Θα σου μιλήσω τώρα για έρωτες

Θα σου μιλήσω τώρα για έρωτες

Όχι για έρωτες παρόντες

Που τους γεύεσαι ακόμα

Όσο στέκεσαι και μ’ ακούς

Που βάζεις δίπλα το πάντα

Σ’ όλα τα ρήματα

Που τους απευθύνεις

Αστόχαστα

Αυθόρμητα

Αθώα

Σχεδόν

Ούτε και για έρωτες απόντες

Θα σου μιλήσω

Από εκείνους

Που τέλειωσαν πια

Που τόμαθαν από σένα

Πόσην ακριβώς διάρκεια

Έχει τούτο το πάντα

Όταν γλιστράει

Από την άκρη της γλώσσας

Που το ξέρουν πια

Πόσο πεπερασμένο είναι

Έτσι κι αλλιώς

Όπως μαζί τους τόμαθες κι εσύ

Κι ας παριστάνεις τον ανήξερο

Κάθε φορά

Τον ανήξερο

Θα σου μιλήσω

Λοιπόν

Για τους άλλους έρωτες

Εκείνους

Που δεν ξεκίνησαν ποτέ

Που δεν συναντήθηκαν

Ίσως μόνο φευγαλέα

Σαν σε μια στάση λεωφορείου αμήχανη

Σαν σ’ ένα βλέμμα στον δρόμο

Που αποτραβήχτηκε γρήγορα

Μια λέξη

Που δεν πρόλαβες να πεις

Ή που δεν ακούσθηκε

Έρωτες σαν βιαστικοί περαστικοί

Που δεν σταμάτησαν

Και δεν τους σταμάτησες

Έρωτες ακατόρθωτοι

Κι άλλοι έρωτες

Που θα μπορούσαν να είναι

Αλλά δεν είναι

Ούτε ήταν ποτέ

Που σ’ αφήνουν

Τις νύχτες να κρέμεσαι

Από το αν τους

Αν έτσι

Αν αλλιώς

Αν γινόταν

Αν έκανες

Αν έκαναν

Αν έκανα

Κι εγώ ακόμα

Που σου μιλάω

Άγρυπνοι έρωτες

Σε μουσκεμένα σεντόνια

Μονά

Έρωτες

Που δεν τελειώνουν

Μόνο και μόνο

Γιατί δεν άρχισαν

Έρωτες

Που διαρκούν

Ναι

Αυτοί διαρκούν

Εδώ να βάλεις

Το πάντα

Μόνον εδώ

Τελικά

Σου λέω


Υ.Γ: Αφού προηγουμένως εξασφάλισα την συναίνεση του καλού blogger tovenito, οφείλω να σημειώσω ότι οι στίχοι αυτοί γράφτηκαν με σχεδόν αυτόματη γραφή, αμέσως μόλις, χθες το πρωί, διάβασα το συναρπαστικό του post με τίτλο "Ωρίων".    Δεν είμαι βέβαιος ούτε και μου επιτρέπεται να είμαι βέβαιος ότι η ανάρτησή του αναφερόταν σε έρωτες ανεκπλήρωτους - και γι' αυτόν, άλλωστε, τον λόγο, ήθελα την συναίνεσή του πριν δημοσιοποιήσω τι μου έδωσε το έναυσμα - αλλά, παρ' όλ' αυτά, τέτοια ήταν η δική μου ερμηνεία για τον "Ωρίωνά" του. Τον ευχαριστώ, λοιπόν, και δημόσια από το σημείο αυτό για την έμπνευση, που μου χάρισε!