Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Καλώς ήρθατε στο 1963!..

Μέσα στον πανικό της, η παρούσα Κυβέρνηση έχει κατορθώσει, μεταξύ πολλών άλλων ανδραγαθημάτων, να κάνει τους μεγαλύτερους από μας σχεδόν 50 χρόνια νεώτερους, γυρίζοντας την Ελλάδα πίσω, στο 1963!
Ένα από τα χειρότερα πλήγματα στην δημόσια εικόνα μιας χώρας στο εξωτερικό είναι ο δημόσιος προπηλακισμός των ανώτερων και πιο προβεβλημένων αξιωματούχων της, ο εξευτελισμός τους από διαμαρτυρόμενους πολίτες ή από τα ΜΜΕ  - και αυτό είναι που βιώνουμε τελευταία: με τον κ. Πρωθυπουργό στο Βερολίνο, πριν από μιαν  εβδομάδα, με τον κ. Πάγκαλο, στο Παρίσι, πριν από 2-3 μέρες.
Είναι απορίας άξιον το πώς οι μαθητευόμενοι μάγοι μας έχουν διαρρήξει κάθε δεσμό με την κοινή λογική και πολιτεύονται, όχι μόνον αποτυγχάνοντας ως προς τους στόχους τους, αλλά και εξαγριώνοντας την κοινωνία, με την αμετροέπειά τους και με προσβλητικές δηλώσεις. Καθώς είναι οι ίδιοι βαρύτατα εκτεθειμένοι από την πολυετή θητεία τους στα δημόσια πράγματα, θα περίμενε κανείς ότι τουλάχιστον θα απέφευγαν προκλητικές δηλώσεις και δημόσιες εμφανίσεις σε μη ελεγχόμενους χώρους. Επιμένουν, όμως, με πείσμα και με απόλυτη άγνοια κινδύνου - και με αποτέλεσμα να εισπράττουν τακτικά το αντίτιμο της δημόσιας στάσης τους... διότι οι όποιοι αποδοκίμασαν τον κ. Πάγκαλο, στο Παρίσι, π.χ., τον πλήρωσαν απλώς με το ίδιο, το δικό του, νόμισμα των ύβρεων! Με την διαφορά ότι, κάνοντάς το στο εξωτερικό, προκάλεσαν ακόμη μεγαλύτερη ζημιά στο κύρος του θεσμού, που εκπροσωπεί και στην Ελλάδα ως κρατική οντότητα και δημοκρατική χώρα.

Τηρουμένων των αναλογιών, η υπόθεση θυμίζει τις περιπέτειας της τότε βασίλισσας Φρειδερίκης, η οποία, αρνούμενη να εισακούσει τον πρωθυπουργό, Κ. Καραμανλή, επέμεινε στην πραγματοποίηση μιας επίσκεψης στο Λονδίνο, τον Απρίλο του 1963, με αποτέλεσμα να υποστεί δημόσιο προπηλακισμό και πολιορκία στο Ξενοδοχείο Claridge's, από την Μπέττυ Αμπατιέλου και άλλους πολίτες, εξαγριωμένους με την πολιτική κατάσταση και το επίπεδο της δημοκρατικής λειτουργίας στην Ελλάδα.
Οι αναφορές στις εφημερίδες της εποχής ήταν ταπεινωτικές για την Ελλάδα - όπως ταπεινωτική είναι και σήμερα για την χώρα η εικόνα ενός Πρωθυπουργού, που λοιδορείται από φοιτητές ή γίνεται αντικείμενο ειρωνίας από δημοσιογράφους εντύπων β' διαλογής αλλά μεγάλης αναγνωσιμότητας, όπως η Γερμανική Bild. Δεν μπορεί παρά να θλιβόμαστε όλοι με τέτοια περιστατικά, που αντανακλούν σ' εμάς και στην κοινωνία μας ως σύνολο, εν έτει 2011. Δεν μπορεί παρά να απαιτούμε από τους καλώς ή κακώς εκλεγμένους εκπροσώπους μας περισσότερη κοινή λογική, περισσότερη σεμνότητα, περισσότερη σύνεση.

Κάποιος, λοιπόν, ας προστατεύσει εμάς από αυτούς και τους ίδιους από τον απερίσκεπτο εαυτό τους. Γιατί, ουσιαστικά, η αντιμετώπιση του κ. Πρωθυπουργού και άλλων Κυβερνητικών αξιωματούχων από τους ξένους δημοσιογράφους δεν αντανακλά παρά τα αποτελέσματα της προηγούμενης δυσφήμισης της χώρας από τους ίδιους στο διεθνές κοινό, ενώ οι ύβρεις που εκτοξεύθηκαν κατά του κ. Πάγκαλου δεν αποτελούν παρά επιστροφή των όσων έχει εκστομίσει στον αποστολέα τους.     

Για την ιστορία, όμως, και επειδή διαβάζουμε ότι είναι ανεπίτρεπτες τέτοιες αντιδράσεις πολιτών, ας σημειωθεί εδώ το σκεπτικό της αθώωσης ενός 16χρονου Κύπριου, ο οποίος είχε τότε συλληφθεί με την κατηγορία της εξύβρισης της Φρειδερίκης κατά τα επεισόδια έξω από το Claridge's.
Ο αστυνoμικός, που τον είχε συλλάβει, κατέθεσε ότι ο κατηγορούμενος «κρατούσε την χειρολαβή της θύρας του βασιλικού αυτοκινήτου και εφαίνετο ως να προσεπάθει να εισέλθει εις αυτό» στην συνέχεια χτύπησε το τζάμι του αυτοκινήτου, έδειξε στην βασίλισσα την πινακίδα του και χρησιμοποίησε «υβριστικάς φράσεις».
Ο Βρεταννός δικαστής σημειώνει, όμως, στην απόφασή του: «καταδίκη του νεαρού διαδηλωτή θα ήταν αντίθετη με την επικρατούσαν εις την χώραν ελευθερίαν του λόγου»… «Οιοσδήποτε πολίτης ημπορεί όχι μόνο να ομιλεί προς μίαν βασίλισσα , αλλά και να εκφράζει τας γνώμας του προς αυτήν με πινακίδας, έστω και αν αι γνώμαι είναι δυσάρεστοι δια την βασίλισσαν. Εις μίαν χώραν, εις την οποίαν υπάρχει πλήρης ελευθερία λόγου η πράξις του κατηγορουμένου δεν είναι αδίκημα».
Κλικ εδώ, για μια λεπτομερή περιγραφή των καθοριστικών γεγονότων του - μήπως όχι και τόσο μακρινού; -  1963, εντός και εκτός Ελλάδος...
   
     
 

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Είπατε Κύριε



Είπατε
Κύριε
Στο σώμα
Να μάθει
Το όχι
Και μόνο κάποτε
Να λέει
Το ναι
Σπάνια
Κι είπατ’ ακόμα
Πως είναι
Σπουδαίο
Το όχι
Μεγάλο τόσο
Που μονάχα
Η αιωνιότητα
Μπορεί να
Το χωράει
Και πως
Το ναι
Είν’ ασήμαντο
Μια συλλαβή μικρό
Χωράει
Σε μια μέρα μέσα
Μια μέρα
Βιαστική
Περαστική
Μέρα.

Όμως
Κύριε
Δεν είπατε τίποτε
Στο σώμα
Για την νύχτα
Την νύχτα
Κύριε
Που το σώμα
Την περνάει
Μοναχό του.


Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Ειδήσεις από το "γκέτο"

Αντιγράφω αυτολεξεί ένα μέρος από την συνήθως καλά ενημερωμένη περί τα Αθηναϊκά στήλη URBAN LAB του Δημήτρη Ρηγόπουλου, στην LIFO, τεύχος 234: 

"...για όσους δεν το έχετε πάρει χαμπάρι, το κέντρο της Αθήνας την τελευταία εβδομάδα είναι ένα βήμα από την κήρυξη στρατιωτικού νόμου / μιλάμε για τρελή αστυνομία / παντού / και όχι παιδαρέλια από τις σχολές αστυνομίας / αλλά κανονικούς αστακούς κάθε δεύτερο τετράγωνο, που λέει ο λόγος / «καθάρισε» ακόμα και η οδός Ιάσονος στο Μεταξουργείο, μου μετέφερε φίλος της περιοχής / η Ιάσονος είναι περίφημη για τους οίκους ανοχής της, ενώ τελευταία το κομμάτι κοντά στην Πειραιώς είναι σχεδόν αδιάβατο, αφού συνήθως συναντάς χρήστες ναρκωτικών ακόμα και στις 11 το πρωί / τις περισσότερες φορές σε άθλια κατάσταση / επίσης, πολλές μηχανές, πολύ ομάδα Δέλτα, πολύ περιπολικό / σύμφωνα με πληροφορίες, βρίσκεται σε εξέλιξη εκστρατεία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη που δεν δημοσιοποιήθηκε στα μέσα / περνώντας από την περιοχή, κοντά στην πλατεία Θεάτρου συνειδητοποίησα ότι υπάρχει ένα νέο είδος φόβου / αυτό που σου προκαλεί η «ερημοποίηση» μιας γειτονιάς / να δούμε με ποιους θα «γεμίσει» ο κενός χώρος που αφήνουν πίσω οι επιδρομές της Ελληνικής Αστυνομίας / και πού πήγε όλος αυτός ο κόσμος; / το κέντρο βρίσκεται πολύ ψηλά στην κυβερνητική ατζέντα και πολύ σύντομα αναμένονται επίσημες ανακοινώσεις / μέχρι τελευταία στιγμή μπαίνουν και βγαίνουν γειτονιές /... "

Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια κι αν θα έχει διάρκεια αυτή η κάπως αιφνίδια "εκστρατεία" αστυνόμευσης του κέντρου της Αθήνας - το ελπίζω, γιατί έχει παρατραβήξει πια τούτο το κωμικοτραγικό "αστείο" του άβατου και της ατιμώρητης παραβατικότητας σε μια περιοχή δυο δρασκελιές. Δεν είναι δα αχανές το κέντρο ούτε είναι Los Angeles η Αθήνα όλη. Όλοι γνωρίζουμε τι και πώς γίνεται, ποιές ακριβώς είναι οι παραβατικές συμπεριφορές, σε ποιές γειτονιές και δρόμους επικεντρώνονται τα κάποτε αδιανόητα. Τίποτε δεν γίνεται στα κρυφά ούτε μονάχα στο σκοτάδι της νύχτας. Απλώς περίσσευσε η υποκρισία και τα στραβά μάτια, ώς ότου απελπίσθηκαν άνθρωποι, επαγγελματίες, απλοί κάτοικοι, απαξιώθηκαν περιουσίες, σπίτια εγκαταλείφθηκαν άρον-άρον, πουλήθηκαν. 
Ελπιδοφόρο, λοιπόν, το μήνυμα της αστυνόμευσης του κέντρου, μπορεί να ξαναφέρει στους ιστορικούς δρόμους της πόλης την αληθινή ζωή, την ζωή, που δεν φοβάται, την ζωή, που δεν χωράει σ' έναν μπόγο... αλλά... υπάρχει και αλλά...
Διαβάζω, λοιπόν, τυχαία την ίδια μέρα στο blog "Tam Tam Radio" μιαν αναλυτική παρουσίαση της πορείας του κ. Ιάσονα Τσάκωνα και της εταιρείας του, της OLIAROS, "... που,  με μία άνευ προηγουμένου, για το εγχώριο real estate, κίνηση αγόρασε στον υποβαθμισμένο Κεραμεικό 65 ακίνητα...", όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, και ετοιμάζεται για την υλοποίηση ενός φιλόδοξου σχεδίου οικιστικής ανάπτυξης.  
Ελπιδοφόρο κι αυτό το μήνυμα, μόνο μια (επι)στροφή προς την προσέλκυση μονίμων κατοίκων μπορεί να σώσει το κέντρο και να του προσδώσει, αν όχι την παλιά του γνήσια ατμόσφαιρα, πάντως, την ζωντάνια του. Ωστόσο, θάθελα πολύ νάταν επίσης μέσα σ' αυτή την προσπάθεια, θάθελα νάταν επίσης κομμάτι της προσδοκώμενης νέας ζωντάνιας, ακριβώς αυτοί, που έφυγαν, αυτοί, που αναγκάσθηκαν για τον ένα ή τον άλλο λόγο να κλειδαμπαρώσουν τις εξώθυρες των πατρικών τους και να ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους, αυτοί, που θα εξασφάλιζαν την ιστορική συνέχεια της μιάς ή της άλλης γειτονιάς με τις ζωντανές τους μνήμες... Εύχομαι να βρεθεί χώρος και γι' αυτούς στο σχέδιο της οικιστικής αξιοποίησης, γιατί αλλιώς πάλι σαν περαστικοί θάναι οι κάτοικοι, ξένοι μεταξύ τους, προσωρινοί Αθηναίοι, προσωρινή ζωή...    



Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Η Δήλωση του κ. Καρχιμάκη

(Κλικ για μεγέθυνση)

Ο κ. Μιχ. Καρχιμάκης, Γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, έκανε μιαν αιχμηρή, η αλήθεια είναι, δήλωση για την στάση της Τρόικας, που τόσο θόρυβο έχει ξεσηκώσει. Είχε, μάλιστα, την καλωσύνη να μου την στείλει και στο προσωπικό μου e-mail - πράγμα, για το οποίο τον ευχαριστώ, γιατί μπορεί και να μου διέφευγε...
Μια κι ανοίξαμε, όμως, αλληλογραφία, έχω μιαν ερώτηση για τον κ. Καρχιμάκη: Στην Τρόικα την έστειλε;   

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Η φωλιά του κούκου

Όταν μόλις χθες έγραφα για ευτελισμό της δημοκρατικής διαδικασίας στην Ελλάδα, δεν ήμουν σε θέση να φαντασθώ τα πρότυπα σκέψης, που χαρακτηρίζουν όσους κινούν σήμερα την νομοθετική διαδικασία στην χώρα.
Διαβάζω, ωστόσο, το κείμενο της Αιτιολογικής Έκθεσης, που συνοδεύει την εισαχθείσα στην Βουλή ρύθμιση για όσους αρνούνται να πληρώσουν διόδια, και ανατριχιάζω:   
"H με οποιοδήποτε τρόπο άρνηση ή αποφυγή πληρωμής διοδίων τελών σε αυτοκινητόδρομους, οδούς ταχείας κυκλοφορίας, σήραγγες και γέφυρες συνιστά αποκλίνουσα συμπεριφορά..."

Όλοι οι πολίτες δικαιούνται να έχουν άποψη για το κίνημα "Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω...", τις πρακτικές του και την αποτελεσματικότητα. Επί πλέον, η Κυβέρνηση, που έχει εκ του Νόμου την νομοθετική πρωτοβουλία, δικαιούται να προκρίνει την ποινικοποίηση της πρακτικής αυτής, για την οποία θα κριθεί πολιτικά, όταν έρθει η ώρα.
Οι Σύμβουλοι, όμως, που επικαλούνται όρους της Ψυχιατρικής, για να δικαιολογήσουν την συγκεκριμένη νομοθετική πρωτοβουλία, προσφέρουν κάκιστες υπηρεσίες στην Κυβέρνηση, την οποία υπηρετούν. Είναι επικίνδυνα βραχεία η μνήμη τους, ρηχή η πολιτική τους σκέψη.
Αυτός ο τόπος, όπως κι άλλοι, έχει τόσο πικρή πρόσφατη πείρα από "Κυβερνήτες", που επιχείρησαν να κυβερνήσουν με βάση ιατρικές μεταφορές, παρομοιώσεις και παραδείγματα, ώστε μοιραία ο όρος "αποκλίνουσα συμπεριφορά" ξυπνά στους πολίτες τις χειρότερες μνήμες και τους πιο ανεπιθύμητους συνειρμούς. Ακόμη και φόβους πως μπορεί να διαταχθεί έκτιση της ποινής στην "Φωλιά του κούκου" - μια ταινία, που, όταν είχα δει, είχα ανατριχιάσει λίγο περισσότερο από τώρα... πολύ λίγο, όμως...

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Η ευτέλεια και η υποτέλεια



Όσο περισσότερο ευτελίζεται η δημοκρατική διαδικασία στην χώρα μας τόσο περισσότερα είναι και τα προσωπεία, που ένα-ένα πέφτουν, για να αποκαλύψουν τα θλιβερά πρόσωπα πίσω τους.
Και δεν αναφέρομαι τόσο στους πολιτικούς, οι οποίοι έχουν ήδη προ πολλού απωλέσει την έξωθεν καλή μαρτυρία και στέκουν εν μέση οδώ μίζεροι και γυμνοί - δυστυχώς, όμως, αφού, προηγουμένως,  πρόλαβαν και ξεγύμνωσαν όχι μόνον τους πιο αδύναμους από τους συμπολίτες, αλλά κι αυτή τούτη την κοινή πατρίδα. 
Αναφέρομαι σ' εκείνους τους πιο λαμπερούς από τους εκπροσώπους του Τύπου, που πασχίζουν με κάθε τρόπο να αποτελέσουν πυλώνα του κατεστημένου, αντί να κρατήσουν τις δέουσες αποστάσεις απ' αυτό και να επιτελέσουν τον ελεγκτικό τους ρόλο. Από την άποψη αυτή δεν είναι διόλου περίεργο το γεγονός ότι ακριβώς τα ίδια πρόσωπα, που προπαγάνδιζαν την ισχυρή Ελλάδα και το οικονομικό θαύμα της μεταπολίτευσης, συστρατεύονται πρόθυμα τώρα για να δυσφημήσουν αναίσχυντα την χώρα, να ενοχοποιήσουν συλλήβδην την κοινωνία και να υποθηκεύσουν ό,τι έχει απομείνει.
Όπως ακριβώς  - οποία σύμπτωση! - και οι αντίστοιχοι πολιτικοί, έτσι κι αυτοί οι διακεκριμένοι δημοσιογράφοι δεν διέπονται πλέον από πολιτικο-οικονομικές ιδεολογίες, δεν διαχωρίζονται σε Αριστερούς και Δεξιούς, αλλά εκφράζουν ενιαίο λόγο, απαλλαγμένο από ιδεολογικά βαρύδια και απλές, ανθρώπινες, ευαισθησίες. Βλέπουν απ' έξω την εντεινόμενη κρίση, και αποκαλούν την στάση τους πατριωτική και πραγματιστική, αλλά ουσιαστικά είναι απλώς εκείνο το παράξενο φρούτο, που πολύ ευδοκιμεί τελευταία, ένα κράμα καθημερινού φασισμού και φιλελευθερισμού - φιλελευθερισμού οικονομικού, εννοείται... ουδεμία σχέση με το φιλελεύθερο πνεύμα, την φιλελεύθερη στάση ζωής. Στην δική τους σκέψη η πρώτη ελευθερία, που χρήζει προστασίας απόλυτης, είναι η οικονομική και έπονται - αν έπονται καν - όλες οι άλλες, οι πολιτικές κι οι απλώς ανθρώπινες ελευθερίες, που, με πολλούς αγώνες και αίματα, κατοχυρώθηκαν σε όλα τα σύγχρονα Συντάγματα, για να ποδοπατηθούν στην πράξη από αυτό το συνασπισμένο, ιδιότυπο, φασιστο-φιλελευθεράτο.

Κάποιοι προερχόμενοι από την Αριστερά βάζουν στο περιθώριο τις αριστερές τους περγαμηνές με την ίδια ευκολία που λησμόνησαν τα δώρα της "SIEMENS", που τους εξασφάλισαν θέση στις ονομαστικές καταστάσεις των δωρεοδόχων, αλλά όχι και κλήση από την Εισαγγελία ή, έστω, από τον εργοδότη τους!  Με χαμηλούς τόνους, μουλωχτούς, καλλιεργούν από "Δελτία Ειδήσεων" και sites τον κοινωνικό αυτοματισμό, την οργή της μιας κοινωνικής ομάδας έναντι των κινητοποιήσεων της άλλης. Ειδικεύονται στην θεωρία του "Ναι μεν, αλλά κι αλλιώς, αλλά κυρίως έτσι", μιαν επ' εσχάτοις ακμάζουσα τάση αρθρογραφίας, η οποία καταγράφει τα δίκαια των αδικούμενων ή των πληττόμενων από το ένα ή το άλλο μέτρο, αλλά εντέχνως τα καταπνίγει με διάφορα προσχηματικά ή λιγότερο προσχηματικά επιχειρήματα, υποτάσσοντάς τα σε κάποιο "μείζον", που συνήθως - συμπτωματικά, βεβαίως! -  εξυπηρετεί την Εκτελεστική Εξουσία και τους επιχειρηματίες, που διαχρονικά βρίσκονται σε σφιχτό εναγκαλισμό μαζί της. Αυτή η ιδιοφυής παρουσίαση των γεγονότων αφήνει στον επιπόλαιο ή βιαστικό αναγνώστη σε σύγχυση, με την επίγευση ότι οι διαμαρτυρόμενοι δεν έχουν απλώς άδικο αλλά ίσως, σε τελευταία ανάλυση, να δρουν και αντεθνικά. Όμως, κάτι σαν να μη πηγαίνει καλά, όταν όλοι μα όλοι αντάμα οι κινητοποιούμενοι φαίνεται σαν να βρίσκονται εν αδίκω, πάνω στο σημείο τομής της πλεονεξίας και της εθνικής προδοσίας.    
Άλλοι πάλι δημοσιογράφοι - φιλέρευνοι αυτοί - που δεν διστάζουν, κατά περίπτωση, να ξεθάψουν και να ξεσκονίσουν παλιούς και νέους φακέλους σπουδαίων σκανδάλων, εμφανίζονται αίφνης να αρθρογραφούν και να επιχειρηματολογούν, αποκλειστικά και μόνον με βάση δηλώσεις και ισχυρισμούς εκπροσώπων της μίας ή της άλλης Κοινοπραξίας Εργολάβων, που θίγονται από την γιγάντωση του κινήματος ενεργού αμφισβήτησης του κόστους των διοδίων.
Υπάρχουν, αφαλώς, και οι ωρυόμενοι. Δεν ξέρω αν είναι σφάλμα ή ένδειξη πανικού του συστήματος, αλλά χθες ευάριθμοι αρθρογράφοι του ΔΟΛ, του protagon.gr και της "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ" βρέθηκαν να γράφουν τα ίδια πράγματα με την ίδια οργή, την ίδια επιχειρηματολογία και την ίδια κινδυνολογία. Έφτασαν να βάλουν στο ίδιο σακί τους φοροφυγάδες και τους χούλιγκανς, που σχεδόν κατέστρεψαν το "ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ", και μαζί τους μετέχοντες στο κίνημα του "Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω...", απεργούς, συνδικαλιστές, σχεδόν όλους όσοι τυχαίνει να διαμαρτύρονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτή την περίοδο...
Ασφαλώς όσοι κινητοποιούνται στην χρονική αυτή συγκυρία δεν έχουν όλοι σ' όλα δίκηο ούτε και οι τρόποι τους είναι πάντα οι ενδεδειγμένοι. Δεν γίνεται, όμως, να έχουν κι όλοι σ' όλα άδικο ούτε να επιβουλεύονται όλοι τον τόπο. Ακόμη περισσότερο, δεν είναι ούτε καν περιστασιακοί χούλιγκανς - σε αντίθεση με τον διακεκριμένο σχολιαστή πάσας επικαιρότητας, που έχει συλληφθεί από κάμερα, όχι όμως και από τις αρμόδιες Αρχές, να χουλιγκανίζει τουλάχιστον άπαξ.

Ακούγεται συχνά ότι η μία ή η άλλη κινητοποίηση ή πρακτική δεν είναι λύση στο κατά περίπτωση πρόβλημα. Βεβαίως και δεν είναι και κανείς ποτέ δεν είπε ότι είναι! Δεν λύνεται το πρόβλημα των παράλογων αυξήσεων με το "Δεν πληρώνω τίποτε" ούτε οι απεργίες αποτελούν καθ' εαυτές λύση. Οι κινητοποιήσεις αποσκοπούν στο να αναδείξουν ένα πρόβλημα και να πιέσουν για την εξεύρεση μιας χρυσής τομής, κάποιας μετριασμένης λύσης.

Και οι εκφέροντες υπεύθυνο δημόσιο λόγο, όπως οι δημοσιογράφοι, δεν έχουν ρόλο να απλώνουν γύρω από τήν Εκτελεστική Εξουσία ένα δίχτυ προστασίας, να οξύνουν τα πνεύματα ή να επιβάλουν στην κοινωνία την άποψη συγκεκριμένων συμφερόντων, αλλά μάλλον να ανοίξουν δρόμους διαλόγου, να επισημάνουν τις ατέλειες, τις ανεπάρκειες και τα άδικα σ' όλες τις πλευρές.
Δεν μπορούν να είναι πάντα και μόνο με το γκουβέρνο, ακολουθώντας πιστά την αποδοτική διδαχή του αείμνηστου Πρόδρομου Μποδοσάκη,  γιατί δεν ξέρουμε κι εμείς πότε να τους πιστέψουμε... Όταν στήριζαν το οικονομικό θαύμα του κ. Σημίτη και την ευωδιαστή άνθηση του Χρηματιστηρίου ή τώρα, καθώς εκστασιάζονται με την επανάσταση του αυτονόητου, που μπορεί να μη οδηγήσει όλη την κοινωνία στο μεγαλειώδες  πεπρωμένο της, αλλά τουλάχιστον θα διασφαλίσει τα περιουσιακά στοιχεία όσων είχαν απολαύσει την ευωδία των ωραίων παλιοκαιρινών deals με την "GOLDMAN SACHS", την "SIEMENS", την "ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΑΚΗ" κ.ά.; 

Εν τω μεταξύ, ας επισρτρέψουμε όλοι μα όλοι στα βασικά, ρίχνοντας μια μια ματιά στο κλασικό σύγγραμμα του Βαρώνου de Montesquie "De l' esprit des lois", μήπως κι ανασχεθεί λίγο ο ευτελισμός της δημοκρατίας στην Ελλάδα...



Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

Σκηνές Φεβρουαρίου στο Bordeaux




Η απαρχή του Φεβρουαρίου με βρήκε στο Bordeaux.
Όμορφη πόλη, χαλαρή, ήρεμη - αλλά εγώ δεν είχα και πολύ καλή διάθεση, οφείλω να ομολογήσω.
Ο Χειμώνας με κουράζει, όσο προχωράει κι αυξάνεται και το κρύο εκνευρίζομαι. Και ειδικά πια φτάνει Φεβρουάριος είμαι στα όριά μου: το μόνο, που με κρατάει είναι η προσδοκία της Άνοιξης, που νομίζω ότι την βλέπω πλέον ακόμα και διά γυμνού οφθαλμού!



Όλα αυτά, όμως, είναι προσωπικά μου, που δεν έχουν καμμιά σχέση με το Bordeaux, την πόλη αυτή της Νοτιοδυτικής Γαλλίας, που είναι χτισμένη πάνω στις όχθες του ποταμού Garonne.
Τις δυό όχθες ενώνει το Pont de Pierre, μια υπέροχη πέτρινη γέφυρα 500 μέτρων, που παραγγέλθηκε και σχεδιάσθηκε  από τον Ναπολέοντα, αλλά κατασκευάσθηκε από το διάδοχο καθεστώς, μεταξύ 1819-1822.


                          

Η παγκόσμια πρωτεύουσα του κρασιού είναι μια πόλη 250.000 κατοίκων, με την οικονομία της να περιστρέφεται γύρω από έναν, κυρίως, άξονα: την παραγωγή διάσημων ποικιλιών κρασιού από τα αμπέλια, που καλλιεργούνται στις απέραντες εκτάσεις της περιοχής και αποτελούν, εκτός από πηγή σημαντικών πόρων (ετήσιος τζίρος: 14,5 δισ. ευρώ), και σπουδαίο πόλο τουριστικής έλξης. Η περιήγηση στα Chateaux και στα αμπέλια, οι δοκιμές των ποικιλιών και οι διαδρομές του κρασιού - οι Routes du Vin - είναι δημοφιλείς τουριστικές δραστηριότητες. Με άφησαν, όμως, μάλλον αδιάφορο, καθώς είμαι λάτρης της μπύρας - πράγμα, που, φρονίμως ποιών, κράτησα για τον εαυτό μου... Θάταν τουλάχιστον ιεροσυλία να ξεστομίσω κάτι τέτοιο σε μια πόλη σαν το Bordeaux!
Άλλος σημαντικός παράγοντας για την οικονομία της περιοχής είναι η DASSAULT AVIATION, που στις τεράστιες εγκαταστάσεις της, στο κοντινό αεροδρόμιο του Merignac, κατασκευάζει τα μαχητικά της αεροσκάφη και τα FALCON της, γνωστά και δημοφιλή στους λάτρεις της αεροπορίας και του Business Aviation.

Ακόμη και χωρίς ιδιαίτερη όρεξη, πάντως, πήρα τους δρόμους έτσι κι αλλιώς... και κατέγραψα σκηνές σκόρπιες...


Φανάρια σιδερένια, παλιακά...







   
Αγάλματα...



Τον Francisco Goya, που, Ισπανός ήταν μεν, αλλά πέθανε στο Bordeaux το 1828...



Παλιές γειτονιές, καλοδιατηρημένες...


Ποδηλατόδρομους...


Pub σε φάση προπαρασκευής - για βροχή μάλλον, γιατί ήλιο δεν είδα διόλου!..


Ενδιαφέρουσες σιλουέττες να κυκλοφορούν εν μέση οδώ...


Καπνιστές να ξεπαγιάζουν στα κατώφλια - όπως εδώ (καλά, περίπου!!)...


Τον ταχυδρόμο της γειτονιάς...


Άκρως χειμωνιάτικα τοπία...


Μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, πιστοποιημένο από την UNESCO, το ιστορικό κέντρο του 18ου αιώνα, ιδεωδώς διατηρημένο και και όλο κατοικημένο είναι αυτό, που κυρίως αξίζει να δει ο περιηγητής...



Εν όσω εγώ θα περιμένω ήλιους και Καλοκαίρια, δηλαδή...
 
GreekBloggers.com