"Άλα του, του μάγκα..."

Θα μπορούσα κι εγώ να γράψω πολλά για τις πολιτικές εξελίξεις των ημερών. Να πω για την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ηγεσία της, για την Κυβέρνησή μας και τον Κυβερνήτη, για την Αντιπολίτευση και τις κυβιστήσεις της, για την Δανειακή Σύμβαση και το Δημοψήφισμα, για την ψήφο εμπιστοσύνης και για τα μύρια όσα, που γεμίζουν το καλάθι της πολιτικής ζωής - αλλά, αλίμονο, αφήνουν όλο και πιο άδεια την πραγματική μας ζωή και το δικό της καλάθι.
Έχουν, όμως, όλα γραφεί ή ειπωθεί ήδη. Από απλούς πολίτες, από δημοσιογράφους και αρθρογράφους, από πολιτικούς. Δεν θάχα τίποτε καινούριο κι εμβριθές να εισφέρω.        
Θα πω μόνον τούτο. Το έθνος, ο λαός, το εκλογικό σώμα, η κοινωνία μας, έχουν την τελευταία διετία εξευτελισθεί όσο ποτέ κι όσο κανείς. Έχουν υπομείνει κάθε κατηγορία και κάθε χαρακτηρισμό, που απαντάται στο Ποινικό Δίκαιο - το μόνο, που μένει πιά και που ίσως λίγους να εξέπλησσε, είναι να μας σύρουν όλους, συλλογικά, στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης...
Τάχουμε ακούσει όλα, ναι - αλλά αν σε κάποια κατηγορία συμφωνούμε σχεδόν όλοι είναι το ότι ανεχθήκαμε πολλά, ίσως και όλα, ότι είπαμε πολλά "δεν βαριέσαι;" και "ωχ, αδερφέ!", πολλά "ε και;" σε σκάνδαλα μικρά ή μεγάλα, σε μικρούς και θρασύδειλους ανθρώπους της δημόσιας ζωής ή σε επικίνδυνους τύπους, που μας φάνταζαν απλώς παλιάτσοι και γραφικοί - σε πολιτικούς της κακιάς ώρας, δηλαδή, που αντί να εμπνέονται και να ασκούν πραγματική πολιτική, έπαιζαν σκάκι, ψάχνοντας για την κίνηση ματ, έπαιζαν χαρτιά, για να κάνουν την μπλόφα και να μαζέψουν την χαρτούρα από το τραπέζι, έπαιζαν μπάλλα, με τον νου στην ντρίπλα κι όχι στο γκολ!

Ήρθε, όμως, η ώρα να τους κρίνουμε όλους όχι με βάση τις μπλόφες και τις ντρίπλες στον αντίπαλο, όχι επειδή οι καταφερτζήδες την φέρανε ο ένας στον άλλο ή στους Αμερικάνους, στους Ρώσους, στους Ευρωπαίους, αλλά με βάση την συνέπεια λόγων και ιδεών με πράξεις καθημερινές και μη,  με βάση την εντιμότητα στα μικρά και στα μεγάλα της ζωής, το fair game, που έγραψε κάποτε, θάταν ΄79, ο πρεσβύτερος Καραμανλής στους Ευρωπαίους ομολόγους του και μ' αυτήν  την επίκληση - ναι, μονάχα μ' αυτήν! - μας δέχθηκαν στην Ευρωπαϊκή οικογένεια.            

Γιατί η μπαγαποντιά είναι στάση ζωής κι όσοι πολιτεύονται με τέτοια προσέγγιση, ναι, την φέρνουν  στον πολιτικό τους αντίπαλο, εσωκομματικό ή μη. Ναι, εισπράττουν το χειροκρότημα της γαλαρίας, το "άλα του, του μάγκα" της πλέμπας στα καφενεία...
Αλλά από πίσω βάζουν χέρι στο Δημόσιο Ταμείο...
Και στο τέλος θα την φέρουν και σε μας...
Καμμιά αμφιβολία γι' αυτό! Τόκαναν τόσα χρόνια και μας το τρίβουν οι ίδιοι τώρα στην μούρη - ναι, οι ίδιοι είναι! - ότι το ξέραμε και τους ανεχόμασταν και τους χειροκροτούσαμε. Και, πάντως,  τους ψηφίζαμε...
Θα τους ξαναψηφίσουμε;