Το κορίτσι του μόλου

Η ζωή μας, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, πολύ συχνά καθορίζεται από την χημική αντίδραση μεταξύ διαμετρικά αντίθετων χαρακτήρων. Χρειάζεται απλώς ένας καταλύτης την κατάλληλη χρονική στιγμή...

Στον Πολυχώρο του VAULT, στον Βοτανικό, έχει ανέβει εδώ και μια εβδομάδα το θεατρικό έργο του Γιώργου Φραγκούλη "Το κορίτσι του μόλου", ένα παράξενο παιχνίδι ανάμεσα σε τέτοιους διαμετρικά αντίθετους χαρακτήρες - φοιτητές, που συγκατοικούν για οικονομικούς και μόνον λόγους. Συμβιώνουν σε ένα ευρύτερο αντίξοο περιβάλλον, χωρίς ουσιαστικά να κατανοούν ή να συναισθάνονται ο ένας τον άλλο, και πασχίζουν να επιβιώσουν στον δικό τους δύσκολο μικρόκοσμο, να σπρώξουν την καθημερινότητα με τακτικές, μικρές, καθημερινές συγκρούσεις. Ώσπου, βέβαια, εμφανίζεται ο καταλύτης, που αλλάζει τον χαρακτήρα, την πορεία, την ζωή τους την ίδια... Για λίγο; Για πολύ; Μέχρι την εμφάνιση του επόμενου καταλύτη ίσως; Ή μήπως για πάντα;

      
Το έργο, που παρουσιάζεται φέτος με σκηνοθεσία του Σίμου Παπαναστασόπουλου και με διαφορετική διανομή από την περσινή, κυλάει γοργά με εναλλαγές χιουμοριστικών και δραματικών τόνων, για να κορυφωθεί στο αναπάντεχο φινάλε, αφού, όμως, έχει δώσει προηγουμένως την ευκαιρία στους ηθοποιούς να εκφέρουν πειστικά τον θεατρικό τους λόγο, να ενσαρκώσουν τους χαρακτήρες και, κυρίως, την μετάλλαξή τους, μπροστά στα μάτια μας - κυριολεκτικά σε απόσταση μιας σπιθαμής από τους θεατές, έτσι ώστε να μη χάνεται καμμιά έκφραση, καμμιά πτυχή.

Ο Δημήτρης Γάλλος πλάθει έναν κλασικό, εύκολα αναγνωρίσιμο, τύπο νέου της εποχής, που αποπνέει αυτοπεποίθηση, εξωστρέφεια, ναρκισσισμό, τάση ή και ταλέντο για την καλή ζωή. "Δεμένος" με την μοδάτη καμπαρντίνα του, που φαίνεται να αποτελεί κάλυμμα και ασπίδα προστασίας ταυτόχρονα, αποστασιοποιείται σχεδόν αυτόματα από όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, αμέσως μόλις την αποχωρισθεί, ξεγυμνώνεται, και μας εμφανίζει έναν τελείως άλλον άνθρωπο...

Ο Παύλος Πιερρόπουλος, είναι ο ακριβώς αντίθετος πόλος και ρόλος. Δειλός, άβγαλτος, εσωστρεφής, θεοσεβούμενος και θεοφοβούμενος - κομμάτι μαλακό ζυμάρι στα χέρια μια όμορφης κοπέλας, που θα τον μυήσει στα μυστικά του έρωτα και της ζωής και θα τον μετατρέψει σε σύγχρονο, φιλήδονο νέο και fashion victim εν ριπή οφθαλμού. Η μεταμόρφωση είναι εντυπωσιακή: ο νεαρός ηθοποιός εκδηλώνει μια μεγάλη γκάμα συναισθημάτων, την οποία υποστηρίζει πειστικά με την αντίστοιχη κινησιολογία και τις εκφράσεις του.      

Στους ρόλους των καταλυτών, που προωθούν την δράση, συναντάμε τον Λευτέρη Σκουτάρη ως αλλόκοτο ζητιάνο με ισχυρές απόψεις και φιλοσοφία, και την πανέμορφη, λεπτεπίλεπτη, Φανή Γεωργακάκη. Ως κορίτσι του μόλου, που, ρομαντικά ντυμένο παρατηρεί από την προκυμαία την άγρια θάλασσα, διεισδύει στην ζωή των δύο συγκατοίκων. Μπαίνει στο σπίτι τους κι είναι σαν να τους φέρνει την άγρια θάλασσα, που παρατηρούσε, κι όλα της τα τερτίπια, τα γινάτια, την μαγεία. Αφαιρεί την καμπαρντίνα του ενός και τα υπερμεγέθη γυαλιά τύπου Μούσχουρη από τον άλλο. Και, μαζί, αφαιρεί κι όλα τα προσχήματα. Τα δάχτυλά της μακριά και λεπτά κινούνται με μια δική τους ζωή γύρω τους και πάνω τους και την βοηθούν καθοριστικά στο να τους παίξει και τους δυό... στα δάχτυλά της! Και μας μαζί...

Φωτογραφίες παράστασης: Γιώργος Οικονομέας