Από λεωφορεία, μόνο "550"

Από λεωφορεία, μόνο "550"! Ασυζητητί... Κι από θέατρο, πάλι "550"!

Ειλικρινά, δεν ξέρω αν υπάρχει φέτος άλλο νέας εσοδείας Ελληνικό θεατρικό, που νάναι ταυτόχρονα τόσο ρεαλιστικό όσο και ενδιαφέρον.
Τι είναι το "550"; Μια λεωφορειακή γραμμή, που διασχίζει κάθετα την μισή Αττική, από την Κηφισιά ώς το Φάληρο, και συνδέει μεταξύ τους γειτονιές και ανθρώπους.

Ένας από αυτούς τους τακτικούς επιβάτες του "550", έτυχε νάναι κι ο Σταμάτης Πακάκης. Κάποια στιγμή σήκωσε το βλέμμα από το κινητό, έβγαλε τα ακουστικά από τα αυτιά κι άρχισε να παρατηρεί τους συνεπιβάτες του, να τους βλέπει, να τους ακούει. Άρχισε να τους νοιώθει! Και δεν ήταν πια ούτε άγνωστοι ούτε περαστικοί ούτε απρόσωποι. Καθένας μια ιστορία, ένας τρόπος σκέψης κι ένας τρόπος ζωής, ελπίδες, πόθοι, προσδοκίες, πίκρες, αγωνίες, χαρές, επιτυχίες κι αποτυχίες. Ένα κομμάτι, μια φέτα καθημερινότητας - και πολλές τέτοιες φέτες μαζί, αναγκαστικά κι αναπόφευκτα να συνωστίζονται και να αλληλεπιδρούν στον ίδιο χώρο φτιάχνουν την μία, την μεγάλη κι αναπόδραστη κοινή μας καθημερινότητα. Φτιάχνουν μια κοινωνία, μια πόλη, μια χώρα.   

Με την καλλιτεχνική ευαισθησία του θεατράνθρωπου, ο συγγραφέας, ο σκηνοθέτης, ο ηθοποιός Σταμάτης Πακάκης ανίχνευσε την θεατρικότητα του δρομολογίου. Και με την εμπειρία και το ταλέντο του δόμησε ένα γερό κείμενο, με προεξάρχοντα τα κωμικά στοιχεία, πίσω από τα οποία, ωστόσο, δύσκολα κρύβονται τα προσωπικά δράματα, οι συγκρούσεις κι οι αντιφάσεις των χαρακτήρων.

Συχνά, η κωμωδία δεν είναι παρά μια τραγωδία αντεστραμμένη. Και το "550" του Πακάκη είναι ακριβώς αυτό! Προκαλούν άμεσα το γέλιο οι καταστάσεις των επιβατών του λεωφορείου, οι διάλογοι, οι παρατηρήσεις  κι οι καυστικές ατάκες τους. Μα όλα τούτα είναι μονάχα η μία όψη, η μια πλευρά, το όχημα, που συνειδητά διάλεξε ο Πακάκης για να μας ερεθίσει, να μας ωθήσει να ψάξουμε την πίσω όψη. Που υπάρχει πάντα και σε όλους, που υπάρχει στην καθημερινότητα, στην πόλη, στην κοινωνία.
Τίποτε δεν είναι μόνο αυτό, που φαίνεται. Όλα κι όλοι έχουν πολλές όψεις και κάποιες είναι δραματικές, ακόμη και αντιφατικές. Έχουμε την ευαισθησία να τις δούμε; Έχουμε τα κότσια να τις χειρισθούμε; Φεύγοντας από το κατάμεστο FAUST, όπου παίζεται κάθε Τετάρτη το "550", συνειδητοποιούμε ότι αυτό είναι το ερώτημα, που μας απευθύνει τελικά ο Πακάκης, αξιώνοντας να δώσουμε την απάντηση όχι σ' εκείνον, αλλά στον εαυτό μας!

           
Ο Σταμάτης Πακάκης έχει χτυπήσει φλέβα φέτος. Ξεκάθαρα! Έγραψε  ένα αιχμηρό κείμενο, έχτισε πέτρα πέτρα, συναίσθημα το συναίσθημα, μια σειρά από χαρακτήρες πραγματικούς, διπλανούς μας και τους μοίρασε με μαεστρία σε ισάριθμους ηθοποιούς, που τίμησαν την επιλογή του. Με την ίδια δεξιοτεχνία και εμμονή στην λεπτομέρεια, είναι φανερό ότι τους δίδαξε την απόλυτη ακρίβεια στην έκφραση, στον συγχρονισμό, έστησε πρώτα μέσα τους τον κάθε χαρακτήρα και τον οδήγησε μετά να βγει αβίαστα προς τα έξω, σε σημείο να μας είναι πολύ δύσκολο να φαντασθούμε άλλους ηθοποιούς στη θέση τους.

Για αρχή, ο Βασίλης Φακανάς, σκληρός ελεγκτής, άτεγκτος μας βάζει όλους σε σειρά. Γενικός κουμανταδόρος, ανελέητος, και τα σκυλιά δεμένα Και μετά... Μετά γίνεται ένας από μας. Επιβάτης κι αυτός. Συμπολίτης, νέος, χαμένος κι αυτός σε μια πόλη, σε μια χώρα, που ταλαντεύεται, που δεν ξέρει πού ακριβώς πηγαίνει και πώς και γιατί.

Η Ειρήνη Μελά, η θεούσα της διπλανής πόρτας, ούτε μπορεί ούτε θέλει να αποδεχθεί τα τρέχοντα ήθη, τα τρέχοντα πάθη των ανθρώπων. Μια απόλαυση το πώς εναλλάσσονται οι εκφράσεις της μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, το πώς παίζει με το φοβερό της βλέμμα την έκπληξη, το θρησκόληπτο κάκιωμα, την ερωτική στέρηση, την ανομολόγητη ζήλεια.

Ο Αλέξανδρος Ζουριδάκης, κρυφοgay, παρενδυτικός, βασανισμένος από την κοινωνία και από τον ίδιο του τον εαυτό. Η ενσάρκωση της διπλής ταυτότητας, της διπλής ζωής, του καθημερινού πόνου, που πασχίζει για χρόνια να κρυφτεί πίσω από την "κανονικότητα", την "φυσιολογικότητα", την κοινωνική νόρμα, την συνθήκη της οικογένειας - μέχρι που πια άλλο δεν μπορεί, δεν γίνεται. Εκρήγνυται και μαζί του σκάει μια ζωή βιωμένη στα όρια, μια ζωή χαμένη.

Η Φανή Παλιούρα, η ηθοποιός, η ερωτική, η χυμώδης. Σε διαρκή κίνηση και διαρκή ένταση. Ίσως και σε διαρκή υπόκριση. Βράζουν μέσα της τα αρχέγονα ένστικτα, βράζουν οι πόθοι, ξεχειλίζουν. Την πνίγουν και μαζί αναστατώνουν κι εμάς, που δεν το αντέχουμε το πώς πάλλεται η σάρκα της και κυματίζουν ανενδοίαστα σε δημόσια θέα τα κάλλη της.

Ο Βλάσης Πασιούδης, ο τεχνίτης, ο ξεπερασμένος από την αδήριτη πραγματικότητα, που αντλεί ιδέες και επιχειρήματα από εκείνον τον φασισμό και τον ρατσισμό, που ανθεί και καρπίζει στους καφενέδες της επικράτειας. Ο "Μάκης" του Πασιούδη αποδίδει τα κακά της μοίρας του στους ξένους, στους εξωτικούς εκείνους άλλους, δίχως διόλου να υποψιάζεται πως είναι κι ο ίδιος ένας απ' αυτούς, πως κάτω από τον ίδιο ήλιο την ίδια σκληρή μοίρα μοιράζονται.

Η Φαίη Βέβη, ένα ξωτικό επί σκηνής, μια λεπτεπίλεπτη πεταλούδα, που πετάει πέρα δώθε. Ζωγράφος. Οροθετική. Ένας κόμπος μπερδεμένης ευαισθησίας, ένα κουβάρι από συναισθήματα, που πότε ξετυλίγονται και πότε πάλι μπλέκονται.

Η Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου, η φοιτήτρια εν εξάλλω, εν μονίμω εξάλλω, που δεν χωράει πουθενά. Δεν χωράει στο λεωφορείο, δεν χωράει στις παρέες της, δεν χωράει στην κοινωνία. Δεν την χωράνε κιόλας. Κολλημένη στο σημείο διαρκούς βρασμού. Με όλους και για όλα. Ραπάρει, χειρονομεί, οργίζεται, όπως μόνο στην ηλικία της μπορεί. Αργότερα, δεν θα μπορεί, δεν θα της βγαίνει πια. 

Κι ο Σταμάτης Πακάκης. Αεικίνητος. Άλλοτε οικοδεσπότης, οδηγός, δίνει κατεύθυνση στην ιστορία, στις ιστορίες του καθενός - ίσως και στις δικές μας, των θεατών, ακόμη. Κι άλλοτε η πέτρα του σκανδάλου. Αφηγητής. Ερμηνεύει, εξηγεί τα ανεξήγητα, κάποτε τα τραγουδάει, με εμφανή  την θητεία και την παιδεία του στο λυρικό τραγούδι.
Θα σταθώ λίγο και στην Εύη Τσακλάνου, που ως υπεύθυνη για την κίνηση και την χορογραφία, απέσπασε από τους ερμηνευτές όχι μόνον εύγλωττες και εντός χαρακτήρων χειρονομίες και κινησιολογικά πρότυπα, αλλά και μια αξιοθαύμαστα ακριβή και συγχρονισμένη απομίμηση κινήσεων και συμπεριφορών του σώματος μέσα στο εν κινήσει λεωφορείο.
Με λίγα λόγια, κατευθυνθείτε το ταχύτερο στην Στάση FAUST, κοντά στην μοδάτη Πλατεία Αγίας Ειρήνης. Κάθε Τετάρτη, στις 8:30 το βράδυ, κάνει στάση εκεί το "550". Προσοχή, μην το χάσετε. Ανεβείτε. Και παρακολουθείστε την ζωή, την καθημερινότητά μας, να ξεδιπλώνεται από στάση σε στάση. Μη γελιέστε: δεν είναι κάποιων άλλων η ζωή. Η δική μας είναι, η κοινή ζωή όλων μας.  Δείτε, σκεφθείτε, κρατείστε ό,τι χρειάζεται - και κατεβείτε στην σωστή στάση! 

          
      

Πιάστε ΤΟ ΝΗΜΑ

Το νήμα είναι μια λέξη με ενδιαφέροντα νοήματα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τώρα, όμως, είναι κι ένα ενδιαφέρον πείραμα, ένα τολμηρό εγχείρημα, μια παράσταση, που ξεκινώντας από την Αγγλία, πέρασε από την Επίδαυρο στα τέλη Αυγούστου, φέτος, και τις μέρες αυτές παρουσιάζεται στο Μέγαρο Μουσικής.
Αυτό το διαφορετικό Νήμα, μια εμπνευσμένη και πλούσια παραγωγή της Πολιτιστικής Εταιρείας "ΛΑΒΡΥΣ", συνδέει θέματα, κώδικες, τεχνικές και φιγούρες του σύγχρονου μπαλέτου με Ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς. Τα διαφορετικά αυτά είδη χορών αλληλεπιδρούν, αναμειγνύονται σε διαφορετικές δοσολογίες κάθε φορά, εμπνέονται το ένα από το άλλο.
 Έλληνες παραδοσιακοί μουσικοί εγνωσμένης αξίας παρέδωσαν "μοτίβα" στον Βαγγέλη "Vangelis" Παπαθανασίου, ο οποίος κράτησε ό,τι χρειαζόταν για να μας δώσει  μια σειρά από εξαιρετικά μουσικά μέρη, άλλοτε πιο επικά κι άλλοτε πιο λυρικά και χαμηλότονα, άλλοτε πιο "μπαλετίστικα" κι άλλοτε πιο ξεσηκωτικά, στην βάση οικείων Ελληνικών ρυθμών από την Κρήτη, τον Πόντο, την Θράκη, τα νησιά.
Οι μουσικές του Vangelis, που εδώ βρίσκεται σε μια από τις καλύτερες συνθετικές στιγμές του, συνεπαίρνουν αβίαστα τους θεατές σ' ένα ταξίδι στον ευρύτερο Ελληνικό χώρο. Κυρίως, όμως, προσφέρουν την κινητήρια δύναμη στους χορευτές, που κι αυτοί προσέρχονται στην σκηνή από διαφορετικούς χορευτικούς χώρους. Άλλοι, οι περισσότεροι, από τον χώρο του μπαλέτου, κι άλλοι από το περιβάλλον των παραδοσιακών χορών.
Δύο χοροδιδάσκαλοι, η Ελένη Σπαθιά και ο Τάκης Καραχάλιος, ήταν προφανώς εκείνοι που ανέλαβαν να μυήσουν τον καταξιωμένο Βρεταννό χορευτή και χορογράφο Russell Maliphant στα είδη και στα μυστικά των παραδοσιακών χορών, ώστε να δημιουργηθούν οι πρωτότυπες χορογραφίες του Νήματος πάνω στους δύο άξονες της Ελληνικής χορευτικής παράδοσης και του σύγχρονου χορού.

Για να δει κανείς και να απολαύσει το μουσικοχορευτικό Νήμα, θα πρέπει να αφήσει τις όποιες αποσκευές του εκτός θεάτρου, να μπει στο θέατρο απροκατάληπτα. Να μην περιμένει να δει είτε αμιγή παραδοσιακό χορό είτε αμιγές σύγχρονο μπαλέτο, αλλά κάτι που θρέφεται από αυτές τις δυό ρίζες και καρπίζει αλλιώς! Η πλάστιγγα γέρνει πότε προς την Ελληνική παράδοση και πότε προς τον σύγχρονο χορό. Ανάλογα με τις απαιτήσεις κάθε χορογραφίας, οι χορευτές αντλούν από το προσωπικό τους υπόβαθρο και την προέλευσή τους,  και εισφέρουν αντίστοιχα πότε ρυθμό και "λεβέντικες" κινήσεις πότε πλαστικότητα, ακρίβεια, συγχρονισμό. Πρόκληση και ζητούμενο του Νήματος μια εσωτερική συνοχή ανάμεσα στις επί μέρους χορογραφίες, που διαδέχονται η μία την άλλη με έναν ανάλαφρο μπαλετικό κυματισμό ώς την τελική όσμωση των χορευτικών ειδών, των μουσικών, των χορευτών και των διακριτών προσωπικοτήτων ακόμη.
Το κατόρθωμα του Νήματος δεν είναι ούτε μικρό ούτε αμελητέο. Τα νερά αυτού του ιδιότυπου χορευτικού fusion είναι βαθιά και αχαρτογράφητα. Αλλά σε έναν κόσμο δίχως σύνορα και στεγανά μεταξύ πολιτισμών οι πειραματισμοί των μείξεων και των αντιστίξεων, οι διάλογοι, είναι όχι μόνον αναμενόμενοι αλλά και επιθυμητοί. Τουλάχιστον στον βαθμό που ανιχνεύονται καλές και ειλικρινείς προθέσεις, γνώση του αντικειμένου, εντιμότητα, ταλέντο. Κι αυτά υπάρχουν αναμφισβήτητα στην περίπτωση του Νήματος! Απομένει να κριθούν απροκατάληπτα, με πνεύμα ανοιχτό. Με συνειδητοποίηση του ότι το Νήμα, ως συνολικό θέαμα και ακρόαμα ανοίγει τον διάλογο ανάμεσα στην Ελληνική χορευτική παράδοση και τον σύγχρονο χορό. Κι ο διάλογος, επενδεδυμένος με την ταιριαστή μουσική του Vangelis και τις εξαίσιες ενδυμασίες της Μαίρης Κατράντζου, εδώ αποδεικνύεται πλούσιος, ποικιλότροπος, δημιουργικός.
Κι επειδή είναι και σπάνιος, μην τον χάσετε! Πιάστε ΤΟ ΝΗΜΑ στο Μέγαρο! 

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ - στο Vault

Σε καιρούς πολλά, πάρα πολλά χρόνια, πριν από την πολιτική ορθότητα οι άνθρωποι με θεαματικές δυσμορφίες και αναπηρίες γίνονταν ελεύθερα και ανενδοίαστα αντικείμενο χλευασμού. Γίνονταν, όμως, πολύ συχνά και αντικείμενο εκμετάλλευσης, στον βαθμό που η όψη τους μπορούσε να αποτελέσει λαϊκό θέαμα στο τσίρκο ή στα λεγόμενα Freak Shows.
Τέτοια ήταν και η περίπτωση του εξαιρετικά δύσμορφου "Aνθρώπου Ελέφαντα", κατά κόσμον Joseph "John" Merrick (1862-1890), που έζησε όπως έζησε στα τέλη του 19ου αιώνα στην Αγγλία. Ένας άνθρωπος-θέαμα, άνθρωπος-αντικείμενο επιστημονικής παρατήρησης, άνθρωπος-θεατρικό έργο στις μέρες μας.

Ο Merrick, προερχόμενος από ένα άθλιο και πάμπτωχο οικογενειακό περιβάλλον, μη μπορώντας να βρει άλλη δουλειά, εκτίθεται σε Freak Shows, για να επιβιώσει. Προσελκύει το ενδιαφέρον ενός ιατρού, που τον εισάγει στο Νοσοκομείο, όπου εργάζεται ο ίδιος, για να μελετήσει επιστημονικά την περίπτωσή του, να τον περιθάλψει, αλλά και να τον επιδείξει στην καλή και στην καθώς πρέπει κοινωνία πλέον, που εκπροσωπείται από μιαν . Σε κάποιο βαθμό, η εκμετάλλευση του Merrick συνεχίζεται με άλλη μορφή, υπό έναν επιστημονικό μανδύα, αλλά πάντα με απώτερα και θολά προσωπικά κίνητρα. Παράλληλα, έρχεται και η Εκκλησία να διεκδικήσει το δικό της μερτικό στην ιστορία και στην ζωή του δύσμοιρου Merrick.   
To έργο του Bernard Pomerance (1940-2017), με πρωτότυπο τίτλο "The Elephant Man", παρουσιάζει εξαιρετικές ηθικές και φιλοσοφικές προεκτάσεις, που διατηρούνται επίκαιρες 42 χρόνια μετά την συγγραφή και το πρώτο του ανέβασμα, το 1977.

Διακρίνοντας, προφανώς, αυτή την διαρκή επικαιρότητα του έργου, ο δοκιμασμένος Κοραής Δαμάτης επέλεξε να το ανεβάσει φέτος στο Vault, στο ζωτικό αυτό κύτταρο πολιτισμού του Βοτανικού. Και διόλου τυχαία οι δύο κύριοι ρόλοι αναλήφθηκαν από τους διακεκριμένους θεατρανθρώπους, τον Δημήτρη Καρατζιά και τον Περικλή Μοσχολιδάκη.
Η θεατρική παραγωγή δείχνει ακριβή, αλλά ακόμη περισσότερο δείχνει ακριβής. Με ιδιαίτερη προσοχή στα κοστούμια και στα σκηνικά, στον σχεδιασμό, στις λεπτομέρειες και στα υλικά τους, ζωντανεύει το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα και οι εξωτερικές κοινωνικές αντιθέσεις ανάμεσα στην κοινωνική και επιστημονική ελίτ και στους άθλιους των λαϊκών και των luben στρωμάτων, που σκαρφίζονταν κάθε τι για να επιβιώσουν.
Οι χρωματικοί τόνοι είναι αποκλειστικά γήινοι - που αναγκαστικά ψυχραίνουν λίγο από άποψη φωτισμών στις σκηνές του Νοσοκομείου - υπογραμμίζοντας έτσι ότι η ιστορία δεν έχει τίποτε το μη ρεαλιστικό, τίποτε το φανταστικό, τίποτε το φαντασμαγορικό. Το δράμα του Merrick εξελίσσεται σε πραγματικό περιβάλλον, με πραγματικούς ανθρώπους, σε πραγματικό χρόνο. Ο Merrick, ο "μάνατζέρ" του στα Freak Shows, ο γιατρός, που τον αναλαμβάνει, η αισθησιακή ηθοποιός, που τον περιεργάζεται και τον προκαλεί και όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες δεν είναι πλάσματα φαντασίας - ζουν, υπάρχουν, κινούνται σε έναν πραγματικό κόσμο. Που όχι μόνο δεν είναι μακρινός, αλλά μπορεί και να μην είναι τόσο παρωχημένος, τελικά!
Στο ανέβασμα του Κοραή Δαμάτη, που έχει επίσης επιμεληθεί τα εξαιρετικά κοστούμια και τους λειτουργικούς φωτισμούς, όλοι οι χαρακτήρες φορούν περίτεχνες μάσκες σ' όλη την διάρκεια του έργου. Μάσκες αποκαλυπτικές του χαρακτήρα ή του επαγγέλματός τους. Φυσικά αναγκαία η μάσκα για τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα, αλλά η επιλογή έχει την σημασία της και τον συμβολισμό της και για όλους τους υπόλοιπους χαρακτήρες του έργου. Οι μάσκες, παραπέμποντας σε κοινωνικά και επαγγελματικά προσωπεία, δείχνουν λιγότερο ή περισσότερο αυτό, που παριστάνουμε ότι είμαστε. Άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε χωρίς - αλλά πάντα τις φοράμε. Στην περίπτωσή μας, μόνον ο Merrick την έχει πραγματικά ανάγκη, για να μην απωθεί τον κόσμο - ουσιαστικά, όμως, η δική του μάσκα δεν είναι μάσκα, που κρύβει το πρόσωπο. Αποδίδει σχηματικά το ογκώδες, παραμορφωμένο, κεφάλι του.
Παρ' όλ' αυτά, οι άνθρωποι του περίγυρού του είναι εκείνοι, που ποτέ δεν βγάζουν την μάσκα τους, αν και δεν έχουν καμμιά δυσμορφία να κρύψουν... Ή έχουν;

Η παράσταση στο Vault, πέρα από τις αρετές της παραγωγής, που προαναφέρθηκαν, αποτελεί έναν άθλο, πρωτίστως για τον πρωταγωνιστή, Δημήτρη Καρατζιά, που υποκρίνεται τον Merrick μ' όλες τις δύσκολες σωματικές συνθήκες του. Συνθήκες, που δύσκολα κρύβονται κάτω από την μεταλλική κατασκευή, την οποία φέρει ως αντιπροσωπευτική των δυσμορφιών χεριού και προσώπου. Στην περίπτωση του Καρατζιά/Merrick δεν μπορούμε να μιλάμε για υπόκριση και μίμηση, αλλά για ξεκάθαρη αφομοίωση. Ο Καρατζιάς έχει μελετήσει και αφομοιώσει τον τρόπο βάδισης του κουτσού, τις δυσκολίες του να έχεις λειτουργικό μόνο το αριστερό χέρι και ακόμη - ίσως το πιο δύσκολο - την άρθρωση και τον τρόπο ομιλίας των ανθρώπων με πρόβλημα στους μυς του προσώπου. Ο Καρατζιάς γυαλίζει από τον ιδρώτα της ψυχικής έντασης, της φυσικής προσπάθειας, οι φλέβες του λαιμού φουσκώνουν, πάλλονται, το σώμα βιώνει την δική του συνολική, μυϊκή, ένταση.
Η σωματική φθορά γίνεται πια και ψυχική. Γιατί, ναι, οι σωματικές αναπηρίες και δυσμορφίες επηρεάζουν και συνδιαμορφώνουν τον ψυχισμό, το σώμα με την ψυχή ενώνονται με μια λεπτή αργυρή κλωστή και πάνω σ' αυτή την κλωστή ισορροπεί θαυμαστά η υποκριτική του Καρατζιά! Ο Merrick του πολύ σωστά δεν είναι ένας βασανισμένος, που ζητά συμπόνια, ένα έρμαιο της κακής του μοίρας, που προκαλεί κατάθλιψη. Βρίσκει δύναμη και παλεύει. Διεκδικεί και προσμένει περισσότερη ζωή, συμμετοχή στην ζωή.  Το λέει, άλλωστε, ξεκάθαρα: "Θαρρώ πως το κεφάλι μου είναι τόσο μεγάλο, γιατί είναι γεμάτο όνειρα!"
Στον αντίποδα, απέναντι στον Merrick, βρίσκεται o γιατρός του, ο Dr. Treves, τον οποίο υποδύεται ο Περικλής Μοσχολιδάκης. Για τον ρόλο έχει σοφά υιοθετήσει μιαν ήρεμη, ψύχραιμη, σχεδόν αποστασιοποιημένη εκφορά λόγου. Άρθρωση καθαρή με τις λέξεις να βγαίνουν από το στόμα του γιατρού στρογγυλές, λείες. Συναισθηματικά αφόρτιστες, ακόμη κι αν περιγράφουν τις χειρότερες καταστάσεις, τις πιο ανίατες περιπτώσεις. Μονάχα οι γιατροί ξέρουν να εκφέρουν τέτοιο λόγο. Οι γιατροί κι ο Μοσχολιδάκης! Ως Dr. Treves, μαζεύει από τους δρόμους και τα τσίρκα τον δυστυχή Merrick, αλλά η περίπτωση είναι πρωτοφανής. Τι ακριβώς θα κάνει, πώς θα τον χειρισθεί; Επιστημονικό αντικείμενο και ταυτόχρονα άνθρωπος ο Merrick, με σκέψη και αισθήματα, με ψυχή και σώμα, με ανάγκες βιολογικές και συναισθηματικές - η εξισορρόπηση ανάμεσα στις διαφορετικές αντιμετωπίσεις είναι μια καθημερινή  πρόκληση για τον γιατρό και ο Μοσχολιδάκης, καθοδηγημένος καίρια από την σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη, μας παραδίδει έναν Dr. Treves, που, όσο κοντά κι αν νοιώθει για τον ασθενή του, επιδεικνύει πάντα την δέουσα αυτοκυριαρχία. Γιατρός ώς το μεδούλι!

Σπουδαία για την παράσταση και η εμφάνιση της χαρακτηριστικά καλλίγραμμης και ιδιαίτερα αισθησιακής Κυρίας Kendall, την οποία υποδύεται με φυσική άνεση η Μαρία Καβουκίδη. Η Κυρία Kendall είναι ηθοποιός και εκπροσωπεί στο πλαίσιο του έργου την καλή και φιλάνθρωπη κοινωνία, που δείχνει ενδιαφέρον για τον Merrick. Είναι ειλικρινής, άραγε; Ίσως... Με τους ηθοποιούς ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις! Και η Καβουκίδη/Kendall προβάρει τα λόγια της, τις κινήσεις και τις χειρονομίες της, ώστε να λάβει την επιθυμητή ανταπόκριση. Είναι γλυκειά, είναι επιθυμητή, είναι ερωτική, προκλητική. Αλλά είναι και μελετημένη, φιλοσοφημένη, με αυτοπεποίθηση. Έχει φροντίσει, μάλιστα, να πληροφορηθεί και τα της ανατομίας του ασθενούς. Αναστατώνει, τελικά, τον Merrick εγκεφαλικά και σωματικά, αλλά συγχύζει και τον γιατρό - όσο γίνεται, δηλαδή, να συγχυσθεί ο Dr. Treves. Ώς πού θα έφτανε, άραγε, αν την άφηνε ελεύθερη ο γιατρός; Και τι επίπτωση θα είχε στον ασθενή μια αισθησιακή κλιμάκωση; Δεν θα το μάθουμε ποτέ, αλλά, όπως και τον Merrick έτσι κι εμάς  θα μας στοιχειώνει για καιρό η εικόνα της Μαρίας Καβουκίδη! 

Οι δεύτεροι ρόλοι, εξαιρετικά δουλεμένοι και αυτοί, υποστηρίζουν αποτελεσματικά τους πρωταγωνιστές και την πλοκή. Χαρακτηριστικές φιγούρες ο Επίσκοπος, που πουλάει απόλυτη πίστη στον Θεό, και ο αμφιλεγόμενος διευθυντής του Νοσοκομείου. Αξέχαστες οι εμφανίσεις του πονηρού "μάνατζερ" Ρος και των παρατρεχάμενών του, που καλούν τον κόσμο να συρρεύσει στο Freak Show. Κινούνται με ακρίβεια, άνεση και εντυπωσιακή ευλυγισία  στην σκηνή και διαλαλούν στην αγορά το "εμπόρευμά" τους στεντορεία τη φωνή, όπως θάκαναν οι κράχτες του παλιού καιρού.
Η μουσική του Μάνου Αντωνιάδη επιβεβαιώνει για μιαν ακόμη φορά το θεατρικό ένστικτο του δημιουργού. Πάντα πρωτότυπη, υποβλητική και ατμοσφαιρική παίζει τον δικό της διακριτό μα και διακριτικό ρόλο από τα παρασκήνια. Η πάγια συνεργασία του με το VAULT αποτελεί ευτύχημα και εγγύηση για τις θεατρικές παραγωγές του.

Κάθε χρόνο, το VAULT κάνει κάποιες επιλογές, που δεν είναι ούτε εύκολες ούτε προφανείς. Έργα περίπλοκα και απαιτητικά, παραστάσεις, που δεν υπακούουν σε εμπορικά κριτήρια, ανεβάσματα - πρόκληση. Και κάθε χρόνο καταφέρνει όχι μόνο να τις φέρει σε αίσιο πέρας αλλά και να κερδίσει το θεατρόφιλο κοινό.
Ο φετινός "Άνθρωπος - Ελέφαντας" είναι μια τέτοια επιλογή. Μην την προσπεράσετε!

Vault
Μελενίκου 26, Βοτανικός
Τηλ.: 213 035 6472

Κάθε Παρασκευή & Σάββατο, στις 9 μ.μ.
Κάθε Κυριακή, στις 6:15