Ολίγα για την ευτυχία

Πολλοί, λοιπόν, θα σου πουν πως το χρωστάμε στον εαυτό μας νάμαστε ευτυχισμένοι.
Άλλοι, πάλι, πιο συντηρητικοί αυτοί, θα σου πουν πως χρωστάμε να το προσπαθούμε, τέλος πάντων, γιατί η ευτυχία είναι πολύ μεγάλη κουβέντα.
Είναι, όμως; Είναι μεγάλη κουβέντα; Λόγος κενός; Ουτοπία; Όνειρο θερινής νυκτός, στόχος άπιαστος;
Θαρρώ πως όχι. Όχι ακριβώς! Γιατί η ευτυχία δεν είναι δα καμμιά μόνιμη κατάσταση, Δεν είναι κι ούτε μπορεί να είναι status διαρκές και σταθερό σε ένα κόσμου που γυρίζει. Ακόμη και του Facebook το status αλλάζει συνέχεια.
Η ευτυχία στιγμές είναι. Μονάχα στιγμές - λίγο μεγαλύτερες λίγο μικρότερες, αλλά στιγμές. Που πάντα υπάρχουν, πάντα έρχονται σε όλους. Άλλοτε από τύχη κι άλλοτε από πρόθεση να δημιουργηθούν. Άλλοτε, το πιο συχνά ίσως, από πρόθεση δική μας, του καθενός μας προσωπικά, κι άλλοτε από πρόθεση, έστω κι επικουρική, των άλλων γύρω μας.
Χρωστάμε, λοιπόν, να αναγνωρίζουμε τις στιγμές αυτές. Να τις διακρίνουμε έγκαιρα, να τις αναγνωρίζουμε, να τις αξιοποιούμε, να φορτίζουμε μπαταρίες, να είμαστε ευγνώμονες γι' αυτές και να προχωρούμε παρακάτω... Στην επόμενη στιγμή; Ναι... - και σ' αυτήν.  Πρωτίστως, στην ζωή, όμως. Στην ίδια την ζωή...
Σε ποιόν το χρωστάμε είναι ένα άλλο ζήτημα. Πούχει κι αυτό την αξία του.
Στον εαυτό μας το χρωστάμε; Οι 2-3 πρόσφατες δεκαετίες αυτό πρέσβευαν, αυτό διακήρυτταν...
Δεν είναι λάθος, αλλά δεν είναι μόνο προς τον εαυτό μας το χρέος.
Το μείζον είναι πως το χρωστάμε στα παιδιά μας. Το να γραπώνουμε τις στιγμές της ευτυχίας, όπου κι όποτε, αυτό είναι νάμαστε ευτυχισμένοι και το νάμαστε ευτυχισμένοι το χρωστάμε στα παιδιά μας. Στα παιδιά, που μεγαλώνουμε είτε κυριολεκτικά ως γονείς είτε μεταφορικά ως η προηγούμενη γενιά. Ευτυχισμένοι γονείς μεγαλώνουν παιδιά, που θα (μάθουν να) διεκδικούν κι αυτά το δικαίωμά τους στην ευτυχία, με τους ίδιους όρους...Ευτυχισμένες γενιές κληροδοτούν στις επόμενες τις θεμελιώδεις προϋποθέσεις ευτυχίας και επιτυχίας, τους όρους διατήρησης του κόσμου, τελικά.
Τα βάρη μας δεν τα χρειάζονται - κι αν υπάρχει κάποιο μάθημα σε αυτά, αν..., υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να διδαχθούν από αυτά, χωρίς να τα μοιρασθούμε αυτούσια μαζί τους, χωρίς να τα φορτώνουμε με δικές μας ματαιώσεις. Ούτε καν με δικές μας επιλογές για το μέλλον τους.  
Τα παιδιά δικαιούνται να μεγαλώνουν με την στήριξή μας και στήριξη δεν μπορούμε να παρέχουμε σε κανέναν όταν κι όσο αρνούμαστε να δημιουργούμε και να διακρίνουμε πηγές ευτυχίας, ακόμα και μικρές πηγές καθημερινής ευτυχίας.
Τα παιδιά το δικαιούνται, λοιπόν, κι εμείς υποχρεούμαστε... Όπως υποχρεούμαστε και να τα καμαρώσουμε κάποια στιγμή έτσι όπως τα ίδια θέλουν για την ζωή τους κι έτσι να νοιώσουμε ευτυχισμένοι για λογαριασμό τους, έτσι και μόνον έτσι - κι άλλο τίποτε δεν έχω να πω!