ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ - ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΖΑΚΟΣ: "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ"

Το 2011 οι διοργανωτές του Φεστιβάλ ΚΝΕ - Οδηγητή καλούν τον Δημήτρη Μητροπάνο και τον Κώστα Καζάκο να ερμηνεύσουν "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ", αναλαμβάνοντας αντίστοιχα τους ρόλους του Γρηγόρη Μπιθικώτση και του Μάνου Κατράκη στην πρώτη εκτέλεση.
Η εμφάνιση αυτή, που έμελλε να είναι και η τελευταία του Δημήτρη Μητροπάνου σε εκδήλωση του Κόμματος, με το οποίο συνδεόταν ιδεολογικά και συναισθηματικά δεν ήταν τίποτε λιγότερο από μνημειώδης.
Τα κορυφαία και πιο απαιτητικά έργα της Ελληνικής μεταπολεμικής μουσικής είναι, νομίζω, δύο. Η επική σύνθεση των Θεοδωράκη - Ελύτη "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ" και η λυρική σύνθεση του Μάνου Χατζιδάκι "Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΡΩΤΙΚΟΣ". Και τα δύο ευτύχησαν τόσο πολύ στις πρώτες εκτελέσεις, ώστε να περιττεύουν οι επανεκτελέσεις, αλλά η δύναμη και η πολιτικο-κοινωνική αξία και διάσταση του "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ" είναι τέτοια, που δεν αποφεύχθηκαν οι νεώτερες προσεγγίσεις.
Δεν θα επιχειρήσω εδώ κριτική των επανεκτελέσεων από μουσική άποψη. Θα σταθώ, όμως, στην συγκεκριμένη ερμηνεία του Μητροπάνου από άποψη δημόσιας στάσης έναντι του έργου συνολικά.
Ανέβηκε, θυμάμαι, στην σκηνή χωρίς φωτιστικά τερτίπια και άλλα εφέ από εκείνα που συνηθίζονται σε τέτοιες περιπτώσεις. Και παρέμεινε όρθιος, σοβαρός, ταπεινός, με χαμηλωμένο το βλέμμα, σε όλη ή σε σχεδόν όλη την διάρκεια της παράστασης, παρά την κόπωση, την ηλικία, την βεβαρημένη υγεία του. Η ανυπόκριτη γλώσσα του σώματος, ακόμα και αυτές τούτες οι εκφράσεις του προσώπου του την ώρα που τραγουδάει, μαρτυρούν αβίαστα ότι είχε απόλυτη συναίσθηση του βάρους του λόγου του Ελύτη και της αποστολής, που είχαν από κοινού αναλάβει με τον Κώστα Καζάκο, να τον μεταφέρουν ζωντανά σε ένα νεώτερο ακροατήριο.
Έχουν ήδη περάσει 5 χρόνια από το βράδυ εκείνο του Σεπτεμβρίου του 2011. Οι συγκεκριμένες ερμηνείες του Δημήτρη Μητροπάνου ευτυχώς σώζονται στο YouTube, αλλά, αν δεν απατώμαι, είναι και αυτές, που συμπεριλαμβάνονται στην συλλογή "ΤΑ ΚΡΥΦΑ", που κυκλοφόρησε σχετικά πρόσφατα.
Αποφασίζω, όμως, σήμερα να δημοσιεύσω για πρώτη φορά όλη την σειρά των φωτογραφιών από το εξαιρετικό βίωμα αυτής της μοναδικής παράστασης. Και το κάνω αυτό γιατί σε καιρούς αυθάδειας και έκπτωσης θεωρώ πως χρειάζεται να διασωθεί η δημόσια εικόνα του Δημήτρη Μητροπάνου, την ώρα ακριβώς που καταφέρνει να ενσωματώσει στην δική του εκτέλεση την ερμηνευτική του δεινότητα, την πολιτικο-κοινωνική του στάση, το δέος και τον σεβασμό, την ταπείνωση, τελικά, έναντι του "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ".