Βία κι άλλη βία

Οι θέσεις μου για την βία είναι γνωστές σ' όσους με ξέρουν ήδη από την πρώτη φάση του Asteroid blog και σ' όσους με ξέρουν προσωπικά.
Η βία είναι αναποτελεσματική. Κι όταν ακόμη παράγει αποτελέσματα, είναι συνήθως τα αντίθετα από όσα επιδιώκουν οι αυτουργοί της - γι' αυτό, άλλωστε, μερικές φορές η βία ασκείται προβοκατόρικα και αξιοποιείται δεόντως και αρμοδίως.
Η βία είναι αποκρουστική και καταδικαστέα απ' όπου κι αν προέρχεται - από αριστερούς, δεξιούς, μετανάστες, φιλήσυχους νοικοκυραίους, αστυνομία ή τρομοκράτες.
Η βία δεν έχει ηθική δικαιολόγηση.
Μπορεί, όμως, να έχει εξήγηση, να υπακούει στον κανόνα του αιτίου και του αιτιατού.
Και μια κοινωνία, μια πολιτική τάξη, ένα ευνομούμενο Κράτος, μια σύγχρονη Δημοκρατία, οφείλουν να την καταδικάζουν απερίφραστα, αλλά αμέσως μετά, ταυτόχρονα ήδη, οφείλουν να αναλύουν τα γεγονότα, να συνθέτουν τις παραμέτρους, να αξιολογούν με ψυχραιμία και να ενεργούν έτσι ώστε να μη επαναλαμβάνονται οι ίδιες μικρές ή μεγάλες τραγωδίες.
Αυτό είναι που λείπει κι αυτό είναι που μας κάνει να ζούμε και να ξαναζούμε ίδιες καταστάσεις.
Κόμματα, πολιτικοί, Κράτος, Φορείς σπεύδουν πάντα να καταδικάσουν την μία ή την άλλη έκφραση βίας - συχνά με τις ίδιες διατυπώσεις καρμπόν - κι ώς εκεί!
Τον Δεκέμβριο του 2008, η Ελλάδα συγκλονίσθηκε από την δολοφονία ενός μικρού παιδιού. Ναι, ο δολοφόνος Αστυνομικός τιμωρήθηκε, αλλά δεν ακούσαμε τίποτε για παρέμβαση και αλλαγές στον τρόπο επιλογής και αξιολόγησης των Αστυνομικών, στην λειτουργία  της Αστυνομίας, στο νομικό και πρακτικό πλαίσιο  χρησιμοποίησης των όπλων...
Τον Μάρτιο του 2010, ένας μικρός Αφγανός αποτέλεσε την τραγική παράπλευρη απώλεια ενός ακόμη ανόητου τρομοκρατικού χτυπήματος, που ίσως να είχε αποφευχθεί, αν είχαν αξιολογηθεί καλύτερα και ταχύτερα οι παρακολουθούμενες τηλεφωνικές συνομιλίες των τρομοκρατών και η προειδοποίησή τους. Αυτό δεν έγινε, αλλά δεν μάθαμε κι αν, ύστερα από την τραγωδία αυτή, στελεχώθηκε με αξιολογότερα άτομα η αρμόδια Υπηρεσία.
Τον Μάιο του 2010, 3 συμπολίτες μας κι ένα αγέννητο μωρό βρήκαν τραγικό θάνατο σε ένα υποκατάστημα της MARFIN BANK. Οι ακριβείς συνθήκες παραμένουν αδιευκρίνιστες και το επίσημο πόρισμα αγνοείται, πολλώ μάλλον οι ένοχοι. Ακούσαμε ότι το υποκατάστημα λειτουργούσε, χωρίς να διαθέτει όλες τις απαιτούμενες άδειες, ακούσαμε ότι οι πόρτες ήταν κλειδωμένες και ότι είχε απαγορευθεί στους υπαλλήλους να φύγουν, ακούσαμε ότι υπάρχουν φωτογραφίες και βίντεο των ανίερων "πυρπολητών", ακούσαμε πολλά και διάφορα, αλλά δεν μάθαμε ποτέ τι απ' όλα αυτά ισχύει και τι καινούρια επιχειρησιακά σχέδια εκπονήθηκαν, ώστε στις συνθήκες της διαρκούς κοινωνικής κρίσης, που βιώνουμε, να αποφύγουμε τουλάχιστον την απώλεια ανθρώπινων ζωών.

Η βία, το επαναλαμβάνω, δεν έχει δικαιολόγηση, αλλά συνήθως έχει εξήγηση. Το τι, το πώς, το ποιός, το γιατί έχουν απάντηση και συχνά έχουν κι ονοματεπώνυμο.
Η μηχανιστική, φραστική καταδίκη των τραγωδιών δεν αρκεί και δεν προλαμβάνει την επανάληψή τους.
Το παρόν και το μέλλον χτίζονται μόνον με στέρεα υλικά - και τα μεγάλα λόγια, οι πρόχειρες  καταδίκες κι οι στείροι χαρακτηρισμοί δεν συγκαταλέγονται σ' αυτά.