Τεχνοκράτες και πολιτικοί

Σ' όλη την διάρκεια του Ελληνικού δράματος, οι ξένες πολιτικές ηγεσίες και τα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης απορούσαν γιατί το Κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δεν συνεργάζεται με την Κυβέρνηση.
Χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο, θεωρώ ότι η άρνηση συνεργασίας, στην βάση επί μέρους διαφωνιών βαπτισμένων "διαφορετικό μείγμα πολιτικής" και "αναπτυξιακός προσανατολισμός των μέτρων, ήταν απλώς το πρόσχημα ώστε η Αξιωματική Αντιπολίτευση να παραμείνει, ως ώφειλε, η χρυσή εφεδρεία του πολιτικού συστήματος και να αποτελέσει την άμεση εναλλακτική λύση, είτε όταν θα ερχόταν η ώρα των Εκλογών είτε στην περίπτωση που τα λάστιχα της Κυβέρνησης θα κλάταραν όλα μαζί - όπως κι έγινε!
Πριν προλάβουμε να καταλάβουμε το γιατί και το πώς, ο τόπος βρέθηκε όχι με μια Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας ή Εθνικής Συνεργασίας, όπως συνεζητείτο το βράδυ της παροχής ψήφου εμπιστοσύνης, αλλά απλώς και αιφνιδίως, πριν ο αλέκτωρ του Σαββάτου λαλήσαι τρις, με μια Κυβέρνηση τρικομματική και, εν συνεχεία, με Πρωθυπουργό επιβεβλημένο έξωθεν του πολιτικού συστήματος. Σοφόν το σαφές!

Όσοι, λοιπόν, ρωτούσαν τόσον καιρό γιατί δεν συνεργάζεται η Αξιωματική Αντιπολίτευση έθεταν - εν γνώσει τους ή όχι - λάθος ερώτημα, με συνέπεια να λαμβάνουν λάθος απαντήσεις ή απαντήσεις, που ενέτειναν την σύγχυση. Το σωστό ερώτημα θα ήταν γιατί δεν συνεργάζεται η κοινωνία, γιατί δεν πείθεται, γιατί δεν συναινεί... Κανείς δεν το έθεσε και, ακόμη περισσότερο, κανείς δεν προσπάθησε να κάνει την κοινωνία να συναινέσει, μέσα από την λήψη εκείνων των μέτρων, που θα ήταν κοινωνικά δίκαια, εύλογα, αποτελεσματικά. Με συνέπεια την κορύφωση των λαϊκών αντιδράσεων, μ' αφορμή τις εκδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου...    

Η τακτική περιθωριοποίησης της κοινωνίας ακολουθήθηκε ανενδοίαστα και κατά τις διαδικασίες εξεύρεσης  νέου Κυβερνητικού σχήματος. Περιφρονήθηκαν προκλητικά όλες οι διατάξεις του Συντάγματος, που ορίζουν τι συμβαίνει σε περίπτωση παραίτησης Πρωθυπουργού ή Κυβέρνησης. Δεν κλήθηκε η Κοινοβουλευτική Ομάδα της πλειοψηφίας να εκλέξει και να υποδείξει νέο Πρωθυπουργό, δεν τηρήθηκε καμμία διαδικασία διερευνητικών συσκέψεων πολιτικών αρχηγών, υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στο φως της ημέρας, δεν επιζητήθηκε η ευρύτερη πολιτική συναίνεση. Ο τραγέλαφος, που βιώσαμε επί μία εβδομάδα, ήταν φυσική συνέπεια της καταστρατήγησης του Συντάγματος, που σκοπό είχε να κρατήσει την κοινωνία στο απόλυτο περιθώριο των τεκταινόμενων στο παρασκήνιο - και από την άποψη αυτή θεωρώ σφάλμα την αποχή των Κομμάτων της Αριστεράς, που θα μπορούσαν και θα ώφειλαν να απαιτήσουν από μιας αρχής την πιστή τήρηση του Συντάγματος και οπωσδήποτε να παραστούν, έστω και όταν στο τέλος εκλήθησαν, και να καταγγείλουν τόσο τις διαδικασίες όσο και τα αποτελέσματά τους.

Η περιθωριοποίηση, η περιφρόνηση, η κατατρομοκράτηση της Ελληνικής κοινωνίας, δύσκολα  προοιωνίζονται κάτι καλό για την χώρα και για την Κυβέρνηση του αρχιτέκτονα των Greek Statistics, κ. Παπαδήμου. Η μια κάποια αρχική ευφορία, λόγω της απαλλαγής από τον διαρκώς ψευδόμενο και ανεπαρκή τέως Πρωθυπουργό, θα δώσει μάλλον σύντομα την θέση της σε μια ρεαλιστικότερη αποτίμηση των εξελίξεων και η κοινωνία θα βρεθεί πάλι απέναντι.
Ίσως, στο κλίμα αυτό, η Αριστερά να δρέψει πλούσιους καρπούς - ειδικά αν ενωθεί πρόσκαιρα, προκειμένου να αποτραπεί η σχεδιαζόμενη λαίλαπα - αλλά το ζητούμενο δεν είναι ακριβώς αυτό. Το ζητούμενο δεν είναι η άμυνα και ο αρνητισμός, αλλά η εποικοδομητική ισορροπία του συστήματος, η εκπόνηση ουσιαστικών και πειστικών εναλλακτικών λύσεων, που θα μπορούν να συνεγείρουν την κοινωνία και να την ωθήσουν μπροστά.
Οι "τεχνοκράτες" δεν είναι διόλου βέβαιο ότι το μπορούν.
Συνήθως διεκπεραιώνουν απλώς μιαν εντολή - και όχι πάντα προς την κατεύθυνση, την οποία επιτάσσει ή επιθυμεί η κοινωνία.

Σε τελευταία ανάλυση, τα πολιτικά πρόσωπα, καλά ή κακά, αναδεικνύονται, οι τεχνοκράτες μόνον υποδεικνύονται!  

Είμαστε όλοι Αριστεροί...

Πρώτ' απ' όλα, είμαστε άνθρωποι κι ιδιότητα πρώτη του ανθρώπου είναι ο ανθρωπισμός. Δίχως αυτόν, τίποτε δεν είναι κανείς μας.
Κι ο ανθρωπισμός είναι η νέα Αριστερά - πρέπει να είναι. Δίχως αυτόν, τίποτε δεν είναι καμμιά Αριστερά.
Γι αυτό και μόνον γι' αυτό σήμερα... από σήμερα...είμαστε όλοι Αριστεροί!.. Ακόμη κι όσοι δεν είμαστε, ακόμη κι όσοι δεν ήμασταν ποτέ κι ούτε φανταζόμασταν ποτέ ότι θα γίνουμε...

Η ευημερία κι η ασφάλεια μιας κοινωνίας δεν είναι αγαθά, που απολαμβάνονται κατά μόνας. Μόνον συλλογικά νοούνται - ποτέ περιχαρακωμένα κι απομονωμένα σε μικρόκοσμους!
Γι' αυτό, δεν νοιάζομαι να σωθεί ούτε η χώρα μου ούτε η τάξη μου ή εγώ, αν είναι την σωτηρία αυτή να την πληρώσει έστω κι ένας άνθρωπος με την δική του ζωή και το αίμα του.

Κι όποιος πρεσβεύει άλλα, θα βρίσκει εμένα, προσωπικά, απολύτως αντίθετο!
   

Παραδομένος στην χλεύη

Δικαίως παραδίδεται στην χλεύη όχι μόνον των ηττημένων των προηγούμενων Εκλογών, αλλά ακόμα και στην χλεύη των δικών του... και στην χλεύη των Ευρωπαίων και των Αμερικανών εταίρων και συμμάχων, που νόμιζαν ότι βρήκαν τον πρώτο αξιόπιστο και έντιμο Έλληνα συνομιλητή... τον πιο πρόθυμο και τον πιο υπάκουο...
Έχασε, πρώτα, την στήριξη των μικρομεσαίων στρωμάτων, που τα πρόδωσε και τα ξέσκισε στο γόνατο...
Έχασε την στήριξη των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και του οικονομικο-επιχειρηματικού κατεστημένου, που αρχικά νόμιζαν πως θα μείνουν αλώβητοι από τους ερασιτεχνισμούς του...
Κι όταν πια άρχισε να παίζει και με τις Τράπεζες, ήταν φανερό στους παρατηρητικούς πως μετρούσε μέρες...
Ο πρώτος Έλληνας Πρωθυπουργός, που κατάφερε το ακατόρθωτο: να έρθει αντιμέτωπος με το σύνολο της κοινωνίας, ανεξαρτήτως οικονομικής επιφάνειας και κοινωνικού στρώματος...
Είχε απομείνει μόνον ένα στήριγμα: η ελίτ της Ευρωπαϊκής ηγεσίας. Αμφιλεγόμενο στήριγμα, αλλά εν πάση περιπτώσει στήριγμα και καταφύγιο και μοχλός εκβιασμού της Ελληνικής κοινωνίας και του Ελληνικού πολιτικο-οικονομικού συστήματος υπέρ του.
Άρκεσε, όμως, μονάχα μια ανόητη έμπνευση, μια στιγμή απερισκεψίας, για να καταλάβουν οι μεν  ευήθεις πως ο βασιλιάς είναι τελείως γυμνός οι δε εταίροι και σύμμαχοι ότι είναι και ασύλληπτα επικίνδυνος.
Αυτή ήταν και η αρχή του τέλους, το πολύ σύντομο χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Το κακό είναι πως αφήνει την χώρα στα πρόθυρα της απόλυτης κοινωνικής καταστροφής και την οικονομία καθημαγμένη. Είναι αμφίβολο αν θα περισωθεί τίποτε από την Ευρωπαϊκή Ελλάδα, για την οποία πάσχισε ακόμα κι ο πατέρας του, με τον ιδιόρρυθμο τρόπο του.

Από μιαν άλλη άποψη, βέβαια, κατάφερε καίριο πλήγμα στον εν Ελλάδι οικονομικό φιλελευθερισμό και ξαναζωντάνεψε το Κομμουνιστικό κίνημα και τα ιδεώδη του, που πλατσούριζαν στα ρηχά του lifestyle και της νεοελληνικής ευδαιμονίας. Ακούγεται ειρωνικό, αλλά ίσως, τελικά, αυτή να ήταν η μεγάλη προσφορά του στον παγκόσμιο Σοσιαλισμό...

Υ.Γ.: Δεν γράφονται με χαρά ούτε καν με ανακούφιση οι γραμμές αυτές, αλλά με πικρία - ειδικά, μάλιστα, αν συνεκτιμηθεί ότι τις εξελίξεις εκβίασε το Ευρωπαϊκό Ιερατείο, εγκαινιάζοντας έτσι με τον πιο επίσημο τρόπο τις βίαιες παρεμβάσεις του στα εσωτερικά της χώρας. Η απρονοησία του απερχόμενου Πρωθυπουργού μπορεί να πυροδοτήθηκε από την σχεδόν ανεξέλεγκτη Πανελλήνια οργή της 28ης Οκτωβρίου, αλλά πυροδότησε κι αυτή, με την σειρά της, μιαν Ευρωπαϊκή αντίδραση, που μόνον δεινά μπορεί να προοιωνίζεται για την εθνική κυριαρχία στα επόμενα χρόνια.
Μολονότι δεν μπορούμε να προδικάσουμε το μέλλον, είναι πολύ πιθανό να ζήσουμε απίστευτες καταστάσεις στο αμέσως επόμενο διάστημα, που κανένας εχέφρων πολίτης δεν θα επιθυμούσε: Μια σφόδρα πιθανή εκλογική καταβαράθρωση της σημερινής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, που θα φορτωθεί όλα τα κρίματα, ενώ ταυτόχρονα θα τα φορτώνει - τα φορτώνει ήδη - στον αρχηγό της.
Την πολιτική κατακρεούργηση αυτού του αρχηγού από τα ίδια του τα στελέχη - η κοινωνία τον έχει κιόλας διαγράψει, αλλά τα στελέχη του δεν θα του συγχωρήσουν ποτέ ότι έχασαν την ευκαιρία δύο τετραετιών στην εξουσία και ότι αμαυρώθηκε η εικόνα και η ουσία ενός από τους δύο μείζονες πυλώνες του πολιτικού μας συστήματος.
Από αυτά, όμως, πιο σπουδαίο κρίνω τον κίνδυνο της κοινωνικής έκρηξης, που δεν θα μπορεί να συγκρατηθεί, καθώς η κοινωνία θα έχει πλέον απέναντί της την σύμπραξη των δύο μεγάλων Κομμάτων εξουσίας, χωρίς να υπάρχει εκείνος, που θα κρατάει τα μπόσικα. Οι αφελέστεροι των παρατηρητών έβλεπαν στην αρνητική, αντιμνημονιακή, στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξουσιομανία ή έλλειψη πολιτικής και οξύνοιας, αντί να αντιληφθούν πως απλώς αποτελούσε την ασφαλιστική δικλείδα του συστήματος, την βαλβίδα εκτόνωσης, σε περίπτωση που τα πράγματα πήγαιναν τελείως στραβά - όπως και πήγαν... Η άρνηση του κομματικού μηχανισμού να οργανώσει κοινωνική αντίδραση παρά την πίεση της βάσης ήταν, ωστόσο, πολύ εύγλωττη.
Το σύστημα θα έχει στην διάθεσή του 3-4 μήνες και μια δεύτερη ευκαιρία για να πείσει ότι αυτή είναι η σωστή πολιτική. Δεν είμαι βέβαιος ότι με την κοινωνία σε κατάσταση βρασμού θα το καταφέρει - αλλά ας περιμένουμε....        

"Άλα του, του μάγκα..."

Θα μπορούσα κι εγώ να γράψω πολλά για τις πολιτικές εξελίξεις των ημερών. Να πω για την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ηγεσία της, για την Κυβέρνησή μας και τον Κυβερνήτη, για την Αντιπολίτευση και τις κυβιστήσεις της, για την Δανειακή Σύμβαση και το Δημοψήφισμα, για την ψήφο εμπιστοσύνης και για τα μύρια όσα, που γεμίζουν το καλάθι της πολιτικής ζωής - αλλά, αλίμονο, αφήνουν όλο και πιο άδεια την πραγματική μας ζωή και το δικό της καλάθι.
Έχουν, όμως, όλα γραφεί ή ειπωθεί ήδη. Από απλούς πολίτες, από δημοσιογράφους και αρθρογράφους, από πολιτικούς. Δεν θάχα τίποτε καινούριο κι εμβριθές να εισφέρω.        
Θα πω μόνον τούτο. Το έθνος, ο λαός, το εκλογικό σώμα, η κοινωνία μας, έχουν την τελευταία διετία εξευτελισθεί όσο ποτέ κι όσο κανείς. Έχουν υπομείνει κάθε κατηγορία και κάθε χαρακτηρισμό, που απαντάται στο Ποινικό Δίκαιο - το μόνο, που μένει πιά και που ίσως λίγους να εξέπλησσε, είναι να μας σύρουν όλους, συλλογικά, στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης...
Τάχουμε ακούσει όλα, ναι - αλλά αν σε κάποια κατηγορία συμφωνούμε σχεδόν όλοι είναι το ότι ανεχθήκαμε πολλά, ίσως και όλα, ότι είπαμε πολλά "δεν βαριέσαι;" και "ωχ, αδερφέ!", πολλά "ε και;" σε σκάνδαλα μικρά ή μεγάλα, σε μικρούς και θρασύδειλους ανθρώπους της δημόσιας ζωής ή σε επικίνδυνους τύπους, που μας φάνταζαν απλώς παλιάτσοι και γραφικοί - σε πολιτικούς της κακιάς ώρας, δηλαδή, που αντί να εμπνέονται και να ασκούν πραγματική πολιτική, έπαιζαν σκάκι, ψάχνοντας για την κίνηση ματ, έπαιζαν χαρτιά, για να κάνουν την μπλόφα και να μαζέψουν την χαρτούρα από το τραπέζι, έπαιζαν μπάλλα, με τον νου στην ντρίπλα κι όχι στο γκολ!

Ήρθε, όμως, η ώρα να τους κρίνουμε όλους όχι με βάση τις μπλόφες και τις ντρίπλες στον αντίπαλο, όχι επειδή οι καταφερτζήδες την φέρανε ο ένας στον άλλο ή στους Αμερικάνους, στους Ρώσους, στους Ευρωπαίους, αλλά με βάση την συνέπεια λόγων και ιδεών με πράξεις καθημερινές και μη,  με βάση την εντιμότητα στα μικρά και στα μεγάλα της ζωής, το fair game, που έγραψε κάποτε, θάταν ΄79, ο πρεσβύτερος Καραμανλής στους Ευρωπαίους ομολόγους του και μ' αυτήν  την επίκληση - ναι, μονάχα μ' αυτήν! - μας δέχθηκαν στην Ευρωπαϊκή οικογένεια.            

Γιατί η μπαγαποντιά είναι στάση ζωής κι όσοι πολιτεύονται με τέτοια προσέγγιση, ναι, την φέρνουν  στον πολιτικό τους αντίπαλο, εσωκομματικό ή μη. Ναι, εισπράττουν το χειροκρότημα της γαλαρίας, το "άλα του, του μάγκα" της πλέμπας στα καφενεία...
Αλλά από πίσω βάζουν χέρι στο Δημόσιο Ταμείο...
Και στο τέλος θα την φέρουν και σε μας...
Καμμιά αμφιβολία γι' αυτό! Τόκαναν τόσα χρόνια και μας το τρίβουν οι ίδιοι τώρα στην μούρη - ναι, οι ίδιοι είναι! - ότι το ξέραμε και τους ανεχόμασταν και τους χειροκροτούσαμε. Και, πάντως,  τους ψηφίζαμε...
Θα τους ξαναψηφίσουμε;    

Αύρα μιας άλλης εποχής

... γιατί υπάρχει γύρω μας αυτή η αύρα - παράλληλα με άλλες, με όλες τις άλλες μεν, αλλά υπάρχει ευτυχώς κι αυτή...

... γιατί σε χώρες σαν την Ελλάδα, χώρες ευλογημένες από την Φύση κι από την Ιστορία, συνυπάρχουν όλες οι εποχές τους, δεμένες αξεδιάλυτα εδώ ακριβώς, δίπλα μας, στο παρόν...

... γιατί η ιδιοσυστασία του ανθρώπου συμπεριλαμβάνει ακέραια κι αναπόσπαστη την μουσική έκφραση... Όλα όσα νοιώθουμε και σκεπτόμαστε - φόβοι, χαρές, λύπες, όνειρα - δένονται αρμονικά, εκφράζονται πληρέστερα, πάνε πιο μακριά, μέσα από το τραγούδι και ειδικά το Ελληνικό τραγούδι, που κατά παγκόσμια πρωτοπορία, κατόρθωσε και πάντρεψε μοναδικά μουσική και ποίηση, μεγάλη ποίηση...   

Η Σόνια Θεοδωρίδου και η νέα δισκογραφική εταιρεία ΤΗΕ ΗUMAN VOICE μας καλούν την Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011 και ώρα 1:00 μ.μ. σ' έναν καθαγιασμένο χώρο, στο ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΓΓΕΛΟΥ & ΛΗΤΩΣ ΚΑΤΑΚΟΥΖΗΝΟΥ,  Λεωφ.Αμαλίας 4, (5ος όροφος), στο Σύνταγμα, για να μας παρουσιάσουν το CD “CAVAFY – Shades of Love..." - Δώδεκα συμφωνικά τραγούδια για υψίφωνο, βαρύτονο και ορχήστρα βασισμένα σε αναγνωρισμένα και ανέκδοτα ποιήματα του Αλεξανδρινού ποιητή, Κωνσταντίνου Καβάφη. Η μουσική - έργο ζωής ανήκει στον συνθέτη Dr. Αθανάσιο Σιμόγλου, που ζει και δημιουργεί στην Γερμανία. Η ορχήστρα, που ακούγεται, είναι η ORCHESTRA MOBILE, με μαέστρο τον Θεόδωρο Ορφανίδη. 

 

Για το μουσικό έργο "Cavafy - Shades of Love..." θα μας μιλήσουν ο Γιώργος Χρονάς, Ποιητής - Εκδότης της Οδού Πανός και για κάποιους από μας μορφή εμβληματική των Γραμμάτων και της γενιάς του '70, ο Γιώργος Β. Μονεμβασίτης, Κριτικός - Ιστορικός μουσικής και ο Κωνσταντίνος Μπούρας, Ποιητής - Συγγραφέας.

Και μετά... α... μετά, θάχουμε την χαρά να ακούσουμε την ίδια την σοπράνο, Σόνια Θεοδωρίδου, σε τραγούδια του δίσκου.

 

Θα πάμε, λοιπόν. Τόχουμε ανάγκη να πάμε. Για να δούμε και ν' ακούσουμε, αλλά και για να μοιρασθούμε έστω και λίγο από τον αέρα, που ανάσαναν στο μαγικό σαλόνι των Κατακουζηνών άνθρωποι, που, όπως έγραφα μόλις προχθές, πόνεσαν τον τόπο, γιατί τον γνώρισαν και τον ψηλάφησαν όχι με αισθήσεις θνητές και πεπερασμένες, αλλά με την ψυχή! 

Πληροφορίες για την οργάνωση της εκδήλωσης παρέχονται από την "Elmira Classical Projects", στην διεύθυνση e-mail elmiraclassical@yahoo.com

Για ένα Citroen αδειανό

Και διερωτώμαι: επί 24 μήνες εξευτέλισαν την χώρα και τον λαό, που τους ψήφισε, εξαθλίωσαν μεγάλες μάζες ανθρώπων όλων των ηλικιών και των φύλων, οδήγησαν στην πτώχευση και στο λουκέτο εκατοντάδες μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις, κουνώντας μας το δάχτυλο, ψήφισαν Νόμους που γύρισαν την χώρα 50 και 100 χρόνια πίσω... και θα φύγουν έτσι, σαν κύριοι ή σχεδόν; Για μια Μιλένα κι ένα Citroen αδειανό; Για μια Καϊλή; Πόσο πιο εξευτελιστικό πια μπορεί να γίνει;

Για να ξέρουμε για τι μιλάμε

Κάποιοι ανησυχούν για ένα ενδεχόμενο "ΟΧΙ" σε τυχόν πραγματοποίηση του περιβόητου (σιγά μη γίνει) δημοψηφίσματος. Κάποιοι λένε ότι θα σημάνει και έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Καλό θάναι αυτοί οι κάποιοι, αν είναι νεώτεροί μου, να μάθουν, κι αν είναι συνομήλικοι ή μεγαλύτεροί μου να θυμηθούν, πως η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει απολύτως καμμία σχέση με την ΕΟΚ, στην οποία μας έβαλε ο πρεσβύτερος Καραμανλής. Η τότε ΕΟΚ ήταν μια κλειστή λέσχη ισχυρών, ισότιμων κρατών, με κοινούς πολιτικούς δεσμούς και οράματα και με κοινό κοινωνικο-πολιτικό προσανατολισμό, που έβρισκε λύσεις και ισορροπίες στα περίπλοκα διεθνή και εσωτερικά ζητήματα μέσα από έντιμους πολιτικούς συμβιβασμούς οραματιστών πολιτικών. Δεν ήταν το σημερινό ανεκδιήγητο συνονθύλευμα κρατών και λαών, που είναι ελάχιστα συνεκτικό, που αφήνει πίσω τις κοινωνίες για να τρέξει προς την εξυπηρέτηση οικονομικών και μόνο δεικτών, που λειτουργεί με τον νόμο της ζούγκλας και την επιβολή της θέλησης του ισχυρού ενός επί των υπολοίπων 26. Η ΕΟΚ παρείχε σε όλους τους πολίτες της κοινωνική, πολιτική και οικονομική ασφάλεια. Η σημερινή Ε.Ε., την οποία πιπιλάνε σαν καραμέλα πολλοί αρχοντοχωριάτες, που πλούτισαν από χρηματιστηριακά, τραπεζικά, ομολογικά και ολυμπιακά σκάνδαλα, τι ακριβώς παρέχει στον απλό πολίτη; Ας μας πουν... Συγκεκριμένα, όμως - γιατί μέσα σ' αυτήν την Ε.Ε, δεν νοιώθω και τόσο ασφαλής πια όσο το '80 και το '81...

Φωνή πατρίδας...

Για κάποιους από μας υπάρχουν ιερά και όσια της φυλής απαράβατα...
Υπάρχουν καταστάσεις, που δεν σηκώνουν αναλογίες με το φτηνό και το επίκαιρο...
Υπάρχουν άνθρωποι, Έλληνες άνθρωποι, που πάτησαν στέρεα στον τόπο πριν από μας και τον εγνώρισαν, όπως μονάχα η ψυχή μπορεί να γνωρίζει...
Μας έδωσαν ήδη περισσότερα απ' όσα μας άξιζαν - γι' αυτό ας τους αφήσουμε, τουλάχιστον αυτούς, καλύτερα στην ευλογημένη γαλήνη τους, μη και ξυπνήσουν από τον αιώνιο ύπνο τους και με τα βογγητά τους στοιχειώσουν τον δικό μας... Και δικαίως!..

Νοιώθω πως είναι ύβρις - απρόκλητη κιόλας - να πληκτρολογείς σήμερα τις λέξεις "φωνή πατρίδας" στην κρεατομηχανή του Google και να προκύπτει πρώτη παραπομπή "άρθρο-παρέμβαση" του κ. Αντιπροέδρου για την χρεοκοπία της χώρας, αντί για το αναπάντητο ερώτημα του Σεφέρη, που ο κ. Ευ. Βενιζέλος, όπως κάθε ολοκληρωμένος πολιτικός ανήρ, θεώρησε καλό και πρέπον να οικειοποιηθεί και να ερμηνεύσει κατά το δοκούν.

"Ήταν ωραία όλ’ αυτά, μιά περιδιάβαση.

Όμως τό ξύλινο μαγγανοπήγαδο, τό λέν ‘λακάτιν,

κοιμισμένο στόν ίσκιο της καρυδιάς

μισό στό χώμα καί μισό μέσα στό νερό,

γιατί δοκίμασες νά τό ξυπνήσεις;

Είδες πώς βόγγηξε.  Κι’ εκείνη τήν κραυγή

βγαλμένη απ’ τά παλιά νεύρα του ξύλου

γιατί τήν είπες φωνή πατρίδας;"

Δεν ξέρω ποιούς ερωτά ο κ. Αντιπρόεδρος τι και γιατί ονοματίζουν φωνή πατρίδας ούτε και μπορώ να απαντήσω εξ ονόματός τους, με την ευκολία, που εξ ονόματος όλων ομιλούν οι πολιτικοί. Ξέρω, όμως, πως ό,τι βγαίνει με βογγητά από παλιά νεύρα ξύλου έχει πολλές πιθανότητες να είναι φωνή πατρίδας προαιώνιας.  
Ας λένε, λοιπόν, οι πολιτικοί μας ό,τι θέλουν, ας το γράφουν κιόλας κι ας το πιστεύουν. Μονάχα ν' αφήσουν ήσυχο τον Σεφέρη και τον Ελύτη και τον Ρίτσο... κι ακόμα κι άλλους...
Γιατί μπορεί να ξυπνήσει ο ποιητής. Και να τους θυμίσει πως δεν έγραψε μονάχα για ξύλα παλιά. Έγραψε και για ασπαλάθους... Εκεί, στο τέλος της ζωής του κοντά, έγραψε και για ασπάλαθους:

           Επί ασπαλάθων

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού,πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα και οι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμερα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας που αντηχούν ακόμη...

          Γαλήνη

-Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ,χαμένη στου μυαλού
τ'αυλάκια.
Τ΄όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από κείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
"τον έδεσαν χειροπόδαρα" μας λέει
"τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο κουρέλι".

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
Ο Παμφύλιος ο Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος

    

Ο πρόθυμος κ. Πρόεδρος

Δεν ήταν ωραία όσα έγιναν σήμερα, αλλά ποιός στ' αλήθεια εξεπλάγη; Ποιός δεν περίμενε ότι αργά ή γρήγορα θα φτάναμε σε τέτοιες καταστάσεις;
Έγραφα ήδη από τον Μάιο ότι αξιοσημείωτο στοιχείο των εαρινών διαδηλώσεων ήταν ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας άρχιζε σιγά-σιγά να μπαίνει στο κάδρο των πολιτικών ευθυνών και των στόχων των πολιτών. Από σήμερα γίνεται και κεντρικό πρόσωπο. Μπορεί να φταίει λιγότερο από όλους, αλλά έχει πλέον εκτεθεί με αλλεπάλληλα λάθη. Λάθη, που θα θυμίσουν σε όλους τώρα όχι μόνον ότι το 1940 ήταν μόλις 11 ετών και όχι 15 ετών αντάρτης, όπως μας είπε σήμερα, αλλά και ότι το 1989 προθύμως εμφανίσθηκε ως εκ των δανειστών του Ανδρ. Παπανδρέου, όταν ο αείμνηστος ήθελε να δικαιολογήσει στο "πόθεν έσχες" του την αγορά του διαβόητου και μοιραίου εκείνου σπιτιού της Εκάλης.
Εξ ίσου πρόθυμα έχει υπογράψει και κυρώσει όλους τους Νόμους, που έχει ψηφίσει η κυβερνητική πλειοψηφία, υπό το γνωστό καθεστώς εκβιασμών της βουλευτικής βούλησης και παρά τις όποιες κατά περίπτωση ενστάσεις αντισυνταγματικότητας του Επιστημονικού Συμβουλίου της Βουλής.
Χωρίς, άλλωστε, να του ζητηθεί ή να υποχρεούται να το κάνει - κάθε άλλο, μάλιστα! -  προθυμοποιήθηκε να πανηγυρίσει με δηλώσεις του τόσο την υπερψήφιση του λεγόμενου Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, τον περασμένο Ιούνιο και ενώ το Σύνταγμα καιγόταν, όπως, επίσης, και την μόλις προχθεσινή απόφαση του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την χρεωκοπία της Ελλάδας. Ωστόσο, τόσο το Μεσοπρόθεσμο όσο και προχθεσινή μοιραία για την χώρα και την κοινωνία της απόφαση αποτελούν πολιτικές επιλογές του κυβερνώντος κόμματος αποκλειστικά, και, καλώς ή κακώς, αμφισβητούνται σφόδρα από όλα τα υπόλοιπα κόμματα, καθώς και από πολύ μεγάλο μέρος του λαού. Τοποθετούμενος ως μη ώφειλε υπέρ αυτών των επιλογών, ο κ. Παπούλιας, τοποθετείται αυτομάτως και υπέρ του κυβερνώντος κόμματος.
Τούτο αποτελεί θεσμικό και πολιτικό σφάλμα, που, όπως όλοι είδαμε σήμερα, έβαλε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε κεντρικό σημείο του κάδρου των ευθυνών για την τρέχουσα περιπέτεια της χώρας. Κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να χαίρεται για την κατά τα λοιπά μοιραία αυτή κατάληξη. Όχι γιατί κινδυνεύει ο θεσμός ή η δημοκρατία, αλλά διότι στην δύσκολη αυτή συγκυρία το συγκεκριμένο πρόσωπο, που ενσαρκώνει σήμερα τον θεσμό, μπορεί να χρειασθεί να συγκαλέσει Συμβούλιο πολιτικών αρχηγών ή ακόμη και να αναλάβει πρωτοβουλίες για την ανάδειξη κυβερνητικού σχήματος πριν ή έπειτα από Εκλογές. Το απαιτούμενο για τέτοιες περιστάσεις κύρος και η αμεροληψία, η αποστασιοποίηση από τα κομματικά, έχουν ήδη τρωθεί καίρια - κι αυτό μπορεί να είναι κακό για τον τόπο.              

"ΜΟΥΣΙΚΗ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ" - Αντάμωμα στην Σαντορίνη

ΜΟΥΣΙΚΗ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ by Γιάννης Δ. Καρνεσιώτης | Make Your Own Book

Από 30 Σεπτεμβρίου μέχρι και 3 Οκτωβρίου 2011, με πείσμα πολύ ενάντια στους καιρούς, πραγματοποιήθηκε στην Σαντορίνη το ετήσιο αντάμωμα παραδοσιακών μουσικών από τα νησιά του Νοτίου Αιγαίου. Με την υποστήριξη της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου, του Μουσείου Λαϊκών Οργάνων "ΦΟΙΒΟΣ ΑΝΩΓΕΙΑΝΑΚΗΣ" και πολλών ανώνυμων κι επώνυμων τοπικών παραγόντων και εθελοντών, 350 μουσικοί, γυναίκες κι άντρες από 6 μέχρι 86 ετών - κι από κοντά κάποιοι εξαίρετοι ειδικοί προσκεκλημένοι - κατέκλυσαν πόλεις, χωριά και καλντερίμια της Σαντορίνης, μπόλιασαν τον αλμυρό αγέρα της με μουσικές παλιές και νεώτερες, αντάλλαξαν μεταξύ τους και μ' εμάς τα βιώματα της μουσικής παράδοσης του Αιγαίου, παρέσυραν τους πάντες και τα πάντα στο διάβα τους σε ρυθμούς διονυσιακούς, μεθυστικούς...
Το Λεύκωμα με τον τίτλο "ΜΟΥΣΙΚΗ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ" είναι μια ιδιωτική έκδοση, που τεκμηριώνει φωτογραφικά πρόσωπα και στιγμές από το αντάμωμά τους. Δεν είναι διόλου απαραίτητη η αγορά του, καθώς ολόκληρο - 240 σελίδες περίπου - είναι απολύτως προσβάσιμο και διαθέσιμο στο INTERNET, με δυνατότητα να το δει κανείς σε full screen mode, στον Υπολογιστή του, κάνοντας απλώς κλικ εδώ.

Δυστυχώς, η καταγραφή δεν είναι ούτε εξαντλητική ούτε πλήρης,  γιατί ο φωτογράφος δεν κατόρθωσε να προλάβει όλα όσα γίνονταν βράδυ-πρωί σ' όλο το νησί, μέσα κι έξω από το επίσημο Πρόγραμμα. Προσπάθησε, πάντως, να διασώσει και να μεταδώσει την απόλαυση και την συγκίνηση των ημερών, να δείξει ότι η  παράδοσή μας, συμπεριλαμβανομένης της μουσικής παράδοσης, είναι μήτρα πολλών στοιχείων, συστατικών του ατομικού και συλλογικού μας χαρακτήρα και προσδιοριστικών της ιστορικής μας διαδρομής... είναι, τελικά, από πολλές απόψεις, συνειδητές και μη, η ίδια μας η ταυτότητα!..

Για όσους ενδιαφέρονται, ακολουθεί ολόκληρη η ΕΙΣΑΓΩΓΗ του Λευκώματος:

 Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα τραγούδια μας...

Είναι αρχαία η γη μας. Αρχαία κι η θάλασσα, που την περιζώνει. Αρχαίοι κι εμείς, οι κάτοικοι – με βαρειά την αίσθηση και την συνείδηση πως ερχόμαστε από πολύ μακριά, πως τον κόσμο όλο τον έχουν σε μεγάλο βαθμό διαμορφώσει προπάτορες, που πολύ πριν από μας πατούσαν στο ίδιο τούτο χώμα, λούζονταν στην ίδια θάλασσα, ανάσαιναν τον ίδιον αέρα. Πάπποι και προπάπποι, που στην γλώσσα μας επεξεργάσθηκαν τα βιώματά τους και  συγκρότησαν ένα μεγάλο κομμάτι της παγκόσμιας κληρονομιάς. Το πιο σημαντικό κομμάτι της,  λένε πολλοί...
Εν αρχή ην το χάος, ίσως, αλλά, αμέσως μετά, ην ο άνθρωπος. Ο άνδρας, η γυναίκα, ο Έλληνας, όπως διαμορφώθηκε στο φυσικό του περιβάλλον κι όπως διαμόρφωσε βασικές αρχές και αξίες, τρόπο ζωής και τρόπο σκέψης. Όλ’ αυτά,  που χρόνια τώρα παραλαμβάνουμε και παραδίδουμε, με την σειρά μας ο καθένας. Την κοινή κληρονομιά, την παράδοση την τόσο στενά κι αναπόσπαστα δεμένη με τον τόπο, που γίνεται τελικά κοινή μοίρα, κομμάτι ακέραιο του ατομικού και συλλογικού γονιδιώματος, στοιχείο ταυτότητας, απόδειξη ιθαγένειας.

Ο μεγάλος Έλληνας φωτογράφος Κώστας Μπαλάφας (1910-2011), που εντρύφησε όσο κανένας άλλος ομότεχνός του στο σώμα και στο πνεύμα της Ελληνικής παράδοσης, έλεγε ότι "Είμαστε ένας λαός με βαθιά ριζωμένη παράδοση. Η παράδοση δεν είναι μια κούφια λέξη στο στόμα των φραγκοδασκάλων, είναι το καταστάλαγμα της παρατήρησης αιώνων". [1]
Την ίδια απλή σοφία απηχεί κι η Απεραθίτισα Παρασκευή Μάρκου, που ακόμα σήμερα καλλιεργεί τον πατροπαράδοτο δεκαπεντασύλλαβο σε Ναξιώτικη ντοπιολαλιά:
"... Όλα τα νοιώθαν οι παλιοί και τα παρατηρούσα
και τα μορφοσπουδάζασι γκαι μ' εουτάν εζούσα
Δικιά ντου γνώμη ο καθανείς δεν είχε να τη μπράξει
στην φύση εδιδάσκουντα γκι εμάθαινε ντη ντάξη...". [2]


Αυτό ακριβώς είν’ η παράδοσή μας. Όχι κάτι έξω από την ζωή ούτε παραγέμισμα ελεύθερου χρόνου, αλλά η ίδια η ζωή κι οι τρόποι μας, το ζύμωμα και το χώνεμα  παρατηρήσεων και συμπερασμάτων στην καθημερινή πράξη, στην επιβίωση, στην έκφραση συναισθημάτων, αναγκών, φόβων, ονείρων.
Με την μουσική πάντα σε ρόλο πρώτο, γιατί έκφραση ανθρώπινη δίχως μουσική, τραγούδι και χορό δεν γίνεται, δεν είν’ ολόκληρη κι ακέρια. Μουσική από όργανα πρωτόγονα, αρχέγονα, φτιαγμένα μονάχα με τα απολύτως διαθέσιμα υλικά - δέρματα, καλάμια, ξύλα, κέρατα - στίχοι αυτοσχέδιοι, αυθόρμητοι,  βήματα ρυθμικά, πιασίματα των χεριών, που όλα μαζί  αφηγούνται τα βασικά και θεμελιώδη του ανθρώπου. Γιορτάζουν την ζωή σ' όλες της τις εκφάνσεις ως  κοινό κτήμα, κοινό βίωμα: πότε τον έρωτα και πότε τον χωρισμό, πότε την γέννα και πότε τον θάνατο, πότε την σπορά και το κρασί, την καλή σοδειά και το κυνήγι, την πλούσια ψαριά, το θαύμα του κόσμου, το μυστήριο και τον πόνο του.
Δεν υπάρχει τρόπος άλλος από την μουσική, τρόπος καλύτερος κι αμεσότερος, πιο καθολικός και πανανθρώπινος για μια τέτοιαν έκφραση, μια τέτοιαν επικοινωνία.  Μονάχα με την μουσική παρασύρονται τα τρίσβαθα του ανθρώπινου είναι και της ψυχής και βγαίνουν στην επιφάνεια, γίνονται φθόγγοι, ήχοι, χειρονομίες, κινήσεις, γλώσσα του στόματος και γλώσσα του σώματος, λυτρώνουν και λυτρώνονται. Και μετά ταξιδεύουν, πάνε παντού. Με κύματα. Ναι, με κύματα ταξιδεύουν στον τόπο μας. Κύματα, που σπάνε στους βράχους, κι άλλα κύματα, που ακουμπάνε γλυκά στις αμμουδιές. Κύματα, που κουβαλούν φωνές ανθρώπινες κι ανάσες λαχανιασμένες, λυγμούς και μελωδικά ερωτόλογα. Ήχους από τσαμπούνες,  ήχους από λαγούτα, ήχους από σουραύλια κι άλλους ήχους, που έρχονται από παλιά, πολύ παλιά, και ξαποσταίνουν για λίγο μαζί μας. Ήχους, που μας αγκαλιάζουν και μας αδελφώνουν, ήχους, που δεν παύουν ποτέ, μόνο συνεχίζουν το ταξίδι τους στον χρόνο, από το παρελθόν στο παρόν κι από δω στο μέλλον. Κάπως σαν τις γενιές, που διαδέχονται η μια την άλλη, σαν τα παιδιά, που στηρίζονται γερά στο ένα τους πόδι κι απλώνουν το χέρι ν' αδράξουν την σκυτάλη, για να συνεχίσουν από κει, που αφήσανε οι προηγούμενοι τον καλόν αγώνα, το τραγούδι, τις μουσικές, τους χορούς, την αγάπη για τον τόπο και τους ανθρώπους του, τον ήλιο, το χώμα, το νερό, τον αέρα, την αλμύρα, την προαιώνια μήτρα, το Αρχιπέλαγος, που το λέγαν Αιγαίο, που πάντα θα το λένε Αιγαίο, όσοι αιώνες κι όσοι άνθρωποι κι αν περάσουν.

Δεν ζει, δεν επιβιώνει ο άνθρωπος χωρίς όλα τούτα. Χωρίς τους δεσμούς του και χωρίς να γιορτάζει τους δεσμούς του δεν μπορεί. Κι ακόμα πιο πολύ, πάνω και μέσα σε τούτο τον αρχέγονο γιορτασμό είναι που σμίγει μοιραία το προαιώνιο ζευγάρι, η γυναίκα με τον άντρα.
Εδώ λύνεται ο άντρας, λευτερώνεται, αφήνεται στο αυθόρμητο και στο αληθινό. Γιατί ο άντρας μονάχα στο τραγούδι, μιλάει για τις αγάπες του, τους πόνους και τους φόβους του. Αλλιώς σωπαίνει, γυρνάει από την δουλειά αμίλητος κι αμίλητος μένει ώς τ' άλλο πρωί, ούτε στον εαυτό του δεν μιλάει,
τ' αφήνει όλα στον αέρα, ανείπωτα, σαν να διστάζουν να βγούνε στο φως,  σαν να αρκεί που υπονοούνται, αλλιώς θα χαθούν, θα διαλυθούν, θα γίνουν ένα τίποτε αυτά, που στο τραγούδι και στον χορό γίνονται το παν, το άπαν, το σύμπαν όλο σ' έναν λόγο, ένα γέλιο κι ένα δάκρυ, μια χειρονομία.
Με την μουσική, λέγονται όλα πια, όλα τα λόγια τα μεγάλα, αυτά, που θάθελε και πιο πολύ αυτά που δεν θάθελε ο καθένας να πει, οι αλήθειες της ψυχής και της καρδιάς και του κορμιού ακόμη... Με τραγούδι και χορό μονάχα βγαίνουν πηγαία η χαρά κι ο πόνος της αγάπης, ο λεβέντικος εκείνος πόνος, που όρθιος υποφέρει, όρθιος κουβαλάει την πίκρα της προδοσίας, της εγκατάλειψης, του χωρισμού του ζωντανού και του χωρισμού του άλλου, του θανάτου...

Για πολλούς λόγους είναι σπουδαία η παράδοση, θα μας πουν οι επιστήμονες, που την μελετούν. Ακόμα κι εκείνοι, όμως, θα δεχθούν πως ακόμη πιο σπουδαίο από την μελέτη της είναι το βίωμά της, γιατί αυτή η κοινότητα ηθών, εθίμων, τρόπων είναι που μας συνδέει άμεσα με την γη μας και τους γύρω μας. Αυτή διατηρεί άρρηκτους και ζωτικούς τους δεσμούς μας με τους πριν από μας και με τους μετά, με τα παιδιά μας και με τ’ άλλα παιδιά. Παιδιά, που δεν έχουν γεννηθεί ακόμη, αλλά στον ίδιο τόπο θα τους πρέπει να ζήσουν, ν’ αγαπήσουν και να τραγουδήσουν. Παιδιά, που τους χρωστάμε ακριβώς όσα λάβαμε κι εμείς – τίποτε λιγότερο!

Ο ενθουσιασμός κι η μαζικότητα της Συνάντησης παραδοσιακών μουσικών του Αιγαίου στην Σαντορίνη, το Φθινόπωρο του 2011,  αλλά κι αυτή τούτη η ανταπόκριση του κοινού στις εκδηλώσεις, ανέδειξαν την ένταση, με την οποία βιώνεται ακόμα σήμερα μια πτυχή της παράδοσής μας, η πιο διαδεδομένη και δημοφιλής ίσως: η μουσική των νησιών του Αρχιπελάγους. Είναι, ευτυχώς, πολλοί όσοι με γνώση ή ένστικτο ή και με τα δύο υπερασπίζονται και κληροδοτούν μουσικούς τρόπους και δρόμους, που τους δόθηκαν. Είναι πολλοί όσοι, παράλληλα με τις καθημερινές δουλειές τους, στέκουν ορθοί, χαίρονται, πεισμώνουν και κοπιάζουν για την διατήρηση, την διάδοση και την μετάδοση μιας μουσικής με ρίζες βαθειές στον χρόνο και στον τόπο, τον κοινό τόπο όλων. Είναι μια άλλου είδους, άλλου ήθους και άλλης ποιότητας, ιθαγένεια αυτή:  η μουσική ιθαγένεια, που μπορεί να μη καταγράφεται στα στοιχεία της  ταυτότητας, αλλά επιμένει ανεξίτηλη στην καρδιά του καθενός από μας.           

                                                                                                                      

                                                                                                             Γιάννης Δ. Καρνεσιώτης

                                                                                                             Αθήνα, Οκτώβριος 2011 

Παραπομπές:

[1]: "Μπαλάφας, ο πρώτος του χορού", Εφημ. "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" / Τέχνες & Γράμματα,  Σελ. 1,   

       Κυριακή, 16/10/2011

[2]: Στέφανος Ματθαίου Πολυκρέτης: "Η Απείρανθος Νάξου μέσα από τα τραγούδια του λαού της",   

        Σελ. 448, Αθήνα 2008 

Οι αγαθοβιόληδες κι οι γερμανοτραφέντες

Όταν εδώ και μήνες πολλούς, πρωτομίλησε ο Μίκης Θεοδωράκης για τις ζοφερές προοπτικές του τόπου, έτσι και επικρατήσει η λογική και η μπότα των Γερμανών και της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης, που καμμιά σχέση δεν έχει με την Ευρώπη, στην οποία μας έβαλε με το έτσι θέλω ο πρεσβύτερος Καραμανλής, κάποιοι αγαθοβιόληδες και κάποιοι γερμανοτραφέντες δεν άφησαν προσβολή για προσβολή που να μη του την απευθύνουν.
Και τι δεν άκουσε ο άνθρωπος; Χωρίς γνώση, οι ανιστόρητοι, χωρίς αιδώ, οι πολιτιστικά αγράμματοι, χωρίς φιλότιμο και βιώματα, οι ευφυολόγοι ρηχοκειμενογράφοι τον έστησαν στον τοίχο αυτόν, που έδωσε το αίμα και τα νιάτα του για τον τόπο, αυτόν, που σερνόταν από ξερονήσι σε ξερονήσι, αυτόν, που και στα σχεδόν 90  δεν το βάζει κάτω κι αγωνίζεται για τους συνανθρώπους του...
Αναρωτιέμαι τι έχουν να πουν τώρα, που επαληθεύεται σε όλα...
Αναρωτιέμαι τι έχουν να πουν για την πατρίδα τους και για τους συμπολίτες τους, για τους ανθρώπους, που θα τους καταπιεί το μαύρο γερμανικό σκοτάδι...
Αναρωτιέμαι αν θα βγουν από τα σκοτεινά κι ανήλιαγα λαγούμια της σκέψης τους για να μας συστήσουν να πούμε σήμερα το "ΝΑΙ", που ούτε ο γερμανόφιλος δικτάτορας Μεταξάς δεν τόλμησε να πει πριν από 71 χρόνια...

Καλύτερα να σκύψουν το κεφάλι και να σιωπήσουν... Καλύτερα...
            

Με δυό λόγια - κι ούτε ένα περισσευούμενο...

Με τις συνθήκες, που επικρατούν, ο καθένας μπορεί να νομίζει ότι έχει δίκιο ή άδικο η μία ή η 

άλλη πλευρά - όμως, αυτό έχει όλο και λιγότερη σημασία πια! Απλώς επιτείνει την σύγχυση και 

όσο διαχέεται η σύγχυση τόσο  διαρρηγνύεται ό,τι ακόμη απομένει από τους συνεκτικούς δεσμούς της κοινωνίας μας. 

Το μόνο βέβαιο είναι ότι τα όποια σχέδια των ξένων δεν γίνονται αποδεκτά από τον Ελληνικό λαό, που επιθυμεί, προ παντός,  να διατηρήσει την κυριαρχία στην πατρίδα του. Ως εκ τούτου, οι Εκλογές πλέον δεν είναι λύση απλώς και μόνο για μια νωπή λαϊκή εντολή στην τύχη, αλλά, κυρίως, για να αναγκασθούν επί τέλους ΟΛΑ τα Κόμματα να επεξεργασθούν συγκεκριμένο 

Ελληνικό σχέδιο λύσης, δικό του το καθένα, και να επιλέξουμε ΕΜΕΙΣ με υπευθυνότητα όποιο

νομίζουμε καλύτερο και αποτελεσματικότερο.

Μεσάνυχτα ακριβώς...

Ούτε καν στο παρά πέντε... Η Κυβέρνηση φαίνεται να έχει εξαντλήσει πλέον όλες της τις δυνάμεις και το πολιτικό κεφάλαιο, που είχε άφθονο μόλις δυό χρόνια πριν.
Η ηγεσία του Κυβερνώντος Κόμματος διαχειρίσθηκε το πρώτο της εξάμηνο με τρόπο άφρονα για την ίδια και την χώρα, με τρόπο προσβλητικό για τον λαό. Κι όπως έχασε πρώτα την εμπιστοσύνη των ξένων οικονομικών και πολιτικών παραγόντων, έτσι έχασε, στην συνέχεια, και την εσωτερική κοινωνική στήριξη. Πρώτα απομακρύνθηκαν, ψυχικά αποξενωμένα και πολιτικά απογοητευμένα, τα χαμηλά και τα μεσαία στρώματα. Όπως όλοι γνωρίζουμε, όμως, κρίσιμος παράγοντας για το εσωτερικό μέτωπο είναι η στήριξη των μεγάλων ΜΜΕ και του οικονομικού κατεστημένου - των Τραπεζών, πρωτίστως. Η εικόνα στο σημείο αυτό είναι θολή, αλλά αναγκαστικά ξεκαθαρίζει σιγά-σιγά.
Η προϊούσα κοινωνική και οικονομική αποσύνθεση, σε συνδυασμό με την διάχυτη αίσθηση ότι η Κυβέρνηση όχι μόνον δεν κυβερνά, αλλά ούτε καν ενδιαφέρεται να επεξεργασθεί προτάσεις και επ' αυτών να διαπραγματευθεί είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό οδήγησαν νομοτελειακά στις  εξελίξεις των τελευταίων 24ώρων.

• Ο Πρωθυπουργός με νύχια και με δόντια παλεύει να μείνει εκτός κάδρου. Άφαντος... 
• Ο επί των Οικονομικών Αντιπρόεδρος και επίδοξος διάδοχος, αντιλαμβανόμενος  ότι ο χρόνος δεν λειτουργεί υπέρ του, τεντώνει το σχοινί, λαμβάνοντας οικονομικά μέτρα, που προκαλούν όχι μόνον την Κοινοβουλευτική Ομάδα και την κοινωνία, αλλά και την ίδια την κοινή λογική, την αριθμητική του Δημοτικού και του 1+1=2, πιθανόν αποσκοπώντας σε ανατροπή της Κυβέρνησης, ηρωική έξοδο και ανάληψη του Κόμματος μέσα στην αναταραχή, που θα ακολουθήσει.
• Τρεις Υπουργοί με αρχηγικές φιλοδοξίες δημοσιοποιούν αιφνιδίως πολιτική πλατφόρμα, χωρίς κανείς να τους την ζητήσει, με αδιαμφισβήτητη  συνέπεια να ανακοπεί ο καλπασμός του Αντιπροέδρου προς τον στόχο του και να μη ασχοληθεί κανείς με τις Πρωθυπουργικές θέσεις σε δύο μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες, την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" και το "ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ". Ενδιαφέρον το ότι ομιλούν για "εγκληματικές"  επαγγελματικές συντεχνίες 3 στελέχη, που μεσουράνησαν την τελευταία 15ετία, στο πλαίσιο του λεγόμενου εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, ενδιαφέρον ότι αποφεύγουν οποιαδήποτε αυτοκριτική, ενδιαφέρον ότι δεν ομιλούν διόλου για την πλέον κλειστή και κυρίως υπεύθυνη συντεχνία, την αδελφότητα του πολιτικού συστήματος της τελευταίας 30ετίας, που συναλλάχθηκε απρόσκοπτα με όλες τις υπόλοιπες.
• Οι Έλληνες τραπεζίτες, αντιλαμβανόμενοι ότι η απώλεια του εθνικού ελέγχου επί της οικονομικής πολιτικής τους ωθεί στο περιθώριο ή ακόμη και εκτός των Τραπεζών τους,  εκφράζονται ανοικτά κατά της πολιτικής "κουρέματος", που απεργάζεται η Τρόικα, χωρίς αντίσταση από την Ελληνική Κυβέρνηση. 
• Η Δικαστική εξουσία, διακρίνοντας ότι οι μισθολογικές περικοπές αφορούν πλέον και στην ίδια, διαπιστώνει για πρώτη φορά την αντισυγματικότητα της ασκούμενης πολιτικής, που είναι, παρ' όλα ταύτα,  γνωστή σε όλους όσοι ζουν στην Ελλάδα το τελευταίο 18μηνο.
• Και ο παραδοσιακά φιλικός στο σύστημα ΠΑΣΟΚ Τύπος, με προεξάρχοντα τον ΔΟΛ και το "ΒΗΜΑ" του, αποκαλύπτει ότι εντός της Κυβέρνησης λέγονται και τεκμηριώνονται όλα όσα ο Ελληνικός λαός ψυχανεμιζόταν  - ότι, δηλαδή, ακόμα και το πολυδιαφημισμένο Μνημόνιο δεν ήταν προϊόν ζηλευτών και αξιέπαινων τεχνοκρατών, αλλά μνημείο αρπακολλισμού του χειρίστου είδους. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού, όπως θυμούνται οι παρατηρητικοί πολίτες, η απόφαση προσφυγής στον ήδη διαβόητο μηχανισμό της Τρόικας ελήφθη την 23/4/2011 και ήδη την 2/5/2011, μόλις 10 ημέρες αργότερα, δημοσιοποιήθηκε το τελικό κείμενο ενός περίπλοκου  σχεδίου σωτηρίας. Πότε μελετήθηκε η Ελληνική πραγματικότητα και η οικονομία, πότε διασταυρώθηκαν στοιχεία, πότε εκπονήθηκαν προτάσεις και λύσεις σε χρονίζοντα προβλήματα και αγκυλώσεις, πότε έγινε διαπραγμάτευση και οριστικοποίηση; Μέσα σε 10 ημέρες τα πρόλαβαν όλα και οι δύο πλευρές - 4, αν θεωρήσουμε μη ενιαία την Τρόικα...  Miracolo, miracolo!!!    

Όλα τούτα καθιστούν εκ των πραγμάτων ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα την αυριανή αιφνιδιαστική συνάντηση, που ζήτησε να έχει ο Πρωθυπουργός με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εν μέσω μιας γενικής σύγχυσης ως προς το αν η Κυβέρνηση διατηρεί την δεδηλωμένη στο Κοινοβούλιο, την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και την πλειοψηφία στο εκλογικό σώμα, τον έλεγχο στον Κρατικό μηχανισμό, ο οποίος, πάντως, απεργεί εν τω συνόλω του είτε με λευκό τρόπο είτε ευθέως και απροσχημάτιστα.         

Ο επί των Οικονομικών Αντιπρόεδρος μίλησε προ ημερών για επιστροφή στο 2004, αλλά η γενική ατμόσφαιρα και κατάσταση παραπέμπει όλο και περισσότερο σε προγενέστερη χρονολογία: 1974, καθώς πύρωνε θείος Ιούλιος μήνας...
Μόνη ελπίς να διαπιστώσουμε γρήγορα αν τελικά είμαστε στο "παρά πέντε", στο "ακριβώς" ή ακόμη και στο "και πέντε" - χρειαζόμαστε επί τέλους μια κάποια αφετηρία!          
 

Φωνή εκ του τάφου

Σημείωση: Το δημοσίευμα προέρχεται από το "ΠΑΡΟΝ" της Κυριακής, 16/10/2011.

Θεωρώ τουλάχιστον αυθαίρετη την σύνδεση των σκέψεων του Καθηγητή Γ. Α. Μαγκάκη με τους κατά κυριολεξίαν μετανάστες, αλλά οι σκέψεις καθ' εαυτές διατηρούν την αξία τους για όσους πονούν τον τόπο αυτό.

Για να μη ξεχνιόμαστε...

Όποιος Γερμανός στον λόγο του χρησιμοποιεί ακόμη σήμερα τον όρο "τελική λύση" είτε αγνοεί την πολύ πρόσφατη ιστορία του έθνους του είτε προσδοκά να την ξαναζήσει - κι η χαρά του δεν τον αφήνει να κρυφτεί...

Περί ρεαλισμού των ξένων - και έναντι των ξένων...

Οι επαγγελματίες του λόγου, τουτέστιν, οι πολιτικοί, οι συγγραφείς κι ακόμη περισσότερο οι δημοσιογράφοι, γνωρίζουν καλά πως πολύ συχνά μια "πιασάρικη ατάκα", ένα σύντομο κι εύπεπτο ευφυολόγημα, αρκεί όχι μόνον για να αγκιστρώσει τον ακροατή ή τον αναγνώστη, αλλά ακόμη και για να τον παρασύρει να υιοθετήσει το σύνολο ενός κειμένου.
Εποχές οξείας κρίσης αξιών και δεδομένων, εποχές σύγχυσης, όπως η σημερινή, προσφέρουν πάμπολλες ευκαιρίες για τέτοιες ατάκες, που λειτουργούν σαν ξώβεργες και σε παγιδεύουν να αποδεχθείς κι όλα τα υπόλοιπα - ακόμη και τα υπόρρητα, τα μη ευθέως λεγόμενα - ως εξ ίσου ευφυή, αναγκαία... ή και αυτονόητα.

Διάβαζα σήμερα το άρθρο "Ο ρεαλισμός των ξένων" του δημοσιογράφου, κ. Κ. Γιαννακίδη, στο protagon.gr, όπου ξεχώριζε ακριβώς μια τέτοια ατάκα:  "... πατριώτης δεν είναι αυτός που κρεμάει τη σημαία στο μπαλκόνι, αλλά εκείνος που παίρνει ειλικρινές εκκαθαριστικό στο γραμματοκιβώτιο.". 
Σε συνθήκες όπως οι σημερινές, η διατύπωση εντυπωσιάζει, ακούγεται αυτονόητη κι εντυπώνεται αμέσως στον πολίτη, που βρίσκεται σε σύγχυση, που βρίσκει καθημερινά νέες επιστολές της Εφορίας στο γραμματοκιβώτιό του... 
Απλό πράγμα, λοιπόν, ο πατριωτισμός. Μια ακόμη αφηρημένη έννοια, μια παλιά όσο κι ο άνθρωπος μεγάλη ιδέα, στην οποία προσδίδουμε σήμερα οικονομικό περιεχόμενο και τελειώσαμε! 
Ασφαλώς η φορολογική ειλικρίνεια αποτελεί δείγμα σεβασμού στην κοινωνία των συμπολιτών και φιλοπατρίας, αλλά ανησυχώ περισσότερο για το ότι πάνω στην ατάκα αυτή θεμελιώνεται η θεωρία ότι ορθώς αναλαμβάνουν τα ηνία της χώρας οι Γερμανοί, για να τελειώσουν με ρεαλισμό και οργάνωση ό,τι άφησαν μισοτελειωμένο οι Βαυαροί του Όθωνα... Α priori, δηλαδή, και άνευ όρων ορθή και ευεργετική η ωμή παρέμβαση των Γερμανών στα εσωτερικά της χώρας! 
Ωστόσο, με δεδομένο το ότι φορολογικά ειλικρινείς είναι κατά τεκμήριον οι μισθωτοί και οι μικρομεσαίοι, αυτό, που "περιέργως" δεν εξηγεί, αλλά προσπερνά ο συνήθως οξύνους αρθρογράφος, είναι το γιατί οι καλοί μας Γερμανοί "επιτίθενται" κατά προτεραιότητα και μανιωδώς εναντίον αυτών των "πατριωτών ειλικρινών φορολογουμένων". 
Ασχολίαστο μένει και το γεγονός ότι αυτοί οι εξυγιαντές ζητούν να ξεχάσουμε όχι μόνον όσα μας χρωστούν από την εποχή της θηριώδους Κατοχής τους, αλλά ακόμη και τις υποθέσεις τύπου SIEMENS, που, όμως, στην δική τους χώρα θα αποτελούσαν έγκλημα καθοσιώσεως! Τι είδους εξυγίανση και κοινωνικο-οικονομικά οράματα απεργάζονται, λοιπόν, για την Ελλάδα; Σιγή ασυρμάτου κι εδώ... 
Δεν προκόβουν, όμως, κοινωνίες και χώρες υπό καθεστώς ξένης κατοχής. Αντιθέτως, βέβαια, προκόβουν και κάνουν περιουσίες μεμονωμένα άτομα - όσα εγκαίρως τοποθετούνται στις σωστές θέσεις του νέου πολιτικού ταμπλώ!
Σ' ό,τι αφορά τον ρεαλισμό, που είναι αιφνιδίως πολύ του συρμού στις τάξεις πολιτικών και δημοσιογράφων, ας μου επιτραπεί να πω ότι αν ο Ιωάννης Μεταξάς (που μάλλον έδινε ευρύτερο νόημα στον πατριωτισμό από την απλή φορολογική ειλικρίνεια) επιδείκνυε κάποτε αντίστοιχο ρεαλισμό η Ενωμένη Ευρώπη μπορεί να ήταν κιόλας 70 χρόνων σήμερα... και ναζιστική...

Προς Κύριον Δημήτριο Κουσελά

τ. Υφυπουργό των Οικονομικών
Ενταύθα

Αγαπητέ Κύριε:
Ένας Υφυπουργός των Οικονομικών, ο οποίος στέλνει την λίστα των 3.000 μεγαλο-οφειλετών του Δημοσίου στο Μέγαρο Μαξίμου και όχι στις κατά περίπτωση αρμόδιες Δ.Ο.Υ., για να γίνουν τα αυτονόητα και να κινηθούν οι διαδικασίες είσπραξης, ασφαλώς και πρέπει να πάει σπίτι του!
Ευχαριστώ για την προσοχή σας.

Περί θεσμών "εν κινδύνω"...

Σε εποχές προϊούσας απονομιμοποίησης της Κρατικής εξουσίας σ' όλες της τις εκφάνσεις ο σεβασμός στους θεσμούς - ακόμα κι η απλή αναφορά σ' αυτούς - παύει σταδιακά να έχει ιδιαίτερη σημασία! Κάθε τι το θεσμικό ξεπέφτει λίγο-λίγο σε απλώς καθεστωτικό κι όλοι γνωρίζουμε ποιά είναι πάντα η τελική μοίρα των καθεστώτων και των θλιβερών εκπροσώπων τους, που λάθρα ζουν και σε διαρκή πανικό πολιτεύονται...
Ας μη ολοφύρονται, λοιπόν, όλως αιφνιδίως κάποια παπαγαλάκια της εξουσίας - πρώην επαναστάτες και πρώην ανένδοτοι αριστεροί, πρώην, τόσο πρώην, φευ, σε όλα και νυν τίποτε  - για την μια ή την άλλη κατάντια της έρμης τούτης πατρίδας, που κινδυνεύει, άκουσον-άκουσον,  όχι δα από άλλους, εγχώριους και εξωχώριους, αλλά μόνο και μόνο επειδή την ξεφτίζουν οι λογής-λογής "ανυπάκουοι" με τη μια ή την άλλη αφορμή.
Στο έλλειμμα δημοκρατίας και δικαιοσύνης μια κοινωνία έχει υποχρέωση να απαντήσει δυναμικά, με όποιον τρόπο μπορεί καλύτερα - ειδικά αν την κατηγορούν πως επέδειξε στο παρελθόν ανοχή εγκληματική!..  

Ρόδο Αμάραντο

"Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν.
Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού σαρώνοντας
η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου.
Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει.
Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου.
Που πρώτα θα κρατήσει τις αχτίδες του, σημάδι ότι καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση.
Και μετά θα μιλήσει, να πει: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;

- Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και στο ξινόχορτο.

- Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων και Στρατηγών.

- Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων.

- Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων.


Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν.
Αλλά πριν, ιδού θα γίνουν οι ωραίοι που ναρκισσεύτηκαν στις τριόδους Φίλιπποι και Ροβέρτοι.
Θα φορέσουν ανάποδα το δαχτυλίδι τους, και με καρφί θα χτενίσουνε
το μαλλί τους, και με νεκροκεφαλές θα στολίσουνε το στήθος τους, για να δελεάσουν τα γύναια.
Και τα γύναια θα καταπλαγούν και θα στέρξουν.
Για να έβγει αληθινός ο λόγος, ότι σιμά η μέρα
όπου το κάλλος θα παραδοθεί στις μύγες της Αγοράς.
Και θα αγαναχτήσει το κορμί της πόρνης μην έχοντας άλλο τι να ζηλέψει.
Και θα γίνει κατήγορος η πόρνη σοφών και μεγιστάνων, το σπέρμα
που υπηρέτησε πιστά, σε μαρτυρία φέρνοντας.
Και θα τινάξει πάνουθέ της την κατάρα, κατά την Ανατολή το χέρι τεντώνοντας και φωνάζοντας:
εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;

- Βλέπω τα χρώματα του Υμηττού στη βάση την ιερή του Νέου Αστικού μας Κώδικα.

- Βλέπω τη μικρή Μυρτώ, την πόρνη από τη Σίκινο, στημένη πέτρινο άγαλμα στην πλατεία της Αγοράς
με τις Κρήνες και τα ορθά Λεοντάρια.

- Βλέπω τους έφηβους και βλέπω τα κορίτσια στην ετήσια Κλήρωση των Ζευγαριών.

- Βλέπω ψηλά, μες στους αιθέρες, το Ερέχθειο των Πουλιών.


Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα
που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου.
Αλλά πριν, ιδού θα περάσουν γενεές το αλέτρι τους πάνω στη στέρφα γης.
Και κρυφά θα μετρήσουν την ανθρώπινη πραμάτεια
τους οι Κυβερνήτες, κηρύσσοντας πολέμους.
Όπου θα χορτασθούνε ο Χωροφύλακας και ο Στρατοδίκης.
Αφήνοντας το χρυσάφι στους αφανείς, να εισπράξουν αυτοί τον μιστό της ύβρης και του μαρτυρίου.
Και μεγάλα πλοία θ' ανεβάσουν σημαίες, εμβατήρια θα πάρουν τους δρόμους,
οι εξώστες να ράνουν με άνθη το Νικητή. Που θα ζει στην οσμή των πτωμάτων.
Και του λάκκου σιμά του το στόμα, το σκοτάδι θ' ανοίγει στα μέτρα του,
κράζοντας: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;

- Βλέπω τους Στρατοδίκες να καίνε σαν κεριά, στο μεγάλο τραπέζι της Αναστάσεως.

- Βλέπω τους Χωροφυλάκους να προσφέρουν το αίμα τους, θυσία στην καθαρότητα των ουρανών.

- Βλέπω τη διαρκή επανάσταση φυτών και λουλουδιών.

- Βλέπω τις κανονιοφόρους του Έρωτα.


Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει.
Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει
από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Αλλά πριν, ιδού θα στενάξουν οι νέοι
και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει.
Κουρεμένοι κατάδικοι θα χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα.
Kαι θα αδειάσουν όλα τα εργοστάσια, και μετά πάλι με την επίταξη θα γεμίσουν,
για να βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες, και χιλιάδων λογιών εμφιαλωμένη φύση.
Και θα 'ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη γάζα.
Και θα 'χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας.
Και θα 'ναι τα πράγματα μέσα του κιόλας ωραία ερείπια.
Τότε, μην έχοντας άλλη εξορία, που να θρηνήσει ο Ποιητής, την υγεία της καταιγίδας
από τ' ανοιχτά στήθη του αδειάζοντας, θα γυρίσει για να σταθεί στα ωραία μέσα ερείπια.
Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των ανθρώπων θα πει, ν' αψηλώσουν τα χόρτα,
η γυναίκα στο πλάι του σαν αχτίδα του ήλιου να βγει.
Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα και θα την πλαγιάσει πάνου στα χόρτα καθώς που ετάχθη.
Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!"
                                                           
                                                                                                                 Οδυσσέας Ελύτης
                                                                                                      "Άξιον Εστί - ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΝ"




Χρόνους πολλούς ήδη την αμαρτία την έχουνε βαφτίσει αρετή και ξεθεμελιώνουν οι άθλιοι την Ευρώπη, που χτίσθηκε με το πνεύμα των άλλων και ποτίσθηκε με το αίμα των άλλων - όχι το δικό τους, ποτέ το δικό τους...
Χρόνους πολλούς ξηλώνουν πέτρα-πέτρα την Ευρώπη, που πάτησε πάνω σε αξίες πανάρχαιες και πανανθρώπινες, συχνά Ελληνικές...


Έρχεται, όμως, - πάντα έρχεται - η ώρα που φρίττει, τελικά, η Χτίσις, η συνήθως υπομονετική  και η διαρκώς ελπίζουσα, φρίττει με τα έργα τους και των ανθρώπων τα βάσανα και αποκαθιστά την δικαιοσύνη στον κόσμο της, τον κόσμο, που είναι τόσο αιώνιος, ώστε να μη μπορεί να διαφεντεύεται από κανέναν μόνο του για πολύ.


Είναι συχνά, όλο και πιο συχνά πια, ανατριχιαστικό να βλέπεις πως οι Ποιητές όλα τάχουν πει, όλα τα έχουν προΐδει με το μάτι εκείνο το τρίτο, το μάτι το εσώτερο, που βλέπει έξω από τον χώρο και τον χρόνο, πάνω από πατρίδες κι ανθρώπους. Κι αυτή είναι η περίπτωση του Οδυσσέα Ελύτη, που  στο "Άξιον Εστί" κατέγραψε σπαρακτικά την πορεία και την μοίρα του κόσμου από τον θρίαμβο στην τραγωδία και από εκεί πάλι στον θρίαμβο - ίδια πάντα ιστορία, καταδικασμένη αενάως να επαναλαμβάνεται, έως να νικήσει ο άνθρωπος τον εαυτό του και να ειρηνεύσει εντός κι εκτός του... αν ποτέ τον νικήσει!   


Ένας συγκλονιστικός Κώστας Καζάκος απήγγειλε τα πεζά μέρη του "Άξιον Εστί" χθες, στο πλαίσιο της συναυλίας, που έκλεισε το 37ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ...

... και ακολούθησε ένας πρωτοφανούς σεμνότητας, λιτών μέσων και εσωτερικότητας Δημήτρης Μητροπάνος, που τραγούδησε τα μέρη, που έχουν γίνει γνωστά από τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και που τους έμελλε να συνοδεύουν πάντα τούτο τον λαό σ' όλα τα πάνω και τα κάτω του τα τελευταία 50 χρόνια. 

"Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν
και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε
οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο

Στ' ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν
Με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε
αμαρτία μου να 'χα κι εγώ μιαν αγάπη
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο

Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε
τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου
την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο."






Ρόδο Αμάραντο ο Οδυσσέας Ελύτης...
Ρόδο Αμάραντο ο Μίκης Θεοδωράκης...
Ρόδο Αμάραντο το "Άξιον Εστί" τους... Ρόδο, που ευτυχώς μας παρέδωσαν κι έχουμε να αγγίζουμε, να μυρίζουμε και να τραγουδάμε σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς... νάχουμε να πορευόμαστε!

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το διάσελο που ανοίγει
αιωνίου γαλάζιου οδό στα νέφη
μια φωνή που παράπεσε μες στην κοιλάδα
μια ηχώ που σαν βάλσαμο την ήπιε η μέρα...


... ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το χέρι που επιστρέφει
από φόνο φριχτόν και τώρα ξέρει
ποιος αλήθεια ο κόσμος που υπερέχει
ποιο το "νυν" και ποιο το "αιέν " του κόσμου:


... Νυν των λαών το αμάλγαμα και ο μαύρος Αριθμός
Αιέν της Δίκης το άγαλμα και ο μέγας Οφθαλμός

Νυν η ταπείνωση των Θεών Νυν η σποδος του Ανθρώπου
Νυν Νυν το μηδέν

και Αιέν ο κόσμος ο μικρός, ο Μέγας!






   

Γεώργιος - Αλέξανδρος Μαγκάκης: "Η βία είναι ανίσχυρη μπροστά στο νόημα του ανθρώπου"

Εκείνα τα χρόνια, χρόνια της δικτατορίας, ήταν για κάποιους - για λίγους, ίσως, κι οπωσδήποτε για λιγότερους απ' όσους θάπρεπε - χρόνια πέτρινα, έτσι όπως λίγο μοναχικά κι όπως μπορούσαν έδιναν τον αγώνα τους και μπαινόβγαιναν τακτικά στις φυλακές του καθεστώτος.
Για άλλους ήταν χρόνια βουβά... χρόνια, που περνούσαν με το αυτί κολλητό κάθε βράδυ στην συχνότητα της Deutche Welle, με φήμες, που κυκλοφορούσαν στόμα με στόμα, και με ψιθύρους γύρω από το οικογενειακό τραπέζι.
Έτυχε κι έχω πολλές τέτοιες παραστάσεις μέσα μου - σχεδόν βουβές όλες, δίχως ήχο... Μια εικόνα εδώ, ένα ραδιοφωνικό παράσιτο στα βραχέα εκεί... ένας ψίθυρος πιο βαθιά: "Πιάσανε τον Σάκη πάλι... " - τον Πεπονή - σαν ν' ακούω την μητέρα μου πάλι να λέει συνωμοτικά. Συνδεόταν οικογενειακώς και τα μάθαινε πρώτη...
Κι άλλοτε πάλι μέσα μου ηχεί ένα: "Έκανε δήλωση ο Μαγκάκης."...
Δύσκολοι καιροί, απάνθρωποι... Και κάποιοι άνθρωποι, που καταγράφηκαν ως θρύλοι στα εσώτερα ενός παιδιού και, αργότερα, εφήβου.
Ονόματα, που ελάμβαναν μυθικές διαστάσεις, καθώς κρατούσαν ζωντανή την ελπίδα για την Ελλάδα και την ελευθερία και την ανάταση! Άνθρωποι, νομίζω, του μεσαίου χώρου, κυρίως, άνθρωποι αξιοπρεπείς, ευγενείς, που διατηρούσαν όλη την αθωότητα και τον πολιτικό ρομαντισμό της καταγωγής τους, που δεν είχαν πείρα από συνωμοτική δράση και ζωή στην παρανομία. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας ή σχεδόν, που αμέσως ή τακτικά τους συνελάμβαναν, με λόγο ή δίχως λόγο, μ' αφορμή ή δίχως αφορμή. Συνήθεις ύποπτοι και διαρκείς φάροι μέσα στο σκοτάδι, πότε με γράμματα μέσα από τις φυλακές πότε με τις απολογίες τους στα δικαστήρια, χωρίς τις πλάτες ισχυρών Κομμάτων πίσω τους, χωρίς την επιλογή της φυγής στο εξωτερικό ή της αυτοεξορίας στις αγκάλες ιδεολογικά συγγενών χωρών και συντρόφων.
Τέτοιοι άνθρωποι και τέτοιοι "πολιτικοί" με την ευρύτερη του όρου έννοια ήταν ο Πεπονής και ο Μαγκάκης, που έμελλε να αποχωρήσουν από τα εγκόσμια με διαφορά όχι πολλών ημερών και μέσα σ' ένα κλίμα τόσο ζοφερό όσο και το κλίμα, που τους άνδρωσε πολιτικά...

Καθηγητής της Νομικής ο Γ. Α. Μαγκάκης, άφησε κείμενα σπουδαία πίσω του. Παρακαταθήκη φιλοσοφίας της ελευθερίας η περίληψη του αποχαιρετιστήριου μαθήματος του, αμέσως μετά την παύση του ως Καθηγητή:

Αγαπητοί μου μαθηταί,

Σκοπός των πανεπιστημιακών παραδόσεων δεν είναι μόνον να σας εισαγάγουν εις το

δόγμα του Δικαίου και να σας μεταδώσουν απλώς μίαν ειδικήν συλλογιστικήν.

Σκοπός των είναι, προ παντός, να σας καταστήσουν σαφές το πνεύμα και την ουσίαν του

Δικαίου. Εις τας μέχρι τούδε συναντήσεις μας εις αυτό ακριβώς το πνεύμα του Δικαίου

προσεπάθησα να σας εισαγάγω.

Σήμερον ας επανέλθωμε εις αυτό το πνεύμα, ας ασχοληθούμε μόνον με αυτό και ας

τονίσουμε διά μίαν ακόμα φοράν αυτό, το οποίον είναι το πλέον θεμελιώδες.

Το Δίκαιον δεν είναι ένας οποιοσδήποτε εξαναγκαστικός κανών, ρυθμίζων την συμβίωσιν

των ανθρώπων. Αν ήτο μόνον αυτό, καθ’ ουδέν θα διέφερε από τους κανόνας, οι οποίοι διέπουν

ωρισμένας κοινωνίας του ζωικού βασιλείου. Δεν θα διέφερε, π.χ., από την κοινωνίαν των μελισσών

ή των μυρμήγκων. Εκείνο το οποίον είναι το χαρακτηριστικόν γνώρισμα του Δικαίου, η πεμπτουσία

του, είναι ο προσανατολισμός του προς τας αξίας.

Μόνον δι’ αυτού του προσανατολισμού το Δίκαιον καθίσταται κατάκτησις του πολιτισμού 

και δικαιώνεται ηθικώς.

Η βασική δε αξία, προς την οποίαν είναι προσανατολισμένο το Δίκαιον ως θεσμός

πολιτισμού, είναι η ελευθερία.

Τούτο αποδεικνύεται, προ παντός, από την ιστορίαν.

Η ιστορία των ανθρώπων δεν είναι παρά μία πορεία οδύνης και αγώνος δια την κατάκτησιν

της ελευθερίας και δια την εξασφάλισιν και την κατοχύρωσίν της διά του Δικαίου.

Μία είναι η μεγάλη αλήθεια εις το πλαίσιον της επιστήμης μας: ότι το Δίκαιον αποκτά το

ηθικόν του περιεχόμενον, καθίσταται, δηλαδή, ηθική αξία, μόνον εφ' όσον αποβλέπει εις το να

διασφαλίση την ελευθερίαν εις τους ανθρώπους.

Άλλως το Δίκαιον, άνευ δηλαδή αυτού του προσανατολισμού, καθίσταται μέσον

καταπιέσεως εις τας χείρας του ισχυρού, προς εξασφάλισιν της κυριαρχίας του.

Προς την αξίαν της ελευθερίας πρέπει, όμως, να είναι προσανατολισμένος και ο νομικός και

ως επιστήμων και ως άνθρωπος. Διότι, άλλως, καθίσταται ένας απλούς τεχνικός, γνώστης, δηλαδή,

της τεχνικής απλώς του Δικαίου, ο οποίος διατρέχει τον κίνδυνον να γίνει ταπεινός υπηρέτης του

ισχυρού.

Την ανάγκην αυτού του προσανατολισμού προσεπάθησα εις την μέχρι τούδε σειράν των

μαθημάτων να σας καταστήσω σαφή.

Αυτό ήτο και το βαθύτερον νόημα και η βαθυτέρα επιδίωξις αυτών των μαθημάτων.

Πρέπει σήμερον να σας το τονίσω. Διότι το σημερινόν μάθημα είναι το αποχαιρετιστήριον.

Μετά βαθυτάτης λύπης μου είμαι υποχρεωμένος να σας αφήσω.

Αλλά ο χωρισμός αυτός είναι το τίμημα της συνέπειας προς τας αξίας τας οποίας

εσεβάσθην εις όλην μου την ζωήν.

Και είναι το τίμημα της επιδιώξεως να κρατήσω και εγώ την έδραν αυτήν βήμα ελευθέρας

σκέψεως.

Αι έδραι του Πανεπιστημίου μας έχουν μακράν παράδοσιν. Αξιόλογοι άνδρες τας ετίμησαν

εις χαλεπούς χρόνους με τον αγώνα των να τας κρατήσουν βήμα ελεύθερον. Θα ήτο τρομερόν αν

η έδρα αυτή εις τας ασθενείς μου χείρας εταπεινούτο.

Από την σειράν των συναντήσεών μας εύχομαι και ελπίζω να παραμείνη εις το πνεύμα μας

ο προσανατολισμός προς την ελευθερίαν.

Αυτόν τον προσανατολισμόν, τον οποίον οφείλομεν να λάβωμεν ως νομικοί, οφείλομεν

να λάβωμεν και ως Έλληνες.

Διότι η Ελλάς δεν είναι απλώς μια γεωγραφική έννοια. Είναι, προ παντός, ιδέα ταυτιζόμενη με

την ιδέαν της ελευθερίας. Ας αναλογισθώμεν, λοιπόν, αυτήν την ώραν τους λόγους του ποιητού μας και με αυτούς ας αποχαιρετισθώμεν: «Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία».  

  
Και αργότερα, ο ίδιος αυτός άνθρωπος, μέσα από την φυλακή πλέον, απευθύνει προς τους Ευρωπαίους το μνημειώδες  του "Γράμμα από την φυλακή", με το οποίο επιβεβαιώνει την βαθύετρη και αιώνια σχέση Ελλάδας και Ευρώπης, την άρρηκτη συνοχή και συνέχεια των αξιών του Ευρωπαϊκού πολιτισμού - του Ευρωπαίου ανθρώπου, τελικά - από τα χρόνια της Κλασικής Ελλάδας  ώς την εποχή μας. Και σημειώνει:

Είμαστε ένας-ένας κλεισμένοι στα κελιά μας. Από μια άποψη τα πιο αδύναμα πλάσματα.

Μπορούν να μας κάνουν ότι θέλουν. Εκεί που κάθεσαι έρχονται, σε παίρνουν και σε πάνε, χωρίς

να ξέρεις πού, σε άλλη φυλακή, στην άλλη άκρη. Αν δεν μας φοβόντουσαν τόσο, θα 'λεγα ότι

είμαστε γι’ αυτούς πράγματα. Ο φόβος, όμως, που μας έχουνε διατηρεί την ανθρώπινή μας

υπόσταση και στα  μάτια τους. Αυτά, λοιπόν, τα πιο αδύναμα πλάσματα, άλλο δεν σκέπτονται παρά την μοίρα του κόσμου. Όταν μας βγάζουνε από τα κελιά και βλεπόμαστε, γι’ αυτήν μιλάμε. Αυτή η έγνοια μας. Ξέρουμε κι εμείς μαζί με τόσους τι είναι η λαχτάρα της λευτεριάς, που σπαρταράει στον κόσμο. Και βλέπουμε πια καθαρά τους εχθρούς της. Τρέμουμε για την τύχη της χώρας μας, που την λέμε Ευρώπη. Γιατί ξέρουμε πως σ’ αυτήν κρατιέται η ελπίδα και πως γι’ αυτόν το λόγο απειλείται.

Είναι πολύ επικίνδυνο να συντηρείς την ελπίδα του ανθρώπου. Της Ελλάδας η υποδούλωση τι

άλλο νόημα έχει; Φτιάξανε προγεφύρωμα. Άλλο ένα δίπλα σ’ εκείνα της Ισπανίας και της

Πορτογαλίας. Φοβούνται την Ευρώπη. Αυτήν την βασανισμένη νερομάνα ιδεών. Στα παμπάλαια

χώματά της υπάρχουνε πάντα οι σπόροι τους. Οι απλοί της άνθρωποι τους συντηρούνε μέσα στον κόρφο τους, μ’ αυτήν την τόσο αυτονόητη εδώ ανησυχία του πνεύματος.  Σωστά την φοβούνται οι δήθεν πάμπλουτοι και πάνοπλοι. Εδώ, όταν λέμε για άνθρωπο, καταλαβαίνουμε νόημα.  Αυτό που τον κάνει να είναι το μέτρο για όλα τα πράγματα. Αυτή η πιο παλιά, η πιο σοφή και η πιο εκρηκτική μας σκέψη. Γι’ αυτήν τη σκέψη φοβούνται την Ευρώπη. Ξέρουνε πως κάποτε αναπόφευκτα θα παίξει το ρόλο της. Έτσι κι εμείς φοβόμαστε σήμερα γι’ αυτήν. Αυτήν έχουμε έγνοια. Εμείς τα πιο αδύναμα πλάσματα. Κι όμως αυτό δεν είναι καθόλου αστείο.  

  
Στον απόηχο του λόγου του Γ. Σεφέρη για τον άνθρωπο, που συμπτωματικά αποτέλεσε θέμα της αμέσως προηγούμενης ανάρτησης, ερχόταν ο Μαγκάκης και μιλούσε πάλι για τον άνθρωπο, επισημαίνοντας πως τα ανελεύθερα καθεστώτα αυτόν φοβούνται: τον άνθρωπο. Τον ουσιώδη άνθρωπο, που ακόμα σκέπτεται και νοιώθει, ακόμα προβληματίζεται και δημιουργεί - πέρα από συνθήκες και ανασταλτικούς παράγοντες, όπως οι φυλακές κι οι στερήσεις, οι φόβοι κι οι εκβιασμοί. Αυτόν τον άνθρωπο, που έρχεται από την παράδοση της Κλασικής Ελλάδας κι απλώθηκε και ρίζωσε και καρποφόρησε στην Ευρώπη - και μόνον ή κυρίως σ' αυτήν - αυτόν φοβούνται οι ισχυροί, αυτόν φοβούνται οι πλούσιοι, αυτόν επιχειρούσαν να καταστείλουν οι κωμικοτραγικοί της δικτατορίας τότε.

Κι αυτό επιχειρούν και σήμερα κάποιοι άλλοι εντός κι εκτός Ελλάδας - με άλλου είδους βία, αλλά αυτό επιχειρούν...
Θα το καταφέρουν;
Ήδη μέσα από την φυλακή του τότε, έχει απαντήσει κατηγορηματικά πάλι ο Μαγκάκης:


Η βία τους είναι ανίσχυρη μπροστά στο νόημά μας. 

Ανήκω σε μια χώρα μικρή...

"Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή...

Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ  Μεσόγειο, ποὺ  δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ  τὸν ἀγώνα τοῦ  λαοῦ,  τὴ θάλασσα καὶ  τὸ  φῶς τοῦ  ἥλιου.

Εἶναι µικρὸς ὁ τόπος µας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ πράγµα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι µᾶς παραδόθηκε χωρὶς διακοπή.

Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν ἔπαψε ποτὲ της νὰ µιλιέται. Δέχτηκε τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσµα.

Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη.

Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωµένη µὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεπερνᾶ τὸ µέτρο, πρέπει νὰ  τιµωρηθεῖ  ἀπὸ  τὶς  Ἐρινύες.

Ὅσο γιὰ µένα, συγκινοῦµαι, παρατηρώντας πὼς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ φυσικοῦ κόσµου.

Καὶ  ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους µου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασµένου αἰώνα, γράφει: «… θὰ χαθοῦµε γιατί ἀδικήσαµε …».

Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀγράµµατος. Εἶχε µάθει νὰ γράφει στὰ τριάντα πέντε χρόνια τῆς ἡλικίας του.  Ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἡµερῶν µας, ἡ προφορικὴ παράδοση πηγαίνει µακριὰ στὰ περασµένα ὅσο καὶ ἡ γραπτή. Τὸ ἴδιο καὶ  ἡ ποίηση.

Εἶναι γιὰ µένα σηµαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σουηδία θέλησε νὰ τιµήσει καὶ τούτη τὴν ποίηση καὶ ὅλη τὴν ποίηση γενικά, ἀκόµη καὶ ὅταν ἀναβρύζει ἀνάµεσα σ’ ἕνα λαὸ περιορισµένο. 

Γιατί πιστεύω πὼς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσµος, ὅπου ζοῦµε, ὁ τυρρανισµένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση. Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα – καὶ τί θὰ γινόµασταν ἂν ἡ  πνοή µας λιγόστευε;

Εἶναι µία πράξη ἐµπιστοσύνης – κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά µας δὲν τὰ χρωστᾶµε στὴ στέρηση ἐµπιστοσύνης.

Παρατήρησαν, τὸν περασµένο χρόνο γύρω ἀπὸ τοῦτο τὸ τραπέζι, τὴν πολὺ µεγάλη διαφορὰ ἀνάµεσα στὶς ἀνακαλύψεις τῆς σύγχρονης ἐπιστήµης καὶ στὴ λογοτεχνία. Παρατήρησαν πὼς ἀνάµεσα σ’ ἕνα ἀρχαῖο ἑλληνικὸ δράµα καὶ ἕνα σηµερινό, ἡ διαφορὰ εἶναι λίγη. Ναί, ἡ συµπεριφορὰ τοῦ ἀνθρώπου δὲ µοιάζει νὰ ἔχει ἀλλάξει βασικά. Καὶ πρέπει νὰ προσθέσω πὼς νιώθει πάντα τὴν ἀνάγκη ν’ ἀκούσει τούτη τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ  ποὺ ὀνοµάζουµε ποίηση.  Αὐτὴ  ἡ φωνὴ ποὺ κινδυνεύει νὰ σβήσει κάθε στιγµὴ ἀπὸ στέρηση ἀγάπης καὶ ὁλοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγηµένη, ξέρει ποὺ νὰ ’βρει καταφύγιο, ἀπαρνηµένη, ἔχει τὸ ἔνστικτο νὰ  πάει νὰ  ριζώσει στοὺς πιὸ ἀπροσδόκητους τόπους. Γι’ αὐτὴ  δὲν ὑπάρχουν µεγάλα καὶ µικρὰ µέρη τοῦ κόσµου. Τὸ βασίλειό της εἶναι στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς. Ἔχει τὴ χάρη ν’ ἀποφεύγει πάντα τὴ συνήθεια, αὐτὴ  τὴ  βιοµηχανία.

Χρωστῶ τὴν εὐγνωµοσύνη µου στὴ Σουηδικὴ Ἀκαδηµία, ποὺ ἔνιωσε αὐτὰ τὰ πράγµατα, ποὺ ἔνιωσε πὼς οἱ γλῶσσες, οἱ λεγόµενες περιορισµένης χρήσης, δὲν πρέπει νὰ καταντοῦν φράχτες, ὅπου πνίγεται ὁ παλµὸς τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ποὺ ἔγινε ἕνας Ἄρειος Πάγος ἱκανός νὰ κρίνει µὲ ἀλήθεια ἐπίσηµη τὴν ἄδικη µοίρα τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ θυµηθῶ τὸν Σέλλεϋ, τὸν ἐµπνευστή, καθώς µᾶς λένε, τοῦ Ἀλφρέδου Νοµπέλ, αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ µπόρεσε νὰ ἐξαγοράσει τὴν ἀναπόφευκτη βία µὲ  τὴ µεγαλωσύνη τῆς καρδιᾶς του.

Σ’ αὐτὸ τὸν κόσµο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας µας χρειάζεται ὅλους τούς ἄλλους. Πρέπει ν’ ἀναζητήσουµε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ  νὰ  βρίσκεται.

Ὅταν στὸ δρόµο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγµά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουµε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουµε.  Ἂς συλλογιστοῦµε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα..."

Τούτες τις μέρες τις άχαρες, άχαρες για την χώρα και τον κόσμο όλο... τούτες τις μέρες, που η ντροπή περισσεύει για τον κόσμο, που φτιάξαμε, έπειτα από τόσους αιώνες συνεχούς εσωτερικής εξέλιξης και τεχνολογικής ανάπτυξης ... τούτες τις μέρες, που η ίδια μας η κοινή πατρίδα καταδικάζει μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας στο περιθώριο, ακολουθώντας λογικές ξένες προς την υπόστασή της και τον ρόλο που  έπαιξε στην ανθρώπινη ιστορία, ας θυμηθούμε την ομιλία του Γιώργου Σεφέρη στην τελετή παραλαβής του Βραβείου Νομπέλ για την Λογοτεχνία. 

Ήταν 11 Δεκεμβρίου του 1963 και είναι σαν να εκφωνήθηκε χθες. 

Γιατί είναι τέτοιος ο λόγος των μεγάλων ποιητών,  που δεν γερνάει

Δεν ρυτιδιάζει ούτε η γλώσσα τους ούτε τα νοήματά της με τον χρόνο

Ισχύει ο λόγος τους με έναν τρόπο δικό του, μοναδικό - όχι, δηλαδή, επειδή τάχα είναι έξω από τον χρόνο, αλλά, αντίθετα, επειδή είναι μέσα στον χρόνο, τον χρόνο εκείνο τον άπαντα, που ορίζει τους ανθρώπους όλους, πέρα από τόπους, συνθήκες  και στιγμές στην ιστορία.

Ας θυμηθούμε, λοιπόν, την ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κι ας την θυμίσουμε κιόλας. 

Ας την τυπώσει  η Ελληνική Πολιτεία κι ας την στείλει απανταχού της γης, μήπως κι οι μοιραίοι προεστοί, που βλέπουν να πληθαίνουν τα ερείπια μπροστά τους, συνειδητοποιήσουν ότι ούτε παγκόσμια ούτε τοπική διακυβέρνηση είναι δυνατόν να στεριώσει και να αποδώσει, όσο απομακρύνεται από τον άνθρωπο - γιατί μόνο περί αυτόν νοείται ο κόσμος μας, γι' αυτόν και μόνο γι' αυτόν και για την εξέλιξή του φτιάχτηκε...