Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Γράμματα στην Τρόικα 1

Καλή μου Τρόικα:
Χαθήκαμε βρε, κι είπα να σου γράψω... Διαβάζω εφημερίδες, εγώ που ξέρω κάτι Ελληνικά, και βλέπω πως  σαν να σ' εγκαταλείπουν όλοι. Έμποροι, Βιομήχανοι, Μεγαλοδημοσιογράφοι και Συγκροτήματα - τι κακό είναι αυτό; Μονάχα κάτι σκόρπιοι δημοσιογράφοι έχουνε για σένα κάνα καλό λόγο πού και πού - ξέρεις απ' αυτούς τους φαιδρούς, που ένα μεροκάματο δεν τόχουν χτυπήσει στην ζωή τους!
Επίτρεψέ μου, κοπέλα μου, μια πρόβλεψη και φυλάξου ανάλογα.
Κακήν κακώς σε βλέπω να τα μαζεύεις - εν τάξει, εμείς μπορεί να πτωχεύσουμε μετά, αφού έτσι την στήσατε την μηχανή με κάτι δικούς μας ανίδεους, αλλά θα πτωχεύσουμε με αξιοπρέπεια. Στο Ζάλογγο εμείς - ξέρουμε από αυτά - αλλά το δικό σου το ρεζιλίκι όχι, δεν θα τόχουμε...
Άντε γεια σου τώρα και θα τα πούμε πάλι!

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Ολική επαναφορά - σχεδόν!

Επιστρέφεις, λοιπόν, στην Αθήνα κι ήταν αυτός ο πιο όμορφος Αύγουστος, που θυμάσαι να έζησες...
Αύγουστος χαλαρός, γλυκός, μακρόσυρτος, αλλά όμορφα μακρόσυρτος, γεμάτος όλος με χρώματα, έρωτες, γνωριμίες... με φίλους καινούριους κι άλλους φίλους παλιούς, που τους ξαναγνώρισες ή που μπορεί και μόλις τώρα να τους γνώρισες πραγματικά...
Επιστρέφεις, λοιπόν. Στα γνώριμα: στο σπίτι, στο γραφείο, στις υποχρεώσεις, στην οικογένεια και στους φίλους, στους άλλους φίλους, πούχεις ένα ολόκληρο Καλοκαίρι να τους δεις κι άλλο τόσο έχουν να σε δουν κι αυτοί. Θάχετε πολλά να πείτε και πολλά να κάνετε - πολλά απ' αυτά θάναι ίδια, όπως πριν από το Καλοκαίρι ή κι ακόμα παλιότερα,  αλλά κι αυτό ακόμη έχει την δική του μαγεία...
Η πόλη είναι ίδια κι όλα στην θέση τους, όπως τ' άφησες, όπως τα θυμάσαι...






Εσύ, όμως, ακόμη ψάχνεσαι, ψάχνεις την θέση σου στην πόλη σου. Μπορεί νάναι η ίδια ακριβώς θέση ή μια άλλη παραδίπλα, αλλά ακόμα δεν την έχεις βρει, ακόμα την ψάχνεις, αλλού πατάς κι αλλού βρίσκεσαι, το σώμα σου μπορεί νάναι εδώ, στα οικεία μέρη, ανάμεσα στους ίδιους ανθρώπους και στις ίδιες εικόνες, αλλά το μυαλό σου έχει μείνει πίσω.







Χαμογελάς, έτσι γίνεται πάντα, το ξέρεις κι απ' άλλοτε: το μυαλό σου πάντα καθυστερεί λίγο να ακολουθήσει το σώμα. Κι άλλοτε σούχει φέρει μπελάδες αυτό, ενώ άλλοτε τόχεις απολαύσει όσο κράτησε...
Το σπίτι, πάντως, σίγουρα δεν σε χωράει, βγαίνεις έξω, πορεύεσαι προς την καρδιά της πόλης... την ξέρεις αυτή την πόλη, που ακόμα δεν έχει αποφασίσει αν άνοιξε για την καινούρια σαιζόν ή όχι...



Και την καρδιά της την ξέρεις, κομμάτι σου είναι, κομμάτι της είσαι. Γεννήθηκες εδώ, μεγάλωσες εδώ, κάθε γωνιά κάτι σου θυμίζει, όσο κι αν έχει αλλάξει, κάπου στον χρόνο σε πάει κι αφήνεσαι, μήπως και μέσα από τέτοιες διαδρομές βρεις ξανά την θέση σου, την θέση, πούχες αφήσει...







Οι άνθρωποι γύρω σου μοιάζουν το ίδιο χαμένοι. Σιλουέτες ανώνυμες στο πλήθος προσπαθούν να βρουν τον δρόμο τους ή τον φίλο τους ή τι να κάνουν, δίνουν ραντεβού, περιμένουν, φεύγουν, πάνε, έρχονται, γελάνε, αστειεύονται, κάνουν φιγούρες, περιφέρονται...





Κι εσύ νομίζεις πως τους ξέρεις όλους και πως σε ξέρουν. Κι αυτοί το ίδιο νομίζουν. Σε κοιτούν και τους κοιτάς, σ' ακολουθούν και τους ακολουθείς



Δεν μιλάτε, αλλά, το ξέρεις, όλοι προσπαθείτε να κρατήσετε λίγο ακόμη αυτό το Καλοκαίρι, λίγο ακόμη, πριν γλιστρήσει ανάμεσα απ' τα δάχτυλα, από τις χαραμάδες της πόρτας, από τις ρωγμές μιας αγάπης καλοκαιρινής, που ψυχορραγεί. Κατευθύνεσθε όλοι μαζί ή χώρια, λίγοι-λίγοι, σε μπαρ μυστικά και λιγότερο μυστικά, σε αυλές μαγικές, σε μυρωδιές της πόλης και σε αρώματα ανθρώπινα, που κουβαλούν ακόμα μαζί τους λίγο από τον ιδρώτα της παραλίας, λίγο από το αλάτι της θάλασσας, λίγο από την άμμο και τα βότσαλα, που πατήθηκαν με πόδια ξυπόλητα...









Στο βάθος κήπος - για λίγο ακόμα...


    

Πέμπτη 19 Αυγούστου 2010

Αρκεί μονάχα νάναι Αύγουστος


Ένα τσαλακωμένο ρούχο
Ακόμη
Κι ένα φιλί
Που περισσεύει
Κι άλλο φιλί
Οι ανάσες βαρειές
Κι οι ανάσες κοφτές
Ιδρώτας
Και λίγος ιδρώτας
Ακόμη
Αντιηλιακό
Και κολώνια
Που φτηναίνει
Όσο περνάει η ώρα
Η ώρα
Που φεύγει
Κι η ώρα
Που χάνεται
Το χέρι
Που βρίσκει τον δρόμο
Και τ’ άλλο χέρι
Που τον χάνει
Τ’ όνομά μου
Ανώφελο
Θα το ξεχάσεις
Σίγουρα
Μάλλον
Σχεδόν
Και τ’ όνομά σου
Άχρηστη πληροφορία

Αρκεί
Μονάχα
Νάναι
Αύγουστος

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

Μια βραδυά στην Κάσο


Το βράδυ της Κυριακής, 8 Αυγούστου, έπεφτε γλυκά πάνω στον όρμο του Εμπορειού - ένα τσιγάρο δρόμο μακριά από το Φρυ, την πρωτεύουσα της Κάσου. Στην μικρή παραλία, οι κολυμβητές απέρχονταν σιγά-σιγά, αν κι υπήρχαν ακόμα μερικοί, που συνέχιζαν με βραδινό μπάνιο.
Στο ανατολικό μέρος του όρμου του Εμπορειού, όπου δεν υπάρχουν και πολλά κτίσματα, δεσπόζει με τον όγκο της και τα μπλε της χρώματα η Παναγία του Εμπορειού, ένας εντυπωσιακός ναός, με βοτσαλωτό δάπεδο στην μεγάλη αυλή και στο εσωτερικό της.

Αυτήν την μεγάλη αυλή παραχώρησε ο Δήμος Κάσου και η επιτροπή της εκκλησίας, για την παρουσίαση του δίγλωσσου φωτογραφικού Λευκώματος «KASSOS TIMELESS», που επιχειρεί μια διαφορετική ανάγνωση του φυσικού, του ανθρώπινου και του οικιστικού τοπίου του ακριτικού νησιού.


Η εκδήλωση στον συγκεκριμένο χώρο της εκκλησίας ήταν μια ευκαιρία, άλλωστε, να φωτισθεί λίγο περισσότερο το πρόβλημα του ναού, που χρειάζεται άμεση αποκατάσταση – γι’ αυτό και 5 από τα 25 ευρώ της τιμής του Λευκώματος αποδίδονται στην Επιτροπή της εκκλησίας, ώστε να προβληθεί και να στηριχθεί όσο περισσότερο γίνεται το τεράστιο και επείγον αυτό έργο.
Η μικρή κοινωνία της Κάσου και οι επισκέπτες του Αυγούστου έδωσαν το παρών στην παρουσίαση, που ξεκίνησε με ομιλία της κυρίας Αρετού εκ μέρους του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου και της Επιτροπής της εκκλησίας. Με έκδηλη την συγκίνησή της, η κυρία Αρετού επεσήμανε πως, αντίθετα απ’ ό,τι συνήθως συμβαίνει, είναι τώρα η Παναγία, που ζητάει βοήθεια από τους πιστούς, για να σωθεί ο οίκος της.

Η κυρία Αρετού

Η κυρία Αρετού με τον Δήμαρχο Κάσου, κ. Ερωτόκριτο

Ο κ. Μηνάς Μαυρικάκης της "ΑΘΗΝΑΪΚΗΣ ΖΥΘΟΠΟΙΪΑΣ Α.Ε."

Ο κ. Γιάννης Φραγκούλης, Πρόεδρος των Δωδεκανησιακών Σωματείων, ενεργός υποστηρικτής του Λευκώματος και με πολύτιμη συμβολή στην οργάνωση της παρουσίασης

Η κυρία Μαίρη Φραγκούλη



Μετά την εισαγωγική ομιλία της κυρίας Αρετού, ακολούθησε η ομιλία της εκδότριας του Λευκώματος, κυρίας Μαρίας Φάνη-Παναγιωτοπούλου

                                             Η κυρία Μαρία Φάνη - Παναγιωτοπούλου

η οποία ευχαρίστησε κατ’ αρχάς τον Δήμο Κάσου, με τον Δήμαρχο, κ. Ερωτόκριτο, καθώς και την «ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΖΥΘΟΠΟΙΪΑ Α.Ε.», που υποστήριξαν την έκδοση. Στην συνέχεια, η κυρία Φάνη στάθηκε ιδιαίτερα στους προσωπικούς και ακατάλυτους δεσμούς, που έχει αναπτύξει με την Κάσο τα τελευταία χρόνια και στο πώς μετέφερε τα δικά της συναισθήματα στον φίλο, ερασιτέχνη φωτογράφο Γιάννη Καρνεσιώτη, ο οποίος, ως αμετακίνητος εραστής του Αιγαίου, που είναι, τα ενστερνίσθηκε αμέσως και εύκολα, δημιουργώντας πάνω σ’ αυτή την στέρεα βάση το φωτογραφικό υλικό του και τα κείμενα, που το συνοδεύουν.



Η εκδότρια με τον φωτογράφο και κειμενογράφο του Λευκώματος

Ακολούθησε η παρουσίαση του Λευκώματος από τον ίδιο τον φωτογράφο, Γιάννη Δ. Καρνεσιώτη, που παρουσιάζεται εδώ σε σύνοψη και προσαρμογή για τον γραπτό λόγο:

"Η γέννηση του εγχειρήματος, που αργότερα ονομάσθηκε «KASSOS TIMELESS» και πήρε την μορφή Λευκώματος διαθέσιμου δημοσίως, ξεκίνησε σχεδόν τυχαία, όταν ανυποψίαστος για το τι θα συναντούσα, έφτασα για πρώτη φορά στο νησί το 2008. Επίσης ξεκίνησε, όπως κάθε γέννηση – ή σχεδόν κάθε γέννηση! – με έναν έρωτα. Τον έρωτα, που δένει έτσι κι αλλιώς κάθε ερασιτέχνη με την τέχνη, που έχει διαλέξει, αλλά, στην δική μου ειδικότερα την περίπτωση, και το συναισθηματικό δέσιμο με το ακριτικό και απείραχτο αυτό νησί του Αιγαίου.
Για να λειτουργήσει δημιουργικά ο ερασιτέχνης, χρειάζεται συνήθως αυτό το συναισθηματικό δέσιμο με το θέμα του, ενώ βοηθούν και οι γνώσεις γι’ αυτό, οι παραδόσεις και τα ιστορικά στοιχεία, όπως του χαρίζονται μέσα από αφηγήσεις ντόπιων κι άλλων.


Κάπως έτσι, τελείως απρογραμμάτιστα, άρχισε να συγκροτείται το φωτογραφικό υλικό του «KASSOS TIMELESS», να δομείται και να παίρνει συγκεκριμένη μορφή, μέσα από την εστίαση του φακού όχι σε μονοσήμαντα τουριστικού ενδιαφέροντος θέματα, αλλά μάλλον σε γοητευτικές λεπτομέρειες, στοιχεία και τεκμήρια, με ιστορική φόρτιση και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον, που στην Κάσο ακόμα σώζονται και φορτίζουν με τον τρόπο τους την καθημερινότητα των κατοίκων και των περιηγητών.
Αυτή η διατήρησή τους, μ’ όλη την φθορά του χρόνου, αυτή η συνύπαρξη της σύγχρονης ζωής με τα σκόρπια κομμάτια του χθες είναι, άλλωστε, που έδωσε και τον τίτλο του Λευκώματος, αποτυπώνοντας την αντίληψή μου για μια κάσο άχρονη, έξω και πέρα από τον σημερινό χρόνο - μέσα, όμως, στην ιστορική διαδρομή του.


Η Κάσος είναι ένα νησί πολύπαθο, με μεγάλες οικονομικο-κοινωνικές κορυφώσεις αλλά και μεγάλες καταστροφές στο ιστορικό του. Τα τεκμήρια των «ανεβοκατεβασμάτων» αυτών στέκουν εδώ κι εκεί, σκόρπια στο φυσκό τοπίο, που μένει απείραχτο στον χρόνο και τα αγκαλιάζει όλα, ξέροντας πως, αν μη τι άλλο, είναι δικά του γεννήματα κι αυτά, όπως κι οι άνθρωποι, που τάφτιαξαν, οι άνθρωποι, που τάχασαν, που τάδαν να καίγονται, να καταστρέφονται, κι αναγκάσθηκαν να τα εγκαταλείψουν. Παλιά αρχοντικά, στρατηγικά προσανατολισμένα, αλλά και σπίτια μικρά, απλά, με ενδιαφέρουσες αρχιτεκτονικές λύσεις και λαϊκές ή λιγότερο λαϊκές διακοσμήσεις, χρώματα έντονα και χρώματα ξεθωριασμένα, πόρτες θαυμαστά διατηρημένες, παράθυρα ανοιχτά, λειτουργικά κι άλλα, που κρέμονται στο κενό, τοίχοι με θαυμαστή λιθοδομή και στολίσματα. Τέτοια κι άλλα βλέπει παντού ολόγυρά του ο Κασιώτης, από την ώρα που θα γεννηθεί, αλλά κι ο επισκέπτης, ο τουρίστας.


Είναι αλήθεια πως τόσα μισογκρεμισμένα σπίτια όσα έχει η Κάσος, προσωπικά, δεν έχω συναντήσει αλλού. Αλλά και πουθενά αλλού όλα αυτά τα ερείπια δεν αποτελούν τόσο αναπόσπαστο στοιχείο του τόπου...

Η Ελλάδα, όπως όλες οι αρχαίες χώρες κι οι αρχαίοι πολιτισμοί, είναι, βέβαια, έτσι κι αλλιώς μια χώρα με πολλά ερείπια και τα ερείπια μπορούν να διαβασθούν με πολλούς τρόπους. Κάποιοι τα βλέπουν ως φθορά, θάνατο, ασχήμια, άλλοι τα βλέπουν ως ιστορία, μικρή ή μεγαλύτερη, στοιχεία προς διερεύνηση, ευκαιρία για συμπεράσματα επιστημονικά. Εγώ επιλέγω να τα βλέπω πρωτίστως ως γοητευτική ζώσα ιστορία – ιστορία εν τω γιγνεσθαι: ζωή καθημερινή σε χρόνο παρελθόντα, ομορφιά, που λίγο πολύ άντεξε, όχι τυχαία, μέχρι τον δικό μας παρόντα χρόνο, δίδαγμα, που μπορεί να μας οδηγήσει σταθερά στον μέλλοντα χρόνο... αν θέλουμε!..


Μ’ αυτό το κίνητρο και αυτήν την συναισθηματική στάση, ο φακός της μηχανής μου αποτυπώνει σύρτες, κλειδαριές, πόρτες, πατζούρια, ρημαγμένους τοίχους, καμπάνες παλιές και ξωκλήσια στο αγαπημένο φόντο του Αιγαίου, με το μπλε της θάλασσας, τον αψεγάδιαστο ουρανό, το οικείο φαιό των βράχων, το καφέ του άνυδρου τοπίου.

Μ’ αυτή την διάθεση, ο φακός μου διασώζει και, νομίζω, τεκμηριώνει όχι μόνο την Κάσο καθ’ εαυτήν και το ιστορικό της παρελθόν, τα απομεινάρια από το ολοκαύτωμα του 1824 ή την μουσική της παράδοση και τους ανθρώπους, αλλά ιστορεί και την Ελληνικότητά τους, τα παραδίδει όλα στον θεατή ως ακέραιο κομμάτι του Αιγαίου Αρχιπελάγους και της Ελλάδας, μέσα από τις ομοιότητες και τις αναλογίες, μέσα από στοιχεία κοινά της ζωής και της μοίρας του γένους μας όλου.

Από μιαν άποψη, η επιλογή να μη δημιουργηθεί ένας φωτογραφικός τουριστικός οδηγός, που να προσελκύει τον τυχαίο τουρίστα στην Κάσο για μπάνια στα υπέροχα, πράγματι κρυστάλινα, γαλαζοπράσινα νερά, στοχεύει περισσότερο στο να προκαλέσει το ενδιαφέρον για το νησί συνολικά, για την ιστορία, τις παραδόσεις και τους ανθρώπους του, τον πλούσιο στην απλότητά του σημερινό τρόπο ζωής, την συνύπαρξη του παλιού με το καινούριο, εκεί όπου ένα σύγχρονο σπίτι ακουμπάει σ’ ένα μισογκρεμισμένο, εκεί όπου ένα τυρί γεννιέται ακόμη όπως και πριν από αιώνες, με σκληρή χειρωνακτική δουλειά και την φωτιά να καίει το καζάνι στο λιοπύρι, εκεί όπου μια πόρτα επιμένει ακόμα να σφαλίζει με έναν σύρτη μισοσκουριασμένο, απ’ αυτούς, που δεν φτιάχνονται πια κι ίσως ποτέ να μη ξαναφτιαχτούν...

Από μιαν άποψη, το Λεύκωμα απευθύνεται στους νέους της Κάσου και στους νέους του Αιγαίου – τους ίδιους, που με σπίθα στο βλέμμα παίζουν λύρα, τουμπάκι, σαμπούνα ή λαγούτο και χορεύουν τους χορούς της πατρίδας τους – και τους παροτρύνει να προσπαθήσουν να διατηρήσουν όσα μπορούν από την παράδοση, να εντάξουν στην σύγχρονη καθημερινότητά τους τρόπους άξιους κι αποτελεσματικούς από το χθες, τρόπους ζωής, τρόπους γλεντιού, τρόπους δουλειάς, τρόπους χτισίματος των σπιτιών, να κρατηθούν όσο γίνεται μακριά από τα κυριολεκτικώς και μεταφορικώς λάμποντα υλικά, το αλουμίνιο, το πλεξιγκλάς, το πλαστικό, να σταθούν στα χοντρά τοιχώματα, στον ασβέστη, στα μικρά κουφώματα, στα σπίτια, που χτίζονται σε διαστάσεις και αρμονία με το φυσικό τοπίο και την κλίμακά του, σε συμφωνία με τις πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες κι όχι με την αλαζονεία ή την επιδεικτικότητα, που βαραίνουν αχρείαστα άλλα νησιά του Αρχιπελάγους.


Η προσωπική μου γνώμη είναι πως η επιμονή σε τέτοιες κι άλλες διαχρονικές αξίες αποτελεί ουσία ζωής αλλά και ελκυστική τουριστική ταυτότητα, πως εκεί κρύβεται ένα από τα κλειδιά της μελλοντικής οικονομικής ανάπτυξης της Κάσου – αλλά κι άλλων τόπων όπως η Κάσος."


Ο φωτογράφος και κειμενογράφος του Λευκώματος



Η εκδότρια, κυρία Φάνη, ο δημιουργός του Λευκώματος και ο Αρχιτέκτονας, Καθηγητής, κ. Αλκιβιάδης Πρέπης


Μετά τον δημιουργό του Λευκώματος, ήρθε η σειρά του Αρχιτέκτονα και Καθηγητή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, κ. Αλκιβιάδη Πρέπη. Ο κ. Πρέπης, εμπειρογνώμονας της UNESCO για αποκαταστάσεις μνημείων, με τις γνώσεις και την εμπειρία του στο αντικείμενο αυτό, αλλά, ειδικότερα, και σε άλλους ακόμη ναούς της Κάσου, όπως ο Άγιος Μάμας, έχει αναλάβει την αποτύπωση της παρούσας κατάστασης και την μελέτη των αναγκαίων εργασιών, για να σωθεί από την κατάρρευση η Παναγία του Εμπορειού. Όπως προέκυψε από την εμπεριστατωμένη ομιλία του, ο ναός της Παναγίας του Εμπορειού είναι ο μεγαλύτερος της Δωδεκανήσου και χρήζει άμεσης αποκατάστασης, λόγω της μεγάλης αρχιτεκτονικής του σημασίας, αλλά και λόγω της ιστορικότητάς του και των δεσμών με την κοινωνία της Κάσου. Παρά την σοφία και την τέχνη των λαϊκών τεχνιτών, τα υλικά, που χρησιμοποίησαν, τους πρόδωσαν στον χρόνο, ενώ δεν βοήθησε και η θέση του ναού, που τον χωρίζει από την θάλασσα μόλις ένας στενός δημόσος δρόμος. Το νερό κι η αλμύρα έχουν προκαλέσει φθορές και προβλήματα δυσεπίλυτα, για τα οποία πρέπει επειγόντως να εξασφαλισθεί χρηματοδότηση, ώστε να αντιμετωπισθούν με ριζική, χρονοβόρα και δαπανηρή παρέμβαση.


Η παρουσίαση έκλεισε με την ευχή όλων να εξασφαλισθεί εγκαίρως η χρηματοδότηση αυτή, ώστε να υλοιποιηθεί η μελέτη του Καθηγητή και να διεκπεραιωθεί η αποκατάσταση του ναού.

Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

Η Κάσος στον χρόνο κι έξω απ' τον χρόνο

Υπάρχουν άνθρωποι, που δεν αγαπάνε μονάχα την διαδικασία του ταξιδιού ούτε και βλέπουν τον προορισμό τους απλώς ως τόπο διακοπών, ένα μέρος για να περάσουν 5-10 μέρες ξενοιασιάς και χαλάρωσης πάνω στην διαδρομή παραλία-ταβέρνα-μπαρ-υπνοδωμάτιο. Θέλγονται περισσότερο από την ευκαιρία για ένα συνολικότερο βίωμα, που, πέρα από την γλυκειά καλοκαιρινή καθημερινότητα, μπορεί και συμπεριλαμβάνει, επίσης, την ιστορική διαδρομή του τόπου, την παράδοση, τους ανθρώπους του… Πρωτίστως, τους ανθρώπους του, γιατί ένας προορισμός, ένας τόπος οποιοσδήποτε, δεν είναι, τελικά, παρά οι άνθρωποί του, οι ντόπιοι κάτοικοι και το πώς βιώνουν τον τόπο τους, πόσο τον αγαπούν και πώς τον κατοικούν και πώς καταλήγουν - αν καταλήγουν - να κατοικήσουν κι εμάς, τους περαστικούς και τους περιηγητές, που επιστρέφουμε τότε μοιραία στην δική μας  καθημερινότητα, αλλά διαφορετικοί, πλουσιότεροι, πιο γεμάτοι...




Τέτοιους τόπους έχει την τύχη νάχει πολλούς η Ελλάδα - τόπους στενά δεμένους με την ιστορική τους διαδρομή και συνυφασμένους με τους ανθρώπους τους τόσο, ώστε νάναι αδύνατο να ξεχωρίσεις την ευεργετική αγκαλιά του απείραχτου φυσικού τοπίου από το ζεστό αγκάλιασμα των κατοίκων.



Τέτοια είναι η περίπτωση της Κάσου και τέτοια κι η δική μου σχέση με το ακριτικό αυτό νησί της Δωδεκανήσου, που με το παρθένο τοπίο και τα νερά του, τις μουσικές την κουζίνα και τους ανθρώπους του μ’ αγκάλιασε και μου χάρισε – ακόμα μου χαρίζει – εμπειρίες Ελληνικότητας ανεπανάληπτες.
Γι’ αυτό και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, που μπόρεσα, όσο μου ήταν δυνατόν, να ανταποδώσω το αγκάλιασμα και ν' αντιχαρίσω στο νησί το Λεύκωμα “Kassos Timeless”. Με τα κείμενα και τις φωτογραφίες, προσπάθησα να συνειδητοποιήσω και να τεκμηριώσω το προσωπικό μου βίωμα από την ιστορική πορεία του νησιού, τα τοπία του και την ζώσα παράδοση, τους ανθρώπους και την προοπτική τους.

Και την επόμενη Κυριακή, 8 Αυγούστου, το απόγευμα, στον προαύλειο χώρο της ιστορικής εκκλησίας της Παναγίας του Εμπορειού, στην Κάσο, θα παρουσιάσουμε επίσημα το Λεύκωμα αυτό...



 
GreekBloggers.com