Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Η ευτέλεια και η υποτέλεια



Όσο περισσότερο ευτελίζεται η δημοκρατική διαδικασία στην χώρα μας τόσο περισσότερα είναι και τα προσωπεία, που ένα-ένα πέφτουν, για να αποκαλύψουν τα θλιβερά πρόσωπα πίσω τους.
Και δεν αναφέρομαι τόσο στους πολιτικούς, οι οποίοι έχουν ήδη προ πολλού απωλέσει την έξωθεν καλή μαρτυρία και στέκουν εν μέση οδώ μίζεροι και γυμνοί - δυστυχώς, όμως, αφού, προηγουμένως,  πρόλαβαν και ξεγύμνωσαν όχι μόνον τους πιο αδύναμους από τους συμπολίτες, αλλά κι αυτή τούτη την κοινή πατρίδα. 
Αναφέρομαι σ' εκείνους τους πιο λαμπερούς από τους εκπροσώπους του Τύπου, που πασχίζουν με κάθε τρόπο να αποτελέσουν πυλώνα του κατεστημένου, αντί να κρατήσουν τις δέουσες αποστάσεις απ' αυτό και να επιτελέσουν τον ελεγκτικό τους ρόλο. Από την άποψη αυτή δεν είναι διόλου περίεργο το γεγονός ότι ακριβώς τα ίδια πρόσωπα, που προπαγάνδιζαν την ισχυρή Ελλάδα και το οικονομικό θαύμα της μεταπολίτευσης, συστρατεύονται πρόθυμα τώρα για να δυσφημήσουν αναίσχυντα την χώρα, να ενοχοποιήσουν συλλήβδην την κοινωνία και να υποθηκεύσουν ό,τι έχει απομείνει.
Όπως ακριβώς  - οποία σύμπτωση! - και οι αντίστοιχοι πολιτικοί, έτσι κι αυτοί οι διακεκριμένοι δημοσιογράφοι δεν διέπονται πλέον από πολιτικο-οικονομικές ιδεολογίες, δεν διαχωρίζονται σε Αριστερούς και Δεξιούς, αλλά εκφράζουν ενιαίο λόγο, απαλλαγμένο από ιδεολογικά βαρύδια και απλές, ανθρώπινες, ευαισθησίες. Βλέπουν απ' έξω την εντεινόμενη κρίση, και αποκαλούν την στάση τους πατριωτική και πραγματιστική, αλλά ουσιαστικά είναι απλώς εκείνο το παράξενο φρούτο, που πολύ ευδοκιμεί τελευταία, ένα κράμα καθημερινού φασισμού και φιλελευθερισμού - φιλελευθερισμού οικονομικού, εννοείται... ουδεμία σχέση με το φιλελεύθερο πνεύμα, την φιλελεύθερη στάση ζωής. Στην δική τους σκέψη η πρώτη ελευθερία, που χρήζει προστασίας απόλυτης, είναι η οικονομική και έπονται - αν έπονται καν - όλες οι άλλες, οι πολιτικές κι οι απλώς ανθρώπινες ελευθερίες, που, με πολλούς αγώνες και αίματα, κατοχυρώθηκαν σε όλα τα σύγχρονα Συντάγματα, για να ποδοπατηθούν στην πράξη από αυτό το συνασπισμένο, ιδιότυπο, φασιστο-φιλελευθεράτο.

Κάποιοι προερχόμενοι από την Αριστερά βάζουν στο περιθώριο τις αριστερές τους περγαμηνές με την ίδια ευκολία που λησμόνησαν τα δώρα της "SIEMENS", που τους εξασφάλισαν θέση στις ονομαστικές καταστάσεις των δωρεοδόχων, αλλά όχι και κλήση από την Εισαγγελία ή, έστω, από τον εργοδότη τους!  Με χαμηλούς τόνους, μουλωχτούς, καλλιεργούν από "Δελτία Ειδήσεων" και sites τον κοινωνικό αυτοματισμό, την οργή της μιας κοινωνικής ομάδας έναντι των κινητοποιήσεων της άλλης. Ειδικεύονται στην θεωρία του "Ναι μεν, αλλά κι αλλιώς, αλλά κυρίως έτσι", μιαν επ' εσχάτοις ακμάζουσα τάση αρθρογραφίας, η οποία καταγράφει τα δίκαια των αδικούμενων ή των πληττόμενων από το ένα ή το άλλο μέτρο, αλλά εντέχνως τα καταπνίγει με διάφορα προσχηματικά ή λιγότερο προσχηματικά επιχειρήματα, υποτάσσοντάς τα σε κάποιο "μείζον", που συνήθως - συμπτωματικά, βεβαίως! -  εξυπηρετεί την Εκτελεστική Εξουσία και τους επιχειρηματίες, που διαχρονικά βρίσκονται σε σφιχτό εναγκαλισμό μαζί της. Αυτή η ιδιοφυής παρουσίαση των γεγονότων αφήνει στον επιπόλαιο ή βιαστικό αναγνώστη σε σύγχυση, με την επίγευση ότι οι διαμαρτυρόμενοι δεν έχουν απλώς άδικο αλλά ίσως, σε τελευταία ανάλυση, να δρουν και αντεθνικά. Όμως, κάτι σαν να μη πηγαίνει καλά, όταν όλοι μα όλοι αντάμα οι κινητοποιούμενοι φαίνεται σαν να βρίσκονται εν αδίκω, πάνω στο σημείο τομής της πλεονεξίας και της εθνικής προδοσίας.    
Άλλοι πάλι δημοσιογράφοι - φιλέρευνοι αυτοί - που δεν διστάζουν, κατά περίπτωση, να ξεθάψουν και να ξεσκονίσουν παλιούς και νέους φακέλους σπουδαίων σκανδάλων, εμφανίζονται αίφνης να αρθρογραφούν και να επιχειρηματολογούν, αποκλειστικά και μόνον με βάση δηλώσεις και ισχυρισμούς εκπροσώπων της μίας ή της άλλης Κοινοπραξίας Εργολάβων, που θίγονται από την γιγάντωση του κινήματος ενεργού αμφισβήτησης του κόστους των διοδίων.
Υπάρχουν, αφαλώς, και οι ωρυόμενοι. Δεν ξέρω αν είναι σφάλμα ή ένδειξη πανικού του συστήματος, αλλά χθες ευάριθμοι αρθρογράφοι του ΔΟΛ, του protagon.gr και της "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ" βρέθηκαν να γράφουν τα ίδια πράγματα με την ίδια οργή, την ίδια επιχειρηματολογία και την ίδια κινδυνολογία. Έφτασαν να βάλουν στο ίδιο σακί τους φοροφυγάδες και τους χούλιγκανς, που σχεδόν κατέστρεψαν το "ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ", και μαζί τους μετέχοντες στο κίνημα του "Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω...", απεργούς, συνδικαλιστές, σχεδόν όλους όσοι τυχαίνει να διαμαρτύρονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτή την περίοδο...
Ασφαλώς όσοι κινητοποιούνται στην χρονική αυτή συγκυρία δεν έχουν όλοι σ' όλα δίκηο ούτε και οι τρόποι τους είναι πάντα οι ενδεδειγμένοι. Δεν γίνεται, όμως, να έχουν κι όλοι σ' όλα άδικο ούτε να επιβουλεύονται όλοι τον τόπο. Ακόμη περισσότερο, δεν είναι ούτε καν περιστασιακοί χούλιγκανς - σε αντίθεση με τον διακεκριμένο σχολιαστή πάσας επικαιρότητας, που έχει συλληφθεί από κάμερα, όχι όμως και από τις αρμόδιες Αρχές, να χουλιγκανίζει τουλάχιστον άπαξ.

Ακούγεται συχνά ότι η μία ή η άλλη κινητοποίηση ή πρακτική δεν είναι λύση στο κατά περίπτωση πρόβλημα. Βεβαίως και δεν είναι και κανείς ποτέ δεν είπε ότι είναι! Δεν λύνεται το πρόβλημα των παράλογων αυξήσεων με το "Δεν πληρώνω τίποτε" ούτε οι απεργίες αποτελούν καθ' εαυτές λύση. Οι κινητοποιήσεις αποσκοπούν στο να αναδείξουν ένα πρόβλημα και να πιέσουν για την εξεύρεση μιας χρυσής τομής, κάποιας μετριασμένης λύσης.

Και οι εκφέροντες υπεύθυνο δημόσιο λόγο, όπως οι δημοσιογράφοι, δεν έχουν ρόλο να απλώνουν γύρω από τήν Εκτελεστική Εξουσία ένα δίχτυ προστασίας, να οξύνουν τα πνεύματα ή να επιβάλουν στην κοινωνία την άποψη συγκεκριμένων συμφερόντων, αλλά μάλλον να ανοίξουν δρόμους διαλόγου, να επισημάνουν τις ατέλειες, τις ανεπάρκειες και τα άδικα σ' όλες τις πλευρές.
Δεν μπορούν να είναι πάντα και μόνο με το γκουβέρνο, ακολουθώντας πιστά την αποδοτική διδαχή του αείμνηστου Πρόδρομου Μποδοσάκη,  γιατί δεν ξέρουμε κι εμείς πότε να τους πιστέψουμε... Όταν στήριζαν το οικονομικό θαύμα του κ. Σημίτη και την ευωδιαστή άνθηση του Χρηματιστηρίου ή τώρα, καθώς εκστασιάζονται με την επανάσταση του αυτονόητου, που μπορεί να μη οδηγήσει όλη την κοινωνία στο μεγαλειώδες  πεπρωμένο της, αλλά τουλάχιστον θα διασφαλίσει τα περιουσιακά στοιχεία όσων είχαν απολαύσει την ευωδία των ωραίων παλιοκαιρινών deals με την "GOLDMAN SACHS", την "SIEMENS", την "ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΑΚΗ" κ.ά.; 

Εν τω μεταξύ, ας επισρτρέψουμε όλοι μα όλοι στα βασικά, ρίχνοντας μια μια ματιά στο κλασικό σύγγραμμα του Βαρώνου de Montesquie "De l' esprit des lois", μήπως κι ανασχεθεί λίγο ο ευτελισμός της δημοκρατίας στην Ελλάδα...



18 σχόλια:

Dimitrios Tilis είπε...

Θα συμφωνήσω Γιάννη κατα 99% με τα γραφόμενά σου.
Διαφωνώ μόνο στο ότι εδώ που φτάσαμε οι λύσεις μπορεί να είναι "χρυσές τομές" και "μεσοβέζικες".
Το πράγμα είναι καρκίνος και με ασπιρίνες δεν περνάει!
Υπάρχουν λύσεις προτεινόμενες απο πολλά χρόνια(πάντα στα πλαίσια της νομιμότητας)οι οποίες όπως λές κι εσύ αποσιωπούνται απο την "ομερτά" της μαφίας που λέγεταιΜ.Μ.Ε.
Αν αναλογισθεί κανείς πόσες ιδέες και λύσεις ήταν για πολλά χρόνια ταμπού,και αδιανόητες ενώ σήμερα επανέρχονται δειλά δειλά στο πολιτικό προσκήνιο ως ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ θα καταλάβει το γιατί φτάσαμε ως εδώ!
Θα επανέλθω όμως αργότερα για να γίνω και πιο σαφής.
Θέλω μόνο να προσθέσω σε ότι αφορά τον Montesquieu ότι όλο του το έργο στηρίχτηκε σε αντίστοιχες απόψεις της Ελληνικής αρχαιότητας,κυρίως στον Πολύβιο ο οποίος σε πρωτόλεια βέβαια μορφή θέτει το θέμα του διαχωρισμού των εξουσιών ή στον Αριστοτέλη ο οποίος με μεγαλύτερη σαφήνεια κατέτασσε τα έργα της
πόλης στο βουλευόμενο, στο περί τας αρχάς και στο δικάζον.

ασωτος γιος είπε...

δε θα μπορουσες να γραψεις για την κατασταση στη χωρα καλυτερα
θεωρω το κειμενο ισως το σπουδαιοτερο που εχω διαβασει εδω και καιρο, και διαβαζω και εφημερidες.
οπως λεει και ο φιλος πριν, με ασπιρινες δε σωζεσαι απο ενα "καρκινο"

tovenito είπε...

διαφωνώ στο ότι είναι κακό να μην υπάρχουν οι διαχωρισμοί των ιδεολογιών του παρελθόντος!ίσα ίσα, σε μία εποχή που τα ιδεολογικά τείχη του παρελθόντος έχουν εκλείψει το θεωρώ υγιέστατο και επικαιροποιημένο.
όσο για τα υπόλοιπα οι δημοσιογράφοι είναι ήταν και θα είναι διαπλεκόμενοι (όχι όλοι, αλλά μερικοί). κοιτάνε να ικανοποιήσουν τον εργοδότη τους.

CsLaKoNaS είπε...

Το κείμενό σου είναι εξαιρετικό. Δύο μονο παρατηρήσεις, αν μου επιτρέπεις.

1. "Στην δική τους σκέψη η πρώτη ελευθερία [...] όλες οι άλλες"

Αυτό δεν είναι των δημοσιογράφων, φίλε Αστεροηδή. Αυτό είναι η ουσία του Φιλελευθερισμού. Θέση που ιστορικά, νομίζω συμφωνούμε ότι, έχει δικαιωθεί.

2. "που μπορεί να μη οδηγήσει όλη την κοινωνία στο μεγαλειώδες πεπρωμένο της, αλλά τουλάχιστον θα [...] "ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΑΚΗ" κ.ά.; "

Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση και αυτό το καταλαβαίνουν όλοι όσοι έχουν λίγο μυαλό. Απλούστατα, τα σενάρια πτώχευσης ή εξόδου από το Μνημόνιο, το Ευρώ, την Ε.Ε. ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο, θα βλάψει κυρίως τους μικρομεσαίους και μεσοπρόθεσμα θα ισοπεδώσει τους αδύναμους- σε κάθε περίπτωση ΔΕ ΘΑ ΒΛΑΨΕΙ ΟΧΙ τους πραγματικά υπεύθυνους. Αυτοί θα έχουν προλάβει να την κάνουν (όσοι από αυτούς έχουν ακόμα αφήσει τα λεφτά τους στη χώρα).

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Δεν διαφωνούμε, Δημήτρη. Πάντως, όταν αναφέρομαι σε χρυσές τομές, δεν υπονοώ λύσεις μεσοβέζικες και προσωρινά μπαλώματα, αλλά απλώς λύσεις βασισμένες στο αρχαιοελληνικό μέτρο, στην ισότητα και στον ορθό καταμερισμό...

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Φίλε tovenito, δεν αναφέρομαι σε περιχαρακώσεις και τείχη, αλλά σε πολιτικές πρακτικές, που διέπονται από συγκεκριμένη πολιτική ιδεολογία και φιλοσοφία και όχι από στενά οικονομικούς σκοπούς.
Με αυτή την έννοια και από αυτήν την άποψη, η έλλειψη ιδεολογικής αντιπαράθεσης στο θεωρητικό πεδίο, το στράγγισμα της πολιτικής πρακτικής διεθνώς από ιδεολογίες και φιλοσοφίες, έτσι, όπως το βιώσαμε και το βιώνουμε από την ιστορική στιγμή της κατάρρευσης της Αριστεράς και της επακόλουθης παγκοσμιοποίησης, μας έχεο οδηγήσει σε έναν κόσμο δίχως σημεία ισορροπίας - πράγμα, που οξύνει διαρκώς τις κοινωνικές ανισότητες και φαίνεται να αποτυγχάνει και ως οικονομικό μοντέλο.

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Λάκωνα, δεν λέω ότι αυτό το μοντέλο είναι των δημοσιογράφων. Πολιτικό μοντέλο είναι, το οποίο ακολουθούν κι αυτοί, όπως γράφω.
Ωστόσο, δεν θυμάμαι να έχω συμφωνήσει στο ότι ιστορικά έχει δικαιωθεί το μοντέλο του οικονομικού Φιλευθερισμού. Ούτε πολιτικά ούτε οικονομικά βλέπω να έχει δικαιωθεί κάπου, σε οποιανδήποτε χώρα. Θα χαρώ να μου υποδείξεις μία -1- χώρα, όπου αυτό λειτούργησε ευεργετικά.
Ασφαλώς ο Κομμουνισμός, τουλάχιστον, με την έννοια του εφαρμοσμένου Σοσιαλισμού, απέτυχε τραγικά (εν πολλοίς διότι και αυτός αγνόησε τον παράγοντα άνθρωπο και διότι κατάντησε μια ακόμη γραφεικρατία), αλλά σε όλες τις χώρες του Δυτικού κόσμου βλέπω σήμερα να καταρρέει υπό το βάρος των αποτυχιών του και ο οικονομικός Φιλελευθερισμός.

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Άσωτε, σε ευχαριστώ. Δεν πρόκειται παρά για παρατήρηση της κοινωνικής πραγματικότητας από έναν άνθρωπο δίχως σπουδαίες γνώσεις αλλά με - ελπίζω! - κοινή λογική...

CsLaKoNaS είπε...

Μα μόλις συμφώνησες!! Αν δε μπορω να σου υποδειξω μια χωρα όπου το μοντέλο του Φιλελευθερισμου πέτυχε (τι θα πεί αυτό;;), εσύ μόλις υπέδειξες όλες τις χώρες που η οικονομική ανελευθερία σήμανε και όλες τις άλλες ανελευθερίες...αλλά και τελικά την οικονομική εξαθλίωση. Εκεί ακριβώς έγκειται η ιστορική δικαίωση- πες το επικράτηση...

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Αυτό κι αν είναι σόφισμα, Λάκωνα!!!
Το ότι απέτυχε ένα σύστημα, δεν σημαίνει ότι επικράτησε κάτι άλλο.
Τα τελευταία δύο χρόνια όλες οι χώρες του Εφαρμοσμένου Φιλελευθερισμού είναι στα γόνατα, μετά βίας και με τεχνητή αναπνοή διατηρούνται στην ζωή με τεράστιο και ολοένα αυξανόμενο κοινωνικό κόστος. Οι κοινωνίες και οι οικονομίες, που κάποτε παρουσιάζονταν ως το αντίπαλο δέος του Εφαρμοσμένου Σοσιαλισμού και ως πρότυπα ανάπτυξης οπισθοδρομούν ταχέως προς συνθήκες αρκετών δεκαετιών πίσω. Η ανασφάλεια και η κατάθλιψη των πολιτών, αλλά και η αδυναμία των Κρατών να αντιδράσουν αποτελεσματικά, είναι αδιάψευστοι παράγοντες.
Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα - έχουν αποτύχει οικτρά και τα δύο μοντέλα. Κι όσο τα Κράτη και οι πολιτικοί δεν παίρνουν το πάνω χέρι στον ανταγωνισμό ισχύος με τις αγορές, ο Φιλελευθερισμός δεν θα σηκώσει κεφάλι...

CsLaKoNaS είπε...

Δεν είναι σόφισμα αυτό. Είναι εντυπωσιακό πάντως που εξισώνεις τα δύο μοντέλα ανάπτυξης ως ΕΞΙΣΟΥ αναποτελεσματικά....

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Έχει σημασία αν είναι ακριβώς εξ ίσου αναποτελεσματικά;
Τι νόημα θα είχε η ζύγιση ακριβείας της αναποτελεσματικότητας, αν μιλούσες τώρα σ' έναν άστεγο στην Καλιφόρνια, που βρέθηκε ξαφνικά στον δρόμο, ή σ' έναν από τους εκατομμύρια Ευρωπαίους ανέργους του τελευταίου τριμήνου, που δεν ελπίζουν καν να βρουν δουλειά μέσα στα επόμενα χρόνια. Κι ας μη μιλήσω καν για την Ελλάδα, που, σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα στην ΙΣΟΤΙΜΙΑ, θα χρειασθεί πολλά χρόνια για να ξαναμπεί σε τροχιά ανάπτυξης, κατά τον κ. Π. Ρουμελιώτη, πρώην Υπουργό Οικονομίας και νυν στέλεχος του ΔΝΤ, αρμόδιο για την Ελλάδα.
Εν τούτοις, ζητείται να ακολουθήσουμε πιστά το μοντέλο αυτό, που δεν οδήγησε κανενός είδους γενικευμένη και διαρκή ευημερία.
Ευχαρίστως, να δεχθώ ότι ο Εφαρμοσμένος Σοσιαλισμός απέτυχε περισσότερο! Σε 70 χρόνια αυτός... Στα 20 ο δικός μας ίσως απέτυχε λιγότερο, αλλά έχειι χρονικά περιθώρια να προσπαθήσει να αποτύχει περισσότερο...
Και λοιπόν;
Το ζήτημα παραμένει τι μοντέλο χρειαζόμαστε και μπορούμε τώρα. Ποιό τρίτο πρότυπο; Σε τι θα πιστέψει και πώς θα εμπνευσθεί ο απλός κόσμος;
Έχω γυρίσει τον μισό κόσμο και βλέπω παντού μόνο αγωνία, κατάθλιψη και ανασφάλεια - αυτό είναι το θέμα σήμερα κι όχι αν ο ένας απέτυχε 90% κι ο άλλος 70%.

CsLaKoNaS είπε...

Αν δεχθούμε ότι η ευημερία για την οποία συζητάμε τώρα έχει να κάνει με την παραγωγή πλούτου, αν ένα μοντέλο είναι αυτό το οποίο κατάφερε να παράγει (και ακόμα το κάνει) πλούτο είναι αυτό της ελεύθερης οικονομίας. Σε αυτό συμφωνούμε νομίζω. Το μεγάλο (άλυτο σε μεγάλο βαθμό) πρόβλημα είναι η κατανομή του (Άλλης τάξεως κουβέντα).

[Η ανεργία στις ΗΠΑ υποχώρησε στο 9% (χαμηλό 2 ετών). Υπάρχουν και καλά νέα!]

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Ας μη μπούμε σε φιλοσοφικές συζητήσεις, σχετικά με το νόημα και το περιεχόμενο της ευημερίας. Δεν είναι μόνον η παραγωγή πλούτου, πάντως, διότι ακριβώς μια τέτοια μονοσήμαντη θεώρηση οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα του δυτικού μοντέλου της τελευταίας 20ετίας. Έχω, άλλωστε, την εντύπωση ότι και Εφαρμοσμένος Σοσιαλισμός παρήγαγε πλούτο, και το Κινεζικό μοντέλο παράγει πλούτο άφθονο και τώρα που μιλούμε.
Το ζήτημα είναι, μάλλον, οι συνθήκες παραγωγής, το πώς, το υπέρ ποίου παράγεται ο πλούτος και πώς κατανέμεται και από ποιόν. το ζήτημα είναι αν ο πλούτος προκύπτει μέσα από παραγωγικές διαδικασίες, που ωφελούν περισσότερους και έχουν αποτελέσματα διαρκέστερα και κοινωνικότερα, ή αν παράγεται από ραντιέρικες μεθόδους και με ραντιέρικα κριτήρια - πουλώντας κι αγοράζοντας, δηλαδή, αέρα... Κι είναι, κυρίως, αυτό, που οδήγησε στα σημερινά προβλήματα του δυτικου μοντέλου, στην συγκέντρωση όλου του χρήματος σε χέρια ολίγων και στην καθυπόταξη των Κρατών στις "αγορές". Έλειψε εν προκειμένω η πολιτική σκέψη, η πολιτική φιλοσοφία, ο προγραμματισμός του επόμενου βήματος, η κοινωνική προοπτική.
Χαίρομαι αν όντως μειώνεται η ανεργία στις ΗΠΑ και αμβλύνεται η κρίση, αλλά δεν μπορώ παρά να επισημάνω στο σημείο αυτό ότι ο Πρόεδρος Ομπάμα ακολουθεί μια πολιτική, την οποία η Ευρώπη αρνείται πεισματικά να υιοθετήσει, με αποτέλεσμα την όξυνση της κρίσης.

CsLaKoNaS είπε...

Γι αυτό είπα ΑΝ ΔΕΧΘΟΥΜΕ! ΑΝ!!!!

Αλήθεια είναι αυτό που λες για την πολιτική του Ομπάμα. Βέβαια μπορεί και αυτός να έχει προβλήματα στο μέλλον με τόσο χρήμα που έχει τυπώσει αλλά σε κάθε περίπτωση οι δυνατότητες και γενικά η φιλοσοφία της οικονομίας εδώ είναι τελείως διαφορετική.

Η Κίνα το έχει γυρίσει στον άκρατο καπιταλισμό, ένα ακόμα ανελεύθερο καθεστώς που έχει εξαθλιώσει το λαό του.

Η ΕΣΣΔ σταμάτησε να παράγει από το 70-75 και μετά, κατά τη μεγάλη επανάσταση της πληροφορικής. Μέσα στην ανελευθερία του εκείνο το καθεστώς "αρνήθηκε" να περάσει στη νέα εποχή και κατέρρευσε (τελικά και) οικονομικά.

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Γι' αυτό και λέω ότι χρειαζόμαστε επειγόντως κάποιο νέο μοντέλο, που θα λαμβάνει ως μέτρο επιτυχίας πολλά περισσότερα υπ' όψιν του από την απλή σώρευση πλούτου. Θα συνυπολογίζει στο μέτρο της επιτυχίας τον τρόπο της παραγωγής του πλούτου και την κατανομή του.
Θα είναι εν ολίγοις ένα μοντέλο πολύ πιο πολιτικό στην σύλληψη...

CsLaKoNaS είπε...

Έπεσες στην περίπτωση. Ο βασικός πόλεμος που εξελίσεται αυτή τη στιγμή είναι ακριβώς αυτός. Πολιτικοί εναντίων Τεχνοκρατών...Κράτη εναντίων αγορών...

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Καιρός ήτανε!
;-)

 
GreekBloggers.com