Η Έλενα Κοσμά στο BETON 7

Όταν παρακολουθείς την πορεία ενός καλλιτέχνη, δεν υπάρχει τίποτε πιο όμορφο από το να τον βλέπεις να προχωρά, να εξελίσσεται, να ωριμάζει, μένοντας πιστός σε εκείνη την γραμμή, που από την αρχή ήταν η αιτία για να τον προσέξεις... Τέτοια είναι η περίπτωση της Έλενας Κοσμά, για την οποία συμπτωματικά πρωτάκουσα πριν από 15 μήνες. Το πρόγραμμα, που παρουσίαζε εκείνη την εποχή στο πάντα φιλόξενο για τους νέους ΧΥΤΗΡΙΟ, αποτελείτο από ποιήματα μεγάλων ποιητών μας, μελοποιημένα από εξ ίσου μεγάλους Έλληνες συνθέτες κι ήταν αυτό το ρεπερτόριο, που οδήγησε τα βήματά μου ώς την Ιερά Οδό.
Για τις γενιές, που διαμορφώθηκαν μουσικά με ακούσματα από το '60, το '70 και το '80, το ρεπερτόριο αυτό αποτελεί την πεμπτουσία του Ελληνικού τραγουδιού, που πιο πρόσφατα αναγκαστήκαμε να ορίσουμε ως "έντεχνο", για να το διαχωρίσουμε από τα απροσδιορίστου μουσικού είδους τραγούδια μιας χρήσεως, που επικρατήσανε στο μεταξύ.
Τα τραγούδια αυτά πάτησαν είτε πάνω σε "καθαρή" ποίηση του Σεφέρη, του Ρίτσου ή του Ελύτη είτε πάνω σε γερούς στίχους του Παπαδόπουλου, του Γκάτσου και άλλων στιχουργών, που η ευαισθησία και η τεχνική τους συγγένευαν τόσο πολύ με την ποιητική τέχνη, ώστε να δυσχεραίνεται η κατάταξή τους μεταξύ των απλών στιχουργών.
Δεν ξέρω αν είναι ένα μικρό θαύμα το ότι νεώτεροι καλλιτέχνες επιστρέφουν σε αυτά, αλλά ξέρω ότι όσοι διαθέτουν το ήθος και το υπόβαθρο να τα προσεγγίσουν έντιμα και να τα ερμηνεύσουν με ψυχική ειλικρίνεια μεταδίδουν γνήσια συγκίνηση.

Η Έλενα Κοσμά, με θητεία στην σύνθεση, στο τραγούδι, ακόμα και στην ποίηση, έχει όλη την προπαρασκευή για να πάρει στα χέρια της το πολύτιμο και φορτισμένο αυτό υλικό. Με σεβασμό στους πρωτομάστορές του, μπορεί να το κάνει τώρα όσο δικό της χρειάζεται ώστε να μπορέσει σε μας τους παλιότερους να αναβιώσει το παλιό ρίγος και σε άλλους, νεώτερους, να μεταδώσει το λίκνισμα των μελωδιών, την άσβεστη φλόγα των πάντα επίκαιρων νοημάτων.
Σ' αυτήν την μουσική τροχιά, που έχει διαλέξει, έμεινε πιστή και προχθές, καθώς εμφανίσθηκε στην υπόγεια σκηνή του ΒΕΤΟΝ 7, στον Βοτανικό. Η σκηνή αυτή είναι εξαιρετικά λιτή, μισοσκότεινη, δίχως στολίδια και παραφερνάλια, σχεδιασμένη, λες, έτσι ώστε τίποτε να μη σου αποσπά την προσοχή, φτιαγμένη για επικέντρωση στην ουσία. Στην ουσία της μουσικής και στην ουσία της ερμηνείας. Ταιριαστά λιτή και η ίδια η ερμηνεύτρια, έντυσε με το δικό της παίξιμο στο πιάνο την φωνή της. Απέναντί της και σε άμεση οπτική επαφή, ο έμπειρος Σπύρος Χειμαριός, με την κλασική μουσική του παιδεία και θητεία στo βιολοντσέλο.

Και στον χώρο να περιπλανώνται τα κείμενα, να ταξιδεύουν από την μια γωνία στην άλλη, να κάνουν χαμηλά πετάγματα πότε εδώ πότε εκεί, να ξαποσταίνουν λίγο σε μια κολώνα, να ζεσταίνονται στους χαμηλούς τόνους της Βάνας Πεφάνη, στο βλέμμα της, που και μέσα στο σκοτάδι πάλι διαπεραστικό ήταν.  

Δεν ξέρω πώς αλλιώς να περιγράψω την βραδιά αυτή στο κατάμεστο BETON 7, δεν ξέρω τι άλλο να πω για το κλίμα, την ατμόσφαιρα...
Μόνο τούτο θα πω: κάπου εκεί προς το τέλος και καθώς η Έλενα Κοσμά έπιασε να τραγουδάει το "Μη μου χτυπάς τα μεσάνυχτα την πόρτα", σκέφθηκα ξαφνικά πως λέμε συχνά ότι χρειάζεται ένα συγκεκριμένο καλλιτεχνικό ήθος για να ακουμπήσεις αυτά τα τραγούδια και να τα ερμηνεύσεις. Ναι, έτσι είναι... Αλλά αυτό το ήθος, τελικά, δεν χρειάζεται γιατί είναι μεγάλα, σπουδαία ή ιερά τα τραγούδια - ή, τουλάχιστον, δεν χρειάζεται μονάχα γι' αυτόν τον λόγο. Χρειάζεται πιο πολύ γιατί ήταν άλλο το ήθος του περιεχομένου, άλλο το ήθος των αισθημάτων και των συναισθημάτων, άλλο το ήθος των ανθρώπων και της εποχής. Η αγάπη, ο έρωτας, οι αξίες, οι αφηρημένες έννοιες, βιώνονταν διαφορετικά, στέκονταν σε ένα βάθρο ψηλότερο, αλλιώς τις θωρούσαν, αλλιώς τις νοηματοδοτούσαν. Κι αλλιώς τις παρίστανε η τέχνη, αναλαμβάνοντας κι έναν παιδευτικό ρόλο, ψυχαγωγικό με την κυριολεκτική του όρου έννοια.
Αυτή μου μοιάζει νάναι η φόρτιση των τραγουδιών, για την οποία συνήθως μιλάμε, αυτό το φορτίο, με το οποίο ταξιδεύουν στον χρόνο. Φορτίο, που θέλει πλάτες γερές, δοκιμασμένες, τίμιες, για να το σηκώσουν οι νεώτεροι σήμερα. Το ποιός τις έχει και το ποιός δεν τις έχει ας το κρίνει ο καθένας μόνος με τον εαυτό του, μακριά από το χωνευτήρι της δημοσιότητας και της δημόσιας ζωής, που βουλιάζει στην φτήνια της αγοράς.
Ας έχουν, λοιπόν, επίγνωση όσοι υποστηρίζουν νεωτερικές εκτελέσεις από αδόκιμους τραγουδιστές, που χθες τραγουδούσαν τραγούδια του συρμού, σήμερα πάνε να κάνουν ποιοτικό διάλειμμα κι αύριο πάλι τραγούδια της συμφοράς θα λένε, πως αυτή μουσική κληρονομιά είναι ό,τι πιο αλώβητο μας έχει μείνει μέσα στην σύγχυση και στην έκπτωση, που βιώνουμε συλλογικά τα τελευταία χρόνια. Ας μη την μαγαρίσουν κι αυτήν την κληρονομιά, ας μη μας την στερήσουν και αυτήν. Άλλο τίποτε δεν έχουμε πια!                      

Το LATRAAC στο ΡΟΜΑΝΤΖΟ

Καθώς φαίνεται, το πιο παλιό, μεγάλο - το μεγαλύτερο - όνειρο των skaters της Αθήνας παίρνει επί τέλους φέτος σάρκα και οστά, με την κατασκευή του πολυπόθητου skate bowl κάπου στον Κεραμεικό.
Με το LATRAAC, που παρουσιάσθηκε χθες, 22/4/2015 επίσημα στο "Ρομάντζο" της οδού Αναξαγόρα, στο Γεράνι, πραγματοποιείται η μεγάλη μετάβαση: όπως πολλές μεγάλες πόλεις του εξωτερικού, όπως ακόμα και κάποια σημεία της Ελληνικής περιφέρειας, έτσι τώρα και η Αθήνα αποκτά το δικό της οργανωμένο και σύγχρονο skate bowl. Η πολύχρωμη και πολύμορφη γειτονιά του Κεραμεικού μπορεί δικαίως να περιμένει πως θα πάρει νέα ζωή και θα γνωρίσει νέες δόξες, με την συρροή όλων των Αθηναίων skaters στο bowl...
Καλορίζικο!..

Περισσότερες φωτογραφίες εδώ

High resolution files εδώ

Η αρχαιολογία του (μόλις) χθες

Η γενιά μου είναι γενιά μεταιχμίου, γενιά που εκ των πραγμάτων ζει όσο έντονα της επιτρέπουν οι δυνατότητές της την ακμή της τεχνολογίας και του ψηφιακού κόσμου, ενώ, παράλληλα, διατηρεί βιώματα και αναμνήσεις από έναν κόσμο παλιότερο, αισθητά διαφορετικό. 

Ανάλογα με την οικογενειακή προέλευση του καθενός και το κοινωνικό του επίπεδο, τα βιώματα αυτά είναι λιγότερα ή περισσότερα. Είναι βιώματα καθημερινότητας και επιβίωσης στην περιφέρεια, στα χωριά και στα νησιά ή, για τους αστούς, αναμνήσεις σταθερά ανάγλυφες από επιστροφές στα πατρογονικά, από εξορμήσεις ή από καλοκαιρινές διακοπές.

Οι πιο πολλοί γνωρίσαμε το ηλεκτρικό ψυγείο, αλλά θυμόμαστε και το ιδιόμορφο εκείνο ξύλινο ντουλάπι, που άνοιγε από πάνω για να μπει η παγοκολώνα, θυμόμαστε τον παγοπώλη με την τσιμπίδα του. Ζήσαμε σε μπετονένιο περιβάλλον βίαιης και μαζικής αστικοποίησης, αλλά προλάβαμε και ακροκέραμα στις στέγες, φουρούσια, ξύλινα πατζούρια και μαρμάρινα περβάζια, έργα χεριών ανθρώπινων κι όχι άψυχων μηχανών.

Η αγγειοπλαστική τέχνη, πολύ πριν γίνει τέχνη, ήταν πρωτίστως αυθόρμητη απάντηση σε καθημερινές ανθρώπινες ανάγκες, ήταν άμεση και επείγουσα τεχνική επιβίωσης. Το κάποτε βασικότερο και εν αφθονία συστατικό του ανθρώπινου περιβάλλοντος, το χώμα, έγινε πηλός και μετά σκεύος, για να εξυπηρετήσει το μαγείρεμα, την αποθήκευση υλικών, την μεταφορά τους, το παιχνίδι, την διακόσμηση, την φυσική ανάγκη... 

Ο Γιώργος Κυριακόπουλος, ανήκοντας στην γενιά, που ονομάζω εδώ "του μεταιχμίου", πρόσεξε από νωρίς την ομορφιά αυτών των χειροποίητων χρηστικών αντικειμένων, που αφθονούσαν κάποτε ολόγυρά μας, σε κλειστούς κι ανοιχτούς χώρους. Ευτύχησε να δεθεί μαζί τους, άρχισε να τα ψάχνει στα ταξίδια του, να τα  μαζεύει, να τα παρατηρεί, να τα καταγράφει συστηματικά, να τα μελετά - και, πιο πρόσφατα, να τα προβάλλει με κάθε τρόπο.       

Η "Συλλογή Κυριακόπουλου" είναι κιόλας τεράστια, ειδικά αν σκεφθεί κανείς πως από πίσω της δεν υπάρχει Φορέας ή Ίδρυμα, αλλά ένας και μόνον άνθρωπος, με τις επαγγελματικές του δραστηριότητες και τις υπόλοιπες ασχολίες του, τους δεδομένους περιορισμούς πόρων και χώρων για φύλαξη, για έκθεση, για μελέτη. 

Κι αν ενδεχομένως κάποιος δεν είχε ώς τώρα συνειδητοποιήσει τα μεγέθη - τον πόνο, με την ευρύτερη έννοια, το μεράκι, το ψύχωμα, την συστηματική προσπάθεια - ήρθε η χθεσινή παρουσίαση της Συλλογής και της σημασίας της από τον ίδιο τον συλλέκτη, για να αποσπάσει τον θαυμασμό και την ευγνωμοσύνη μας για ένα έργο, που επιτελείται αθόρυβα εδώ και δεκαετίες.  

Στοιχεία της Συλλογής, καθώς και γενικά στοιχεία ή πληροφορίες για την αγγειοπλαστική και το αποτύπωμά της στην συλλογική και ατομική ζωή του Ελληνόφωνου χώρου, είχαν κοινοποιηθεί μέσω της Σελίδας Potters and Pottery of Greece, στο FACEBOOK, που διαχειρίζεται ο κ. Κυριακόπουλος, δίνοντας την ευκαιρία σε όλους τους ενδιαφερόμενους, επαΐοντες και μη, να ανταλλάξουν γνώσεις και παρατηρήσεις. Και χθες, 20 Απριλίου, ήταν πια η ώρα γιατην ζωντανή επαφή.   

Η παρουσίαση και η διαφωτιστική διάλεξη πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία του Συλλόγου Φίλων του Ιστορικού Αρχείου της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, στον Κεραμεικό, που κι ως όνομα ακόμα, ταίριαζε αξιοπρόσεκτα με την περίσταση.  

Μετά το καλωσόρισμα - σε θαυμαστά, άψογα, Ελληνικά! - του κ. David W. Rupp, Διευθυντή του Καναδικού Ινστιτούτου  στην Ελλάδα και ιδιαίτερα συνδεδεμένου με την αγγειοπλαστική, όπως φαίνεται και από σχετική ανάρτηση στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου, ανέλαβε η Αρχαιολόγος Κα Μεταξία Τσιποπούλου,  Διευθύντρια ανασκαφών Πετρά και Χαλασμένου, στο Λασίθι, να παρουσιάσει τον συλλέκτη και το έργο ζωής, στο οποίο έχει αποδυθεί, να μας κατατοπίσει από επιστημονική άποψη για την γενικότερη αξία του. 

Στην συνέχεια, καθώς έλαβε τον λόγο ο ίδιος ο κ. Κυριακόπουλος, ο χρόνος πύκνωσε.

 Επί δύο ώρες, εικόνες, χρώματα, σχέδια, τεχνικές εναλλάσσονταν γοργά στην οθόνη, φωτίζονταν για χάρη μας, μέσα από παρατηρήσεις και επισημάνσεις του ομιλητή. Μικρές ιστορίες, που είχε ο συλλέκτης να αφηγηθεί, από τις περιπλανήσεις και τις συνεντεύξεις του με αγγειοπλάστες, ξανάδωσαν στα κεραμικά την δική τους ζωή, ζωή πέρα από τα ράφια, έξω από την οθόνη. Τους ξανάδωσαν την ζωή, που είχαν, και την ζωή, που τους αξίζει ανάμεσα σε ανθρώπους, την ζωή μέσα στην δική μας ζωή.

Η αγγειοπλαστική σήμερα αργοσβήνει. Ο κ. Κυριακόπουλος μας έδωσε την στενάχωρη πληροφορία πως μονάχα τρεις παραδοσιακοί αγγειοπλάστες έχουν απομείνει ενεργοί. Ίσως νάναι μοιραίο, ίσως να μη μπορεί να γίνει αλλιώς, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί οι ανάγκες κι οι ρυθμοί της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου. Τι περιθώρια υπάρχουν πια, τι μπορεί να γίνει;
Η κορύφωση της διάλεξης με έναν καταιγισμό εικόνων από εγκαταλειμμένα εργαστήρια και σπίτια απέδωσε αδιάψευστα τεκμήρια των χώρων, των τεχνικών και της θέσης των πήλινων σκευών σε αυτά. Δεν προλάβαμε, δεν μπορέσαμε, δεν ενδιαφερθήκαμε να τα σώσουμε όλα αυτά. Μπορούμε, όμως, να σώσουμε τα προϊόντα τους, να περιμαζέψουμε με στοργή όσα έχουν απομείνει εδώ κι εκεί, να εμποδίσουμε την καταστροφή τους ή την φθορά τους, να ενημερώσουμε...
Κι ίσως, πέρα από την επιστημονική αξία και θεώρηση, εδώ να κρύβεται το πιο άμεσο και σπουδαίο μήνυμα της χθεσινής βραδιάς. Η ενημέρωση για την φθίνουσα τέχνη, η διάδοση της σημασίας και της αξίας των έργων, που προέρχοναι από χέρια ανθρώπων, τα μυστικά, που κρύβουν για την ζωή τους, τους τρόπους τους, τα ήθη και τα έθιμα, τα μυστικά, που μας αποκαλύπτουν, αν κι όταν θέλουμε να τα μάθουμε, να τα αξιοποιήσουμε για να καταλάβουμε καλύτερα το ποιοί είμαστε, το από πού ερχόμαστε και, εξελικτικά, το πώς...

Από αβλεψία κι αμέλεια, από αφέλεια ή από αδιαφορία, χάσαμε οριστικά πολλά πράγματα από το απώτερο κι απώτατο παρελθόν μας, από το συλλογικό χθες. Η αγγειοπλαστική, όμως, όσο κι αν έχει τις ρίζες της στο απώτατο παρελθόν, επέζησε ως ευρύτατα διαδεδομένη τέχνη και τεχνική μέχρι αρκετά πρόσφατα. Για καλή μας τύχη, το χθες της αγγειοπλαστικής είναι κυριολεκτικά μόλις χθες!

Τόσο μόλις, ώστε η σκαπάνη του ερευνητή δεν χρειάζεται πάντα να σκάψει πολύ βαθιά για να βρει τα στοιχεία μιας τέχνης ταπεινής, καθημερινής, αλλά ποτέ ανάξιας. 

Να τα βρει και να τα συντηρήσει, να τα σώσει. 

Όπως, πάλι για καλή μας τύχη, κάνει κι ο κ. Κυριακόπουλος!    

 

Ένας Ύμνος

Το 2010 η κρίση και τα Μνημόνια δεν είχαν ακόμα δείξει τα δόντια τους. Κι ήταν μια μέρα του Οκτωβρίου, η προτελευταία, που είχε ορισθεί να γιορτασθεί ως World Street Arts Day, η Παγκόσμια Ημέρα των τεχνών του δρόμου, όλων των τεχνών.
Το κέντρο της Αθήνας είχε γεμίσει μουσικούς, ζογκλέρ, χορευτές και κάθε λογής καλλιτέχνες. Και πέφτοντας το βράδυ, στην γωνία της Καπνικαρέας, έκανε ξαφνικά κι απρόσμενα την εμφάνισή της μια γκάιντα. Σκωτσέζικη γκάιντα, θέαμα διόλου συνηθισμένο για το κέντρο της πρωτεύουσας.
Θυμάμαι που αμέσως μαζεύτηκαν γύρω από τον γκαϊντατζή δικοί μας παραδοσιακοί μουσικοί, με πρώτους πρώτους όσους έπαιζαν τσαμπούνες, τις μακρινές, Κυκλαδίτικες ξαδέλφες της πλουμιστής γκάιντας του βορρά.

 
Έτσι τυχαία ξεκίνησε εκείνο το βράδυ η γνωριμία μου με τον Σωτήρη Νικόλα Κάσσο. Πίσω από την πρόσοψη του γκαϊντατζή δεν βρισκόταν ένας κάποιος πλανόδιος οργανοπαίκτης, αλλά ένας φοιτητής του Πολυτεχνείου, που, πέρα κι από αυτό ακόμη, ήταν κυρίως ένας πλήρης νέος μουσικός, ένα παιδί εξαιρετικό και ευγενικό, πολυτάλαντο και ιδιαίτερα ευαίσθητο.
Λίγους μήνες αργότερα, μ' αφορμή και ευκαιρία τις "ηρωικές" και φορτισμένες μέρες και νύχτες των συγκεντρώσεων των Αγανακτισμένων του Συντάγματος έμελλε να επιχειρήσουμε μαζί μια συνέργεια. Ο μουσικοσυνθέτης Σωτήρης αυτή την φορά είχε δει φωτογραφίες μου από τις συγκεντρώσεις και είχε ντύσει μουσικά μερικές από αυτές, συνθέτοντας το σύντομο, αλλά μεστό νοημάτων, έργο Attic Battlefields, στο οποίο συχνά πυκνά καταφεύγω και ξαναζώ τις πιο αυθεντικές στιγμές από την αθώα εκείνη περίοδο:

Στην ίδια θεματική ακολούθησε και το Μινουέτο του για τις Μέρες της Πλατείας:

Οι ικανότητες και οι δυνατότητες του Σωτήρη Νικόλα Κάσσου πάνε πολύ πιο πέρα, όμως.
Πολύ πιο πέρα από εκείνη την γωνιά της Καπνικαρέας, όπου πρωτοσυναντηθήκαμε, πολύ πιο πέρα από την απλή αγανάκτηση του μέσου Έλληνα για όσα βιώνει, πολύ πιο πέρα κι από το Πολυτεχνείο, νομίζω.
Όλα αυτά τα χρόνια και παρά τις αντίξοες συνθήκες, ο καλλιτέχνης δεν έχει πάψει να εμφανίζεται σε χώρους συναυλιών. Δεν έχει πάψει ούτε να συνθέτει - και το κάνει όλο και πιο καλά, με όλο και περισσότερο νόημα και βάθος, με όλο και εντονότερο αποτύπωμα.
Τελευταίο του έργο, ένας Πασχαλινός Ύμνος, το Victricem Manum Tuam, για το οποίο θα αφήσω τον ίδιο να μιλήσει:

"Με την ευκαιρία των Εορτών του Πάσχα, εργαστήκαμε πάνω σε έναν λατινικό ύμνο, με πρωτότυπη σύνθεση του υποφαινόμενου και ελεύθερο αυτοσχεδιασμό στο δεύτερο μέρος του τσελίστα Στέφανου Α. Γιαννόπουλου. Ο λόγος που επιλέχθηκε η πρώτη εργασία μας να είναι ο συγκεκριμένος ύμνος, ήταν η άμεση σχέση του με την παραδοσιακή του θέση στην αναστάσιμη ακολουθία, προς το ιδιαίτερο διττό νόημα αυτού σε σχέση με την ομάδα μας. 

Η αναφορά του αναστάσιμου είναι βαρύνουσας σημασίας για το σύνολο των μουσικών και της μουσικής παιδείας, σε παγκόσμιο επίπεδο. Βρισκόμαστε ήδη από τον περασμένο αιώνα σε ένα μουσικό τέλμα, το οποίο φαίνεται να ξεπερνάμε μόλις την τελευταία δεκαετία. Το ευρύ κοινό, δικαίως απομακρυσμένο από τους κόλπους της λόγιας μουσικής, αφού αυτή είχε γίνει ένα λιμάνι στενάχωρο, ακαδημαϊκής μονάχα ανακούφισης, πλέον φαίνεται να επιστρέφει με σταθερά βήματα ως πιστός ακροατής στο είδος. 

Στο πλαίσιο αυτής της ανά-στάσης της λόγιας μουσικής, αναζητάται εκ νέου η εσωτερικότητα, μέσω της λιτότητας των γραμμών, η λεπτότητα των συναισθημάτων και η επιστροφή στην τροπικότητα. Στον δεδομένο ύμνο, σύμφωνα με τα κριτήρια της αισθαντικότητας, η φωνή της σοπράνο Εβίτα Χιώτη, έδωσε την απαραίτητα λιτή εκτέλεση, αφού απαιτείται καλοδουλεμένη φωνή, για να αποδώσει έναν καθαρό τόνο, χωρίς στολίδια και βιμπράτο, όπου τα λάθη καλύπτονται. 

Η φράση που έκανε τον ύμνο, ένα λόγιο συμβολικό κομμάτι, είναι η "Quia sapientia aperuit os mutum". Άραγε ποιά σοφία είναι αυτή που ανοίγει το στόμα του μουγκού ή, καλύτερα, αυτή που σπάει το του Πυθαγόρειου: «Άκουε, Όρα, Σίγα»; Σίγουρα για τον μουσικό, που σπάει τη σιωπή του, είναι η βαθύτερη κατανόηση όλων των τεχνών των εννέα Μουσών, ώστε να αποκαλεσθεί πραγματικά Μουσικός."

Το Πάσχα μπορεί να πέρασε, βέβαια, αλλά στον απόηχό του νομίζω πως μπορούμε και, κυρίως, πως αξίζει να στραφούμε για λίγα λεπτά όλοι μαζί στο εξαιρετικό αυτό μουσικό έργο του Σωτήρη Νικόλα Κάσσου. Το νόημα της Ανάστασης, άλλωστε, είναι αιωνίως επίκαιρο, ενώ και αυτή καθ' εαυτήν η Ανάσταση είναι αενάως ζητούμενη.  Κι η μουσική, η σπάνια, καθαρή, ακριβή, μουσική, είναι η σταθερή γέφυρα, που φέρνει εμάς όλους πιο κοντά αναμεταξύ μας, όπως μας φέρνει και πιο κοντά μ' όσα νοιώθουμε, μ' όσα αναζητούμε κι επιζητούμε.

Ακούστε τον Ύμνο και θα το συναισθανθείτε ακέραιο αυτό!

 

Από Σαντορίνης άρξασθε...

Δεν είναι λίγα τα αδύνατα σημεία του Ελληνικού Τουρισμού, αλλά οπωσδήποτε μια πολυσήμαντη Αχίλλειος πτέρνα του είναι η έλλειψη επαρκών και αξιόπιστων διανησιωτικών συνδέσεων.   

Το ζήτημα δεν αφορά μόνον στην τουριστική εξυπηρέτηση και ανάπτυξη, αλλά έχει και κοινωνικές ή ευρύτερα οικονομικές επιπτώσεις, από την στιγμή που οι νησιώτες δεν μπορούν εν έτει 2015 να μετακινηθούν με στοιχειώδη αμεσότητα και ευκολία από το ένα νησί στο άλλο για λόγους υγείας, για να προωθήσουν τα τοπικά τους προϊόντα, να λύσουν ένα πρόβλημα με την Δημόσια Διοίκηση ή να παραστούν σε δικαστήριο. 

Πολλά χρόνια συζητάμε για ανάπτυξη τοπικών δικτύων υδροπλάνων, αλλά τα νησιά ακόμα δεν έχουν δει ούτε πτερύγιο, κι οι νησιώτες πρέπει να χάσουν μια και δυό μέρες ή να γυρίσουν το μισό Αιγαίο, για να διευθετήσουν μιαν υποχρέωση ή μια δουλειά, που απαιτεί μετακίνηση από το δικό τους μικρό νησί σε κάποιο "μητροπολιτικό" νησί και διοικητικό κέντρο,

Το πρόβλημα, φυσικά, είναι ακόμα εντονότερο για τον μέσο τουρίστα, που έχει μεθύσει με τα διαβάσματα για τα υπέροχα Ελληνικά νησιά και ξεκινάει επί τέλους κάποια στιγμή από την άκρη του κόσμου, περιμένοντας να δει όσο το δυνατόν περισσότερα από αυτά μέσα στον δεδομένα περιορισμένο χρόνο, που διαθέτει, και με βάση τον οικονομικό προϋπολογισμό του. Καταπλέοντας, όμως, στην γαλάζια χώρα μας, διαπιστώνει ότι αυτό δεν είναι πάντα εφικτό κι ότι συχνά, για να γυρίσει τα νησιά, που τόσο θάθελε να στριμώξει στο πρόγραμμά του, πρέπει να χάσει πολύτιμες μέρες στα ταξίδια ή να επιστρέφει στον Πειραιά και να ξαναξεκινάει,

Καθώς θυμάμαι ότι πριν από 4 μόλις χρόνια, μου χρειάσθηκαν περισσότερες από 12 ώρες ταξίδι με ένα πλοίο άγονης γραμμής, για να πάω σε έναν γάμο από την Μύκονο στην Σαντορίνη, δεν μπορώ παρά να καλωσορίσω την πρωτοβουλία των Σαντορινιών Λεμβούχων να δρομολογήσουν λίαν ευπρόσωπα σκάφη, δημιουργώντας τοπικές συνδέσεις ανάμεσα σε πανέμορφα μέρη, όπως η ίδια η Σαντορίνη, η Μύκονος, η Μήλος, η Ίος, η Φολέγανδρος, η Ανάφη, η Σίκινος, η Αμοργός, τα Κουφονήσια... 

Και μόνο να τα γράφει ή να τα ψιθυρίζει κανείς όλα τούτα τα ονόματα φτάνει για να πλημμυρίζει η ψυχή του Ελύτη και να μεθάει με χρώματα, σχήματα κι αρώματα Καλοκαιριού Ελληνικού! Ξωκλήσια, αγριολούλουδα και βότανα, σπιτάκια κυβόσχημα κι άλλα σπιτάκια υπόσκαφα, απόκρυφα ακρογιάλια, απολαύσεις της γεύσης σπάνιες, σαν ν' αναπηδούνε χαρωπά στον αφρό του κύματος, να μας χαιρετούν και νάρχονται πιο κοντά μας. 

Αυτό περίπου καταφέρνουν με τα υπέροχα σκαριά τους οι Σαντορινιοί θαλασσινοί φέτος. Ξεκινάνε με τρία σκάφη, το Κάπταιν-Κούλης, αφιερωμένο σ' έναν ιστορικό Έλληνα καπετάνιο, τον Γαρμπή, εξ ολοκλήρου κατασκευασμένο στο καρνάγιο της Σαντορίνης, και τον Ορφέα, αφιερωμένο στην μυθολογική, θρησκευτική και μουσική ιστορία της Ελλάδας.  

                     

Κι όσο βέβαιος είμαι πως πολλοί, πάρα πολλοί, τουρίστες θα τους ευγνωμονούν για την διευκόλυνση, άλλο τόσο ελπίζω να βρεθούν κι άλλοι νησιώτες από άλλα νησιά κι από άλλες θάλασσες να τους μιμηθούν και να συγκροτηθεί έτσι ένα αξιόπιστο διανησιωτικό δίκτυο, που θα φέρει "παντρέψει" ανθρώπους, πράγματα και δραστηριότητες σε ένα σύνολο ενιαίο και μοναδικά Ελληνικό.
Καλή αρχή σε όλους!..