Βασικές αρχές... Τις έχεις;

Δεν έχω πολλά να πω για την επίθεση της πολεμικής μηχανής του Ισραήλ στον στολίσκο των πλοίων με το ανθρωπιστικό υλικό για την Γάζα.
Στα περισσότερα blogs και στον Τύπο διαβάζουμε τα αυτονόητα, την οδύνη, το πένθος, το γιατί...
Θα σταθώ, ωστόσο, σε κάποιες άλλες αντιδράσεις, των οποίων το πνεύμα, η αλήθεια είναι, είχα διακρίνει ακόμη και πριν καν ξεκινήσει ο στολίσκος αυτός.
Κάποιοι αναρωτιόντουσαν τι παριστάνουν αυτοί οι "ακτιβιστές",  γιατί το κάνουν, πώς ανακατεύονται και πάνε να τα τα βάλουν με μιαν ανελέητη Κρατική μηχανή, πόσο αφελείς και ανόητοι μπορεί να είναι ή ποιάν ιδιοτέλεια κρύβουν... Ορισμένοι, μάλιστα, το φόρτωσαν κι αυτό στον συνήθη ύποπτο, στον  αίροντα όλες τις αμαρτίες της Ελληνικής Αριστεράς, τον "ΣΥΡΙΖΑ" και τον αφελή Αλέξη - σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που προς στιγμήν νόμιζα ότι αυτός, ο μικρός Αλέξης Τσίπρας, ήταν ο εμπνευστής της ιδέας και ο διοργανωτής της αποστολής, ο "ΣΥΡΙΖΑ" ο μόνος μετέχων Φορέας!
Ας είναι...

Σήμερα, ωστόσο, μετά την φονική επίθεση, θα μπορούσαν αυτοί οι κάποιοι να σωπάσουν. Θα μπορούσαν, μπροστά στο αθώο αίμα και την απώλεια ζωών, οι "ρεαλιστές" των blogs και της στεγνής πολιτικο-οικονομικής ανάλυσης να κύψουν την κεφαλή για μια μέρα, έστω και για μια μόνο μέρα... και να αναλογισθούν τις βασικές μας αξίες, τις στοιχειώδεις ηθικές αρχές και την βάναυση, βίαιη προσβολή τους...

Τούτη η ώρα είναι για πένθος, απλό, βαθύ, βουβό ανθρώπινο πένθος κι όχι για ερωτήματα, όπως αυτά, που θέτει ο Anemosnaftilos σε μιαν ανάρτηση, που μου μοιάζει μοναδικά περιφρονητική για την αξία της ανθρώπινης ζωής...
Δεν έχω ιδέα ποιός ήταν με ποιόν μαζί σ' εκείνα τα καταστρώματα τα μοιραία - και δεν ενδιαφέρει αυτό, εν προκειμένω... Όπως δεν ενδιαφέρει, επίσης, ούτε το ποιός έχει δίκηο και ποιός άδικο, ποιός ήρξατο χειρών αδίκων στο περίπλοκο Μεσανατολικό πρόβλημα και ποιός ακολούθησε.
Δεν ενδιαφέρει ούτε το εάν πίσω από τους αθώους επιβαίνοντες στα πλοία ήταν κάποιοι ιδιοτελείς ή κάποιοι ανόητα ρομαντικοί και ιδεαλιστές.
Το ζήτημα είναι απλώς και μόνον η η ανθρώπινη ζωή και ο σεβασμός της. Όποιος δεν την σέβεται έχει όλο το άδικο...  Κι εφ' όσον - λέω: εφ' όσον - ο στολίσκος αυτός δεν απειλούσε την ύπαρξη του Κράτους του Ισραήλ, εφ' 'οσον δεν μετέφερε όπλα στους έγκλειστους της Γάζας, η βίαιη επέμβαση - μια τόσο βίαιη επέμβαση - δεν είναι παρά άσκηση ασύμμετρης Κρατικής βίας... που είναι και το χειρότερο είδος βίας... Και αδικεί πρωτίστως τον λαό του Ισραήλ, αναιρεί τα δικά του δίκηα, υπονομεύει τις προσπάθειες για ειρήνευση και βιώσιμη λύση!

Αλλ' ίσως σ' αυτό το τελευταίο να αποσκοπεί συνειδητά το "Πυρ ομαδόν" τους... 

Ο Υπουργός με την χατζάρα

Αυτό, που βρίσκω ιδιαιτέρως ενδιαφέρον σε σχέση με την Κυβερνητική δραστηριότητα είναι ότι επί μήνες ακούμε για καταργήσεις, συγχωνεύσεις, συρρικνώσεις κ.λπ. Οργανισμών και Φορέων του Δημοσίου, με ανύπαρκτο έργο, αμφιλεγόμενη ωφέλεια ή ασύλληπτου ύψους προϋπολογισμούς, αλλά τελικά μόνον το Υπουργείο Πολιτισμού πραγματικά καταργεί και, μάλιστα, με συνοπτικές διαδικασίες... Έχουν προηγηθεί το Κέντρο Θεάτρου και Χορού με το Θεατρικό Μουσείο, για το οποίο είχε γράψει και η Roadartist,  και ίσως και άλλα, που δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας.
Σήμερα διαβάζω σε άρθρο του κ. Πάσχου Μανδραβέλη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ότι το Υπουργείο Πολιτισμού κλείνει και το ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ (ΕΚΕΜΕΛ).


Δεν θέλω ούτε έχω λόγους να προχωρήσω σε συσχετισμούς με το Μουσείο Μπενάκη, που επ' εσχάτοις απλώνεται παντού, αλλά η πρακτική της εύκολης χατζάρας στον χώρο του Πολιτισμού δεν παύει να ενέχει συμβολισμούς για μιαν ολόκληρη Κυβέρνηση και για το στίγμα, που τείνει να δώσει στην εποχή της.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, όπως κι όλοι οι άλλοι Οργανισμοί και Φορείς, έτσι κι αυτοί που σχετίζονται με τον Πολιτισμό, μπορεί να πάσχουν λειτουργικά, διοικητικά, οικονομικά. Θα περίμενα, λοιπόν, να ακούσω ότι από τους αρμόδιους του Υπουργείου Πολιτισμού επαναξιολογείται το αντικείμενο και η λειτουργία ενός Φορέα , ότι επανεξετάζεται ο προϋπολογισμός του, ότι επιχειρείται αναπροσανατολισμός αποτελεσματικότερος, αναδιαμόρφωση...  όχι ότι κλείνει έτσι απλά, εύκολα, γρήγορα! Και τούτο παρά την εν προκειμένω έγγραφη παρέμβαση ηχηρών ονομάτων του πνευματικού κόσμου για την σωτηρία του ΕΚΕΜΕΛ.
Την ίδια επιφανειακή και πιασάρικη σε κύκλους του οικονομικού φιλελευθερισμού προσέγγιση διακρίνω και στο άρθρο του κ. Μανδραβέλη, ο οποίος είναι πολύ πιο επιμελής και διευσδυτικός όταν καταπιάνεται με οικονομικά θέματα.

Η ουσία, όμως, εδώ είναι ότι ζητήματα, που αφορούν την Τέχνη και τον Πολιτισμό δεν μπορούν να προσεγγίζονται επί τη βάσει κανόνων οικονομικού ορθολογισμού. Ο Πολιτισμός δεν είναι μετρήσιμο οικονομικό αγαθό. Πολύ συχνά η καθαρά οικονομική του απόδοση είναι αρνητική, αμφιλεγόμενη, αλλά, παρ' όλ' αυτά, είναι απαραίτητος για την ζωή μας, για την ταυτότητα, την αυτογνωσία μας.
Άλλο ζήτημα το εάν ένας πολιτιστικός ή καλλιτεχνικός Φορέας, Κρατικός ή επιδοτούμενος, κάνει σωστή, διαφανή, αποδοτική διαχείριση των κονδυλίων του, αν παράγει έργο ή τι είδους έργο παράγει. Αυτό, ναι, μπορεί και πρέπει να είναι αντικείμενο διερεύνησης από μια χρηστή Δημόσια Διοίκηση, με στόχο την καλύτερη διαχείριση και αποδοτικότητα σε επίπεδο πολιτιστικών αγαθών.
Ωστόσο, η πρακτική του Υπουργείου Πολιτισμού και αντίστοιχα το άρθρο του κ. Μανδραβέλη, δείχνουν να αποπνέουν ένα πνεύμα στεγνά οικονομικό: "μας στοιχίζει τόσο, είναι πολλά, δεν ωφελεί οικονομικά, το κλείνουμε".
Το θέτω λίγο σχηματικά, αλλά αυτό αποκομίζω... Το ζητούμενο εδώ θα ήταν, μάλλον, μια εποικοδομητικότερη προσέγγιση του τύπου "ας δούμε τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε με τόσα χρήματα ή και με λιγότερα ακόμα...".

Ο καιρός των ανακαλύψεων

Έχουμε πια μπει για τα καλά στον καιρό των ανακαλύψεων... Προσοχή, δεν μιλώ για αποκαλύψεις, για πράγματα, δηλαδή, που υπήρχαν, αλλά τώρα έρχονται στο φως... Όχι - εδώ μιλάμε για  ανακαλύψεις εκ του μηδενός, από το τίποτε και από το πουθενά, για πατέντες νέες!..

Οι light δημοσιογράφοι ανακαλύπτουν αίφνης πόσο κακό και επικίνδυνο είναι το lifestyle - και, για δες, ξεχνούν ότι αυτοί το πρόβαλλαν τα τελευταία 20-25 χρόνια. Δεν έγραφα εγώ τα IN και τα OUT ούτε για το πού πρέπει να τρώμε και να πίνουμε ούτε για τα 20/50/100 πράγματα, που πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να κάνουμε, πριν πεθάνουμε, ούτε καν για το τι ακριβώς πρέπει να φοράμε και πού... Στο πυρ το εξώτερον όλα αυτά τώρα, μας λένε. Ξεχάσαμε τα κουτουκάκια, τα εξακοσαράκια, τα παπάκια, προδώσαμε τα ταβερνάκια με τον γαύρο και τα μπακαλιαράκια και με το μπουζουκάκι να κρέμεται στον τοίχο, στην διάθεση του κάθε θαμώνα και να τώρα- όπερ έδει δείξαι!

Οι άλλοι δημοσιογράφοι, αυτοί της βαρειάς δημοσιογραφίας, της ερευνητικής, που λένε - investigative journalism, δηλαδή... πώς λέμε Αγγελική Νικολούλη, αλλά με ειδίκευση στα πολιτικο-οικονομικά σκάνδαλα - τώρα ανακαλύπτουν ότι γινόταν το έλα να δεις στις υπερτιμολογήσεις των προμηθειών του Δημοσίου, σε Νοσοκομεία κι εξοπλισμούς και Δημόσια Έργα. Δεν ξέρανε ότι ένα χιλιόμετρο δρόμου κόστιζε στην Ευρώπη 10 ευρώ κι εδώ 100, δεν ξέρανε ότι μια σύριγγα στο φαρμακείο την αγοράζεις 1 ευρώ αλλά το Νοσοκομείο του ΕΣΥ την πλήρωνε χουβαρντάδικα στα 10 ευρώ. Πέσαν από τα σύννεφα, τώρα τα ανακαλύπτουν αυτά και, για κοίτα, βρε παιδί μου, τώρα βρίσκουν και χαρτιά και ντοκουμέντα για όλα. Θαύμα, θαύμα, σου λέω...

Οι Ευρωπαίοι, πόσο αφελείς κι αυτοί... Καλά τους λέγανε κουτόφραγκους οι παλιότεροι! Τώρα το ανακάλυψαν ότι 30 χρόνια τους παίρναμε την μπουκιά από το στόμα, τους τρώγαμε τα λεφτά κι αυτοί ούτε που να πάει ο νους τους σε τέτοια πράγματα. Απασχολημένοι, να δουλεύουν όλη μέρα κι όλη νύχτα, Ελληνικά δεν ξέρανε να το διαβάσουν στις εφημερίδες μας πως τα πακέτα του Ντελόρ και τις επιδοτήσεις της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής τα κάναμε όλα να!.. Τι Cayenne και BMW, τι μπουζούκια και Βουλγάρες... Αυτοί τίποτε, πού να πάρουν χαμπάρι οι άνθρωποι; Τώρα το ανακαλύπτουν!..

Κι οι πολιτικοί, οι βουλευτές, οι Υπουργοί, νυν και πρώην, τα Κόμματα... Ευήθεις, αγαθοί άνθρωποι όλοι. Πού να πάει ο νους τους σε μίζες και προμήθειες τόσα χρόνια; Τώρα το μαθαίνουν, τώρα το ανακαλύπτουν ότι οι Ταμίες τους έπαιρναν από την πίσω πόρτα χορηγίες προεκλογικές κι οι υποψήφιοι, άνθρωποι είναι κι αυτοί, πού να τα βγάλουν πέρα με τόσα έξοδα πότε στην μια εκλογική περιφέρεια πότε στην άλλη. Χορηγίες, λοιπόν, κι αυτοί κι ό,τι περίσευε καμμιά φορά, ε, είχαν και παιδιά στο εξωτερικό, σπουδές, δίδακτρα, κόρες να παντρέψουν, προίκες. Με τόσα έξοδα βγαίνεις; Εμ, δεν βγαίνεις - βάλε και τα έξοδα παραστάσεως, που λένε... Πολύ θέλει ο άνθρωπος να σαλτάρει;

Ο καιρός των ανακαλύψεων, λοιπόν. Όσα ήξερε κι ο τελευταίος πολίτης, όσα άκουγε στο καφενείο και στο γραφείο, όσα περνούσαν καμμιά φορά στα ψιλά των εφημερίδων, όλοι αυτοί δεν τα ξέρανε...
Στ' αστεία ήταν όλα, έτσι για να περνάει κι η ώρα, νάχει κάτι να λέει το πόπολο...

Και τώρα τα ανακαλύπτουν όλα.
Ποιοί;
Αυτοί.
Τώρα θα φτιάξουν την χώρα και θα μας οδηγήσουν όλους σε ένα μέλλον άλλο.
Ποιοί;
Αυτοί.
Οι ίδιοι αυτοί!

Είναι δυνατόν; Γίνεται να σωθούμε;
Δεν ξέρω... Μπορεί...

Όμως:

"...
Κύριε, όχι μ' αυτούς, η φωνή τους

δε βγαίνει καν από το στόμα τους.
Στέκεται κει κολλημένη σε κίτρινα δόντια.


...
Κύριε, όχι μ' αυτούς. Ας γίνει αλλιώς το θέλημά Σου."


                                                       Γιώργος Σεφέρης
                                                       "ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ"
                                                       11/9/41

  

Κουλτούρες και φυλές των δρόμων της πόλης

Όσοι γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε μέσα στις μεγαλουπόλεις, στο κέντρο τους, γνωρίζουμε από κλειστούς ορίζοντες. Ακόμα και τα σχετικά χαμηλά κτίρια της Αθήνας μπορούν να σκοτεινιάσουν τον ουρανό ενός μικρού παιδιού, τόσο τσιμέντο σκληρό κι άσφαλτος ολόγυρα φτάνουν και περισσεύουν για να πνίξουν τον ψυχισμό ενός εφήβου, να φρενάρουν δυνατότητες και όνειρα...

Σ' αυτό το περιβάλλον, που, όταν δεν είναι ασφυκτικό, είναι, πάντως, περιοριστικό, γεννήθηκε η κουλτούρα των δρόμων, η τέχνη και οι δραστηριότητες, όπου βρίσκουν έκφραση κι εκτόνωση οι αγωνίες κι οι ανησυχίες, οι φόβοι και τα όνειρα των σημερινών παιδιών και των εφήβων... η ίδια τους η αδρεναλίνη.

Όταν δεν βλέπεις εύκολα κι ανεμπόδιστα τον ουρανό και την θάλασσα, θα τα ζωγραφίσεις, μήπως κι ανοίξει κάπως ο ορίζοντας - κι είναι, νομίζω, αυτό η ουσία, ο πυρήνας του graffiti.
Όταν αγωνιάς και μιλάς, αλλά κανένας δεν σ' ακούει, όταν νοιώθεις πως δεν σε παίρνουν στα σοβαρά ή πως δεν έχουν χρόνο για σένα, η κραυγή σου μπορεί να μη βγει από το λαρύγγι, αλλά από το χέρι σου κι από ένα spray - κι αυτός ο λευκός τοίχος απέναντι φαντάζει προκλητικά τεράστιος κι άδειος. Μοιάζει λίγο με το μακρύ κι άγραφο μέλλον ενός νέου παιδιού. Και θέλει γέμισμα - με χρώματα, με φάτσες και γκριμάτσες, με φωνές... κάπως σαν για να καθρεφτίσει την ζωή, την πραγματική ή την φαντασιακή!..

Κάπως έτσι και τα ρομαντικά τραγούδια, οι γλυκειές μελωδίες άλλων εποχών έδωσαν την θέση τους στον αγχωτικό ρυθμό του Hip Hop, με την οργή του, την ανελέητη σάτιρα, τα αδιέξοδα των νεανικών ερώτων.

Κάπως έτσι το κυνηγητό, που παίζαμε στους δρόμους, όταν κι όπου τα αυτοκίνητα ήταν λίγα, έγινε σήμερα skateboarding και in line skating, φιγούρες με την ταχύτητα των ρουλεμάν.

Το ριψοκίνδυνο σκαρφάλωμα σε μάντρες και δέντρα, για να δούμε μια ταινία ακατάλληλη για ανηλίκους στο θερινό της γειτονιάς, έγινε ακροβατικό στον αέρα μ' ένα ποδήλατο BMX.

Πολλοί ενήλικοι, όντας βλοσυροί πατέρες και σοβαρές μητέρες πλέον, κοιτούν, στην καλύτερη περίπτωση, με επιφύλαξη τους πιτσιρικάδες των φυλών του δρόμου, τους γκραφιτάδες, τους σκεϊτάδες, τους ΒΜΧάδες κι όλους τους άλλους. Έχουν λησμονήσει τα δικά τους, δεν αναγνωρίζουν αντιστοιχίες... μονάχα το "κακό" διαβάζουν στα εφηβικά πρόσωπα, που στοιχειώνουν το πάρκο της γειτονιάς ή την πλατεία, στο τέλος του δρόμου.

Είναι, όμως, πράγματι έτσι; Ή απλώς έχουν αλλάξει τα μέσα έκφρασης και εκτόνωσης, επειδή έχουν αλλάξει οι εξωτερικές συνθήκες κι οι περιστάσεις;

Τα τελευταία χρόνια οι φωτογραφικές μου δραστηριότητες και ανησυχίες μ' έχουν φέρει συχνά σε θέση παρατηρητή των "φυλών"  αυτών στους δρόμους των μεγαλουπόλεων. Και μπορώ να πω πως τα πράγματα, τα πρόσωπα, οι δραστηριότητες έχουν πολλές πτυχές κι εκφάνσεις, πολλές ερμηνείες, προσεγγίσεις, χειρισμούς.
Το graffiti στον φρεσκοβαμένο τοίχο του σπιτιού μας, το ξέρω, είναι φθορά ξένης περιουσίας, αλλά μπορεί νάναι κι όμορφο... μπορεί να χαλαρώνει λίγο την διάθεση μιας γκρίζας πόλης, να βάζει χρώμα αναγκαίο στην καθημερινότητά μας.
Αν μένετε και κυκλοφορείτε στην Αθήνα, την επόμενη φορά που θα κατηφορίζετε την Πειραιώς, προσέξτε τις ασπρόμαυρες παραστάσεις στον τοίχο της Τεχνόπολης ή τις έγχρωμες, ακριβώς απέναντι, στον τοίχο του αμαξοστασίου. Αρκετά πιο κάτω, στα όρια του Πειραιά, κοντοσταθήτε για λίγο έξω από την μάντρα της "ΕΛΑΪΣ", και θα δείτε τι εννοώ: υπάρχει ανάμεσά μας graffiti, που είναι σπουδαία ζωγραφική και μας φτιάχνει την μέρα.
Αν σε κάθε γειτονιά οριζόταν για την υποδοχή και την φιλοξενία του ένας τοίχος δημόσιος ή άλλος, μια μάντρα σπιτού εγκαταλειμμένου, ίσως αυτό να ήταν αρκετό και να μη χρειαζόταν ούτε οι γκραφιτάδες να ζωγραφίζουν οπουδήποτε ούτε οι ιδιοκτήτες να τους κυνηγάνε. Στην Ερμούπολη της Σύρου, τους "δωρίσανε" πέρυσι, τον Φεβρουάριο, την μεγάλη μάντρα του Ναυπηγείου του "ΝΕΩΡΙΟΥ", στ' αριστερά του λιμανιού, και το αισθητικό αποτέλεσμα δικαίωσε κάθε προσδοκία κι αντέχει ακόμα στον χρόνο.

Ο κόσμος του skating  και του ΒΜΧ είναι άλλη υπόθεση, λίγο ή πολύ extreme, ανάλογα με τις διαθέσεις και τις αντοχές του καθενός, ανάλογα με το τι έχει μέσα του και τι θέλει να βγάλει από μέσα του το κάθε παιδί. Είναι αθλήματα, που μπορεί ποτέ να μη αναγνωρισθούν από την ΔΙΕΘΝΗ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ, αλλά είναι εξ ίσου ή και πιο θεαματικά από τα άλλα. Κι έχουν επίσης πολλές απαιτήσεις σωματικές, χρειάζονται ικανότητα ισορροπίας και ακροβασιών, ευλυγισία, χαρακτήρα ριψοκίνδυνο, ιδιοσυγκρασία, που αρέσκεται να ισορροπεί στην κόψη του ξυραφιού.  Πολλές οι μελανιές και τα διαστρέμματα, τα σπασμένα χέρια και τα πόδια δεν είναι ασυνήθιστα - κι η μόνη έκπληξη για τον αμύητο θεατή είναι πώς γίνεται και δεν έχουμε πολλά σπασμένα κεφάλια! Σ' αυτό το τελευταίο δεν έχω απάντηση ούτε κι εγώ...    

Ίσως πολλοί να πουν πως δεν είναι αθλητισμός αυτός, δεν είναι αθλήματα το BMX και το skating, δεν είναι αθλητές τα παιδιά. Το βέβαιο είναι πως έχουμε να κάνουμε με μιαν αντικονφορμιστική αθλητική δραστηριότητα, με σπορ συνυφασμένα με την αντίσταση στις νόρμες και στα στερεότυπα, που έχουμε στον νου μας.
Οι χώροι των δραστηριοτήτων αυτών - ειδικά στην Ελλάδα -  είναι σπάνια οργανωμένοι, σπάνια έχουν κατασκευασθεί και προορισθεί για τον σκοπό αυτό. Μερικές φορές πρόκειται για αυτοσχέδιες κατασκευές μιας παρέας παιδιών με ξύλα και λαμαρίνες, υλικά πρόχειρα και συνήθως άχρηστα για άλλους. Άλλες φορές, είναι παγκάκια στις πλατείες, τα σκαλιά μιας εκκλησίας, ενός μνημείου ή ενός δημόσιου κτιρίου, η κουπαστή μιας σκάλας, που πάνω της θα γλιστρήσει το skateboard ή το πατίνι. Μπορεί νάναι και ράμπες σε μιαν αλάνα ή σ' ένα νταμάρι, στις παρυφές της πόλης. Ο ηλεκτροφωτισμός σπανίζει κι οι περίοικοι ή οι ιδιοκτήτες κοντινών καταστημάτων συχνά τους αποθαρρύνουν, τους κυνηγούν, τους διώχνουν. Και τα παιδιά φεύγουν, ψάχνουν το επόμενο βολικό σημείο, πάνε στο διπλανό παρκάκι, στο γειτονικό ανοιχτό οικόπεδο... μέχρι να τους διώξουν κι από κει.

Άν μας θυμίζουν κάτι όλα αυτά, σίγουρα δεν είναι ο οργανωμένος, επίσημος αθλητισμός, αλλά μάλλον η δύσκολη, αντίξοη ζωή στις πόλεις. Είναι κι αυτά μια έκφανση των αντιξοοτήτων, που αντιμετωπίζουμε με σφιγμένα δόντια και πείσμα όσοι ενήλικες προσπαθούμε να επιβιώσουμε στο συχνά αφιλόξενο περιβάλλον μιας μεγαλούπολης.

Τα ίδια τα παιδιά, από την άλλη πλευρά, δεν παραπέμπουν στην εικόνα που έχουμε για τους αθλητές. Καπνίζουν στριφτά τσιγάρα και πίνουν μπύρα - συχνά, μάλιστα, καθώς κάνουν skating. Από τα αυτιά τους κρέμονται τα ακουστικά του i-Pod ή μπορεί να μιλάνε στο κινητό. Τα ρούχα τους δεν είναι φόρμες και εφαρμοστά σορτσάκια, αλλά ρούχα της ζωής στην πόλη, άνετα, χαλαρά, φαρδιά, σε χρώματα έντονα και συνήθως ταιριαστά με τα χρώματα της σανίδας ή του ποδηλάτου. Η γνωστή μας συγκέντρωση του αθλητή παίρνει εδώ άλλο νόημα και περιεχόμενο, βγάζει διαφορετική εικόνα.

Κι αν κι αυτό μας θυμίζει κάτι, είναι πάλι η ζωή μας στην πόλη - τα παιδιά αυτά ζουν μέσα στην πόλη, κοντά μας, δίπλα μας, είναι κομμάτι της, και δραστηριοποιούνται αθλητικά επίσης σε χώρους δίπλα μας, δίπλα τους, κοντά στο σπίτι τους, στο κέντρο της πόλης, και με όλα τα αξεσουάρ της καθημερινής ζωής στην πόλη - όπως κι εμείς πάμε στην δουλειά μας ή σταματάμε για έναν καφέ με φίλους στον δρόμο για το σπίτι.

Ας μη σχηματίσει κανείς την  εντύπωση ότι μιλάμε για περιθώριο. Αντίθετα, μια ολόκληρη βιομηχανία ανθεί γύρω από το skating και την ποδηλασία ΒΜΧ, είναι μεγάλος ο τζίρος με τα παπούτσια, τα ρούχα, τον εξοπλισμό. Οι πιο καλοί στις φιγούρες με τις σανίδες και τα ποδήλατα, όσοι καταφέρνουν πράγματα θαυμαστά και ασύλληπτα, αψηφώντας τους νόμους της βαρύτητας και της κοινής λογικής, γίνονται μικροί ή μεγάλοι ήρωες στον χώρο. Γίνονται ημίθεοι, που υποστηρίζονται οικονομικά από κατασκευάστριες ρούχων και εξοπλισμού, εισαγωγείς, καταστήματα πώλησης. Δίνουν συνεντεύξεις στα ειδικά περιοδικά του χώρου των extreme sports, τα οποία δεν είναι καθόλου λίγα, κάνουν περιοδείες στην περιφέρεια και σε άλλες χώρες, μετέχουν σε διαγωνισμούς και events, με οικονομικά έπαθλα διόλου ευκαταφρόνητα - και χτίζουν την φήμη τους, το επαγγελματικό μέλλον τους στον χώρο.

Το μόνο περιθώριο εδώ είναι το περιθώριο, στο οποίο μοιάζουμε να ωθούμε μερικές φορές τα παιδιά εμείς οι μεγαλύτεροι - ως άτομα, ως γειτονιές, ως Δήμοι των μεγαλουπόλεων. Δεν είναι, όμως, τόσο δύσκολο ούτε τόσο ακριβό να φτιαχτούν skate parks, όπως στο εξωτερικό, σε ελεύθερους χώρους. Αυτά σπανίζουν σήμερα στην Ελλάδα, με συνέπεια να δίδεται μια αίσθηση διωγμού - αλλά το σπουδαιότερο είναι ότι οι αυτοσχέδιες κατασκευές κι οι πρόχειροι χώροι προφανώς στερούνται των σωστών προδιαγραφών και εγκυμονούν κινδύνους αχρείαστους.
Είναι τόσο εύκολο να φτιαχτούν από τους Δήμους ή από άλλους Φορείς ξύλινες ράμπες, ώστε απορεί κανείς γιατί δεν τις βλέπουμε συχνά στις πόλεις μας...

Δεν μπορούμε να προσφέρουμε στα σημερινά παιδιά διέξοδο προς έναν τρόπο ζωής πιο κοντά στην φύση, τα κλείνουμε μέσα στα τείχη των πόλεων, που εξυπηρετούν τις δουλειές μας και την επιβίωσή μας. Είναι φυσικό, επομένως, να αναζητούν μέσα σ' αυτό το περιβάλλον διεξόδους για παιχνίδι και  εκτόνωση. Το skateboarding και το BMX παρέχουν αυτές τις διεξόδους και, όσο κι εμείς αν δεν τα καταλαβαίνουμε απολύτως,  αυτά είναι εδώ για να μείνουν.
Το βλέπει κανείς εύκολα αυτό στα μάτια, που λάμπουν, στην σοβαρότητα και στην αφοσίωση...

Ή πρώτη γενιά μπορεί να αποχωρεί σιγά-σιγά από το προσκήνιο, αλλά οι επόμενες ακολουθούν...

Κι είναι στο χέρι μας να κάνουμε το όραμά τους πιο προσιτό και πιο ασφαλές!

          

Μια βραδυά με τον Μάνο Χατζιδάκι

Ξέρεις πως μια μουσική βραδυά πήγε καλά, όταν, τελειώνοντας, έχεις την αίσθηση ή και την παράξενη βεβαιότητα ακόμα πως όχι, δεν βγήκες έξω, αλλά βρισκόσουν απλώς με την παρέα σου, με τους δικούς ανθρώπους και φίλους σ' ένα σπίτι και κάποια στιγμή, αυθόρμητα και δίχως πρόγραμμα, πιάσατε το τραγούδι όλοι μαζί...


Κάπως έτσι κύλησε η χθεσινή βραδυά στο "8 ΔΥΤΙΚΑ", μια βραδυά για τον Μάνο Χατζιδάκι, όπως έλεγε η αφίσα - αλλά νομίζω πως δεν ήταν ακριβώς έτσι. Ήταν μάλλον μια βραδυά ΜΕ τον Μάνο Χατζιδάκι, χαρισμένη σε μας όλους, που ήμασταν εκεί, από τον ίδιο τον εσαεί παρόντα Χατζιδάκι και με διάμεσους τους καλούς φίλους μουσικούς - την Μαρία Δελή στο μπαγιάν (που εγώ για ακορντεόν το βλέπω, αλλά, δεν μπορεί, θάχει κάποια διαφορά!!!), τον άνθρωπο-ορχήστρα Δημήτρη Μακρή σε πολλά και διάφορα όργανα και στην ενορχήστρωση, τον συνθέτη Γιάννη Αναστασόπουλο στο πιάνο - και τους ηθοποιούς-ερμηνευτές, Ποθητή Σταυρινούδη, Άννα-Έλενα και Κωνσταντίνο Φάμη.

"Ηθοποιός σημαίνει φως", σύμφωνα με την κλασική παρλάτα, αλλά πριν κι απ' αυτό ηθοποιός στην κυριολεξία σημαίνει ποιητής ήθους και το χθες επί σκηνής, μπροστά στα μάτια μας, ποιούμενο ήθος ήταν έκδηλο στον τρόπο, με τον οποίο προσεγγίσθηκαν και ερμηνεύθηκαν τα τραγούδια του Χατζιδάκι από όλες τις διαφορετικές εποχές της δημιουργίας του. Σεβασμός και συγκίνηση ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά του τρόπου αυτού, που διαπερνούσε τόσο το παίξιμο των τριών μουσικών όσο και τις φωνές, την σκηνική στάση των ηθοποιών-ερμηνευτών - κυρίως, όμως, εκείνη την άλλη γλώσσα τους, την γλώσσα, που είναι πάντα ειλικρινής, γιατί δυσκολεύεται, γιατί αδυνατεί να πει ψέματα, την γλώσσα του σώματος...

Κεντρικός και κύριος άξονας των τραγουδιών του Χατζιδάκι είναι ο άνθρωπος μ' όλο του τον συναισθηματικό κόσμο, ειδικά ο άνθρωπος εκείνος, που σ' όλες του τις συναισθηματικές εκφάνσεις, εκφράζεται χαμηλόφωνα, ψιθυριστά, όπως μιλάει στον εαυτό του, μονάχος το βράδυ, ή όπως σιγομουρμουρίζει στον καλύτερο και πιο έμπιστό τοιυ φίλο, ώστε τρίτος να μη πάρει είδηση το τι λέει και το τι περνάει... Τα γνήσια απολύτως προσωπικά συναισθήματα, άλλωστε, μονάχα σε χαμηλούς τόνους εκφέρονται και γι' αυτό ταιριάζουν τόσο οι μουσικές του Χατζιδάκι στους μυστικούς έρωτες, που κρύβονται στον Υμηττό, στα παληκάρια-κυπαρίσια, που ξενιτεύτηκαν κι άφησαν πίσω άδειες αγκαλιές, στην αθανασία, που, όσο πιο πολύ την αποζητούμε τόσο πιο πολύ μας ξεφεύγει, στις άδολες αγάπες, που μόναχα στ' όνειρό μας τις φιλούμε.

Με πολύ λίγα λόγια, έξι νέοι άνθρωποι χθες ανέβηκαν σ' ενα χαμηλό πάλκο και μιλήσανε για τα προσωπικά τους σ' όλους όσοι ήμασταν εκεί, μας έδειξαν εμπιστοσύνη και μας μεταφέρανε δικά τους ακριβά, συναισθηματικά βιώματα, σαν αυτά, που όλοι έχουμε...

Αλλά χρησιμοποίησαν γι' αυτό την μουσική και τα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι!..

Η διακοπή κυκλοφορίας του "ΕΥ ΖΗΝ"

Διαβάζω ότι κλείνει το περιοδικό "ΕΥ ΖΗΝ", έπειτα από 14 χρόνια κυκλοφορίας. Κι ο "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ" - από την δική του, βέβαια, σκοπιά - αναφέρει ότι η φίλη εκδότρια Άννυ Ηλιοπούλου απέδωσε το κλείσιμο στο ότι θάταν πρόκληση να κυκλοφορεί ένα τέτοιο περιοδικό σε εποχή δεινής οικονομικής κρίσης και δοκιμασίας της κοινωνίας μας.


Δεν αμφιβάλλω διόλου ότι την απόφαση αυτή έλαβε προφανώς η ιδιοκτήτρια εταιρεία, δηλαδή, οι Εκδόσεις "ΛΥΜΠΕΡΗ", με κριτήρια καθαρά εμπορικά, κι όχι η Άννυ Ηλιοπούλου. Δικαίωμά τους να ανακρούσουν πρύμνα, αλλά δεν μπορώ κιόλας να μη σημειώσω ότι οι καπετάνιοι στις φουρτούνες φαίνονται κι ότι ο όρος "πρόκληση" έχει κάμποσα νοήματα, από τα οποία ο καθένας διαλέγει όποιο νομίζει.

Θάταν, λοιπόν, πράγματι πρόκληση το να συνεχίσει να κυκλοφορεί το "ΕΥ ΖΗΝ", πρόκληση, που θα μπορούσε, όμως, κάλλιστα να εκληφθεί θετικά από τον Όμιλο "ΛΥΜΠΕΡΗ". Θα χρειαζόταν, βέβαια, γι' αυτό να επαναπροσδιορίσει το περιεχόμενο της έκφρασης "ευ ζην" και του ομώνυμου περιοδικού, αντίστοιχα.

Θεωρώ, δηλαδή, ότι ειδικά οι εκδότες, που στον καιρό των παχειών αγελάδων πλούτισαν σχεδόν εν μιά νυκτί, καβαλώντας το κύμα του lifestyle και καθοδηγώντας μιαν ολόκληρη κοινωνία προς συγκεκριμένα πρότυπα, θα μπορούσαν τώρα - ίσως και νάχαν υποχρέωση - να εξακολουθήσουν να παίζουν τον ίδιο ρόλο, να προωθήσουν νέα πρότυπα "ευ ζην", πιο ρεαλιστικά, πιο ουσιαστικά, πιο κοντά, εν πάση περιπτώσει, στις σημερινές συνθήκες.

Νομίζω ότι τόχει ανάγκη αυτό μια κοινωνία, που βρέθηκε ξαφνικά να χάνει την γη κάτω από τα πόδια της, που είδε κεκτημένα δεκαετιών να χάνονται σαν καπνός και "αξίες" να ανατρέπονται. Κάποιος πρέπει να βοηθήσει ώστε να αντικατασταθούν ήρεμα, χαλαρά, αυτές οι "αξίες", οι συχνά πλαστές, φτιαχτές αξίες τρόπου ζωής, που δομήθηκαν και προβλήθηκαν με τέτοιαν ένταση, ώστε πολλοί να νοιώθουν ένοχοι ή λειψοί, όποτε δεν μπορούσαν να τις ακολουθήσουν ή να τις συμμερισθούν.

Κι αυτός ο κάποιος δεν είναι άλλος από τους ίδιους τους εκδότες και παράγοντες των ΜΜΕ και, εν προκειμένω, στην περίπτωση του "ΕΥ ΖΗΝ", δεν είν' άλλος από τον Όμιλο "ΛΥΜΠΕΡΗ", που στο κάτω-κάτω σχεδόν όλες του οι εκδόσεις γύρω από τον ίδιο άξονα κινούνται - και δύσκολα θα χαρακτήριζα, εγώ τουλάχιστον, το "ΕΥ ΖΗΝ" πιο προκλητικό ή πιο εκτός εποχής από το "LIFE & STYLE", π.χ.

Αντιλαμβάνομαι ότι τα διαφημιστικά έσοδα από την προβολή ενός τρόπου ζωής σε χαμηλότερα επίπεδα από τα ώς τώρα μπορεί να υπολείπονται, ότι μπορεί πιο εύκολα να κυλούσε το διαφημιστικό χρήμα από τα 5άστερα ξενοδοχεία και τα πολυτελή εστιατόρια, αλλά γιατί να μη γίνει μια προσπάθεια, πάνω σε βάση φθηνότερης έκδοσης και μειωμένων λειτουργικών εξόδων, ώστε να προβληθούν μικρότερου βεληνεκούς, αλλά άξιες προσοχής, τουριστικές επιχειρήσεις, χαριτωμένα εστιατόρια με αξιοσημείωτη κουζίνα και πιο προσιτές τιμές, κρασιά με σωστή σχέση ποιότητας - τιμής, προϊόντα, που κάνουν την ζωή μας καλύτερη, αλλά σέβονται περισσότερο τον καταναλωτή και δεν τον κοιτούν στην τσέπη μονάχα.

Οι νέες εποχές απαιτούν νέους τρόπους, νέες προσεγγίσεις κι όχι αναγκαστικά ολοκληρωτική παράδοση στον "εχθρό" και άτακτη οπισθοχώρηση. Ακριβώς επειδή ούτε να τρώμε θα πάψουμε ούτε να πηγαίνουμε διακοπές θα σταματήσουμε, τώρα περισσότερο από ποτέ χρειαζόμαστε ενημέρωση υπεύθυνη για το τι και πώς θα το κάνουμε...

"Πάμε γι' άλλα", όπως σημειώνει κι ο Αθήναιος, που δηλώνει ότι το blog του διακόπτεται με την μορφή και το concept, που ξέραμε. Ακριβώς! Πάμε όλοι γι' άλλα, αλλά δείξτε μας μερικές άλλες διαδρομές όσοι μπορεί να τις ξέρετε!..
 
 
Σημ.: Αναδημοσίευση από το Blog: ΟΥΚ ΕΝ ΤΩ ΠΟΛΛΩ ΤΟ ΕΥ

Μάθε την αυτομόρφωση και άστηνε κι αν μας κλείσουν τα σχολεία πιάστηνε...

Η "αυτομόρφωση" είναι το θέμα της Έκθεσης, με το οποίο άνοιξε νωρίτερα σήμερα η αυλαία των Πανελλαδικών εξετάσεων.
Πληροφορίες, που φέρουν το ΔΝΤ να έχει υποδείξει το άμεσο κλείσιμο των σχολείων της χώρας για  εξοικονόμηση πόρων, ελέγχονται ως ανακριβείς!..
   

Από το "ευ ζην" στο "ευ-φυώς ζην" - καιρός ήτανε!

Πολλά χρόνια κράτησε η εκστρατεία να μας πείσουν όχι μόνο για το τι πρέπει να μας αρέσει αλλά και για το ότι η ευτυχία βρίσκεται στα πολλά και στα μεγάλα, στα όλο και περισσότερα όλο και μεγαλύτερα, στα όλο και ακριβότερα.
Μεγαλύτερα σπίτια, μεγαλύτερα αυτοκίνητα, μεγαλύτερα πούρα - χμμμ... τώρα που το σκέπτομαι μόνο οι γυναίκες έπρεπε νάναι μικρότερες ή, έστω, να φαίνονται... Α, κι οι μερίδες του φαγητού στα καλά εστιατόρια: όσο πιο μικρές τόσο πιο ακριβές!

Με τέτοιο βομβαρδισμό για το τι ακριβώς είναι το "ευ ζην" πήγαμε να ξεχάσουμε πως η απόλαυση κι η ευτυχία ξεκινούν από μέσα μας. Αν δεν έχουμε μέσα μας τα εργαλεία για την διάκριση του "ευ ζην" δεν θα το βρούμε ποτέ στα έτοιμα, στο μπούκωμα με πολλά αποκτήματα, στο θάμπωμα από τα ακριβά κι ανώφελα.
Δεν πείσθηκα ποτέ πως μια ζωή τοποθετημένη σε βιτρίνα γυαλιστερή είναι αναγκαστικά και ζωή ευτυχισμένη. Δεν πείσθηκα πως είναι απόλαυση ζηλευτή η διαμονή σ' ένα ξενοδοχείο τέτοιων και τόσο πολυτελών παροχών, που, έτσι και τις χρησιμοποιήσεις, δεν θα βγεις ποτέ να βολτάρεις ξυπόλητος με παλιοκαιρισμένη βερμούδα στην ακροθαλασσιά, να φας πάνω στο κύμα χωρίς να στομώνεται το βίωμα από τα περίσσια πιάτα, τα περίσσια ποτά, τις περίσσιες υπηρεσίες.

Το "ευ ζην" είναι πρωτίστως θέμα προσωπικής νοημοσύνης, συναισθηματικής κι εγκεφαλικής. Μπορεί να βρεθεί μέσα σε κάθε στιγμή, σε κάθε συνθήκη, σε κάθε περιβάλλον, μπορεί νάναι μια αγκαλιά ειλικρινής, μια πάνινη πολυθρόνα με θέα στο φως και στα χρώματα του Αιγαίου, μια βαθειά πράσινη ανάσα οξυγόνου στο βουνό, ένα τραπέζι που γέρνει στην αμμουδιά, ένα μπουκάλι μπύρα, που μοιράζεται, κι ένα τσιγάρο - μονάχα ένα, γιατί άλλο μπορεί να μη υπάρχει - που τρέχει από χείλη σε χείλη.
Όλ' αυτά κι άλλα πολλά ακόμη, όπως τα νοιώθει ο καθένας, μπορεί νάναι "ευ ζην", μια στιγμή καλοπέρασης, που κοντοστεκόμαστε και την ζούμε, που φροντίζουμε ν' απέχει από την επόμενη, για να μη χάσουμε ούτε την γεύση αλλά ούτε και την επίγευσή της.

Το "ευ ζην", λοιπόν, ανάγκη πάσα και επείγουσα να αναχθεί σε "ευ-φυώς ζην", στους δύσκολους καιρούς, που έχουμε μπροστά μας. Κι αυτό σκέπτομαι ως άξονα ενός καινούριου blog, που στόχο θάχει να αποκαλύψει , με κριτήριο υποκειμενικό, μέρη, που μπορούν να μας το προσφέρουν - αλλά κι εκείνα τα άλλα, που νομίζουν ότι μπορούν ακόμη να μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλλες!..

Υ.Γ. 1.: Προτάσεις και υποδείξεις από τους αναγνώστες ευπρόσδεκτες.
 
Υ.Γ.2 : Οι σκέψεις αυτές γεννήθηκαν, καθώς διάβαζα την χθεσινή ανάρτηση του φίλου "Man laying down" κι έγραφα, κατόπιν, το σχόλιό μου. Τον ευχαριστώ!    

"Μια βραδιά για τον Μάνο Χατζιδάκι"

Όσο φτωχαίνει αυτός ο τόπος, ίσως υπάρχει ελπίδα να ξαναγεννηθεί, να ξαναπιάσει από την άκρη το χαμένο νήμα, να ξαναδεί να γεννιούνται άνθρωποι σαν τον Μάνο Χατζιδάκι κι άλλους πολλούς ακόμα, που δεν ευδοκιμούν ποτέ σε  κλίμα γενικής ακράτειας, φτιαχτής και συχνά κούφιας ευδαιμονίας.

Το επόμενο Σάββατο, 15 Μαΐου, στις 10 το βράδυ, στήνεται από φίλους μια βραδιά για τον Χατζιδάκι:

Ο χώρος επιλέγεται "8 Δυτικά" και βρίσκεται στην Λεωφ. Αθηνών 387 - τηλ.: 210 -531 6047.

"Πρωταγωνιστούν" τρεις φίλοι μουσικοί:

Η Μαρία Δελή στο μπαγιάν:

                                    

Ο - και συνθέτης - Γιάννης Αναστασόπουλος στο πιάνο:

  

Κι ο Δημήτρης Μακρής, άνθρωπος ορχήστρα πάντα, στην κιθάρα, στο βιολί, στο μαντολίνο, αλλά και στην όλη επιμέλεια κι ενορχήστρωση:

Τρεις ηθοποιοί - ερμηνευτές, ο Κωνσταντίνος Φάμης, η Ποθητή Σταυρινούδη και η Άννα Έλενα θα αναλάβουν τα κείμενα, που θα πλεχθούν γλυκά με την μουσική του Χατζιδάκι. Θα τραγουδήσουν και θα απαγγείλουν με άξονα τα αιώνια θέματα του Χατζιδάκι, τα αιώνια θέματα όλων μας: τον έρωτα, τον θάνατο, την μοναξιά.

Καθώς το IMF δεν είναι καλεσμένο  - κι αν ακόμα έρθει απρόσκλητο, δεν θα του επιτραπεί η είσοδος! - είναι ευκαιρία να αφήσουμε όλοι μας πολλά πράγματα απ' έξω, να μπούμε μέσα στο "8 Δυτικά" και να ταξιδέψουμε, απλώς να ταξιδέψουμε για λίγο σ' όσα έχουν άλλη σημασία κι άλλο περιεχόμενο... Το χρειαζόμαστε!.. 

Στο Σύνταγμα μια Κυριακή απόγευμα...

Ήταν όμορφα χθες το απόγευμα στο Σύνταγμα, καθώς ο ήλιος έγερνε κι έλουζε την Βουλή στα πορτοκαλοκίτρινα και στα χρυσά...

Τα περιστέρια ήταν εκεί, όπως πάντα...

Και τα παιδάκια, που τα κυνηγούν και τα ταΐζουν, ήταν εκεί...
Εκεί και οι Εύζωνοι της Προεδρικής Φρουράς...

Όλοι εκεί κι όλα κανονικά...

Όλα;
Σχεδόν όλα... Αν κάποιος ξένος ή κάποιος δικός μας όχι πολύ παρατηρητικός περνούσε από εκεί, δεν θάβλεπε τίποτε το ασυνήθιστο.
Γιατί καμμιά διακοσιαριά άνθρωποι μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη δεν είναι δα και τίποτε το σπουδαίο...
Ούτε κι άλλοι διακόσιοι, βία τριακόσιοι, χαμηλά στα σκαλάκια της Πλατείας και στο Συντριβάνι, σαν κρυμένοι από την Λεωφόρο, είναι τίποτε σπουδαίο...

Δύο συγκεντρώσεις, όμως, εξελίσσονταν παράλληλα χθες στο Σύνταγμα. Κι ήταν κι οι δύο θλιβερές από άποψη συμμετοχής και παλμού.
Η πρώτη ξεκίνησε γύρω στις 6 το απόγευμα, όταν κάπου 200 άνθρωποι μαζεύτηκαν μπροστά στον Άγνωστοι Στρατιώτη, για να καταφερθούν εναντίον των μέτρων. Προτάθηκε, μάλιστα, να επαναλαμβάνεται αυτή η συγκέντρωση κάθε Κυριακή στο ίδιο σημείο και να παίρνουν όλοι, όπως και χθες, τον λόγο. Ένα είδος Hyde Park corner για την Ελλάδα, την Αθήνα και τον 21ο αιώνα - μόνο που εδώ και τώρα τα προβλήματα είναι τόσο πολύ πιο σοβαρά, συγκεκριμένα και άμεσα, ώστε μου μοιάζει αυτός ένας τρόπος για να χάσουμε και την λίγη αξιοπρέπεια, που μας έχει μείνει... Γιατί ώς  το βράδυ έμειναν εκεί να χειρονομούν, να συζητούν με ντουντούκες ή χωρίς κάμποσοι άνθρωποι, που απλώς θέλανε να βγάλουν από μέσα τους ό,τι τους απασχολούσε. Ένας φίλος, που βρέθηκε εκεί, αφού εγώ είχα φύγει, μου είπε ότι κατέληξαν να συζητούν ακόμη και για το Facebook ή το σπήλαιο των Πετραλώνων, στην Χαλκιδική... 

Μόνη πραγματικά άξια λόγου εμφάνιση έκαναν μερικά παιδιά, με μάσκες και πλακάτ... κι ευτυχώς που εμφανίσθηκαν κι αυτά έτσι αιφνιδιαστικά, για νάχουν κάτι να γράψουν οι κάμερες των καναλιών, που ξεροστάλιαζαν στο λιοπύρι!

Στο μεταξύ, στην άλλη πλευρά της Λεωφ. Αμαλίας, γύρω στις 7 άρχισε να μαζεύεται κι ο κόσμος, που ήθελε να τιμήσει τα αθώα θύματα της Σταδίου 23 και να διαμαρτυρηθεί για τις απαράδεκτες φονικές επιθέσεις.

Δεν θα γράψω εδώ ξανά τι πρεσβεύω για το θέμα, γιατί τόχω εξαντλήσει. Ντρέπομαι, όμως, για το ότι με πολλήν ευκολία χιλιάδες άνθρωποι πατάμε ένα κουμπάκι και πενθούμε ή διαμαρτυρόμαστε μέσω Facebook, αλλά μόλις 300 μαζεύονται στο Σύνταγμα, για να δείξουν πόσο πολύ αντιτίθενται και καταδικάζουν, πόσο πολύ τραυματισμένος βγαίνει ένας έντιμος αγώνας από τέτοιες ενέργειες εγκληματικές.
Όπως είχα γράψει, θάθελα να δω κάποιους πολιτικούς μας να περνάνε, έστω, από εκεί, θάθελα να δω ειδικά τους ηγέτες της Αριστεράς να διαδηλώνουν τον αποτροπιασμό τους...
Δεν ήρθαν - μόνο η Κα Μπακογιάννη ήρθε, με τον γιο της και με το επιτελείο της, όπως ήρθε και ένα μέρος από το συντακτικό προσωπικό του protagon.gr, με επί κεφαλής τον κ. Στ. Θεοδωράκη.

Στην συγκεκριμένη συγκυρία, βέβαια, θα προτιμούσα και θάταν πιο εποικοδομητικό να δω την Κα Μπακογιάννη να φεύγει από αυτή την συγκέντρωση και να πηγαίνει στην άλλη, μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, να παίρνει την ντουντούκα και να εξηγεί γιατί ψήφισε υπέρ των μέτρων, να μιλάει για το πώς φτάσαμε εδώ...
Ωστόσο, ούτε αυτό έγινε... Γύρω στις 8 πήραν όλοι οι συγκεντρωμένοι τα κεριά τους και την αμηχανία τους και κατηφόρισαν προς την Σταδίου 23...

... στον τόπο, όπου 3 νέοι άνθρωποι κι ένα αγέννητο παιδί έχασαν άδικα την ζωή τους...

          

Μοιραία κάποτε τα λουλούδια, που πολλοί έχουν αφήσει εκεί, θα μαραθούν κι ο αέρας θα πάρει τα χαρτιά με τα μηνύματα και τους στίχους... Μοιραία, θα ξεχάσουμε κι εμείς - αλλά ας μη ξεχάσουμε  και τόσο γρήγορα πια...

Γιατί έτσι γρήγορα, που ξεφτίζει η μνήμη μας, έτσι γρήγορα που πάμε να ξεχάσουμε, το ίδιο γρήγορα θα ξαναζήσουμε τα ίδια στις δύσκολες μέρες πούναι μπροστά σ' όλους μας...