει να μονοπωλησει αλλες πατεντες.
Μιλάς για την Αριστερά με όρους ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ. Δεν μιλώ γι' αυτά. Έχω πολλές αντιρρήσεις - με πρώτη και καλύτερη την πιο πρόσφατη για την μη συμμετοχή τους στην Σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών. "Ζήτησα εξηγήσεις" (μέσω Twitter, μη φαντασθείς ότι έχω καμμιά πρόσβαση) από τον κ. Παπαδημούλη, αλλά απάντηση δεν έλαβα. Ίσως δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη ότι τα social media δεν είναι ντουντούκες για να περνούν συνθήματα και γραμμές, αλλά πλατφόρμες για διάλογο.
Αυτά ως προς τα Ελληνικά σχήματα της Αριστεράς, για τα οποία έχω επιφυλάξεις διάφορες, αλλά, από την άλλη, θα αποτελέσουν αναγκαστικά πλέον το μείζον αντι-μνημονιακό όχημα στην πρώτη αυτή φάση.
Ως προς τα υπόλοιπα, προσωπικά, δεν θεωρώ πρώτη προτεραιότητα το οικονομικό ζήτημα. Νομίζω ότι το οξύ κοινωνικό προέχει και δημιουργήθηκε όχι τόσο από τα όποια οικονομικά ελλείμματα, αλλά από τις ελάχιστα πολιτικές λύσεις, που επιλέχθηκαν για να τα αντιμετωπίσουν. Πιθανόν να κάνω λάθος, αλλά, αν δεν κάνω, και δοθεί μονομερής προτεραιότητα στην Οικονομία και στην οικονομικίστικη αντίληψη της πολιτικής, η νέα και οποιαδήποτε άλλη Κυβέρνηση θα βρεθεί μπροστά σε πρωτοφανή κοινωνική ένταση. Ένταση μπροστά στην οποία θα ωχριούν τα όσα είδαμε την 28η Οκτωβρίου...
Δεν ξέρεις πόσο χάρηκα με τηνένταση που είχε δημιουργηθεί την 28η Οκτωβρίου και -κυρίως-με το πως εξελίχθηκε εκείνη ημέρα. Την θεωρώ απαρχή μίας νέας εποχής στα πολιτικά πράγματα της χώρας, και αν οι επόμενες κοινωνικές εντάσεις κινηθούν στο ίδιο μήκος κύματος, θα χαρώ ακόμα περισσότερο.
Σε αυτές τις εντάσεις, ουσιαστικά η αριστερά υπήρξε παρατηρητής -άσχετο εάν θέλησε εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς να την οικειοποιηθεί (ξανά , με εύηχα συνθήματα).
Είχα γράψει για εκείνη τη μέρα, όταν δηλαδή η μικρή μειοψηφία -όπως αποκαλέσθηκε- είμασταν όλοι εμείς, ο λαός, που πλέον δεν καπελώνεται από χ/ψ σημαίες και συντεταγμένες πορείες.
Εγώ θεωρώ ότι η κρίση είναι καθαρά ηθική. Αρκεί να δούμε στο άμεσο περιβάλλον μας ποιοί και με ποιά προσόντα έχουν καταλάβει κατόπιν διορισμού τους διάφορους θώκους, οπουδηποτε μπορείς να φανταστείς. Οπότε συμφωνώ ότι η οικονομία δεν είναι το αλφα και το ωμεγα σε ό,τι περνάμε σήμερα εδώ.
Όμως, δη δει χρημάτων, Ούτε αυτό μπορούμε να το παραβλέψουμε. Δυστυχώς ή ευτυχώς.
Θέλει συθέμελη αλλαγή πλεύσης, συθέμελη αντικατασταση προσώπων, συνθηκών και κριτηρίων. Όλα πρέπει να γίνουν από την αρχή. να μην ξεχνάμε όμως ότι ακόμα και η αριστερά στην Ελλάδα δεν είναι τόσο πολύ έξω από το σύστημα όπως θέλει να διαφημίζει. Αυτό ας το κρατήσουμε κι ας έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά. Εκεί θέλω να καταλήξω.
Γαβριήλ, για την Αριστερά- το ξαναλέω - έχω κι εγώ πολλές επιφυλάξεις. Θα την ήθελα με περισσότερες θετικές από αρνητικές θέσεις, με ιεράρχηση προτεραιοτήτων σε πιο ρεαλιστικές βάσεις και σε επαφή με τις ανάγκες του σημερινού κόσμου, όχι του περασμένου αιώνα.
Εν πάση περιπτώσει, είμαι ο τελευταίος, που θα μπορούσε και που θα έπρεπε να μιλάει για την Αριστερά - πιο πολύ σε συμβολικό επίπεδο μιλώ γι' αυτήν.
Το κείμενο αυτό έχει λίγες φράσεις κι ίσως έναν τίτλο δυσανάλογα βαρύ ή "εντυπωσιακό". Και το λέω αυτό όχι μόνον γιατί, όπως είπα, χρησιμοποιώ τον όρο "Αριστερά" πιο πολύ συμβολικά, αλλά και γιατί η κύρια και πιο σπουδαία για μένα φράση είναι ότι δεν επιθυμώ καμμιά συλλογική ή ατομική σωτηρία, αν είναι να πληρώσει το τίμημα ένας άνθρωπος ή ένα κοινωνικό στρώμα. Το βρίσκω αυτό ανθρωπιστικά απαράδεκτο και πολιτικά ανήθικο. Οι οικονομολογούντες, όμως, το κάνουν αποδεκτό και γι' αυτό με βρίσκουν απέναντι!
Και αν δεν ήμασταν όλοι ...αριστεροί;
Αν ήμασταν, ας πούμε, Λιλιπούα;
Αν αντί να αναζητούμε την ετικέτα προσδιορισμού της όποιας τοποθέτησης μας, κάνουμε τη γνώση και τα αισθήματα μας εργαλείο αποσαφήνισης του τι θέλουμε σαν άτομα και σαν κοινωνία, ρητά και όσο πιο απλά γίνεται...
Αν γινόμασταν για λίγο πρακτικοί, ξεπερνώντας κάπως την αγανάχτηση μας ή έστω ορμώμενοι από αυτήν, μήπως τότε ανακαλύπταμε ότι έχουμε τη δυνατότητα για περισσότερα πράγματα από το να παραμένουμε θεατές της επόμενης καρπαζιάς που θα λάβουμε, μετά πολλών επαίνων, βεβαίως βεβαίως;
Αν τέλος, δεν ήμασταν επαναλαμβάνω ούτε Ζουλού ούτε Παπούα, παρά μονάχα η άγρια και άγνωστη φυλή των Λιλιπούα... Μήπως τότε θα είχαμε λίγο καλύτερο χαΐρι απ' ότι μέχρι σήμερα:
:-)
ΥΓ Έχω την υποψία πως λέξεις που η ιστορία και η χρήση τις ευτέλησαν δεν είναι και πολύ χρήσιμο να τις κάνουμε σημαίες. Σε τέτοιες εποχές σαν κι αυτές που ζούμε, καλύτερο από το να αποζητάς σε ποιο ιστορικό ρεύμα ανήκουν οι σκέψεις σου, είναι να συμμετέχεις στη διαμόρφωση της ιστορία και να αφήσεις στους ιστορικούς να βγάλουν άκρη :-))
Όταν οι "ετικέτες" είναι πρακτικές στην συμβολική τους αξία, δεν χρειάζεται να τις φοβόμαστε. Η αντιδιαστολή γίνεται πιο ανάγλυφη και προχωρούμε παρακάτω!
Πόσοι αποδέχονται το ότι για να σωθεί η χώρα κι η τάξη τους, μπορούν να συντριβούν κάποια στρώματα; Αυτό πρέπει να απαντηθεί κατά προτεραιότητα κι από κει και πέρα λίγην αξία έχει το αν αυτοπροσδιοριζόμαστε ως δεξιοί ή αριστεροί!
Ώρα ν' αποφασίσουμε "με ποιούς θα πάμε και ποιούς θ' αποφασίσουμε", ε; Τα υπόλιπα στην πορεία...
Συ είπας!..
:-)
Από την άλλη, βέβαια, "ετικέτες" που προσδιορίζουν περιεχόμενο που είναι διαφορετικό ή όχι "ακριβώς αυτό", από πρακτική άποψη δεν βοηθούν και πολύ, πάνε αλλού την κουβέντα, χάνεται χρόνος και συχνά χάνονται, εξ αιτίας τους και άνθρωποι...
Σε κάθε περίπτωση προτικώ από το να προσπαθώ να επαναπροσδιορίσω το περιεχόμενο μιας έννοιας που έχει καταντήσει ...τίτλος σημειολογικού λεξικού, να κάνω πράγματα που θεωρώ αναγκαία και χρήσιμα σε εμένα και την κοινωνία μας.
Φυσικά πολλοί άνθρωποι, από την πίεση των συνθηκών που επικρατούν εξωθούνται σε μια "βίαια ριζοσπαστικοποίηση" θα έλεγα. Εξαναγκάζονται να βγουν από την ευθεία μιας ζωής τακτοποιημένης, σαν γερμανική αμαξοστοιχία, όχι αδιατάρακτης αλλά εν πολλοίς προδιαγεγραμμένης κοινωνικής πορείας. Ανησυχούν και ψυχανεμίζονται, αγριεύουν και καλούν τον ...μπαμπούλα της ¨Αριστεράς" να έρθει να τρομάξει αυτούς που με λόγια και έργα μας τρομάζουν. Ίσως γιατί φαίνεται πως η "Αριστερά" έχει τις λέξεις, τα λόγια που μπορούν να εκφράσουν την οργή, να ερμηνεύσουν την απελπισία, να κατευθύνουν τον αγώνα.
Αλλά η Αριστερά έχει τα "λόγια" και για άλλα πράγματα, που ορίζουν άλλα "δέοντα" και κατευθύνουν άλλες πρακτικές που δεν τις έχει απεμπολήσει παρ' όλα τα αδιέξοδα που προκάλεσαν σε κοινωνίες και ανθρώπους...
Δεν σου αρκεί ο προσδιορισμός του Δημοκράτη, χωρίς κανέναν άλλον επιθετικό προσδιορισμό; Δεν σου φαίνεται αρκούντως "αγωνιστικός" ή αρκούντως "ανατρεπτικός"; Αν ναι θυμήσου τους εξεγερμένους της Τιεν Αν Μεν...
Με υπουργό της μεταβατικής κυβέρνησης (ειρωνία της τύχης αυτές οι έννοιες) τον γραμματέα της επαίσχυντης ΕΠΕΝ, λυσασμένο σκυλί της Χούντας, τον Βορίδη που εφορμούσε με το τσεκούρι στη Νομική, δεν έχουμε απλά να κάνουμε με την πτώση της "μεταπολίτευσης", που πολλούς φαίνεται ανακούφισε, αλλά με πλήγμα της Δημοκρατίας μας. Αυτής της κολοβής έστω και αδύναμης που διαθέτουμε και για την οποία όμως έχουμε αγωνιστεί. Πολλώ δε μάλλον που απειλείται σήμερα από δυνάμεις λιγότερο ορατές αλλά και πολλαπλά πιο επικίνδυνες.
Εν πάση περιπτώσει, μπορεί να σου ταιριάζει ο στίχος: "είμαι δεκαεξάρης, σας γαμώ τα λύκεια" αλλά αυτό που έχουμε ανάγκη, θαρρώ, είναι το "είμαι ό,τι είμαι και ό,τι τραγουδώ για σε".
:-)
Την στιγμή αυτή στην χώρα εφαρμόζεται μια πολιτική, η οποία έχει υιοθετήσει τα χειρότερα χαρακτηριστικά της δεξιάς πολιτικής σε συνδυασμό με την καταστολή του ελεύθερου και του ορθού λόγου, ενώ ετοιμάζεται ήδη να προσχωρήσει σε ακροδεξιές λογικές. Αν υπάρχει κάποια άλλη - πολιτική πάντα! - απάντηση, που να αντιδιαστέλλεται και να μη προέρχεται από την Αριστερά, ευχαρίστως θα την ακούσω... Για την ώρα και μέχρι να εμφανισθεί κάτι άλλο, θα συνταχθώ με την Αριστερά, ακόμη κι αν δεν είμαι Αριστερός!
Είναι από την άλλη πλευρά σαφές ότι μιλώ για μιαν ουμανιστική Αριστερά, που πριν βαπτισθεί Αριστερά, είναι ήδη ανθρωπιστική - οπότε δεν έχει θέση στον συλλογισμό ούτε η σταλινική εκδοχή της ούτε η Κινεζική. Δόξα τω Θεώ, στην Ελλάδα, έχουμε τουλάχιστον δύο Κόμματα, που εμφορούνται από ανανεωτικές, πολύ πιο σύγχρονες και ανθρώπινες, τελικά, προσεγγίσεις, κοντά στα σημερινά ζητούμενα...
Ο χαρακτηρισμός του σκέτου δημοκράτη δεν με καλύπτει, καθ' όσον όλοι δημοκράτες είναι, με δημοκρατικές διαδικασίες πολιτεύονται, εκλέγονται, κυβερνούν (ακόμη κι αν τις τσιτώνουν στο έπακρο και κατά το δοκούν). Στο κρίσιμο σημερινό σημείο, μιλάμε πια για το περιεχόμενο της πολιτικής, που πρέπει να μη γεννά αποκλεισμούς, περιθωριοποιήσεις, τέρατα.
Να ισορροπήσουμε, λοιπόν, σε κάποιο χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο, αλλά όλοι μαζί. Να το κάνω λιανά: Δεν θέλω να περισώσω κουτσουρεμένο έστω τον μισθό μου ή την σύνταξή μου, να επιβιώσω εγώ κι η οικογένειά μου, η δουλειά μου, αλλά ο παραδιπλανός μα μη έχει να φάει, να ψάχνει τα σκουπίδια, να εγκληματεί αναγκαστικά για ένα κουλούρι. Όχι - τάχω δει αυτά σε άλλες κοινωνίες του εξωτερικού και ξέρω πώς επιδρούν στην ψυχοσύνθεση του καθενός και στην συνολική λειτουργία της κοινωνίας. Θέλω να βγαίνω από το σπίτι μου κι εγώ και τα παιδιά μου και να νοιώθουμε όλοι την στοιχειώδη ασφάλεια, όχι να πηγαίνουμε τοίχο-τοίχο ή να μας πιάνει κατάθλιψη με 1.000.000 ανέργους, που θα γίνουν 1,5 σε λίγους μήνες και θα μας την έχουν στημένη...
Επομένως, δεν θέλω να γα.. τα λύκεια (αν και 16άρης!!!), αλλά και το "είμαι ό,τι είμαι" δεν μου αρκεί. Πρέπει να βρούμε όλοι ένα "εμείς", στο οποίο να συγκλίνουμε κατά το δυνατόν - εκκινώντας, πάντως, από το "ή όλοι ή κανένας". Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα, νομίζω, ως προς το οποίο οφείλουμε να τοποθετηθούμε: κανείς στην απ' έξω!
Για εμένα, άψογος!
Άλλος δρόμος για την κοινωνική ειρήνη και ευημερία δεν υπάρχει εκτός από αυτόν που περνά από την με κάθε τρόπο προσπάθεια ανατροπής του ισχύοντος κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικού συστήματος ώστε να αλλάξουν οι συσχετισμοί δυνάμεων και να έρθει στο προσκήνιο μια ανθρωποκεντρική θεώρηση των πραγμάτων, απαλλαγμένη από κάθε είδους διακρίσεις...
Κάτι τέτοιο απαιτεί τη συμμετοχή όλων όσοι επιθυμούν και οραματίζονται μια καλύτερη κοινωνία.
Δημοσίευση σχολίου