Στο Σύνταγμα μια Κυριακή απόγευμα...

Ήταν όμορφα χθες το απόγευμα στο Σύνταγμα, καθώς ο ήλιος έγερνε κι έλουζε την Βουλή στα πορτοκαλοκίτρινα και στα χρυσά...

Τα περιστέρια ήταν εκεί, όπως πάντα...

Και τα παιδάκια, που τα κυνηγούν και τα ταΐζουν, ήταν εκεί...
Εκεί και οι Εύζωνοι της Προεδρικής Φρουράς...

Όλοι εκεί κι όλα κανονικά...

Όλα;
Σχεδόν όλα... Αν κάποιος ξένος ή κάποιος δικός μας όχι πολύ παρατηρητικός περνούσε από εκεί, δεν θάβλεπε τίποτε το ασυνήθιστο.
Γιατί καμμιά διακοσιαριά άνθρωποι μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη δεν είναι δα και τίποτε το σπουδαίο...
Ούτε κι άλλοι διακόσιοι, βία τριακόσιοι, χαμηλά στα σκαλάκια της Πλατείας και στο Συντριβάνι, σαν κρυμένοι από την Λεωφόρο, είναι τίποτε σπουδαίο...

Δύο συγκεντρώσεις, όμως, εξελίσσονταν παράλληλα χθες στο Σύνταγμα. Κι ήταν κι οι δύο θλιβερές από άποψη συμμετοχής και παλμού.
Η πρώτη ξεκίνησε γύρω στις 6 το απόγευμα, όταν κάπου 200 άνθρωποι μαζεύτηκαν μπροστά στον Άγνωστοι Στρατιώτη, για να καταφερθούν εναντίον των μέτρων. Προτάθηκε, μάλιστα, να επαναλαμβάνεται αυτή η συγκέντρωση κάθε Κυριακή στο ίδιο σημείο και να παίρνουν όλοι, όπως και χθες, τον λόγο. Ένα είδος Hyde Park corner για την Ελλάδα, την Αθήνα και τον 21ο αιώνα - μόνο που εδώ και τώρα τα προβλήματα είναι τόσο πολύ πιο σοβαρά, συγκεκριμένα και άμεσα, ώστε μου μοιάζει αυτός ένας τρόπος για να χάσουμε και την λίγη αξιοπρέπεια, που μας έχει μείνει... Γιατί ώς  το βράδυ έμειναν εκεί να χειρονομούν, να συζητούν με ντουντούκες ή χωρίς κάμποσοι άνθρωποι, που απλώς θέλανε να βγάλουν από μέσα τους ό,τι τους απασχολούσε. Ένας φίλος, που βρέθηκε εκεί, αφού εγώ είχα φύγει, μου είπε ότι κατέληξαν να συζητούν ακόμη και για το Facebook ή το σπήλαιο των Πετραλώνων, στην Χαλκιδική... 

Μόνη πραγματικά άξια λόγου εμφάνιση έκαναν μερικά παιδιά, με μάσκες και πλακάτ... κι ευτυχώς που εμφανίσθηκαν κι αυτά έτσι αιφνιδιαστικά, για νάχουν κάτι να γράψουν οι κάμερες των καναλιών, που ξεροστάλιαζαν στο λιοπύρι!

Στο μεταξύ, στην άλλη πλευρά της Λεωφ. Αμαλίας, γύρω στις 7 άρχισε να μαζεύεται κι ο κόσμος, που ήθελε να τιμήσει τα αθώα θύματα της Σταδίου 23 και να διαμαρτυρηθεί για τις απαράδεκτες φονικές επιθέσεις.

Δεν θα γράψω εδώ ξανά τι πρεσβεύω για το θέμα, γιατί τόχω εξαντλήσει. Ντρέπομαι, όμως, για το ότι με πολλήν ευκολία χιλιάδες άνθρωποι πατάμε ένα κουμπάκι και πενθούμε ή διαμαρτυρόμαστε μέσω Facebook, αλλά μόλις 300 μαζεύονται στο Σύνταγμα, για να δείξουν πόσο πολύ αντιτίθενται και καταδικάζουν, πόσο πολύ τραυματισμένος βγαίνει ένας έντιμος αγώνας από τέτοιες ενέργειες εγκληματικές.
Όπως είχα γράψει, θάθελα να δω κάποιους πολιτικούς μας να περνάνε, έστω, από εκεί, θάθελα να δω ειδικά τους ηγέτες της Αριστεράς να διαδηλώνουν τον αποτροπιασμό τους...
Δεν ήρθαν - μόνο η Κα Μπακογιάννη ήρθε, με τον γιο της και με το επιτελείο της, όπως ήρθε και ένα μέρος από το συντακτικό προσωπικό του protagon.gr, με επί κεφαλής τον κ. Στ. Θεοδωράκη.

Στην συγκεκριμένη συγκυρία, βέβαια, θα προτιμούσα και θάταν πιο εποικοδομητικό να δω την Κα Μπακογιάννη να φεύγει από αυτή την συγκέντρωση και να πηγαίνει στην άλλη, μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, να παίρνει την ντουντούκα και να εξηγεί γιατί ψήφισε υπέρ των μέτρων, να μιλάει για το πώς φτάσαμε εδώ...
Ωστόσο, ούτε αυτό έγινε... Γύρω στις 8 πήραν όλοι οι συγκεντρωμένοι τα κεριά τους και την αμηχανία τους και κατηφόρισαν προς την Σταδίου 23...

... στον τόπο, όπου 3 νέοι άνθρωποι κι ένα αγέννητο παιδί έχασαν άδικα την ζωή τους...

          

Μοιραία κάποτε τα λουλούδια, που πολλοί έχουν αφήσει εκεί, θα μαραθούν κι ο αέρας θα πάρει τα χαρτιά με τα μηνύματα και τους στίχους... Μοιραία, θα ξεχάσουμε κι εμείς - αλλά ας μη ξεχάσουμε  και τόσο γρήγορα πια...

Γιατί έτσι γρήγορα, που ξεφτίζει η μνήμη μας, έτσι γρήγορα που πάμε να ξεχάσουμε, το ίδιο γρήγορα θα ξαναζήσουμε τα ίδια στις δύσκολες μέρες πούναι μπροστά σ' όλους μας...