Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα τραγούδια μας...

Αρμενάκι, είμαι κυρά μου, πάρε με, έλα πάρε με, σε νησιώτικο λιμάνι βγάλε με... πάρε με, βράδυ καλοκαιρινό, καθώς θα κάθομαι ήσυχα, κάτω από την φωτισμένη Ακρόπολη,

εκεί, στα ριζά των Αέρηδων

καθώς θα ονειρεύομαι θάλασσες, καθώς θα ονειρεύομαι χρώματα, μονάχα μπλε και άσπρα χρώματα - τέτοια χρώματα μονάχα έχουν τα όνειρά μου εμένα - πάρε με, λοιπόν, ταξίδεψέ με, με ήχους, ήχους από κύματα, που σπάνε στους βράχους, κι άλλα κύματα που ακουμπάνε γλυκά στις αμμουδιές, ήχους από σαμπούνες

                                [Περικλής Σχινάς - Αθήνα]
κι ήχους από τουμπάκια

                                [Δημήτρης Ζουλός - Τζιά]


ήχους από λαγούτα

                               [Παναγιώτης Λυγκ - ΗΠΑ]

κι ήχους από σουραύλια, ήχους που έρχονται από χρόνια παλιά και ξαποσταίνουν για λίγο μαζί μας, ήχους, που μας αγκαλιάζουν αδελφικά, ήχους, που δεν παύουν ποτέ, μα συνεχίζουν το ταξίδι τους στο χρόνο, από το παρελθόν στο παρόν κι από κει στο μέλλον, να, σαν τις γενιές, που διαδέχονται η μια την άλλη, σαν τα παιδιά, που στηρίζονται γερά στο ένα τους πόδι κι απλώνουν το χέρι ν' αρπάξουν την σκυτάλη και συνεχίζουν, συνεχίζουν από κει, που αφήσανε οι προηγούμενοι το τραγούδι, τις μουσικές, την αγάπη για τον τόπο και τους ανθρώπους, τον ήλιο, το χώμα, το νερό, τον αέρα, την αρμύρα, την αιώνια μήτρα, το Αρχιπέλαγος, που το λέγαν Αιγαίο, που πάντα θα το λένε Αιγαίο, όσοι αιώνες κι όσοι άνθρωποι κι αν περάσουν...

Ήτανε το βράδυ της Τετάρτης 21 Ιουλίου, στην μικρή αυλή του Μουσείου Λαϊκών Οργάνων του πρωτοπόρου Φοίβου Ανωγειανάκη, στην Πλάκα, δίπλα στους Αέρηδες. Ήτανε βράδυ ζεστό κι αργόσυρτο, τότε που συντελέσθηκε το θαύμα. Άνθρωποι, πούχαν ακούσει τον τελάλη της "ΑΛΛΗΣ ΟΧΘΗΣ"  να προσκαλεί, μαζεύτηκαν από νωρίς και ταξίδεψαν ανάλαφρα , πάνω σε φτερούγες ήχων γλυκών, οικείων ήχων, ήχων από όργανα λαϊκά του Αιγαίου

                               [Αλέξανδρος Κλειδωνάς - Αθήνα]

                                [Περικλής Σχινάς - Αθήνα]

                           

                                [Παναγιώτης Λυγκ - ΗΠΑ]

                                [Γιάννης Μυκονιάτης - Τζιά]

και ήχων από φωνές, νεανικές φωνές, όμορφες φωνές, φωνές αντρίκιες

                                [Παναγιώτης Λυγκ - ΗΠΑ]

που τραγουδάγανε για τις αγάπες τους...

                                [Παναγιώτης Λυγκ - Περικλής Σχινάς]

γιατί οι άντρες, ξέρετε, μονάχα όταν τραγουδάμε, μιλάμε για τις αγάπες μας, αλλιώς σωπαίνουμε, τ' αφήνουμε όλα να αιωρούνται, μετέωρα στον αέρα όλα, σαν να διστάζουν και σαν να υπονοούνται και σαν νάναι έτοιμα να χαθούν στα σύννεφα ή να διαλυθούν και να γίνουν ένα τίποτε ή, πάλι, να γίνουν το παν, το άπαν, το σύμπαν όλο σ' έναν λόγο, ένα γέλιο κι ένα δάκρυ, μια χειρονομία...

                                [Περικλής Σχινάς - Αθήνα]

αλλά πάνω στο τραγούδι, α, τότε πια λευτερωνόμαστε και τα λέμε όλα τα λόγια τα μεγάλα, αυτά που θα θέλαμε κι αυτά που δεν θα θέλαμε να πούμε, τις αλήθειες της ψυχής μας και της καρδιάς...

                               [Παναγιώτης Λυγκ - ΗΠΑ]

όπως και πάνω στον χορό είναι που βγάζουμε την χαρά και τον πόνο της αγάπης

τον λεβέντικο εκείνον τον πόνο, που όρθιος υποφέρει, όρθιος κουβαλάει την πίκρα της προδοσίας, της εγκατάλειψης...

Ήτανε ζεστό το βράδυ, ναι, αλλά δρόσισε με τις μουσικές και τα τραγούδια των μουσικών, πούρθανε για την βραδυά της Σαμπούνας στην Αθήνα από την Σέριφο, την Τζιά, την Σάμο, την Κάλυμνο. Μουσικών παλιών

                               [Κώστας Παπαχριστοδούλου - Σάμος]


αλλά κυρίως μουσικών νέων

                                [Δημήτρης Ζουλός - Τζιά]

                                [Ζαννής Πορίχης - Τζιά]

                                            

                                                 [Δημήτρης Κοζαδίνος - Τζιά]

                                                [Γιάννης Μυκονιάτης - Τζιά]

κι ακόμα πιο νέων, πολύ νέων, να... όπως ο Φίλιππος Πλατανιώτης από την Σέριφο, που παίζει στα 11 το σουραύλι

και τον κοιτά από δίπλα περήφανος ο "παππούς" Πέτρος Αντωνάκης, από την Σέριφο κι αυτός, με το τουμπάκι

και τον ζηλεύει η πιτσιρίκα η αδελφή του

 που βιάζεται να το μάθει κι αυτή, ν' ανέβει στην σκηνή, να του πάρει τα πρωτεία, έτοιμη είναι...

                                [Αλέξανδρος Κλειδωνάς - Αθήνα]

    [Αλέξανδρος Κλειδωνάς - Αθήνα]

"Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας", μας παραδίδει ο Σεφέρης σ' ένα του ποίημα... αλλά πολλών, ίσως και περισσότερων,  ανθρώπων παιδιά είναι και τα τραγούδια μας κι οι μουσικές μας, έτσι που περνάνε από χείλη σε χείλη κι από καρδιά σ' άλλη καρδιά και τ' ακούμε και τα τραγουδάμε και τα χορεύουμε κι είναι τότε ακριβώς που γεμίζουμε ελπίδα για τον κόσμο αυτό και τα παιδιά μας, ναι, ελπίδα ή ακόμα και βεβαιότητα, μεθυστική βεβαιότητα, πως δεν περνάμε έτσι άσκοπα κι αδιόρατα από τον κόσμο αυτό, δίχως τεκμήρια και μαρτυρίες για το ότι, ναι, ήμασταν κι εμείς κάποτε εδώ... περάσαμε κάποτε από 'δω, αφήσαμε ψιθύρους και λόγια και μελωδίες και μουσικές και χορούς, αφήσαμε ίχνη, ίχνη από χαρές αγάπης και από πόνους έρωτα, δάκρυα κρυφά κι αναφυλλητά βουβά πόθων ανεκπλήρωτων κι ανατριχίλες από λαχτάρες, που δικαιώθηκαν, ίχνη σαν όλων των ανθρώπων τα ίχνη, ίχνη, που πάνω τους θα πατήσουν άλλοι, θα πατήσουν πρώτα τα παιδιά μας -  τι θα; - να, πατούνε κιόλας, για να πορευθούνε και να συνεχίσουν στον αιώνα τον άπαντα, στον κόσμο αυτόν τον δικό μας, τον μικρό και μέγα μαζί...

                               [Γιάννης Μυκονιάτης - Τζιά]

    

    [Κώστας Παπαχριστοδούλου - Σάμος]

Σημείωση: Λίγα περισσότερα λόγια για την μουσική παράδοση του Αιγαίου, τους μουσικούς και την κατασκευή της σαμπούνας ή τσαμπούνας, εδώ... 

Ονοματολογικά και πολλά ακόμη στοιχεία, ειδικά για την σαμπούνα εδώ - από τον "Πέπε", που ξέρει πολύ πολύ περισσότερα από μένα και τα μοιράζεται!