Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Πιάσ' το κύμα

Ένα από τα φωτογραφικά μου όνειρα ήταν η αποτύπωση των κυμάτων του ωκεανού  και της εμπειρίας εκείνων, που περνούν μια ζωή ψάχνοντας ή κυνηγώντας "the big one", το μεγάλο ή το ιδανικό κύμα, για να το καβαλήσουν είτε με σανίδα είτε χωρίς... 


Παιχνίδια και πλατσουρίσματα (Palm Beach, FL)


Η πλευρά της Florida, που κοιτάζει κατάφατσα τον Ατλαντικό ωκεανό και αναμετριέται καθημερινά μαζί του, πέρα από τις θρυλικές τοποθεσίες χλιδής, όπως, π.χ., το Palm Beach ή η Boca Raton, για τις οποίες είναι γνωστή, προσφέρει πράγματι πολλές ευκαιρίες για τέτοιες περιπέτειες με τα κύματα...   

Ο πόνος (Juno Beach, FL)

Κορυφαία εμπειρία στον τομέα αυτό, φυσικά, είναι το surfing.

Η κατεβασιά του surfer  (Juno Beach, FL)

Η προσμονή (Juno Beach, FL)


Όταν δεν έρχεται το κύμα στον surfer, πάει ο surfer σ' αυτό
(Juno Beach, FL)


Στον αφρό
(Juno Beach, FL)

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Street tango


Με αφορμή μια φωτογραφία, λίγες σκέψεις από την Κυρία Δήμητρα Γκρους για το tango, την σχέση μας με την πόλη, τις σχέσεις μεταξύ μας... Στο site της ATHENS VOICE.

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Ηλιοβασιλέματα...




... χθες στο νοτιότερο άκρο της Αμερικής, μόλις 90 μίλια από την Κούβα: Key West, Florida.

Κι αν νομίζει κανείς πως είμαι στην δεύτερη φωτογραφία, λάθος  -είμαι στην τρίτη, βέβαια!!!

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Το πείραμα της Πανεπιστημίου

Το Σάββατο, 18 Σεπτεμβρίου 2010, το πρωί, η συνήθως πολύβουη οδός Πανεπιστημίου έκλεισε για 5 ώρες και παραδόθηκε:
1. Στα "παρόχθια" coffee shops & snack bars
2. Σε κάθε λογής street performers
3. Στους προσκόπους
4. Στους πεζούς
Με αυτή την σειρά, από άποψη προσχώρησης και εγκάρδιας συμμετοχής...

Για την ιστορία του πράγματος και για μιαν εικόνα πιο ολοκληρωμένη, να συμπληρώσω ότι υπήρξε, επίσης, ένα άρωμα παλιάς Αθήνας του '60 και παλιάς Καστέλλας, καθώς στην αρχή της Πανεπιστημίου, απέναντι από την "ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΝΙΑ", είχαν παραταχθεί εξαιρετικά συντηρημένα και απαστράπτοντα ένα "μπλε", όπως λέγαμε παλιά τα λεωφορεία, που κυκλοφορούσαν στην Αθήνα, και ένα τρόλλεϋ από εκείνα τα μικρά, τα μισού μεγέθους από το σύνηθες, που κυκλοφορούσαν αποκλειστικά στην μαγευτική διαδρομή πέριξ της Καστέλλας του Πειραιά.








Μπαίνοντας στο λεωφορείο έβλεπες την θέση του εισπράκτορα και νόμιζες ότι θα ακούσεις οσονούπω το "Τέρμα τα δίφραγκα!", που αναφερόταν τότε στο τέλος μιας διαδρομής, που αντιστοιχούσε στο εισιτήριο των δύο δραχμών, έβλεπες σαν σε όραμα πάνω στο τραπεζάκι τα ματσάκια με τα εισιτήρια (που κάποιοι πιτσιρικάδες τα μαζεύαμε για συλλογή!!!) ή την δερμάτινη θήκη για τα  πολλά, πάρα πολλά, κέρματα της εποχής - ένα collector's item, που, φευ, ποτέ δεν απέκτησα.



 Έλειπε μόνον ένα "πράσινο" από αυτά, που ξεκινούσαν από την γωνία Φιλελλήνων και Μητροπόλεως για να καταλήξουν μέσω Λεωφ. Θησέως και Καλλιθέας στον Πειραιά, έλειπε κι ένα "πειρατικό", ένα Ι.Χ. αυτοκίνητο, δηλαδή, που έναντι αντιτίμου εκτελούσε παρανόμως χρέη ταξί εκείνη την εποχή...

Έλειπαν, επίσης, οι Αθηναίοι. Ίσως να μη υπάρχουν πια. Ίσως να έχουμε γίνει όλοι απλώς κάτοικοι Αττικής, που θα πάμε στο κέντρο, αν έχουμε δουλειά, το πρωί, ή αν θέλουμε να βγούμε το βράδυ.
Κάποιοι γνωστοί και φίλοι, πάντως, που μένουν στα Εξάρχεια, στην Νεάπολη, στο Κολωνάκι, στον Λυκαβηττό, δεν ξεμύτισαν ούτε από περιέργεια - κι η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τι θα τους έκανε να βγουν από το σπίτι τους ή να παραβλέψουν τις Σαββατιάτικες οικογενειακές υποχρεώσεις και την Λαϊκή της Καλλιδρομίου, για να δουν ή να μετάσχουν στο πείραμα. Και με την θερμοκρασία στους 35 βαθμούς, ο κάτοικος Αττικής πιθανότερα θα πάει για μπάνιο παρά για πικνίκ ή άραγμα στον τεχνητό χλοοτάπητα πάνω στην καυτή άσφαλτο. Από την άλλη πλευρά, δεν υπήρξε και κάποια οργανωμένη εκστρατεία ενημέρωσης από την πλευρά των διοργανωτών - του Υπουργείου Ενέργειας, Περιβάλλοντος ή όπως αλλιώς έχει μετονομασθεί πρόσφατα!
Εν πάση περιπτώσει, το πείραμα έγινε, όσοι πήγανε δεν νομίζω να το μετάνοιωσαν, έστω κι αν δεν δείχνανε να διασκεδάζουν όσο θα έπρεπε ή όσο θα μπορούσαν. Δεν είναι ούτε λίγο ούτε μικρό πράγμα να παραδίδεται στους πεζούς η κεντρική λεωφόρος μιας μεγαλούπολης - γι' αυτό και νομίζω ότι οι αρμόδιοι, αλλά και οι ίδιοι οι πολίτες, καλό θα είναι να σκεφθούν σοβαρά τι πήγε καλά και τι δεν πήγε, να βγάλουν σωστά συμπεράσματα και να ξαναδοκιμάσουν. Αυτή είναι η και θεμελιώδης λογική των πειραμάτων!

Ευτυχείς και απολύτως εγκάρδια συμμετέχοντες οι ιδιοκτήτες των "παροχθίων" - κατάμεστα το "Paul" και το "Cellier" με ομπρέλλες και τραπεζάκια να καταλαμβάνουν τις δεξιές λωρίδες κυκλοφορίας!



Εξαιρετικοί οι street performers - ειδικά οι breakdancers, που παρουσίασαν το νούμερό τους για πρώτη φορά στην μεγαλοαστική γωνία Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου.








Συνήθως τους συναντάει κανείς στην Πλατεία Μοναστηρακίου - αποτελούν μιάν από τις σταθερές του Σαββατόβραδου εκεί: μια ομάδα παιδιών από την Αγγλία και την Ν. Αμερική, που έχουν εγκατασταθεί στην Αθήνα και, όπως μου είπαν, είναι απολύτως ευτυχείς εδώ... Σκέφτομαι μήπως κι είναι οι μόνοι ευτυχείς μέσα στην γενικευμένη απαισιοδοξία της εποχής, αλλά δεν λέω τίποτε. Παρατηρώ, πάντως, με την άκρη του ματιού μου ότι το καπελάκι τους, ενώ στο Μοναστηράκι γεμίζει με κέρματα, στην περιοχή του Attica και του Zonar's συναντάει εκείνο το ιδιαίτερο είδος σχεδόν αδιαφορίας, που το ταυτίζουμε με την μεγαλοαστική ψυχραμία και αποστασιοποίηση. Όπως και νάχει, λεφτά δεν μάζεψαν - καλύτερα να επιστρέψουν στο γνώριμο και πολύ πιο γενναιόδωρο Μοναστηράκι!

Λίγο "αλλού γι' αλλού" οι Πρόσκοποι, που, πάντως, προσπαθούσαν να μεταφέρουν ατμόσφαιρα βουνού και λόγγου με υπαίθρια παιχνίδια και δραστηριότητες για την πιτσιρικαρία!



Κι οι πεζοί; Οι πεζοί λίγοι, αμήχανοι, έδιναν την εντύπωση ότι μάλλον συμπτωματικά βρέθηκαν στην Πανεπιστημίου κι είπαν να πιούν κι έναν καφέ στην άσφαλτο, στον αναιμικό ίσκιο ενός δέντρου ισχνού, με θέα την απέναντι πολυκατοικία ή, έστω, την Αθηναϊκή Τριλογία με το γνωστό καραγκιόζ-μπερντέ της.
Κάποιοι ποδηλάτες βρίσκουν ευκαιρία να κάνουν πετάλι εν μέση οδώ, αλλά λείπει ο ενθουσιασμός.


Κι ένας μόνον skater κάνει την εμφάνισή του...



Η Κα Μπιρμπίλη, χωρίς εμφανή συνοδεία ασφαλείας αλλά με πολλές και διάφορες κυρίες συνοδούς, κάνει βόλτες - μόνον στην διαδρομή μεταξύ Εδουάρδου Λω και Βουκουρεστίου, όμως - και δηλώσεις όποτε της ζητηθούν.



Ο κ. Σηφουνάκης σκεπτικός και σαν επιφυλακτικός, φαίνεται κάπως σαν να τηρεί αποστάσεις από την Υπουργό.


Το πείραμα μοιάζει να μένει πείραμα και άσκηση επί χάρτου. Η κατάσταση δεν εξελίσσεται σε "γιορτή", χαρά, απόλαυση του ανοιχτού δημόσιου χώρου, ο κόσμος δεν γίνεται μια παρέα.
Ένας ζογκλέρ προσπαθεί μάταια να συναρπάσει το λιγοστό κοινό γύρω του - αλλά μου φαίνεται πως ούτε ο ίδιος έχει πολύ κέφι...


Πιο κάτω, έξω από του "ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ", μια Σχολή Tango κάνει επίδειξη χορευτικών δεξιοτήτων...







Πώς θα μπορούσε, όμως, να γίνει πράγματι αυτό; Πώς θα μπορούσαν να νοιώσουν στοιχειωδώς οικεία μεταξύ τους και να χαρούν μαζί άνθρωποι, που έχουν μάθει νάναι μόνον περαστικοί από την πόλη τους, να κυκλοφορούν βιαστικοί, θυμωμένοι, χαμένοι στις έγνοιες τους, στην απαισιοδοξία τους;
Πόσο βαθιά πρέπει να σκάψουμε μέσα μας, ώστε να βρούμε και να φέρουμε στην επιφάνεια τα κοινά εκείνα βιώματα, που μας κάνουν Αθηναίους, Έλληνες, συμπολίτες, συνανθρώπους σε έναν δημόσιο χώρο κοινό και κοινόχρηστο;
Οι παλιότεροι Αθηναίοι νοιώθουμε αναμφίβολα μια νοσταλγία για την Αθήνα των παιδικών και των νεανικών χρόνων, αλλά πώς αξιοποιούμε αυτήν την νοσταλγία, πόσο και πώς την μεταδίδουμε στα παιδιά μας, πόση ουσιαστική αξία αποδίδουμε, τελικά, στα βιώματα αυτά, ώστε πάνω τους να μπορούμε να πατήσουμε και να διεκδικήσουμε την πόλη από όλους όσοι μας την έχουν καταπατήσει και κακοποιήσει - από τις εκάστοτε Δημοτικές Αρχές, από τους διαρκώς πειραματιζόμενους πολιτικούς, τους Υπουργούς Περιβάλλοντος και Δημοσίων Έργων, από τους εγκληματίες του κοινού Ποινικού Δικαίου, Έλληνες ή αλλοδαπούς, που μας έχουν κλέψει και λυμαίνονται το πιο συνολικά απείραχτο κομμάτι της Αθήνας, νοτίως της Ομόνοιας.

Το πείραμα της κλειστής στα αυτοκίνητα Πανεπιστημίου έδειξε πως η Αθήνα μπορεί όχι να βρει αλλά να φτιάξει ένα ριζικό καλύτερο, φιλικότερο στους κατοίκους μιας πόλης, που οι ίδιοι δεν θάναι πλέον απλοί χρήστες της αλλά ζωντανό της κομμάτι. Οι Αθηναίοι οι ίδιοι - όχι αορίστως μια κάποια συλλογική Αθήνα - αν νοιώθουν Αθηναίοι, μπορούν και πρέπει να το φτιάξουν αυτό το ριζικό! Προλαβαίνουν!..



Υ.Γ. 1: Μια πληρέστερη σειρά φωτογραφιών από το πρωινό του περασμένου Σαββάτου στην Πανεπιστημίου βρίσκεται εδώ για όσουν τυχόν ενδιαφέρονται...

Υ.Γ. 2: Μια άποψη για το ίδιο θέμα, από την Κυρία Νίνα - Μαρία Πασχαλίδου του protagon.gr,  με "εικονογράφηση" του υποφαινόμενου βρίσκεται εδώ.

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Atenίζω, atenίζεις, atenίζει, Atenistas

Όσοι κυκλοφορούν στα Ελληνικά blogs, καθώς κι όσοι διαβάζουν free press έντυπα, όπως η LIFO, μπορεί να έχουν μάθει για μια κίνηση Αθηναίων, που γεννήθηκε πολύ πρόσφατα και στοχεύει στην ενεργοποίηση όλων όσοι συμμετέχουν, ώστε να διορθωθούν ορισμένα από τα πολλά κακώς κείμενα της Αθήνας μέσα από ενέργειες ήπιου ακτιβισμού. Είδα από την αρχή με καλό μάτι την πρωτοβουλία αυτή και είχα ήδη εγγραφεί μέλος της από την πρώτη μέρα, όταν τύχη αγαθή τάφερε έτσι, ώστε να αποκτήσω απροσδόκητα επαφή με έναν από τους πρωτεργάτες της.
Ήθελα έτσι κι αλλιώς να γράψω κάτι για την κίνηση των Atenistas, αλλά όχι πριν να έχω μια προσωπική εμπειρία και εκτίμηση της όλης υπόθεσης.
Πρώτο, λοιπόν, σπουδαίο στοιχείο, νομίζω, είναι ότι η κίνηση δεν σχετίζεται με Κόμματα και παρατάξεις Δημοτικές ή άλλες, αλλά ξεκίνησε και προχωράει με προσωπική πρωτοβουλία κάποιων νέων ανθρώπων.  Δεύτερο θετικό στοιχείο είναι ότι η κεντρική ιδέα έχει να κάνει με ενέργειες και πράξεις για την πόλη και τον δημόσιο χώρο κι όχι με ατέρμονες συζητήσεις περί το δέον γενέσθαι.
Μ' αυτό το σκεπτικό, την περασμένη εβδομάδα καθαρίσθηκε από μέλη της κίνησης ο χώρος του Αρείου Πάγου, κάτω από την Ακρόπολη - δίχως δημοσιότητα μεν, αλλά οι φωτογραφίες, που δημοσιεύθηκαν εκ των υστέρων μαρτυρούν ότι έγινε έργο χειροπιαστό!
Μια δεύτερη πρωτοβουλία ήταν η διοργάνωση μαζικής αποστολής e-mail στην Διοίκηση του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης, προκειμένου να απαιτηθεί η απομάκρυνση δύο κακόγουστων και μάλλον άχρηστων ISOBOX από τον περίβολο του Μουσείου.
Και χθες, Σάββατο, 18/9, οργανώθηκε μια μικρή βόλτα στο ιστορικό τρίγωνο της Αθήνας, προκειμένου να επισημανθούν τα εμπόδια στην διέλευση πεζών, οι οποίοι περνούν μια μικρή Οδύσσεια κάθε φορά που επιχειρούν να εισακούσουν τις παροτρύνσεις των αρμοδίων και να κυκλοφορήσουν με τα πόδια στην πόλη τους.
Σ' αυτή την βόλτα είχα την ευκαιρία να μετάσχω κι εγώ, να την αποτυπώσω φωτογραφικά και, κυρίως, να συζητήσω και να μάθω περισσότερα για την κίνηση των Atenistas στην πράξη.
Ξεκινήσαμε όλοι μαζί από το σημείο συνάντησης, το Βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκη, στην Πανεπιστημίου, και κατηφορίσαμε προς την Κοραή.
Ακόμη και ο πιο "τυχαίος" περίπατος στο κέντρο της Αθήνας αποκαλύπτει σ' όποιον έχει διάθεση να δει πολλά πράγματα, που, ανεξάρτητα από τις αρχικές προθέσεις, επιβαρύνουν την πόλη είτε αισθητικά είτε λειτουργικά. Μολονότι δεν ήταν εντός θέματος για την συγκεκριμένη μέρα, δεν μπορεί κανείς παρά να παρατηρήσει πως η πλατεία της Κοραή έχει επιβαρυνθεί με κατασκευές και εγκαταστάσεις, που μπορεί μεν να μη εμποδίζουν τους πεζούς, αλλά κλείνουν με τρόπο κακόγουστο την θέα από την Κλαυθμώνος προς την περίφημη Αθηναϊκή Τριλογία της Βιβλιοθήκης, του Πανεπιστημίου και της Ακαδημίας.




Ο σκοπός των δύο εγκαταστάσεων μπορεί να είναι ευγενής, αλλά δεν παύει να είναι προβληματική η θέση τους. Από ανθρώπους και Φορείς ευαίσθητους σε κοινωνικά ζητήματα, θα περίμενε κανείς διπλό σεβασμό για την πόλη και τα αρχιτεκτονικά της μνημεία. Τα περίπτερα θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν τοποθετηθεί σε λίγο διαφορετική θέση, ώστε να μη προσβάλλουν καθημερινά το αστικό τοπίο και την αισθητική μας.
Ωστόσο το ζήτημα του Σαββάτου ήταν η επισήμανση εμποδίων για τους πεζούς...

                                        

Η περίπτωση της Κλαυθμώνος είναι χαρακτηριστική. Κολώνες, περίπτερα και κιόσκια γεμίζουν το πεζοδρόμιο, εμποδίζουν την ομαλή διέλευση και επιβαρύνουν επίσης την αισθητική μας. Η πλατεία Κλαυθμώνος θα μπορούσε να ήταν από τις ωραιότερες της Αθήνας - αλλά δεν είναι...
Επί το έργον, λοιπόν, και ιδού η σήμανση των εμποδίων με τρόπο ήπιο...

                         


                         

Ένα από τα προβλήματα της Αθήνας είναι ότι ποικίλοι Φορείς, Κρατικοί, Δημοτικοί ή ιδιωτικοί, παρεμβαίνουν κατά διαστήματα, τοποθετούν, φερ' ειπείν, για τους δικούς τους λόγους καλώδια ή κολώνες ή ό,τι άλλο, και αμελούν να τα αποξηλώσουν, όταν πια δεν τα χρειάζονται.

                                   

Η κολώνα έξω από το κατάστημα του "ΣΤΡΟΓΓΥΛΟΥ", όπου τοποθετήθηκε η σήμανση Νο 2, είναι μια τέτοια ακριβώς περίπτωση: ένας άχρηστος μεταλλικός στύλος, που απλώς υπάρχει εκεί... Όπως υπάρχουν παντού στο κέντρο και τα κολωνάκια που είχαν κάποτε τοποθετηθεί για την λειτουργία του συστήματος απαγόρευσης εισόδου αυτοκινήτου σε συγκεκριμένους δρόμους με πασάλους, που μπαινόβγαιναν στο οδόστρωμα. Το σύστημα, ηλικίας 20ετίας και πλέον, δεν λειτούργησε ουσιαστικά ποτέ, αλλά τα κολωνάκια παραμένουν στην θέση τους!


                        

Άλλες φορές ο ίδιος ο Δήμος καταργεί την ομαλή διέλευση από το στενό πεζοδρόμιο, για χάρη ενός κάδου απορριμάτων...


                       

Οπότε γιατί να μη μιμηθούν τον Δήμο και οι ιδιώτες και να κάνουν το ίδιο, τοποθετώντας μια διαφημιστική πινακίδα...

                                           

ή σωρεύοντας σκουπίδια όπου τύχει...

                              

ή απλώς παρκάροντας όπου βολεύει ένα αυτοκίνητο ή μια μηχανή... ή και πολλές ακόμη...


                             


                              


                              

Το μόνο βέβαιο συμπέρασμα από τον Σαββατιάτικο αυτό περίπατο στην πόλη είναι ότι όλοι μας - πολίτες, Κράτος, Φορείς κ. ά. -  συνειδητά ή ασυναίσθητα, την επιβαρύνουμε με κάθε τρόπο και με κάθε ευκαιρία. Εμποδίζουμε την ομαλή λειτουργία της ή απλώς την ασχημαίνουμε και, κατόπιν, επιστρέφουμε στο σπίτι μας και γκρινιάζουμε για το χάλι της καθημερινότητας...
Έχω την άποψη ότι πρωτοβουλίες πολιτών και κινήσεις όπως αυτή των Atenistas μπορούν να μας ενεργοποιήσουν όλους, να μας βοηθήσουν, κατ' αρχάς, να συνειδητοποιήσουμε πόσο έχουμε κι εμείς κάποιαν ευθύνη και να μας προσφέρουν ευκαιρίες δράσης χειροπιαστής! 

Περισσότερες πληροφορίες για τους Atenistas εδώ - και εξυπακούεται, ασφαλώς, ότι όλα τα προηγούμενα αποτελούν δικές μου απόψεις και ερμηνείες και δεν απηχούν αναγκαστικά και τις απόψεις των Atenistas.
  

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Gazi Press και " Το Γκάζι αλλιώς"

Καθώς στο Γκάζι χτυπάει όλο και περισσότερο η καρδιά της πόλης - ή, έστω, η νυχτερινή της έκδοση, για την ώρα - δεν θα αργούσε η στιγμή που η περιοχή θα αποκτούσε και το δικό της, τοπικής εμβέλειας μεν αλλά ευρύτερου ενδιαφέροντος Free Press έντυπο. Η προσπάθεια ξεκίνησε από την πάντα ευρηματική Έφη Γιαλούση, executive chef του Dirty Ginger Bar-Restaurant, και το έντυπο είχε αρχικά την ονομασία "Dirty Ginger Free Press". Σιγά-σιγά, ωστόσο, βρήκε ακόμη πιο σταθερά τον δρόμο του και το όνομά του: Gazi Press.




Από την αρχή του Καλοκαιριού κυκλοφορεί ήδη, λοιπόν, το καλοκαιρινό τεύχος με την νέα επωνυμία, το νέο σχήμα και την νέα, ελκυστική και δροντισμένη σελιδοποίηση.
Όσο για τον υποφαινόμενο, που την αγάπη του για το ιστορικό κέντρο της Αθήνας και, ειδικά, το Γκάζι την έχει δηλώσει επανειλημμένα, θα τον βρείτε να φιλοξενείται στην σελίδα 3, με αυτή την φωτογραφία:




και με το άρθρο "Το Γκάζι αλλιώς", που σε λίγο πιο πολυλογάδικη εκδοχή και με περισσότερο φωτογραφικό υλικό από την περιοχή θα το βρείτε εδώ.   




Κι αν δεν βρίσκετε το Gazi Press έξω από τον Σταθμό του Κεραμεικού ή αν δεν σας αρκεί η ηλεκτρονική του μορφή,  μπορείτε πάντα να το ζητάτε από τα ευγενικά παιδιά του Dirty Ginger, στο στενάκι, δίπλα στο Mamaca's  - αν και αποκλείεται να μη ξέρετε πού είναι ένα από τα δικαίως πιο δημοφιλή στέκια της πόλης!  

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Υπερσυντέλικος


Είδα την θάλασσα
Χειμώνα καιρό
Να χτυπάει βίαια
Τον γυαλό
Για να τον ζωντανέψει
Άκουσα το ξεραμένο χώμα
Να τρίζει ραγίζοντας
Να ανοίγει
Στον ήλιο του Ιουλίου
Μύρισα σάρκα
Να καίει
Από πόθο
Και κάποτε
Την χάιδεψα κιόλας
Τώρα
Με καθορίζει
Μονάχα ο χρόνος
Που πέρασε
Ο υπερσυντέλικος χρόνος
Των πράξεων
Που συντελέσθηκαν
Οριστικά
Των γεγονότων
Που δεν αλλάζουν πια
Και των προσώπων
Που δεν μπορώ
Να επισκεφθώ ξανά
Μήπως κι επανεξετάσουν
Την περίπτωσή μου

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

MSF @ taf - Οι Γιατροί χωρίς Σύνορα σε Εικόνες μιας Διαδρομής στο taf

MSF @ taf... Όχι, δεν είναι κανένας κρυφός κώδικας, μυστήριος, Μασονικός, μόνο για μυημένους. Είναι απλώς οι "MEDECINS SANS FRONTIERES" στο "THE ART FOUNDATION" - κι αν ακόμα έχετε απορίες, είναι οι γνωστοί μας "Γιατροί χωρίς Σύνορα" στο επίσης γνωστό μας taf, τον εμπνευσμένης σχεδίασης Πολυχώρο - Μπαρ της Νορμανού 5, στο Μοναστηράκι.


Κατ' αρχάς, λίγα λόγια, λοιπόν, για την εκδήλωση, με βάση την επίσημη ανακοίνωση:
"Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα (ΓΧΣ) με αφορμή τη συμπλήρωση των 20 χρόνων παρουσίας τους στην Ελλάδα πραγματοποιούν μεγάλη αναδρομική έκθεση φωτογραφίας, με γενικό τίτλο «Εικόνες μιας διαδρομής». Οκτώ διακεκριμένοι και διεθνώς βραβευμένοι Έλληνες φωτογράφοι - η  Χριστίνα Βάζου, η Αθηνά Καζολέα, ο Γιάννης Κολεσίδης, η Στεφανία Μιζάρα, ο  Γιώργος Μουτάφης, ο Νίκος Οικονομόπουλος, ο Νίκος Πηλός και η Μαριλένα Σταφυλίδου - παρουσιάζουν εικόνες από την δράση της οργάνωσης και την καθημερινότητα των χωρών, όπου οι ΓΧΣ πραγματοποιούν επείγουσες και μακροχρόνιες αποστολές."

Το taf δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις. Εδώ και δυό χρόνια, από την πρώτη στιγμή που άνοιξε, δηλαδή, αποτελεί αγαπημένο σημείο συνάντησης πολλών Αθηναίων και όχι μόνο νέων. Η σχεδίασή του ή, ίσως καλύτερα, η αξιοποίησή του είναι εμπνευσμένη. Ένα μεγάλο κτίσμα στην καρδιά του Μοναστηρακίου, του οποίου ο κύριος κορμός, σύμφωνα με το επίσημο site, χρονολογείται από το1870, ενώ οι προσθήκες χρονολογούνται γύρω στο 1900. Το κυρίως κτίσμα περιλαμβάνει την κύρια γκαλερί εμβαδού 140 τμ στον πρώτο όροφο. Η εσωτερική αυλή εμβαδού 150 τ.μ. περιβάλλεται από δύο ακόμα κτίσματα, ένα ισόγειο με τέσσερα στούντιο-δωμάτια και ένα διώροφο με άλλα οκτώ, εμβαδού 10 τμ. το καθένα. Το σύνολο των κτιρίων αποτελεί ένα τυπικό και σήμερα εξαιρετικά σπάνιο δείγμα εσωτερικής αθηναϊκής αυλής του 19ου αιώνα. Τα κτίσματα ανακαινίσθηκαν για τις ανάγκες του συγκροτήματος του The Art Foundation (taf).
Η εσωτερική αυλή αποτελεί σήμερα ένα εξαιρετικό αίθριο, που λειτουργεί ως bar... πολυσύχναστο και δημοφιλές.

Σ' ό,τι αφορά το κτίσμα, δεν ξέρω αν ήταν παλιότερα σύνολο σπιτιών με κοινή αυλή, όπως συνηθιζόταν στην παλιά Αθήνα, ή αν ήταν κάποιου είδους βιοτεχνία με τα εργαστήρια ολόγυρα της αυλής. Στην περιοχή αφθονούσαν έτσι κι αλλιώς τα σιδηρουργεία. Οι παλιότεροι Αθηναίοι, καθώς διαβάζουν ίσως αυτές τις γραμμές, μπορεί να νοιώθουν ξαφνικά στην μύτη τους ή, τέλος πάντων ίσως να θυμούνται, την χαρακτηριστική μυρωδιά του σίδερου, που καίγεται σε δυνατή φωτιά, για να πάρει μορφή από τον τεχνίτη. Αυτή η μυρωδιά κυριαρχούσε κάποτε στην Ηφαίστου, τον βασικό στενό δρόμο, μεταξύ Ερμού και Αδριανού, που κατεβαίνει από τον Σταθμό του Ηλεκτρικού, στο Μοναστηράκι, ώς την Πλατεία Αβυσσηνίας. Χαρακτηριστικό της Ηφαίστου, στα δεξιά των κατερχόμενων, ήταν κι ακόμα είναι τα ακίνητα με σχετικά στενή πρόσοψη και μεγάλο, πολύ μεγάλο, βάθος, που φτάνει σχεδόν ώς πίσω, στην Ερμού. Το αποτέλεσμα έδινε την εντύπωση ενός πολύ μεγάλου διαδρόμου. Μπροστά, στην πρόσοψη επί της Ηφαίστου, απλώνονταν τα τελειωμένα προϊόντα του σιδηρουργείου, ενώ στο βάθος, σαν σε σπηλιά, λειτουργούσε το καθ' εαυτό σιδηρουργείο, με τα αμόνια και τις φωτιές και τα σφυριά και τον μάστορα με τους παραγιούς μαυρισμένους όλους από κορφής μέχρις ονύχων, σε μιαν ατμόσφαιρα όπου όλοι ανάσαιναν φωτιά και ρινίσματα. Αργότερα, τα σιδηρουργεία έδωσαν την θέση τους σε τουριστικά καταστήματα, που πουλούσαν τσολιαδάκια, αντίγραφα Μουσείων, κομπολόγια κι όλα τα σχετικά, ενώ, πιο πρόσφατα, την σκυτάλη πήραν μαγαζιά με ρούχα και παπούτσια για το πιο σκληρό κομμάτι της νεολαίας: μπότες, αλυσίδες, ζώνες περίεργες και όλα τα συμπαρομαρτούντα! Μόδες κι ανάγκες της κάθε εποχής... Τέλος πάντων, ας μου συγχωρηθεί η παρέκβαση αυτή από το κύριο θέμα - είναι που προτιμώ να φαντάζομαι ως παλιά βιοτεχνικά εργαστήρια τα δωματιάκια των installations του taf κι όχι ως κατοικίες.

Εν πάση περιπτώσει, η ζωή προχωράει, κατεβαίνει την Ηφαίστου, στρίβει δεξιά στο πρώτο στενό, στην Νορμανού, και, αν έχει λίγο οξυμένη όραση, θα καταφέρει να διακρίνει στον αριθμό 5 την διακριτική είσοδο του TAF.



Κι αν η ζωή, αν εσείς, δηλαδή, το κάνατε αυτό χθες, όπως τόκανα εγώ με αγαπημένους φίλους, το  ΑΕΡΙΚΟ και τον SPAPAX,  θα βρισκόσασταν διά μιας σ' έναν κόσμο δισυπόστατο. Στο αίθριο του taf, η ζωή σας, η ζωή μας, η ζωή, όπως την ξέρουμε, συνεχίζεται κανονικά. Φλερτάρει, πίνει το ποτό της, γελάει...


                          

Μπορεί ακόμα και να γυρίζει την πλάτη σε κάποια πράγματα...

                          

Ή έτσι να νομίζει...

                             


                           

Όλα τούτα, φυσικά, δεν αλλάζουν την ουσία. 
Στα δωματιάκια γύρω από το αίθριο καιροφυλακτεί ήδη έτσι κι αλλιώς μια άλλη καθημερινότητα: είναι η καθημερινότητα, που βίωσαν, που αποτύπωσαν, που τεκμηρίωσαν οι οκτώ φωτογράφοι, οι οποίοι αψήφησαν τους κινδύνους και βρέθηκαν σε χώρες, όπου δραστηριοποιούνται οι "Γιατροί χωρίς Σύνορα". Σε χώρες χτυπημένες από σεισμούς και εμφυλίους, κοντά σε ανθρώπους, που υποφέρουν στα όρια της απελπισίας και της απόγνωσης.


                           



                            



                             

                             
Είναι μια άλλη πραγματικότητα αυτή, που καταγράφει ο φακός τους, μια πραγματικότητα, που απειλεί να χαλάσει τον εφησυχασμό μας και την καλοπέρασή μας, που μπορεί να ξινίσει το ποτό μας, να μας χαλάσει το στομάχι...


                           

Το καταφέρνει ή συνεχίζουμε αμέριμνοι να πίνουμε το ποτό μας, σε πείσμα του περίγυρου;

                           
 Δεν ξέρω... Το προσπαθεί, όμως, όπως, για να είμαι δίκαιος, το προσπαθήσαμε κι όλοι όσοι βρεθήκαμε εκεί χθες, το βράδυ των εγκαινίων. Κρατώντας ένα ποτό στο χέρι ή μια φωτογραφική μηχανή ή απλώς το χέρι μιας αγαπημένης γυρίσαμε ένα-ένα τα δωμάτια, προσπαθήσαμε να φαντασθούμε το απερινόητο, τις καταστάσεις, που είδαν οι φωτογράφοι, τις συνθήκες, υπό τις οποίες ζουν καθημερινά και χειρίζονται τα περιστατικά οι "Γιατροί χωρίς Σύνορα",  τον ίδιο τον πόνο, την απορία, την απελπισία των ανθρώπων, που πληρώνουν είτε την κατάρα της Φύσης είτε την απληστία των ανθρώπων για περισσότερη γη, εξουσία, πλούτο...
Το ερώτημα, επομένως, είναι πόσο συμβατή είναι μια Έκθεση φωτογραφιών, ντοκουμέντων δυστυχίας από τον Τρίτο Κόσμο ή κι από οποιονδήποτε άλλο Κόσμο, με τον χώρο, την ατμόσφαιρα ενός bar. Πόσο θεμιτή είναι μια τέτοια επιλογή; 
Ο καθένας δίνει την δική του απάντηση. Η πιο εύκολη ή η πιο πρόχειρη ίσως να είναι πως πρόκειται για ασύμβατους κόσμους, για κόσμους, που ακυρώνουν ο ένας τον άλλο, που, τελικά, αναιρούν το μήνυμα...


                          

Αυτό, που εμείς όλοι εισπράττουμε, καταναλώνουμε ή εκθέτουμε και θαυμάζουμε ως Τέχνη είναι η οδυνηρή πραγματικότητα, η αδιανόητη καθημερινή ζωή κάποιων άλλων... 

Αδύνατη, λοιπόν, η συνύπαρξη; Όμως τότε πώς συνυπάρχουν έτσι κι αλλιώς στον ίδιο πλανήτη, στην ίδια ήπειρο - ακόμα και στην ίδια χώρα κάποτε;
Πώς λειτουργούν τα χάσματα μεταξύ των ανθρώπων, των στρωμάτων, των τάξεων; Δημιουργούνται τείχη μεταξύ τους ακόμη πιο αδιαπέραστα ή, αντιθέτως, ευνοείται η συνειδητοποίηση ότι δεν είναι όλοι το ίδιο τυχεροί κι από κει και πέρα μπορεί να υπάρξει κάποια δράση, κάποια ενέργεια πιο χειροπιαστή και συγκεκριμένη, με στόχο να απαλύνει τον πόνο, την φτώχεια, την δυστυχία των άλλων, των κοντινών ή μακρινών και πολύ μακρινών γειτόνων;


                            
Δεν έχω την απάντηση - όχι ακόμη... Θέτω απλώς το ερώτημα στον εαυτό μου. Όχι, όμως, τόσο το ερώτημα αν είναι θεμιτός αυτός ο συνδυασμός των δύο κόσμων στην Νορμανού, αλλά, μάλλον, αν είναι λειτουργικός, αποτελεσματικός...
           

    

   
 
GreekBloggers.com