Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Για να επιστρέφει



Δες
Στην άκρη εδώ
Πώς ξεγελιέται το κύμα
Και πάει σιγανά
Κι ακουμπάει στην αμμουδιά
Πώς διψασμένη η άμμος
Ανοίγει τους πόρους της
Και του παίρνει γλυκά
Τον αφρό
Μονάχα τον αφρό
Δες
Πώς μαλακώνει μετά
Κι αφήνει το κύμα
Να φεύγει
Πάντα να φεύγει
Στ’ ανοιχτά
Για να επιστρέφει
Πάντα να επιστρέφει
Στο ίδιο φιλί
Το οικείο φιλί
Που θα του πάρει τον αφρό
Μονάχα τον αφρό
Και θα τ’ αφήσει
Να φύγει πάλι
Για να μείνει
Η δίψα
Η ίδια δίψα
Που δεν σβήνεται
Κι ούτε πρέπει

Δες
Πώς σοφή
Είναι η άμμος
Και πώς σοφό
Είναι το κύμα
Σαν παιδί
Που έρχεται
Και φεύγει
Για να επιστρέφει

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα τραγούδια μας...

Αρμενάκι, είμαι κυρά μου, πάρε με, έλα πάρε με, σε νησιώτικο λιμάνι βγάλε με... πάρε με, βράδυ καλοκαιρινό, καθώς θα κάθομαι ήσυχα, κάτω από την φωτισμένη Ακρόπολη,


εκεί, στα ριζά των Αέρηδων


καθώς θα ονειρεύομαι θάλασσες, καθώς θα ονειρεύομαι χρώματα, μονάχα μπλε και άσπρα χρώματα - τέτοια χρώματα μονάχα έχουν τα όνειρά μου εμένα - πάρε με, λοιπόν, ταξίδεψέ με, με ήχους, ήχους από κύματα, που σπάνε στους βράχους, κι άλλα κύματα που ακουμπάνε γλυκά στις αμμουδιές, ήχους από σαμπούνες


                                [Περικλής Σχινάς - Αθήνα]
κι ήχους από τουμπάκια

                                [Δημήτρης Ζουλός - Τζιά]


ήχους από λαγούτα


                               [Παναγιώτης Λυγκ - ΗΠΑ]

κι ήχους από σουραύλια, ήχους που έρχονται από χρόνια παλιά και ξαποσταίνουν για λίγο μαζί μας, ήχους, που μας αγκαλιάζουν αδελφικά, ήχους, που δεν παύουν ποτέ, μα συνεχίζουν το ταξίδι τους στο χρόνο, από το παρελθόν στο παρόν κι από κει στο μέλλον, να, σαν τις γενιές, που διαδέχονται η μια την άλλη, σαν τα παιδιά, που στηρίζονται γερά στο ένα τους πόδι κι απλώνουν το χέρι ν' αρπάξουν την σκυτάλη και συνεχίζουν, συνεχίζουν από κει, που αφήσανε οι προηγούμενοι το τραγούδι, τις μουσικές, την αγάπη για τον τόπο και τους ανθρώπους, τον ήλιο, το χώμα, το νερό, τον αέρα, την αρμύρα, την αιώνια μήτρα, το Αρχιπέλαγος, που το λέγαν Αιγαίο, που πάντα θα το λένε Αιγαίο, όσοι αιώνες κι όσοι άνθρωποι κι αν περάσουν...



Ήτανε το βράδυ της Τετάρτης 21 Ιουλίου, στην μικρή αυλή του Μουσείου Λαϊκών Οργάνων του πρωτοπόρου Φοίβου Ανωγειανάκη, στην Πλάκα, δίπλα στους Αέρηδες. Ήτανε βράδυ ζεστό κι αργόσυρτο, τότε που συντελέσθηκε το θαύμα. Άνθρωποι, πούχαν ακούσει τον τελάλη της "ΑΛΛΗΣ ΟΧΘΗΣ"  να προσκαλεί, μαζεύτηκαν από νωρίς και ταξίδεψαν ανάλαφρα , πάνω σε φτερούγες ήχων γλυκών, οικείων ήχων, ήχων από όργανα λαϊκά του Αιγαίου


                               [Αλέξανδρος Κλειδωνάς - Αθήνα]

                                [Περικλής Σχινάς - Αθήνα]

                           
                                [Παναγιώτης Λυγκ - ΗΠΑ]


                                [Γιάννης Μυκονιάτης - Τζιά]

και ήχων από φωνές, νεανικές φωνές, όμορφες φωνές, φωνές αντρίκιες


                                [Παναγιώτης Λυγκ - ΗΠΑ]

που τραγουδάγανε για τις αγάπες τους...


                                [Παναγιώτης Λυγκ - Περικλής Σχινάς]

γιατί οι άντρες, ξέρετε, μονάχα όταν τραγουδάμε, μιλάμε για τις αγάπες μας, αλλιώς σωπαίνουμε, τ' αφήνουμε όλα να αιωρούνται, μετέωρα στον αέρα όλα, σαν να διστάζουν και σαν να υπονοούνται και σαν νάναι έτοιμα να χαθούν στα σύννεφα ή να διαλυθούν και να γίνουν ένα τίποτε ή, πάλι, να γίνουν το παν, το άπαν, το σύμπαν όλο σ' έναν λόγο, ένα γέλιο κι ένα δάκρυ, μια χειρονομία...


                                [Περικλής Σχινάς - Αθήνα]

αλλά πάνω στο τραγούδι, α, τότε πια λευτερωνόμαστε και τα λέμε όλα τα λόγια τα μεγάλα, αυτά που θα θέλαμε κι αυτά που δεν θα θέλαμε να πούμε, τις αλήθειες της ψυχής μας και της καρδιάς...


                               [Παναγιώτης Λυγκ - ΗΠΑ]

όπως και πάνω στον χορό είναι που βγάζουμε την χαρά και τον πόνο της αγάπης



τον λεβέντικο εκείνον τον πόνο, που όρθιος υποφέρει, όρθιος κουβαλάει την πίκρα της προδοσίας, της εγκατάλειψης...




Ήτανε ζεστό το βράδυ, ναι, αλλά δρόσισε με τις μουσικές και τα τραγούδια των μουσικών, πούρθανε για την βραδυά της Σαμπούνας στην Αθήνα από την Σέριφο, την Τζιά, την Σάμο, την Κάλυμνο. Μουσικών παλιών


                               [Κώστας Παπαχριστοδούλου - Σάμος]


αλλά κυρίως μουσικών νέων


                                [Δημήτρης Ζουλός - Τζιά]

                                [Ζαννής Πορίχης - Τζιά]


                                            
                                                 [Δημήτρης Κοζαδίνος - Τζιά]

                                                [Γιάννης Μυκονιάτης - Τζιά]

κι ακόμα πιο νέων, πολύ νέων, να... όπως ο Φίλιππος Πλατανιώτης από την Σέριφο, που παίζει στα 11 το σουραύλι



και τον κοιτά από δίπλα περήφανος ο "παππούς" Πέτρος Αντωνάκης, από την Σέριφο κι αυτός, με το τουμπάκι



και τον ζηλεύει η πιτσιρίκα η αδελφή του



 που βιάζεται να το μάθει κι αυτή, ν' ανέβει στην σκηνή, να του πάρει τα πρωτεία, έτοιμη είναι...


                                [Αλέξανδρος Κλειδωνάς - Αθήνα]




    [Αλέξανδρος Κλειδωνάς - Αθήνα]

"Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας", μας παραδίδει ο Σεφέρης σ' ένα του ποίημα... αλλά πολλών, ίσως και περισσότερων,  ανθρώπων παιδιά είναι και τα τραγούδια μας κι οι μουσικές μας, έτσι που περνάνε από χείλη σε χείλη κι από καρδιά σ' άλλη καρδιά και τ' ακούμε και τα τραγουδάμε και τα χορεύουμε κι είναι τότε ακριβώς που γεμίζουμε ελπίδα για τον κόσμο αυτό και τα παιδιά μας, ναι, ελπίδα ή ακόμα και βεβαιότητα, μεθυστική βεβαιότητα, πως δεν περνάμε έτσι άσκοπα κι αδιόρατα από τον κόσμο αυτό, δίχως τεκμήρια και μαρτυρίες για το ότι, ναι, ήμασταν κι εμείς κάποτε εδώ... περάσαμε κάποτε από 'δω, αφήσαμε ψιθύρους και λόγια και μελωδίες και μουσικές και χορούς, αφήσαμε ίχνη, ίχνη από χαρές αγάπης και από πόνους έρωτα, δάκρυα κρυφά κι αναφυλλητά βουβά πόθων ανεκπλήρωτων κι ανατριχίλες από λαχτάρες, που δικαιώθηκαν, ίχνη σαν όλων των ανθρώπων τα ίχνη, ίχνη, που πάνω τους θα πατήσουν άλλοι, θα πατήσουν πρώτα τα παιδιά μας -  τι θα; - να, πατούνε κιόλας, για να πορευθούνε και να συνεχίσουν στον αιώνα τον άπαντα, στον κόσμο αυτόν τον δικό μας, τον μικρό και μέγα μαζί...


                               [Γιάννης Μυκονιάτης - Τζιά]

    

    [Κώστας Παπαχριστοδούλου - Σάμος]



Σημείωση: Λίγα περισσότερα λόγια για την μουσική παράδοση του Αιγαίου, τους μουσικούς και την κατασκευή της σαμπούνας ή τσαμπούνας, εδώ... 
Ονοματολογικά και πολλά ακόμη στοιχεία, ειδικά για την σαμπούνα εδώ - από τον "Πέπε", που ξέρει πολύ πολύ περισσότερα από μένα και τα μοιράζεται!
     

Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Το τέλος του "Τρωκτικού" και των περί αυτό

Θα κλείσω τον προβληματισμό μου για το θέμα της εβδομάδας, την δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια, με μια σειρά επιγραμματικών σκέψεων και συμπερασμάτων, που θα είναι και απαντήσεις σε ζητήματα, που έθεσαν όσοι έγραψαν σχόλια στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση.
Δεν είναι κατ' ανάγκην ορθές οι θέσεις μου αυτές - αλλά είναι απλώς οι θέσεις μου, όπως τις διατύπωσα επωνύμως και σε άλλα sites ή portals, με αρνητικές και θετικές αντιδράσεις.

1. Η δολοφονία καθ' εαυτήν είναι απολύτως αποτρόπαια από όποιον και αν διεκπεραιώθηκε. Όποιος έχει χάσει πολύ δικό του νέο άνθρωπο, γνωρίζει ότι είναι δύσκολο, σχεδόν αδύνατο, να ξεπεράσει ποτέ την οριστικότητα, το αμετάκλητο του θανάτου του, την στέρηση του μέλλοντος από έναν άνθρωπο, την στέρηση του ανθρώπου από τους δικούς του. Δεν έχω τίποτε άλλο να πω ως προς αυτό, χωρίς να γίνω μελοδραματικός και να χαθεί η ουσία της θλίψης, του πένθους, του αποτροπιασμού.
2. Το "Τρωκτικό" δεν ήταν blog (όπως και, δυστυχώς, πολλά, πάρα πολλά άλλα αντίστοιχα) δεν ήταν blog, με την κλασική έννοια, και γι' αυτό και δεν θεωρώ ότι θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως blog, να συγκαταλέγεται μεταξύ των blogs. Η πρακτική του δυσφημεί το blogging και δίνει την ευκαιρία σε καλοθελητές να συζητούν την άρση της ανωνυμίας στα blogs - θέμα στο οποίο είμαι αντίθετος, παρ' όλον ότι επί της ουσίας δεν γράφω ανωνύμως εδώ... Οποιοσδήποτε προσεκτικός αναγνώστης μπορεί να βρει εδώ το πραγματικό μου όνομα.
3. Κατά την άποψή μου, το "Τρωκτικό" δεν έκανε ούτε δημοσιογραφία - οπωσδήποτε όχι την δημοσιογραφία, που θα ήθελα και που με ενδιαφέρει ως πολίτη και ως αναγνώστη, όχι την δημοσιογραφία, με την οποία μεγάλωσα. Δεν αντιλέγω ως προς το ότι όλος ο Τύπος κάθε χώρας και κάθε εποχής υπηρετεί ορισμένα συμφέροντα, αλλά εδώ έχει σημασία και ο τρόπος, με τον οποίο γίνεται κάτι τέτοιο, τα όρια το ήθος... και, βέβαια, το αν γίνεται επωνύμως ή ανωνύμως, ώστε να είναι κατά το δυνατόν ευδιάκριτα τα όποια συμφέροντα, τα κριτήρια, οι διαδρομές... και να μπορεί κάποιος να αντισταθεί, να διαμαρτυρηθεί, να κρίνει.
4. Οι παλιότεροι από μας είχαμε κάποτε ένα όνομα γι' αυτού του είδους την "δημοσιογραφία" - που, τουλάχιστον, ήταν, πάντως, επώνυμη! Την αποκαλούσαμε "Αυριανισμό" και "κιτρινισμό" και είχε στην ακμή της την ίδια τεράστια επιτυχία και κοινωνική επίδραση. Κάποιοι έβλεπαν τους κοινωνικούς και πολιτικούς κινδύνους των πρακτικών αυτών και αρνούνταν να πιάσουν στα χέρια τους οποιοδήποτε τέτοιο έντυπο. Ο μεγάλος και ευαίσθητος Μάνος Χατζιδάκις, όπως και αρκετοί άλλοι, ήταν από τα πρώτα θύματα του "Αυριανισμού" - κι όσοι τυχόν σήμερα στηρίζουν το είδος της "ελευθεροτυπίας", που πρεσβεύουν sites τύπου "Τρωκτικό", ας θυμηθούν ότι, αν τιμούμε και θυμόμαστε τον Χατζιδάκι ακόμα σήμερα, δεν είναι μόνον επειδή ήταν μεγάλος μουσικός ή προσωπικότητα του Ελληνικού πολιτισμού αλλά και επειδή είχε μια συγκεκριμένη, συνολική στάση ζωής.    
5. Περί το "Τρωκτικό" υπήρξε μια τεράστια, δύσπεπτη ήδη, υποκρισία. Μολονότι όλοι λίγο-πολύ το γνώριζαν, ο Σωκράτης Γκιόλιας επέμενε να διαψεύδει οποιαδήποτε σχέση του με το site (πράγμα περίεργο, αν ήταν υπερήφανος για το δημιούργημά του)  και το δημοσιογραφικό συνάφι, μόνον τώρα, μετά την δολοφονία, θεώρησε σκόπιμο να αποκαλύψει ότι γνώριζε και καταδίκαζε το είδος και το επίπεδο της "δημοσιογραφίας" του "Τρωκτικού". Αν είχαν όλοι αυτοί οι ειδικοί και άμεσα ενδιαφερόμενοι μιλήσει ευθέως, νωρίτερα, πιθανόν το "Τρωκτικό" να είχε μείνει στα δέοντα κυβικά του και να μη είχε μεθύσει με την επιτυχία και τον κοινωνικό του ρόλο. Ίσως και να ζούσε ακόμη ο Σωκράτης Γκιόλιας, αν με αυτόν τον τρόπο τον είχαν προστατεύσει από τον εαυτό του...
6. Ήδη το "Τρωκτικό" διέκοψε την λειτουργία του... Δεν το θεωρώ αυτό αναγκαστικά πλήγμα για την ελευθεροτυπία - εκτός κι αν στην πορεία φανεί ότι η δολοφονία έσπειρε μεγάλο τρόμο γενικότερα και ότι έχουν φοβηθεί και στομώσει ακόμη και οι πραγματικοί δημοσιογράφοι, με την κλασική του όρου έννοια, με την δημόσια έκθεση.
7. Όπως οι περισσότεροι από μας, οι απλοί πολίτες, δηλαδή, δεν γνωρίζαμε τι, ποιός και γιατί συντηρούσε την λειτουργία του "Τρωκτικού", που δεν ήταν δα και χαμηλού κόστους, έτσι δεν γνωρίζουμε και γιατί έκλεισε... Αν ο ρόλος του ήταν αυτός, που οι φανατικοί του αναγνώστες θεωρούσαν ότι είναι, αν πίσω του υπήρχε αυταπάρνηση, καλή πρόθεση, τόλμη και εντιμότητα, απλώς δεν θα έκλεινε!
8. Θα προτιμούσα, ωστόσο, το site να είχε κλείσει όχι με σφαίρες, αλλά από την κοινωνική απομόνωση... Κάτι τέτοιο θα περιποιούσε τιμή στην κοινωνία μας - αντίθετα οποιαδήποτε μορφή αυτοδικίας, βίαιου ξεκαθαρίσματος λογαριασμών στον δημόσιο βίο και τρομοκρατίας αποτελεί κοινωνικό όνειδος, που πρέπει να ξεριζώσουμε με κάθε κόστος. Βρίσκεται έξω από τις αρχές, την παράδοση και την συλλογική κουλτούρα μας και έξω θέλουμε να παραμείνει!

Κλείνω με την ελπίδα και την ευχή να καταφέρουν οι Αρχές να ξεδιαλύνουν την πολύ σκοτεινή αυτή δολοφονία, ώστε να αναπαυθεί εκεί όπου βρίσκεται σήμερα ο άνθρωπος αυτός και να γαληνέψει η οικογένειά του - αλλά ίσως και η κοινωνία μας...  
    
      

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Blogging & "blogging", δημοσιογραφία και "δημοσιογραφία"

Η αλήθεια είναι πως ως κοινωνία εύκολα και γρήγορα ξεπετάξαμε την απόπειρα αυτοκτονίας του κ. Ζαχόπουλου, πριν από 2,5 χρόνια, λόγω και των "πιπεράτων" λεπτομερειών της.
Μπορούμε τώρα να κάνουμε το ίδιο και με την δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια, που ίσως νάναι μια διαφορετική όψη του ίδιου νομίσματος;
Δεν το ξέρω, αλλά πολλοί το προσπαθούν, καθώς από την μια πλευρά εκτοξεύουν εκτός ουσίας αλλά πάντα πιασάρικους "πιπεράτους" και υπαινικτικούς χαρακτηρισμούς κατά όσων αμφισβητούν το ποιόν της δημοσιογραφίας και την προσωπικότητα του θύματος κι από την άλλη παλεύουν να μπουκώσουν όλους εμάς με την αγιογράφησή του.
Ωστόσο, η μαφιόζικη αυτή δολοφονία σπάει ήδη την κρούστα μιας από τις κοινωνικές μας πληγές και το πύον ρέει πλέον σε δημόσια θέα, έτσι κι αλλιώς. Ελπίδα κάποιων είναι να φτάσει γρήγορα η 1η Αυγούστου και να ξεχασθούμε όλοι γλυκά στην αγκαλιά του Ελληνικού Καλοκαιριού, ελπίδα τους να χρεωθεί σε μιαν ομάδα στυγερών τρομοκρατών το έγκλημα, τα νερά να θολώσουν, να μη μπορεί κανείς να συμπεράνει τίποτε - κυρίως να μη μπορεί κανείς να λάβει μέτρα για το μέλλον... και να τα βρούμε πάλι όλα αυτά  μπροστά μας!  
Είναι καλό, όμως, να ξεκαθαρίσουμε πρώτα-πρώτα μερικά πράγματα, κάποιους όρους και το περιεχομένο τους.

Όταν, πριν από 4-5 χρόνια πρωτοξεκίνησα το blogging, μέσα από το πρώτο blog "Asteroid", ο όρος σήμαινε την διατήρηση ενός δημόσιου προσωπικού ημερολογίου, όπου καταγράφαμε την καθημερινότητά μας, τις γνώμες μας για διάφορα ζητήματα της επικαιρότητας ή μη, τις αναμνήσεις μας και ποικίλα άλλα μικρότερου ή μεγαλύτερου ενδιαφέροντος.
Στα 5 χρόνια, που μεσολάβησαν από τότε, το τοπίο άλλαξε ριζικά, με αποτέλεσμα τον τόνο στο Ελληνικό blogging να δίνουν πλέον τα δεκάδες blogs με δημοσιογραφικό - ενημερωτικό περιεχόμενο, οικονομικό, πολιτικό, καλλιτεχνικό ή τουρλού-τουρλού... Μέσα από τον μεγάλο αριθμό και την μεγάλη επιτυχία των blogs αυτού του είδους, που θεώρησε σκόπιμο να ανοίξει, συνήθως ανώνυμα, ο κάθε μικρός ή μεγάλος, γνωστός ή άγνωστος, δημοσιογράφος, το blogging έχασε όχι μόνον τον αρχικό του χαρακτήρα - αυτόν ενός προσωπικού ημερολογίου - αλλά και το αρχικό του νόημα. Ο όρος blogger σήμαινε πλέον για τον πολύ κόσμο έναν δημοσιογράφο, που "τα χώνει" ανώνυμα επί δικαίων και αδίκων, πολιτικών, οικονομικών και καλλιτεχνικών παραγόντων, κι όχι έναν φτωχοδιάβολο σαν κι εμένα, ας πούμε, που ψάχνει διέξοδο για να βγάλει τα εσώψυχά του, όπως λέγαμε κάποτε, να τα συζητήσει, να κάνει μια κάποια ψυχανάλυση δημοσίως.
Η δυναμική του INTERNET, η δωρεάν και άμεση πρόσβαση, η ανωνυμία πομπού blogger και δέκτη αναγνώστη, το έλλειμμα αξιοπιστίας των επίσημων ΜΜΕ, η εθνική τάση προς την συνωμοσιολογία  ήταν μερικοί από τους παράγοντες, που διόγκωσαν το φαινόμενο των δημοσιογραφικών blogs. Προσέδωσαν στους διαχειριστές τους ισχύ δυσανάλογη με το μέγεθος της προσωπικότητάς τους και αμφιλεγόμενη, πολλούς τους μέθυσαν και τους ώθησαν  σε ατραπούς ολισθηρές... και άνοιξαν, τελικά, και τον διάλογο για το κατά πόσον έπρεπε να αρχίσει να αστυνομεύεται η δραστηριότητα του blogging, να αρθεί η ανωνυμία του μέσου. Όλα αυτά και η δημόσια συζήτηση περί αυτά  δεν αφορούσαν διόλου τους απλούς bloggers, οι οποίοι τρομοκρατήθηκαν ίσως από το ενδεχόμενο άρσης της ανωνυμίας, αλλά, σε τελευταία ανάλυση, σιγά μη και μας πάνε στο αυτόφωρο για κανένα εμπρηστικό σχόλιο σε κάποιον, που μας μπήκε στην μύτη!!!

Το "παιχνίδι", λοιπόν, έχει αλλάξει, έχει χοντρύνει και μας έχει αφήσει πολύ πίσω όλους εμάς, που απλώς δημοσιοποιούμε μύχιες σκέψεις, έρωτες κι ανασφάλειες... Και δυσφημείται άδικα το αυθόρμητο blogging, στομώνει το φιλελεύθερο πνεύμα του, που σίγουρα δεν ήταν πάντα ιδιοφυές, αλλά ήταν, πάντως, γνήσιο, πηγαίο.
Δεν είναι αυτό blogging, όμως. Όπωςε δεν είναι δημοσιογραφία η αξιοποίηση της πλατφόρμας του Blogger για διασπορά αδιασταύρωτων ειδήσεων, δημοσίευση ανώνυμων καταγγελιών και παραπόνων, εκβιασμούς δημοσίων ή λιγότερο δημοσίων προσώπων, μια βολική σπίλωση εδώ, μια μπίζνα εκεί, μιαν αρπαχτή παραπέρα.
Η Ελληνική κοινωνία δεν αντέχει τέτοιες πρακτικές - ειδικά σε μία περίοδο, όπου υποτίθεται ότι παλεύει ή της επιβάλλουν να ανασυγκροτηθεί εκ βάθρων. Η εξυγίανσή της δεν μπορεί να περιορισθεί στην Οικονομία ούτε καν να αρχίσει απ' αυτήν. Η εξυγίανση θα πρέπει να αρχίσει μάλλον από την ατομική, συλλογική και επαγγελματική ηθική, που θα επεκταθεί εν συνεχεία στον τομέα της Οικονομίας.

Το θύμα της προχθεσινής τραγωδίας, όσο ζούσε, αρνείτο urbi et orbi ότι είχε οποιαδήποτε σχέση με το τουλάχιστον αμφιλεγόμενο "Τρωκτικό". Άν ήταν υπερήφανος για το δημιούργημά του και την λειτουργία του, γιατί το αρνείτο άραγε;
Προχθές, μετά την δολοφονία του, οι συνεργάτες του "Τρωκτικού" δημοσιεύουν και παραδέχονται ότι αυτός ήταν ο δημιουργός κι η ψυχή του. Άλλο γιατί εδώ; Γιατί τον "δίνουν"; Γιατί αποκαλύπτουν κάτι, που ο ίδιος έκρυβε με κάθε τρόπο; Στέλνουν, μήπως, κι αυτοί κανένα μήνυμα και πού;

Τα ερωτήματα είναι πολλά και αναπάντητα για την ώρα.
Το προσωπικό και το κοινό του "Τρωκτικού" κηδεύουν τον ήρωά τους με τιμές εθνικού αγωνιστή, κάποιοι ψάλλουν κιόλας τον Εθνικό Ύμνο, στο site αναφέρεται ήδη ως "Σωκράτης ο Νεομάρτυρας" - και κανείς δεν σκέπτεται μήπως έτσι προσβάλλεται η ιδιότητα του Έλληνα πολίτη και του Χριστιανού...

Στο δημοσιογραφικό συνάφι, όμως, επί τέλους αρχίζουν να ακούγονται οι πρώτες φωνές διαμαρτυρίας. Άλλοι σε χαμηλούς κι άλλοι σε υψηλότερους τόνους αρχίζουν να λένε τα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη. Όλοι, φαίνεται, ξέρανε το τι γινότανε στις κουΐντες, αλλά κανείς δεν έβγαινε μπροστά ώς σήμερα,  να μιλήσει.
Ένας απίστευτος πόλεμος σχολίων και παρασχολίων έχει ξεκινήσει στο Διαδίκτυο, με στόχο να πληγούν μοιραία όσοι έστω και τώρα, έστω και κάπως αργά, έστω και μετά το αποτρόπαιο φονικό, προσπαθούν να αρθρώσουν λόγο αντιπαράθεσης σ' αυτές τις πρακτικές της ντροπής ή της διατεταγμένης δημοσιογραφίας.
Μαθαίνουμε αίφνης από το "Τρωκτικό" ότι η Κα Βαγιάνη του protagon.gr και της ΕΡΤ, που τόλμησε να αμφισβητήσει το δημοσιογραφικό ήθος του θύματος,  έχει άνδρα πότη και διόλου ιππότη - ίσως την δέρνει κιόλας! Οποίο επίπεδο επιχειρηματολογίας... Την αποστόμωσαν!
Μαθαίνουμε κι από το "fimotro" ότι η κα Κέζα του "Βήματος", που σήμερα τοποθετήθηκε πολύ αρνητικά για το γενικότερο φαινόμενο των ανώνυμων αυτών blogs, είναι άσχημη, κρύβει το πρόσωπό της δημοσίως και γράφει και κατά παραγγελίαν ρεπορτάζ. Προφανώς, μια άσχημη γυναίκα θάπρεπε να κρύβεται στο σπίτι της, όχι να δημοσιογραφεί και, μάλιστα, επωνύμως!
Ο κ. Παπαχελάς επί του παρόντος γλιτώνει τον διασυρμό, γιατί απλώς ψέλισσε κάτι χθες από την πρώτη σελίδα της "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ", χωρίς ονόματα ή φωτογραφήσεις προσώπων. Δεν αναφέρεται, γράφει, "στον δολοφονηθέντα συνάδελφο" - όχι, όχι προς Θεού, πώς μπορεί κανείς να σκεφθεί κάτι τέτοιο; - "ούτε και σε όσους πράγματι άνοιξαν δρόμους με αποκαλύψεις σε blogs κ.λπ..." Αναφέρεται "όμως, σε ανταλλαγές απειλών, εμφανώς κατευθυνόμενες επιθέσεις και άλλα ανορθόδοξα που προκύπτουν από μια προσεκτική ανάγνωση επιστολών και κειμένων", γράφει επί λέξει.
Ίσως αύριο, βέβαια, (ξανα)διαβάσουμε ότι ως κολλεγιόπαιδο, σπουδαγμένο στην Αμερική, με χρόνια στο ρεπορτάζ του Αμερικανικού Πενταγώνου, δεν μπορεί... μάλλον θα είναι πράκτορας της CIA ή της DIA, κατ' ελάχιστον...
Μετά είναι η σειρά του κ. Παπαδημητρίου, που τολμάει να φωτογραφήσει πρόσωπα και καταστάσεις - πρόσωπα, που όλοι αναγνωρίζουμε. Αυτός, μας λέει το fimotro,  είναι υποχείριο των Αλαφούζων και έχει τα γνωστά Γραφεία Τύπου - ό,τι κι αν σημαίνει αυτό...

Όπως εξελίσσεται αυτή η υπόθεση, χάνεται όλο και περισσότερο η ψυχραιμία, η Ιστορία θα δυσκολευθεί να βγάλει τελική κρίση κι η αλήθεια μπορεί να χαθεί μεσ' από τα χέρια μας - μαζί με τους δολοφόνους!
Για την ώρα ας κρατήσουμε ως θετικό ότι αρχίζει η δημόσια συζήτηση για το τι είναι δημοσιογραφία και τι όχι, τι υπακούει σε δεοντολογία και τι όχι, τι έχει σκοπό ευγενή και τι σκοπό άτιμο. Κι όσοι είναι πράγματι bloggers ας διαχωρίσουν τον εαυτό τους από εκείνους τους άλλους, που τελικά δεν είναι ούτε bloggers ούτε δημοσιογράφοι.

Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

Η τιμή τιμή δεν έχει...

Απλά λόγια, καθαρά... κουβέντες ξάστερες:
Δεν υπάρχει καμμιά δικαιολογία και κανένα ελαφρυντικό για το αποτρόπαιο χθεσινό φονικό. Κι όποιος βάζει έστω κι αστερίσκο στον αποτροπιασμό του, βρίσκεται έξω από το πλαίσιο των πανάρχαιων αρχών της Ελληνικής κοινωνίας και ηθικής.
Αυτά ως προς την ανθρώπινη διάσταση του φονικού - ως πολίτες και μέλη μιας οργανωμένης κοινωνίας, όμως, μας αφορούν και τα άλλα: το "ποιός", το "πώς" και το "γιατί". Ζητάμε απαντήσεις πειστικές, απαντήσεις διεισδυτικές, που κατά το δυνατόν να εξασφαλίζουν ότι δεν θα γίνουμε ζούγκλα, ότι δεν θα ξανασυμβεί κάτι τέτοιο, ότι δεν θα στομώσει η ελευθεροτυπία ούτε και θα σιγήσουν οι φωνές της αξιοπρεπούς δημοσιογραφίας.

Το τι ακούμε και διαβάζουμε από χθες, ωστόσο, είναι άλλη ιστορία - κάπως σαν εκκλησιαστική: βίοι Αγίων δωρεάν, ευχολόγια, γενικεύσεις, "άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε".

Ο κ. Μανδραβέλης της "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ" μου (ναι: "μου" γιατί την διαβάζω 36 χρόνια, από τότε που ήμουν φοιτητής και που ήταν έγκλημα καθοσιώσεως να εμφανίζεσαι στα αμφιθέατρα με την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" ανά χείρας) μας διδάσκει αίφνης σήμερα ότι οι σημερινοί "τρομοκράτες" είναι απλώς μια καρικατούρα, νεαροί, που αντιγράφουν ατσούμπαλα όσα βλέπουν στις ταινίες του Hollywood, στα δημοφιλή στην νεολαία splatter movies, ας πούμε... Λες, δηλαδή, και μόλις ξεκολλάνε από την κονσόλα του video game τα ξημερώματα, να τρέχουν να σκοτώσουν κι έναν δυστυχή στα κουτουρού, για να ξεχαρμανιάσουν και να πάνε για ύπνο.
Απλή σκέψη, βολική, που σαν να πάει να με  αποκοιμίσει γλυκά, αφού  αποσυνδέει την έτσι κι αλλιώς καταδικαστέα αυτή δράση από την προβοκάτσια, τον τυφλό πολιτικό φανατισμό και το οργανωμένο έγκλημα, που έχει συγκεκριμένη αιτιολόγηση και στόχο - αλλά με τέτοιες "επιτυχίες" και επαγγελματισμό, οι σημερινοί "τρομοκράτες" μόνο για πρόχειρη κόπια του Hollywood δεν μου κάνουν...κάθε άλλο!

Άλλοι δημοσιογράφοι και ιστότοποι επιδίδονται σε μιαν άνευ προηγουμένου αγιοποίηση του θύματος, παραβλέποντας τον δημόσιο ρόλο του "troktiko.blogspot.com" και τις τακτικές εξαγγελίες του για αποκαλύψεις του ενός ή του άλλου σκανδάλου - εξαγγελίες, που, όμως, δεν υλοποιούντο πάντα...

Τα Κόμματα κι οι πολιτικοί βγάζουν ανακοινώσεις-καρμπόν, από αυτές, που έχουν έτοιμες με όλα τα αυτονόητα, για την περίπτωση που κάποια τραγωδία, όπως η χθεσινή, τους πιάσει να λιάζονται στην παραλία και να μη μπορούν να συγκεντρωθούν για να ξεστομίσουν κάτι ουσιώδες.

Ευτυχώς την τιμή της δημοσιογραφίας σώζει η Ρίκα Βαγιάνη, που τολμά να πει τα πράγματα με τ' όνομά τους, να τα βάλει στην θέση τους για χάρη του επαγγέλματός της και της κοινωνίας, να διαχωρίσει το όνειδος του φονικού και την ανθρώπινη οδύνη από την δημοσιογραφική δεοντολογία και την τήρησή της - αξίζει να διαβάσετε το άρθρο της στο σημερινό protagon.gr!

Όσο για την τιμή των πολιτικών την σώζει, μου φαίνεται, η νεοσύστατη "Δημοκρατική Αριστερά", που με δυό λόγια θέτει την τραγωδία στο απαραίτητο κοινωνικο-οικονομικό της πλαίσιο και δίνει τις κατά την γνώμη μου πιθανότερες διαστάσεις της:

"Η αποτρόπαιη δολοφονία του Σ. Γκιόλια προκαλεί την κοινή γνώμη για την εικόνα του δημόσιου βίου της χώρας.
Η θεσμική υπανάπτυξη και η γενικευμένη διαφθορά οδηγούν σε έναν φαύλο κύκλο δράσης σκοτεινών κέντρων και συμφερόντων."

     

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Η τρομοκρατημένη δημοκρατία...

Η Κυβέρνηση Σημίτη, που επαγγελλόταν τον εκσυγχρονισμό της χώρας, όπως, δυστυχώς, φαίνεται εκ του αποτελέσματος, εκσυγχρόνισε, μεταξύ άλλων, και τις μεθόδους αναδιανομής του πλούτου, μέσω του Χρηματιστηρίου αυτή την φορά. Πολύς αθώος περί τα χρηματιστηριακά παιχνίδια "κοσμάκης", που είχε δει λίγο άσπρη μέρα τα αμέσως προηγούμενα χρόνια, παρασύρθηκε από τις Σειρήνες, που ήταν και κυβερνητικές, και είδε τις όποιες αποταμιεύσεις του να γίνονται καπνός...
Τα χρόνια πέρασαν, οι μικρομεσαίοι, ξέχασαν τα μεγαλεία, που κάποτε ονειρεύονταν μέσω του δείκτη της Σοφοκλέους, το Χρηματιστήριο μετακόμισε στην Αθηνών, οι υπεύθυνοι της "ΔΕΚΑ" αθωώθηκαν, κι ο κοσμάκης σιγά-σιγά ισορρόπησε πάλι, κάπου χαμηλότερα, με το αποκούμπι των προσδοκιών απόδοσης των αφαλιστικών του εισφορών για ήρεμα γεράματα...
Η απληστία, όμως, είναι θηρίο εκ φύσεως και εξ ορισμού αχόρταγο, που έβαλε στο μάτι ακόμα κι αυτές τις προσδοκίες. Σε χρόνο ανύποπτο, μέσα στην γενική ευφορία της μετα-Ολυμπιακής εποχής, κάποιοι συνέλαβαν το σχέδιο των δομημένων ομολόγων και πούλησαν καινούρια όνειρα στις Διοικήσεις των Ταμείων, με τελικό κόστος των ασφαλισμένων. Το σχέδιο δεν ολοκληρώθηκε απολύτως, η απληστία ίσως να έκανε προσωρινά πίσω, ώς να καταλαγιάσει ο θόρυβος, αλλά απεργαζόταν, στο μεταξύ, μια καινούρια αναδιανομή πλούτου - πλούτου όχι υφιστάμενου, αφού αυτόν τον είχε κιόλας καταβροχθίσει, αλλά "πλούτου" μελλοντικού, προσδοκιών για κάποιο εφ' άπαξ, μια σύνταξη αξιοπρεπή, μια σύνταξη επιβίωσης... Δεν συζητώ εδώ τις διαδικασίες και τους όρους της συνταξιοδότησης, που έπρεπε πράγματι να εξορθολογισθούν. Το ζήτημα είναι ότι πειράχθηκαν οι απολαβές, ότι μειώθηκαν οι γλίχρες συντάξεις, ανώ αναλογικά ελάχιστα πειράχθηκαν οι υψηλές συντάξεις των προνομιούχων και των ευγενών Ταμείων.

Το περιβάλλον γύρω μας αγριεύει, μοιάζει όλο και περισσότερο με αυτό των ήδη "εκσυγχρονισμένων" χωρών, που την βιτρίνα τους θαυμάζουμε όποτε ταξιδεύουμε στο εξωτερικό και ούτε έχουμε χρόνο ούτε θέλουμε ούτε ενδιαφερόμαστε να δούμε τι κρύβεται από πίσω, πόσο οξύνονται όλο και περισσότερο οι ανισότητες, πόσο αδιαπέραστα γίνονται μέρα-μέρα τα όρια των τάξεων... και τι είδους εντάσεις, συγκρούσεις, εκρήξεις γεννά ή εγκυμονεί αυτό το μοντέλο άκρατου καπιταλισμού, που πόρρω απέχει από την Ευρώπη, που συνειδητά οικοδόμησαν οι μεταπολεμικοί οραματιστές πολιτικοί, πόρρω απέχει από τα ανθρώπινα ιδεώδη και τις ανθρώπινες ανάγκες.
Κάθε είδους συμφέροντα αντιμάχονται γύρω μας με θρασύτητα, για το ποιό θα αρπάξει τα περισσότερα και πώς, ποιό θα προλάβει να φάει τις σάρκες ενός σκόπιμα απροετοίμαστου Κράτους και των κατατρομαγμένων πολιτών του.

Η πρωτοφανής στα Ελληνικά χρονικά δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια, νωρίτερα σήμερα το πρωί, δείχνει, αν μη τι άλλο, ότι είναι πολύ μεγάλα τα συμφέροντα που δρουν ανεξέλεγκτα στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο, ότι δεν γνωρίζουν από ηθικούς φραγμούς, όταν νοιώθουν πως αποκαλύπτονται, απειλούνται, στριμώχνονται, εκβιάζονται. Δεν γνωρίζω και δεν έχει, από την άποψη αυτή, τόση σημασία ούτε ποιός ήταν το θύμα ούτε ποιές ήταν οι προθέσεις του ή τι είδους δημοσιογραφία εξυπηρετούσε, πώς λειτουργούσε και γιατί. O αποτροπιασμός κι η θλίψη για την πολυεπίπεδη αυτή τραγωδία είναι, βέβαια, δεδομένα και αυτονόητα, αλλά αυτό, που κατ' αρχάς και πρωτίστως και πέραν πάσης αμφιβολίας αποκαλύπτει μια τέτοια δολοφονία είναι ότι τα θρυλούμενα ανελέητα συμφέροντα πράγματι υπάρχουν, συγκρούονται απηνώς μεταξύ τους και δεν ορρωδούν προ ουδενός!
Με τους τεχνηέντως τρομοκρατηθέντες πολίτες αυτής της χώρας, που έχουν προσβληθεί βάναυσα από το πολιτικό προσωπικό, στοιχίζονται τώρα και οι τρομοκρατημένοι δημοσιογράφοι, δηλαδή, ο κύριος μοχλός, που είχε νωρίτερα τρομοκρατήσει αυτούς τους πολίτες, για λογαριασμό του πολιτικού προσωπικού... Η προσβεβλημένη δημοκρατία γίνεται τώρα και τρομοκρατημένη, ο κύκλος του εκσυγχρονισμού ολοκληρώνεται!      
    

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Θα σου μιλήσω τώρα για έρωτες


Θα σου μιλήσω τώρα για έρωτες
Όχι για έρωτες παρόντες
Που τους γεύεσαι ακόμα
Όσο στέκεσαι και μ’ ακούς
Που βάζεις δίπλα το πάντα
Σ’ όλα τα ρήματα
Που τους απευθύνεις
Αστόχαστα
Αυθόρμητα
Αθώα
Σχεδόν

Ούτε και για έρωτες απόντες
Θα σου μιλήσω
Από εκείνους
Που τέλειωσαν πια
Που τόμαθαν από σένα
Πόσην ακριβώς διάρκεια
Έχει τούτο το πάντα
Όταν γλιστράει
Από την άκρη της γλώσσας
Που το ξέρουν πια
Πόσο πεπερασμένο είναι
Έτσι κι αλλιώς
Όπως μαζί τους τόμαθες κι εσύ
Κι ας παριστάνεις τον ανήξερο
Κάθε φορά
Τον ανήξερο

Θα σου μιλήσω
Λοιπόν
Για τους άλλους έρωτες
Εκείνους
Που δεν ξεκίνησαν ποτέ
Που δεν συναντήθηκαν
Ίσως μόνο φευγαλέα
Σαν σε μια στάση λεωφορείου αμήχανη
Σαν σ’ ένα βλέμμα στον δρόμο
Που αποτραβήχτηκε γρήγορα
Μια λέξη
Που δεν πρόλαβες να πεις
Ή που δεν ακούσθηκε
Έρωτες σαν βιαστικοί περαστικοί
Που δεν σταμάτησαν
Και δεν τους σταμάτησες
Έρωτες ακατόρθωτοι
Κι άλλοι έρωτες
Που θα μπορούσαν να είναι
Αλλά δεν είναι
Ούτε ήταν ποτέ
Που σ’ αφήνουν
Τις νύχτες να κρέμεσαι
Από το αν τους
Αν έτσι
Αν αλλιώς
Αν γινόταν
Αν έκανες
Αν έκαναν
Αν έκανα
Κι εγώ ακόμα
Που σου μιλάω
Άγρυπνοι έρωτες
Σε μουσκεμένα σεντόνια
Μονά
Έρωτες
Που δεν τελειώνουν
Μόνο και μόνο
Γιατί δεν άρχισαν
Έρωτες
Που διαρκούν
Ναι
Αυτοί διαρκούν
Εδώ να βάλεις
Το πάντα
Μόνον εδώ
Τελικά
Σου λέω


Υ.Γ: Αφού προηγουμένως εξασφάλισα την συναίνεση του καλού blogger tovenito, οφείλω να σημειώσω ότι οι στίχοι αυτοί γράφτηκαν με σχεδόν αυτόματη γραφή, αμέσως μόλις, χθες το πρωί, διάβασα το συναρπαστικό του post με τίτλο "Ωρίων".    Δεν είμαι βέβαιος ούτε και μου επιτρέπεται να είμαι βέβαιος ότι η ανάρτησή του αναφερόταν σε έρωτες ανεκπλήρωτους - και γι' αυτόν, άλλωστε, τον λόγο, ήθελα την συναίνεσή του πριν δημοσιοποιήσω τι μου έδωσε το έναυσμα - αλλά, παρ' όλ' αυτά, τέτοια ήταν η δική μου ερμηνεία για τον "Ωρίωνά" του. Τον ευχαριστώ, λοιπόν, και δημόσια από το σημείο αυτό για την έμπνευση, που μου χάρισε!    

Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010

Σαλαμίνα... απροσδόκητα...


Για τους Αθηναίους – και ίσως και για όλους τους Έλληνες – η Σαλαμίνα αποτελεί ένα τοπωνύμιο αμφιλεγόμενο. Είναι, κυρίως, η τοποθεσία μιας από τις σπουδαιότερες ή, τέλος πάντων, μιας από τις πιο φημισμένες ναυμαχίες όλων των εποχών - κι είμαι σχεδόν βέβαιος ότι αρκετούς νεαρούς μαθητές άλλων δεκαετιών, πολύ πριν από την εισβολή των comics, πριν από τους «300» και από τα «νideo games», τους στοίχειωνε το φάσμα του Ξέρξη να παρακολουθεί την εξέλιξη από μια κορυφή του όρους Αιγάλεω...
Από τότε, όμως, έχουν περάσει σχεδόν 2.500 χρόνια... χρονικό διάστημα ικανό για κάθε είδους ασέλγεια από αυτές, που συνηθίζουμε οι κατά τα λοιπά προγονόπληκτοι (νεο-)Έλληνες - όπως επιμένει μια πολύ καλή, προσωπική μου, φίλη ότι είμαστε πάντα!..

Μπορεί νάχει δίκηο – αλλά κι αν δεν είμαστε τόσο ή όλοι προγονόπληκτοι, το βέβαιο είναι πως είμαστε χουβαρντάδες και πως σε δέκα χρόνια από σήμερα θα βρούμε την ευκαιρία να εορτάσουμε με την δέουσα λαμπρότητα τα 2.500 χρόνια από την ναυμαχία και να ξοδέψουμε, με την ευκαιρία, το λαμπερό αντίστοιχο των 300.000 ευρώ, που διαβάζω ότι ξοδεύουμε φέτος, εν μέσω οξύτατης κρίσεως, για τον εορτασμό της ίδιας επετείου από την μάχη του Μαραθώνα... που ελαφρά τη καρδία τον κάναμε κωπηλατοδρόμιο, παρ’ όλ’ αυτά!

Και την Σαλαμίνα, στο μεταξύ, τι την κάναμε, τι την κάνουμε ακόμη και σήμερα, τώρα, που μιλάμε;
Και τι ξέρουμε, πρώτ’ απ’ όλα, για το νησί αυτό των 40.000 κατοίκων, που ζουν μιαν ανάσα από την πρωτεύουσα κι από τον Πειραιά;
Οι γνώσεις μας για το νησί, που γέννησε τον Ευριπίδη, που υποδέχθηκε το ιερό σώμα του Καραϊσκάκη και φιλοξένησε τον Σικελιανό για σχεδόν 20 χρόνια, περιορίζονται πιθανότατα σε κάποιες χονδρικές γνώσεις γύρω από τα γεγονότα της ναυμαχίας.


Το σπίτι του Άγγελου Σικελιανού, ακριβώς πάνω στην θάλασσα, μπροστά από την Μονή Φανερωμένης 


Η λαμπρή στιγμή της ναυμαχίας και η όλη ιστορική διαδρομή του νησιού δεν μας έχουν διόλου εμποδίσει να μεταχειρισθούμε την Σαλαμίνα με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, λες και κάποιος συνέλαβε και υλοποίησε με αγαστήν επιμέλεια το πιο πλήρες και συγκροτημένο σχέδιο υποβάθμισης και καταστροφής του νησιού.
Αμφιβάλλω αν υπάρχει αλλού στον κόσμο όλο νησί ζωσμένο με όλες τις δυνατές επιβαρυντικές για το περιβάλλον χρήσεις: Ναυπηγεία, διυλιστήρια, βιολογικός καθαρισμός, εγκαταστάσεις φυσικού αερίου, ναύσταθμος, νεκροταφεία πλοίων... όλα μαζί γύρω-γύρω στο νησί, να το πολιορκούν καθημερινά από απόσταση αναπνοής!
Κι όμως πρόκειται για ένα νησί μεγάλο σε έκταση και εντυπωσιακό σε αξιοποιήσιμη ακτογραμμή, για έναν τόπο με μεγάλα και πυκνά δάση, που συχνά φτάνουν ώς εκεί, όπου σκάει το κύμα. Θα μπορούσε σχεδόν παντού να κάνει κανείς το μπάνιο του και να χαλαρώσει, κατόπιν, στην σκιά των πεύκων... αλλά τα νερά δεν είναι πάντα ιδανικά με τόση επιβάρυνση ολόγυρα, ενώ κι οι πιο κοντινές και προσιτές στους αμύητους ακτές υποφέρουν από τα κατάλοιπα, που αφήνουν πίσω τους οι εκδρομείς κι οι λουόμενοι, οι τσιγγάνοι ή και κάποιοι ασυνείδητοι, οι οποίοι θεωρούν σκόπιμο να παρατήσουν όπου βρουν ό,τι από την οικοσκευή τους δεν χρειάζονται πλέον, όποιο περιτύλιγμα αγαθών κατανάλωσαν επί τόπου.



Η δυσάρεστη αυτή εικόνα αφορά περισσότερο το κομμάτι του νησιού, που βλέπει προς Μέγαρα και Αττική και όπου επικρατεί και μια αυθαίρετη δόμηση, τόσο πυκνή και πρόχειρη, που μερικές φορές να θυμίζει φαβέλες. Αντίθετα, η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη στο διαμετρικά αντίθετο μέρος της Σαλαμίνας, στα πλούσια και αριστοκρατικά Σελήνια, με τις επαύλεις, που θα ζήλευε το Ψυχικό, πάνω στην ακτογραμμή, που κοιτάζει προς την Αίγινα, με αποκορύφωμα τις πανέμορφες, πιο απομακρυσμένες ακτές, απέναντι από τα Λουτρά της Ωραίας Ελένης και τον δρόμο Κορίνθου – Επιδαύρου. Τα νερά και το τοπίο στα Περιστέρια και, ακόμη περισσότερο, στις Κολώνες είναι πραγματικά ζηλευτά!
Για τους λάτρεις της πολυκοσμίας υπάρχει πάντα το κοσμικό Αιάντειο, μέσα στον μεγάλο κόλπο της πρωτεύουσας Κούλουρης, με τις καφετέριες και τα μπαρ να έχουν τραπεζοκαθίσματα και ξαπλώστρες μέχρι και μέσα στην θάλασσα, να σερβίρουν κυριολεκτικά πάνω στο κύμα... και ανάμεσα στις ρακέτες, επίσης.





Αν, άλλωστε, έχει κανείς αδυναμία στο «οφθαλμόλουτρο» επιπέδου κι έχει και φίλους ντόπιους να τον καθοδηγήσουν, μπορεί να αναζητήσει την κρυμένη παραλία του «Αίας Club»... και δεν θα μετανοιώσει!!!

Θα μπορούσε η Σαλαμίνα να είναι ένας μικρός παράδεισος, τον οποίο θα απολάμβαναν εύκολα οι ντόπιοι, αλλά και οι Αθηναίοι. Το περίπου δεκάλεπτης διάρκειας πέρασμα στην Σαλαμίνα είναι όχι μόνο φθηνό, προσιτό σ’ όλους, αλλά και εξασφαλισμένο, χωρίς προγενέστερο προγραμματισμό, αφού τα ferry boats από το Πέραμα πηγαινοέρχονται όλο το 24ωρο, μέρα-νύχτα.



Στα θετικά του νησιού συγκαταλέγω το ιστορικό Μοναστήρι της Φανερωμένης με τους θησαυρούς του



την μαγευτική θέα της Αττικής και του Σαρωνικού από τα υψώματα, τα πανέμορφα ηλιοβασιλέματα...



ακόμη και το εξαιρετικό φαγητό σε τιμές πολύ λογικές.

Πιο πολύ, όμως, στέκομαι σε κάποιες γειτονιές στην Κούλουρη και στα Αμπελάκια, που είναι ακριβώς αυτό: γειτονιές! Σπίτια με αυλές, αυλές με δωμάτια ολόγυρα, πηγάδια, κληματαριές... ατμόσφαιρα αυθεντική περασμένων δεκαετιών, με ενδιαφέρον όχι μόνο αρχιτεκτονικό, αλλά και κοινωνιολογικό, καθώς φανερώνουν την λαϊκή, ενστικτώδη αίσθηση του χρώματος και διασώζουν μαρτυρίες και τεκμήρια ενός τρόπου ζωής, που σταδιακά φθίνει, χάνεται.



Δεν θα πω ότι η Σαλαμίνα είναι ένας τόπος ιδανικός, αλλά νομίζω πως θα μπορούσε να είναι... Και επιμένω ότι έχει υπέροχα μέρη κρυφά και φανερά, γωνιές, που αξίζει κάποιος να επισκεφθεί, να σταθεί, να παρατηρήσει. Κυρίως, αξίζει ακριβώς εκεί να συλλογισθεί τι θα μπορούσε να είναι η Σαλαμίνα – κι ώς έναν βαθμό όλη η Ελλάδα – αν την είχαμε προσέξει περισσότερο, αν είχαμε σεβασθεί την φύση και την ιστορία της περισσότερο...





Σ’ ό,τι με αφορά προσωπικά, πηγαίνοντας σ’ έναν τόπο, επιλέγω να στέκομαι πάντα, να επικεντρώνομαι κυρίως στα θετικά του και, όσο είναι δυνατόν, να αφήνω πίσω, να παραβλέπω, τα όποια αρνητικά... Κι ακριβώς αυτό έκανα και κάνω στην Σαλαμίνα, την οποία επισκέπτομαι πολύ συχνά, για να δω φίλους ακριβούς, που τύχη καλή έφερε στην ζωή μου, και για να εξερευνήσω και να αποκαλύψω φωτογραφικά τους μυστικούς της τόπους.

Ένα κομμάτι, λοιπόν, από τα μυστικά αυτά της Σαλαμίνας, που ίσως λίγοι ενδιαφέρονται να γνωρίζουν, εκθέτουμε ομαδικά από την επόμενη εβδομάδα μια παρέα φίλων, πρωτίστως, και φωτογράφων, κατόπιν. Υπό την αιγίδα του Συλλόγου «Τελαμώνας», θα δείξουμε από τις 16 Ιουλίου, το βράδυ, στο «αρχαίο» θεατράκι στα Σελήνια, στιγμές και τοπία του νησιού, σε μια προσπάθεια να πείσουμε και τους πιο δύσπιστους ότι η Σαλαμίνα μπορεί και πρέπει να ξαναζήσει την παλιά της αίγλη!






Διαβάστε, όμως, τι γράφει κι ο Βαγγέλης, ο καλός μου Σαλαμίνιος φίλος, ο γνώστης του τόπου του κι εμπνευστής και ακούραστος πρωτεργάτης της Έκθεσης...
Και κάντε, αν θέλετε, και μια στάση στον άλλο καλό φίλο, το ΑΕΡΙΚΟ, που με το ταλέντο του και τον επαγγελματισμό, που τον διακρίνουν, επιμελήθηκε πολλά και διάφορα, όπως την εκτύπωση των φωτογραφιών και το φυλλάδιο.

Κι αν ρωτάτε τι, τέλος πάντων, έκανα εγώ... ε, εγώ συντόνιζα κι επέβλεπα!!! Λίγο είναι αυτό, δηλαδή; 

Τρίτη 6 Ιουλίου 2010

Η (μάλλον ευκόλως) υποφερτή ελαφρότητα του είναι

Η τελευταία ανάρτηση "προβλημάτισε" περισσότερο από ό,τι περίμενα - και πιο πολύ κόσμο απ' ό,τι περίμενα επίσης...
Όμως, το Καλοκαίρι είναι κιόλας εδώ... και μιλάω για το ανεπανάληπτο Ελληνικό Καλοκαίρι, όπως το ξέρουμε όλοι και που με άλλο δεν το αλλάζουμε!
Το Καλοκαίρι, που όλα τα λυώνει, τα σαρώνει στο πέρασμά του... το Καλοκαίρι του dolce far niente, το Καλοκαίρι παρά θιν αλός... το Καλοκαίρι, που αράζει στο Μπλυντρί, a.k.a. Super Paradise, ή όπου αλλού - λίγη σημασία έχει το πού ακριβώς, αρκεί μαζί του να αράζουμε κι εμείς και να αποδεχόμαστε την ελαφρότητα της ύπαρξης... να την αναδεχόμαστε... να την αφήνουμε να πλημμυρίζει το είναι μας, να την αφήνουμε να γίνει το είναι μας. Δεν είναι πολύ δύσκολο: είναι μια ελαφρότητα αρκετά υποφερτή, επιθυμητή, σχεδόν αναγκαία...    


 
GreekBloggers.com