"ΙΝΤΡΙΓΚΑ ΣΤΟ ΙΟΝΙΟ" - Εικόνες από μια παρουσίαση και λίγα λόγια μ' αφορμή...

Εδώ στον Νότο της Αττικής, πλάι στην θάλασσα, δηλαδή, στο Vive Mar της Βούλας, έγινε χθες, 25/1/2017, η παρουσίαση του πιο πρόσφατου βιβλίου του αειθαλούς Τζίμμυ Κορίνη, που από τον Σαρωνικό μας μετέφερε στο Ιόνιο. Ένα Ιόνιο πολύ λιγότερο τυρκουάζ απ' όσο τόχουμε γνωρίσει και συνηθίσει, ένα Ιόνιο μαύρο σαν την νύχτα και κόκκινο σαν αίμα - χρώματα, δηλαδή, απολύτως φυσικά για την αστυνομική λογοτεχνία και τους συγγραφείς της.
Τέτοια γεγονότα οργανώνονται συνήθως στο κέντρο της Αθήνας, γι' αυτό και πρέπει να ειπωθεί ότι ήταν ιδιαίτερη τιμή για τα Νότια προάστια η πρωτοβουλία αυτή των διοργανωτών. Μια πρωτοβουλία, που δίνει πρώτα-πρώτα την αφορμή να πούμε δυό λόγια για τον συγγραφέα και τον κόσμο του, που είναι και δικός μας! Για το βιβλίο "ΙΝΤΡΙΓΚΑ ΣΤΟ ΙΟΝΙΟ" θα μιλήσουμε σε επόμενο σημείωμα αναλυτικά.  

Ο Τζίμμυ Κορίνης αποτελεί για πολλούς - και σίγουρα για όσους είτε μεγάλωσαν τις δεκαετίες του 50, του 60 και του 70 είτε δεν μεγάλωσαν καθόλου έκτοτε - ένα όνομα οικείο ή ακόμη και θρυλικό, αν είχαν ιδιαίτερη αδυναμία στα αστυνομικά, στις νουβέλες και στα μυθιστορήματα, στα κλασικά περιοδικά της εποχής πριν από την εισβολή της εικόνας και την επικράτηση των comics.

Μολονότι νεώτερος από τους Πατριάρχες του είδους στην Ελλάδα, ακριβώς επειδή ξεκίνησε να γράφει και να δημοσιεύει επ' αμοιβή από την ηλικία των 14 ετών, αποτελεί, νομίζω, κομμάτι μιας γενιάς και μιας κατηγορίας γραφιάδων, που έχει προ πολλού εκλείψει. Οι γραφιάδες αυτοί ήταν άνθρωποι, που ζούσαν το χαρτί κι ανάσαιναν μελάνι όλη μέρα κι όλη νύχτα. Το γράψιμο ήταν η ζωή τους όλη, χωρίς να τους απασχολούν οι εξειδικεύσεις. Έγραφαν ταυτόχρονα σε εφημερίδες και περιοδικά, έγραφαν μυθιστορήματα και διηγήματα, σενάρια και θεατρικά, επιφυλλίδες και χρονογραφήματα... Γενικά έγραφαν και μόνο έγραφαν. Ό,τι μπορούσε να γραφτεί και να διαβαστεί το έγραφαν. Το ζητούσε η εποχή και το σήκωνε κιόλας. Ήταν η εποχή πριν από την τηλεόραση και πριν από το διαδίκτυο, τότε που οι κυκλοφορίες εφημερίδων και περιοδικών μετρούσαν χιλιάδες αναγνώστες καθημερινά. Ίσως ήταν και η εποχή που οι άνθρωποι πίστευαν ακόμη ή πίστευαν περισσότερο σε ήρωες και υπερήρωες.

Ο Τζίμμυ Κορίνης όχι μόνο την πρόλαβε αυτή την εποχή, όχι μόνο γνώρισε τους θρύλους της, αλλά, νεώτατος ο ίδιος, την συνδιαμόρφωσε. Ευτύχησε, πιστεύω, να υπηρετήσει ευψύχως ένα είδος λογοτεχνίας, που μπορεί να ονομάστηκε "παραλογοτεχνία", μπορεί να θεωρήθηκε "παρακατιανό", μπορεί διεθνώς να ορίσθηκε ως "pulp fiction", αλλά δεν ήταν έτσι τα πράγματα.
Κι επειδή δεν ήταν έτσι, γι' αυτό και πιο πρόσφατα επαναξιολογήθηκε συνολικά το είδος και, μάλιστα, όχι με όρους νοσταλγίας, αλλά πιο πολύ με όρους λογοτεχνίας.
Αλλά έκλεισαν έτσι οι λογαριασμοί; Ίσως όχι...
Ίσως εκκρεμεί ακόμη η αξιολόγηση, ειδικά του λεγόμενου "pulp fiction" - των πολποπεριοδικών, όπως τα αναφέρει σε παλαιότερο άρθρο του ο κ. Κορίνης - από μιαν άλλη, επίσης ενδιαφέρουσα, άποψη: η αξιολόγηση από την άποψη του μεριδίου τους στην καλλιέργεια της δημιουργικής γραφής, στην εμπέδωση της ιερής συνήθειας του διαβάσματος βιβλίων, στην διάδοση αξιών και στην διαμόρφωση ηθικού χαρακτήρα στους μετεφήβους.
Δεν είμαι βέβαιος ότι έχει γίνει τέτοια έρευνα και αξιολόγηση με αναλυτικό και τεκμηριωμένο τρόπο.
Όμως, πάντα βιωματικά μιλώντας, θεωρώ ότι υπήρξε τέτοιο μερίδιο συμμετοχής και, μάλιστα, σημαντικό, και, μάλιστα, σε δύσκολους κι αντίξοους καιρούς. θα έπρεπε.
Αφήνοντας στην άκρη τα comics, που την περίοδο, στην οποία αναφέρομαι, εκπροσωπούνται κυρίως από τα "ΚΛΑΣΙΚΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ" και αποτελούν άλλο κεφάλαιο, το Ελληνικό μεταπολεμικό παράδειγμα, σ' ό,τι αφορά την εξοικείωση με την λογοτεχνία και τον γραπτό λόγο,  υποδεικνύει μια διαδρομή, που αρχίζει για τον κάθε Έλληνα μάλλον από τα Παραμύθια της Θείας Λένας, για να περάσει εύκολα στα γενικώς παραδεκτά και αποδεκτά αναγνώσματα του Μικρού Ήρωα και του Μικρού Σερίφη.
Εν συνεχεία, καθώς περνάμε στην εφηβική και μετεφηβική ηλικία, παίρνουν σειρά πια η "Μάσκα" και το "Μυστήριο", που κρέμονται μεν εμφανώς στα περίπτερα της εποχής, αλλά περιβάλλονται από μια αχλύ απαγορευμένου καρπού.
Το περιεχόμενό τους, μολονότι με τα σημερινά δεδομένα θα χαρακτηριζόταν αθώο - ούτε καν Κ13, όπως λέγαμε παλιότερα - δεν ήταν ούτε καθολικά ούτε ευμενώς αποδεκτό από τις αστικές οικογένειες της εποχής.
Και δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι νέοι, που τα διάβαζαν κρυφά, δεν ήταν λίγοι εκείνοι, που τα κυκλοφορούσαν χέρι με χέρι, προσέχοντας μη και γίνουν αντιληπτοί. Παρ' όλ' αυτά και μέχρι να ακολουθήσει η εποχή και η επανάσταση των "ΒΙΠΕΡ", αυτά τα περιοδικά αποτελούσαν την πρώτη ευχερή επαφή με την δημιουργική γραφή, τον γραπτό λόγο, την αστυνομική λογοτεχνία και τα μεγάλα ονόματα συγγραφέων και ηρώων του Αμερικανικού πανθέου του είδους. Παράλληλα δε με τα περιοδικά των Ανεμοδουρά και Στρατίκη, σε διαδοχική συστράτευση ο Τζιμ Άνταμς με τον Γιώργο Θαλάσση και τα πνευματικά τέκνα του Γκάρντνερ, του Τσάντλερ, του Χάμετ και τόσων άλλων, περνούσαν ηθικές αξίες στους νέους της εποχής, έπαιζαν έναν κυριολεκτικά ψυχαγωγικό ρόλο. Η εθνική συνείδηση, ο πατριωτισμός, η αντίσταση στον κατακτητή, το κυνήγι και η τιμωρία των κακών και των παρανόμων, ο ηρωισμός και ο αλτρουϊσμός, η ανθρώπινη δικαιοσύνη και η θεία δίκη, όλο το σύστημα των ηθικών κανόνων, που διέπουν ανθρώπινες σχέσεις, οργανωμένες κοινωνίες, μικρές ή μεγάλες, έθνη και Κράτη, περνούν μέσα από τις σελίδες των πολποπεριοδικών και εντυπώνονται με τα ίδια έντονα μαύρα γράμματα σε εφηβικές και μετεφηβικές ψυχές. 
Σ' αυτό το σύμπαν αφομοιώθηκε συνειδητά και αυτό το σύμπαν υπηρέτησε ο Τζίμμυ Κορίνης, που πέρασε κι από τον Κινηματογράφο κι από την Τηλεόραση κι από τον Ειδικό Τύπο των αυτοκινήτων, χωρίς ποτέ να απομακρυνθεί από τον αγαπημένο του γραπτό λόγο, την αστυνομική λογοτεχνία, τους ήρωες και τους αντιήρωες, τους καλούς και τους κακούς, που δεν θα σταματήσουν ποτέ να μας μαγεύουν. Και αυτό είναι ταυτόχρονα το σύμπαν, μέσα στο οποίο βίωσαν τα τρυφερότερά τους 1-2 γενιές Ελληνόπουλων - για να χρησιμοποιήσω τον φορτισμένο χαρακτηρισμό, που χρησιμοποιούσαν και οι Στρατίκης-Ανεμοδουράς για τους πρωταγωνιστές τους και που κάποτε, σε χρόνια λιγότερο παγκοσμιοποιημένα και ομογενοποιημένα σήμαινε πολλά και υπαινισσόταν ακόμη περισσότερα.    
Είναι μεγάλη η διαδρομή του Τζίμμυ Κορίνη και με πολλά ανεβοκατεβάσματα, αλλά, ευτυχώς για όλους, συνεχίζεται ακόμη. Προσαρμοσμένη στις σύγχρονες τάσεις, τον έχει, βέβαια, οδηγήσει τα τελευταία χρόνια σε διαδικτυακές αναζητήσεις και αναβιώσεις της "ΜΑΣΚΑΣ", αλλά και στην συγγραφή ουκ ολίγων ολοκληρωμένων αστυνομικών μυθιστορημάτων.
Το τελευταίο από αυτά, η "ΙΝΤΡΙΓΚΑ ΣΤΟ ΙΟΝΙΟ" κυκλοφόρησε πρόσφατα, με τον συγγραφέα να έχει αρχίσει τον κύκλο των παρουσιάσεων στο κοινό. Οι φωτογραφίες, που ακολουθούν, είναι από την χθεσινή παρουσίαση, στην οποία μίλησαν η Κα Βάσω Παπάκου και οι κκ. Κώστας Παπαπέτρος και Πέτρος Ζουμπουλάκης. Εμείς επιφυλασσόμαστε να μιλήσουμε για το βιβλίο αυτό σύντομα, μόλις το διαβάσουμε...