Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Από την Νομική στο Μουσείο: Ιστορίες για αγρίους

Σε παλαιότερες εποχές, ιστορίες για αγρίους ονομάζαμε κάτι κωμικοτραγικά "παραμύθια", που επιχειρούσαν να μας σερβίρουν κάποιοι φίλοι, τίποτε "γκόμενες"  της συμφοράς... ή, αργότερα, όταν αρχίσαμε να παρακολουθούμε τα κοινά, κάποιοι πολιτικοί - της συμφοράς ομοίως...

Φοβάμαι μήπως η υπόθεση των μεταναστών στην Νομική είναι μια τέτοια ιστορία με "αγρίους" (όπως, ευκαιρίας δοθείσης, μας τους παρουσίασε η πλειονότητα του Τύπου) και για "αγρίους" (όπως πολλοί θέλουν να κάνουν εμάς ή όπως έτσι μας βλέπουν ήδη).
Το βέβαιο είναι πως η ιστορία αυτή ανέδειξε πολλούς ανόητους και γραφικούς, αλλά και πολλούς επικίνδυνους.


Ως πολίτης, που παρακολουθεί τα δημόσια πράγματα επί τουλάχιστον 35 συναπτά έτη, δεν μπορώ να μη επισημάνω, κατ' αρχάς, το πάγιο χαρακτηριστικό των Ελληνικών Κυβερνήσεων να μη ενεργούν ποτέ προληπτικά. Πάντα καταλαμβάνονται εξ εφόδου, πάντα αφήνουν τα πράγματα να εξελιχθούν και να διογκωθούν και τότε αποφασίζουν να δράσουν όπως-όπως και συχνά με αποτελέσματα τραγικά.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, τα προβλήματα και τα αιτήματα ήταν γνωστά αλλά κανείς αρμόδιος δεν αποφάσιζε να ασχοληθεί με τις καταγγελίες των συγκεκριμένων μεταναστών για εργασία μαύρη και αμοιβές υπάνθρωπες. Εν συνεχεία, δημόσια ήταν και η οργάνωση της μετακίνησής τους στην Αθήνα και όλων όσα ακολούθησαν, αλλά και πάλι κανείς δεν σκέφθηκε να προλάβει κάτι.
Από την άποψη αυτή, αδυνατώ να απονείμω εύσημα στην Εκτελεστική Εξουσία, επειδή κράτησε την ψυχραιμία της και δεν αιματοκύλισε την Νομική. Υποχρέωσή της ήταν - ακόμη περισσότερο, επειδή δεν μερίμνησε να προλάβει και να αποτρέψει τις εξελίξεις.  
Κατώτερη των περιστάσεων αποδεικνύεται και εκείνη η μερίδα της Αριστεράς, που με αγαθές, έστω, προθέσεις πρωτοστάτησε στην όλη επιχείρηση, χωρίς να έχει σκεφθεί το επόμενο βήμα. Δεν ξέρω αν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως ευρέως λέγεται. Αν, όμως, ήταν, δεν ξέρω και τι από τα δύο είναι χειρότερο: το ότι γνώριζε και επικρότησε την πρωτοβουλία ο κ. Τσίπρας και η ηγεσία του Κόμματος ή το ότι δεν γνώριζε τίποτε, όπως διαβάζω τώρα στις εφημερίδες. Σε κάθε περίπτωση, μπορούμε πια να μιλάμε για μια "Ζαλισμένη Αριστερά", που καλά θα κάνει ξεζαλισθεί γρήγορα και να ανασυνταχθεί.
Όσες κι όποιες διαφωνίες κι αν έχει κανείς με την Αριστερά ή με την Κομμουνιστική ιδεολογία, οι εχέφρονες πολίτες γνωρίζουν ότι μια σοβαρή και εξ αυτού του λόγου ισχυρή Αριστερά είναι απολύτως απαραίτητη για τις πολιτικές και κοινωνικές ισορροπίες.   

Ενδιαφέρουσα, επίσης, και θλιβερή η επιδεικτική απουσία του νέου Δημάρχου Αθηναίων από την σκηνή των εξελίξεων. "Δεν επωμιζόμαστε ευθύνες, που δεν μας ανήκουν" δήλωσε και "εξαφανίσθηκε".  Ακόμη κι ο μοιραίος για την πρωτεύουσα κ. Κακλαμάνης θα ήταν παρών, έστω και για λόγους Δημοσίων Σχέσεων. Ο νέος Δήμαρχος, όμως, ήταν απών και ματαίως επιχειρούσε  χθες στο Δελτίο Ειδήσεων του MEGA να ψελλίσει, κατόπιν εορτής, δικαιολογίες και επιχειρήματα, λέγοντας, μάλιστα, ότι να, έστειλε μέχρι και εκπρόσωπό του σε σύσκεψη στην Πρυτανεία. Οι πολιτικοί δεν επιλέγουν τις ευθύνες και τα προβλήματα. Αυτά έρχονται και τους βρίσκουν όπου και νάναι και είναι υποχρεωμένοι να τα χειρισθούν έτσι κι αλλιώς!

Αξιοσημείωτη δημόσια προσωπικότητα αναδείχθηκε και ο κ. Πρύτανης - ένας νεόκοπος ηθοποιός, που απολαμβάνει το χειροκρότημα, όπως συμπτωματικά δήλωσε σε συνέντευξή του προ των γεγονότων. Ίσως, λοιπόν, να βρισκόταν επί σκηνής, μεθυσμένος από το χειροκρότημα, και γι' αυτό να μη "πρόκαμε" να εξασφαλίσει την περιφρούρηση του χώρου, όταν ακόμη αυτός οργανωνόταν για την "φιλοξενία" με στρώματα, κουβέρτες, καλοριφέρ και όλα τα σχετικά. Έκοψε, πάντως, κανονικά την βασιλόπιτα του Πανεπιστημίου, την προηγούμενη Δευτέρα, ενώ η Νομική κινδύνευε να μετατραπεί σε πυριτιδαποθήκη. Και την κατάλληλη στιγμή βρήκε και το κτίριο ενός φίλου του και το μίσθωσε για να εξασφαλίσει στέγη στους μετανάστες. Δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος, που διακρίνει "γουντυ-αλενικές" διαστάσεις στο γεγονός  ότι βρέθηκε εξόδοις του Πανεπιστημίου, δηλαδή των φορολογουμένων, κτίριο για να συνεχίσουν απερίσπαστοι την απεργία πείνας οι μετανάστες, οι οποίοι, μάλιστα, μετέβησαν εκεί συντεταγμένα (sic) - δηλαδή πώς; Εν είδει πορείας Ρωμαϊκού θριάμβου στους δρόμους της πολύπαθης πρωτεύουσας;


Το πιο ενδιαφέρον απ' όλα είναι το ότι μια τέτοια χρονίζουσα υπόθεση όλως συμπτωματικώς έφτασε στο σημείο βρασμού ακριβώς μεταξύ Πορίσματος SIEMENS και νέου ελέγχου από την αγαπημένη μας Τρόικα, ώστε να ζαλισθεί το φιλοθεάμον κοινό δεόντως. Και αυτό στα υπ' όψιν, σε σχέση με την αποτελεσματικότητα και την αίσθηση timing της Αριστεράς! Σημειώνεται, μάλιστα, το ότι ο σκηνοθέτης βρήκε κτίριο μετεγκατάστασης ακριβώς στα σύνορα του γκέτο των Κάτω Πατησίων με το γκέτο των λεγόμενων αντιεξουσιαστικών κύκλων των Εξαρχείων και του Πολυτεχνείου - εκτός από την σημειολογική του σπουδαιότητα, επί της ουσίας τούτο σχεδόν εγγυάται το suspense και την ωραία συνέχεια. Πότε; Ίσως ακριβώς όταν η καλή Τρόικα θα ανακοινώνει τις απαιτήσεις της για το 2012-2014 ή την δόση του Μαρτίου 2011!   
 
Και η κοινωνία; Για την κοινωνία δεν ξέρω, το ομολογώ!
Στο σύνολό της είναι πιο ζαλισμένη κι από την Αριστερά. Διέπεται από ανθρωπιστικά αισθήματα για τους μετανάστες γενικά, αλλά καταλαβαίνει κι ότι ο αριθμός τους κι η συγκέντρωσή τους σε συγκεκριμένες περιοχές δημιουργούν προβλήματα. Δεν βλέπει να διαμορφώνεται αξιόπιστη μεταναστευτική πολιτική από τις Κυβερνήσεις, ενώ, αντίθετα, διακρίνει μια περίεργη ανοχή ακόμη και σε συμπεριφορές παραβατικές - όπως οι πιάτσες ανηλίκων και μη στο Δημαρχείο ή στην Πατησίων, το εμπόριο ή η δημόσια χρήση ναρκωτικών στο Μεταξουργείο, οι αντικοινωνικές επιδείξεις στην Πλατεία Βικτωρίας.
Όσο κι αν κάποιοι υποστηρίζουν το αντίθετο, οι Έλληνες στο σύνολό τους δεν είναι ρατσιστές. Μπορεί να διατηρούν τις επιφυλάξεις τους και τις αποστάσεις τους από τις συνήθειες και τις πρακτικές μιας άλλης θρησκείας ή μιας άλλης εθνοτικής κουλτούρας, αλλά, αν εξαιρέσουμε κάποιους ελάχιστους θερμοκέφαλους, δείχνουμε ως λαός θετικά αισθήματα και μεγάλη ανοχή, ειδικά αν συνεκτιμήσουμε το γεγονός ότι δεν έχουμε παράδοση συνάφειας με άλλες εθνότητες στην επικράτειά μας. Στο πρόσφατο παρελθόν, υποδεχθήκαμε με ανοιχτή αγκαλιά τους Φιλιππινέζους, τους Αλβανούς και πολλούς άλλους, χωρίς να δημιουργηθούν μείζονα προβλήματα, πολλώ δε μάλλον γενική ή τοπική κοινωνική αναταραχή. Όσοι έχουν εμπειρία από πεισματικά ρατσιστικές κοινωνίες, όπως είναι ακόμη και σήμερα ένα μέρος του Αμερικανικού Νότου, π.χ., μπορεί να καταλαβαίνουν τι εννοώ.
Αν με τους Μουσουλμάνους αποδεικνύονται πιο δύσκολα τα πράγματα, αυτό συμβαίνει μόνον όπου και οι ίδιοι δεν βοηθούν με την συμπεριφορά τους, μόνον εκεί όπου κάποιοι επιδεικνύουν αξιοπερίεργη περιφρόνηση του φιλοξενούντος μικροπεριβάλλοντος - και όπου το Κράτος ή οι τοπικές Αρχές καμώνονται πως κοιτάζουν αλλού.
 
Υπό συνθήκες έλλειψης μεταναστευτικής πολιτικής και ενεργειών, που καλώς ή κακώς εκλαμβάνονται ως κοινωνική πρόκληση, οι Έλληνες, που δεν είναι ρατσιστές, μπορεί, τελικά, και να γίνουν και αυτός είναι ο πιο μεγάλος κίνδυνος για μια μικρή κοινωνία σε βαθειά οικονομική κρίση!

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Δυό βραδυές στην "Άλλη Όχθη"


Όλα τα πράγματα έχουν το άλλο τους, το αντίθετο, το αντίπερα, το απέναντι.
Κι όλα τα πράγματα, στο βάθος, ένα είναι. Κομμάτι του ενός, του ίδιου συνόλου. Κομμάτι του ενός και μόνου κόσμου. Του κόσμου γύρω, που σε κάποιους τυχερούς κι άξιους ενώνεται και με τον κόσμο μέσα τους και γίνεται τότε απολύτως ακέραιο το όλον.

Τέτοιο το σύμπαν γύρω μας. Ένα όλα. Κι εμείς πλευρές του, όχθες. Όχθες διαφορετικές, όχθες άλλες, όχθες αντίπερα. 
Όχθες της θάλασσας, στην περίπτωσή μας - της ίδιας, όμως, θάλασσας. Όχθες του Αιγαίου οι Έλληνες, όλοι οι Έλληνες. 
Ακόμη κι εκείνοι που βρέχονται από άλλες θάλασσες - ναι, ακόμη κι αυτοί - το νοιώθουν το Αιγαίο να παντρεύεται μέσα στις φλέβες τους με την δική τους θάλασσα. Αλλά κι οι άλλοι, οι περίκλειστοι στα βουνά, το μυρίζουν και το γεύονται στον αγέρα τους, το θωπεύουν με τον νου, το σιγοτραγουδούν.

Έχει όχθες πολλές το Αρχιπέλαγος, έχει άλλοτε γυαλούς γλυκούς σαν αγκαλιές γυναικών κι άλλοτε βράχους καμωμένους μοναχά για τους ανδρείους και τους ικανούς. 
Η θάλασσα, όμως, είναι μία κι ίδια, που όλα τούτα τα φέρνει κοντά, τα ενώνει, τα κάνει ένα - λίκνο κοινό, λίκνο ενιαίο με χαρές και λύπες, με καημούς και όνειρα, με έρωτες και με προσδοκίες και μ' όλα εκείνα, που κάνουν τον άνθρωπο άνθρωπο, που τον εξανθρωπίζουν και  περνάνε το ίχνος του από γενιά σε γενιά. 
Με κύματα, που από την μία όχθη ξεκινούν και στην άλλη φτάνουν πότε με γλυκό παφλασμό πότε με μανιασμένο αφρό, έτσι κοινωνούν μεταξύ τους τα νησιά, έτσι οι άνθρωποι, έτσι οι γενιές. Με κύματα, που πάνω τους κουβαλούν μια μουσική, έναν χορό, ένα τραγούδι.
             

Σε μια τέτοιαν όχθη, την "Άλλη Όχθη", που κάπως σαν απροσδόκητα βρίσκεται στα στενάκια του Νέου Κόσμου της Αθήνας, σκάνε τακτικά τέτοια κύματα και έτσι ήταν πούκλεισε η περασμένη χρονιά: με δυό βραδυές, 29 και 30 Δεκεμβρίου, πλημμυρισμένες με ήχους από σαμπούνες και τουμπάκια του Αιγαίου, με ήχους από λύρες και λαγούτα και ήχους από φωνές ανθρώπων, τραγούδια, που φέρανε την αύρα της θάλασσας στο κατώφλι της πρωτεύουσας.


Από την Πάρο ο Νίκος Τσαντάνης στην σαμπούνα κι ο Βαγγέλης Σκιαδάς στο τουμπάκι. Έπαιξαν με συντονισμό συγγενικό και εσωτερική ευγένεια ολοφάνερη, αρχοντική στην έκφρασή της.









Ακολούθησε ο Χαρίτων Χαριτωνίδης παίρνοντας στην αγκαλιά του μιαν εξαδέλφη της σαμπούνας, την γκάιντα...






Με συνοδεία κατάλληλη από τύμπανο και λεπτή βεργούλα. μια τόσο δα λεπτή βεργούλα, που όμοιά της δεν είχα ξαναδεί:





Ήρθε, κατόπιν, η σειρά του Χάρη Σαρρή και της λύρας του... Τον είχα δει να μετέχει μονάχα ως παρουσιαστής αλλά και διονυσιακά ενεργός ακροατής - θεατής στην Σύναξη του "Μουσείου Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων", το περασμένο Καλοκαίρι. Τώρα, όμως, έπαιξε κι ο ίδιος με συγκέντρωση ορατή και διά γυμνού οφθαλμού και ξεσήκωσε το κοινό, όπως κι όσο τον ξεσηκώνουν και τον ίδιο οι ρυθμοί του Αρχιπελάγους παιγμένοι από άλλους.    



Τον Χάρη Σαρρή συνόδευσε το γνωστό μας τύμπανο και ο δεξιοτέχνης Σπύρος Καούρης στην σαμπούνα, αλλά και στο τραγούδι.








Στην συνέχεια, ανέβηκε πάλι στην σκηνή ο Βαγγέλης Σκιαδάς...


...με το τουμπάκι του για να συμμετάσχει με την χαρακτηριστική του σεμνότητα στο φινάλε της πρώτης βραδυάς, Γι' αυτό το σπουδαίο φινάλε, ήταν εκεί ένας άνθρωπος μαγικός, ο Φραγκίσκος Τζιωτάκης από την Κύθνο.
Έχω ακούσει κάποιους να τον αποκαλούν Πατριάρχη της σαμπούνας. Για μένα, έτσι όπως τον έχω γνωρίσει και παρακολουθήσει από κοντά στο "Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή", τον Σεπτέμβριο, στην "Μέρα Δρόμου", τον Οκτώβριο, και στην "Άλλη Όχθη" τώρα, ο αειθαλής αυτός σαμπουνοπαίκτης είναι Πατριάρχης σε πολλά περισσότερα: πάντα πρώτος και καλύτερος και στο τουμπάκι, και στο τραγούδι, και στον χορό και στα χωρατά επί σκηνής.











Στο τραγούδι, τον εξαιρετικό και ακούραστο  σαμπουνιέρη βοήθησε αυτή την φορά και ο Νίκος Τσαντάνης... 


Η δεύτερη βραδυά στην "Άλλη Όχθη" άνοιξε με έναν παλιό γνώριμο, τον πολυτάλαντο κι αφοσιωμένο Περικλή Σχινά.


Ένα πράγμα, που πάντα μου μένει ως γενική εντύπωση από το παίξιμο του Περικλή Σχινά είναι το πάθος, το οποίο βγάζει. Πάθος, που έρχεται σε έντονη αντίθεση με το ασκητικό του παρουσιαστικό. Ο παράξενος αυτός  συνδυασμός αποκαλύπτει για μένα την ειλικρίνεια και το βάθος της προσέγγισης του μουσικού μας αυτού και ευνοεί την άμεση μέθεξη του ακροατή - θεατή. Τον πάει απ' ευθείας σε νησιά και σε ρίζες κοινές, τον ακουμπάει απαλά σε μια γενέθλια γη για να τον ξεσηκώσει αμέσως μετά, να τον πετάξει ψηλά στον αέρα, να τον ταξιδέψει πάλι πάνω στα νερά.          




Ένα ιδιαίτερο, νομίζω, χαρακτηριστικό των νεώτερων, κυρίως, παραδοσιακών μας μουσικών είναι το ότι εξηγούν συχνά στο κοινό τι κάνουν, τι προσπαθούν, τι βρήκαν. Ο Περικλής Σχινάς είναι οπωσδήποτε μια τέτοια περίπτωση μουσικού, που προσπαθεί πάντα να εξηγεί...



Εδώ, λοιπόν, πριν αρχίσει να παίζει, μιλάει γι' αυτήν την αυτοσχέδια, καθώς φαίνεται, απλή λύρα, ηλικίας άνω των 100 ετών, με την χρονολογία της χαραγμένη στο σώμα του οργάνου.  




     

Μαζί με τον Περικλή Σχινά, ζυγιά ο Αλέξανδρος Κλειδωνάς, ένα νέο παιδί, που, απ' όσο καταλαβαίνω, πάντα ψάχνει και ψάχνεται να ανανεώσει τον ήχο του, να βρει νέα όργανα και να φτιάξει καινούρια πράγματα, καινούριες μελωδίες με τα παλιά όργανα.







Ο Κώστας Παπαχριστοδούλου από την Σάμο, άλλος ακούραστος σαμπουνιέρης κι αυτός, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. σε όσους παρακολουθούν τον χώρη της βησιώτικής μουσικής. Παίζει πάντα και τραγουδάει ταυτόχρονα με μιαν ιδιαίτερη ένταση. Απολαμβάνω πάντα το τραγούδι του για μια κοπέλα 12 χρόνων, που αγαπάει - και δεν παύω να αναρωτιέμαι αν τέτοιες "τολμηρές" δηλώσεις έχουν αντίστοιχο και στην στιχουργική  των στεριανών τραγουδιών μας. Θεωρώ, πάντως, έτσι κι αλλιώς το νησιώτικο τραγούδι πιο κοσμοπολίτικο και πιο προχωρημένο στιχουργικά.




Άφησα για το τέλος δυό νεαρά παιδιά από την Μύκονο. Ο Γιάννης Ασημομύτης "Ρήγας" είναι, πέρα από προσωπικός φίλος και εξαιρετικό παιδί, σπουδαίος σαμπουνιέρης και όχι απλώς ελπίδα αλλά απόλυτη βεβαιότητα για το εξασφαλισμένο μέλλον του οργάνου αυτού, για το πέρασμά του σε επόμενες γενιές.   



Παρατηρώντας το παίξιμο του "Ρήγα", αποκομίζω την αίσθηση ότι το χαρακτηρίζει μια ηρεμία, μια έλλειψη άγχους. Ο "Ρήγας" δείχνει απολύτως συγκεντρωμένος, απορροφημένος από το παίξιμο και σίγουρος για τον εαυτό του στην σαμπούνα και βέβαιος για το άρτιο μουσικό αποτέλεσμα. Ειδικά στην παράσταση της "Άλλης Όχθης", ήταν εντυπωσιακό το πώς κατάφερε να ξεσηκώσει τον κόσμο, ενώ ο ίδιος σαν να διατηρούσε ένα είδος ηρεμίας, μια κυριαρχία πάνω στην σαμπούνα που μεταφραζόταν σε αυτοκυριαρχία και του έδωσε την δυνατότητα να παίζει και να τραγουδάει επί περίπου 40 λεπτά συνεχώς χωρίς διακοπή, χωρίς καν ανάσα μεταξύ των κομματιών.  




Ζυγιά του Ρήγα εκείνο το βράδυ ο Θανάσης Στάθης, με το τουμπάκι του. Από την Μύκονο κι αυτός, αλλά δεν είχε τύχει να τον ακούσω προηγουμένως. Σεμνός και συγκεντρωμένος ολόκληρος πάνω στον "Ρήγα" και στο παίξιμό του, ώστε να μπορεί να τον συνοδεύσει στον ρυθμό, δίχως κενό και λάθη. Δείχνοντας κι ο ίδιος όμοια αυτοκυριαρχία και ηρεμία, αποτέλεσε ιδανική ζυγιά με τον "Ρήγα".    




  


Θα κλείσω την ανάρτηση αυτή, λέγοντας μόνον ότι, ανεξάρτητα από την τιμή, που οφείλουμε σ' όλους τους παλιούς μουσικούς, χρειάζεται να σταθούμε ιδιαίτερα σ' όλα αυτά τα νέα παιδιά, που έχουν πιάσει το νήμα από την άκρη, που κρατούν ακόμη οι παλιοί, και συνεχίζουν την παράδοση. Πηγαίνοντας κόντρα στα γούστα και στις τάσεις της γενιάς τους, έχουν αφιερωθεί στα παραδοσιακά μουσικά όργανα κι έχουν διασφαλίσει έτσι ότι η νησιώτικη μουσική μας παράδοση θα διασωθεί για αρκετά χρόνια ακόμη, θα μπορέσει να περάσει χάρις στα παιδιά αυτά στις επόμενες 2-3 γενιές.
Είναι τεράστιος ο πλούτος, που σώζεται μέσα στην μουσική αυτή. Είναι η ίδια η ζωή και η ιστορική συνέχεια του Αιγαίου, όπως πολύ εύκολα θα μας διαβεβαιώσουν όσοι κατάγονται από νησιά και ξέρουν, βιώνουν, την διαχρονική καθημερινότητα των νησιωτών.
Πέρα από αυτά, ωστόσο, η στήριξη, που παρέχουν το Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων και το Σωματείο των Φίλων του Μουσείου, είναι καθοριστική για την διάσωση και την διάδοση του ζώντος αυτού κομματιού του Ελληνικού πολιτισμού.
Οι επίσημες και ανεπίσημες τσαμπουνοσυνάξεις καθώς και οι ανάλογες Παγκυκλαδικές συναντήσεις είναι πρώτ' απ' όλα ευκαιρία για να ανταλλαγούν εμπειρίες, τρόποι, βιώματα μουσικά. Τα μουσικά ιδιώματα μπορεί να σώζονται στα Μουσεία, επιβιώνουν, όμως, κι εξελίσσονται όχι στις προθήκες και στα ράφια αλλά στην πραγματική ζωή, στις κοινωνικές συναθροίσεις και στα πανηγύρια των νησιών - ή, έστω, σε μερικά μέρη, που γίνονται για λίγο νησιά, όπως η "Άλλη Όχθη" εκείνα τα δύο Δεκεμβριάτικα βράδυα.    

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Καπνίζει η SIEMENS;

                           

Γιατί, αν δεν καπνίζει, μπορεί να την βγάλει καθαρή... κι αυτή και τα λαμπρά ονόματα, που συνωστίζονταν στο κατώφλι της.
Έτσι και καπνίζει, όμως, μαύρο φίδι που την έφαγε κι αυτήν κι όλους όσοι πήρανε ακόμα κι ένα τασάκι δώρο από τα χεράκια της.

Διαβάζουμε όλες αυτές τις τελευταίες μέρες για διαβουλεύσεις φανερές και κρυφές, για παζάρια, δηλαδή, μεταξύ των δύο μεγάλων Κομμάτων και μεταξύ των βουλευτών τους - μελών της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής. Ακούμε για συμψηφισμούς, για καμένους ήδη και για λασπωμένους, για ισορροπίες και αλισβερίσια: τόσοι Υπουργοί από την μιά πλευρά τόσοι από την άλλη, τόσοι πρώην και τόσοι νυν, τόσοι από το ένα Κόμμα τόσοι από τ' άλλο, σε δόσεις ακριβείας, μη και κόψει η σούπα, μη και παρεξηγηθεί κάποιος, μη κι ανοίξει το στόμα του κανένας άλλος...
Βοούν ήδη από μέρες τα ειδησεογραφικά sites κι οι εφημερίδες, βράζει εδώ και λίγες ώρες και το Twitter με tag #NoJusticeGR - κι όσοι δεν ξέρουν ή όσοι ξέχασαν τον καταλυτικό ρόλο του Twitter στα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008, ας ψάξουν στα Αρχεία της εποχής.

Ωστόσο, δεν έχουν διαψευσθεί από την Επιτροπή οι πληροφορίες αυτές...
Ούτε κανένα βουλευτής - μέλος βγήκε να μιλήσει για διασπορά ψευδών ειδήσεων...
Η Νέα Δημοκρατία τηρεί σιγήν ιχθύος. Το ίδιο κι η Κυβέρνηση. Οι λαλίστατοι εκπρόσωποι έχουν να τοποθετηθούν για άλλα, αλλά όχι γι' αυτό το αισχρό, το αδιανόητο σε ευνομούμενες Πολιτείες  παζάρεμα.
Κι ο κ. Πρωθυπουργός, που, όπως μάθαμε προχθές, κατακεραύνωσε με το βλέμμα του κάτι Συμβούλους του, τους οποίους κατέλαβε να καπνίζουν στο Μέγαρο Μαξίμου - και τους έσπασε και το τασάκι στο πάτωμα - βουβός κι αυτός... ούτε λέξη ούτε μιλιά... Ίσως περιμένει πρώτα να μάθει ποιός απ' όλους αυτούς καπνίζει και ποιός όχι!

Οι ενδείξεις κι οι αποδείξεις της ενοχής, όμως, δεν παζαρεύονται ούτε κι εξισορροπούνται. Κι οι ένοχοι ή είναι ένοχοι ή δεν είναι. Ο αριθμός τους και τα ονόματά τους δεν τίθενται σε διαπραγμάτευση. Ή υπάρχουν στοιχεία ή δεν υπάρχουν. Δεν έχει "δώσε δύο, πάρε δύο, να πατσίσουμε" σε τέτοια θέματα.
Με μια κοινωνία ολόκληρη στην τσίτα, δεν πιάνουν εύκολα τα παραμύθια για μικρά παιδιά. Ειδικά όταν τα μικρά παιδιά, που τους έχεις ήδη ναρκοθετήσει το μέλλον, παίζουν το Twitter στα δάχτυλα...
   




  

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

To πνεύμα των τόνων




Σ’ αγαπάω
Με τον τόνο στο α
Στο α
Της παραλήγουσας
Μια συλλαβή μακριά
Από το ω του τέλους
Το οριστικό
Ένα βήμα
Που υπολείπεται
Που πρέπει
Να υπολείπεται
Για ν’ απέχουμε
Απ’ τη λήγουσα
Πάντα.

Σ’ αγαπάω
Με μια συλλαβή
Περισσότερη
Και το ω ανοιχτό
Από πάνω
Χωρίς περισπωμένη
Να το βαραίνει
Και να διώχνει
Απ' το ρήμα
Το α
Το α μας.




Υ.Γ.: Στίχοι από το πρώτο blog "Asteroid", λίγο ξανακοιταγμένοι. Κομμάτι από μια τριλογία, που είχα συνολικά τότε ονομάσει "Η Γραμματική της αγάπης" και που μου την θύμισε την δεύτερη μέρα του Καινούριου Χρόνου, φίλη από τα παλιά, blogger της πρώτης γενιάς... 
 
GreekBloggers.com