Δεν έχει ακόμα Παράδεισο για τον Παύλο Φύσσα

Δεν θα μασήσω τις λέξεις, δεν θα μιλήσω ευγενικά για χαμό, απώλεια, φευγιό, αναχώρηση. Θάνατο θα το πω, θάνατο και σφαγή... Αυτό ήταν! 
Κι ούτε θα πω "Καλό Παράδεισο" για τον φίλο Παύλο Φύσσα

... Όχι! Όχι ακόμη... Θα περιμένω λίγο. Θα περιμένω να δω μήπως κι ο φρικτός του θάνατος, η ανείπωτη σφαγή του, ξυπνήσει τούτη την φοβισμένη κοινωνία, που στην απελπισία της άλλη λύση δεν βρήκε παρά να στραφεί στον Ναζισμό και στην τυφλή, αδικαιολόγητη βία του. 
Αν... αν, λέω, ο θάνατος του Παύλου γίνει αιτία κι αφορμή για να θυμηθούμε όλοι τι θηριωδίες επεφύλαξε στην Ελλάδα και σ' όλους τους λαούς ο Ναζισμός, τι φίδια τρέφονται στους κόρφους των μαύρων άκρων, αν απομακρυνθούμε από την θανατερή αγκάλη του ανεκδιήγητου μορφώματος, που σήμερα λέγεται Χρυσή Αυγή, αν τους απομονώσουμε εκεί, όπου ανήκουν, στο θλιβερό περιθώριο της κοινωνίας, τότε ξέρω πως ο Παύλος θα χαμογελάσει εκεί, ψηλά, θα νοιώσει πως με έναν τρόπο οδυνηρό ο θάνατός του, παρ' όλ' αυτά, βρήκε δικαίωση! Και τότε, μόνο τότε, ναι, τότε, θα πω "Καλό Παράδεισο, Παύλο...". Ξέρω πως τότε, λοιπόν, η ευχή θάχει πιάσει κιόλας τόπο...

Για την ώρα, ωστόσο, απολύτως απαραίτητο είναι να σημειώσω τούτο μόνο: Πως δεν πρέπει επ' ουδενί λόγω να  ξεχάσουμε ότι η ηθική αυτουργία της σημερινής δολοφονίας ανήκει μετά βαΐων και κλάδων στο ζέον συγκρότημα Αλαφούζου, όπου έχουν βρει στέγη και βήμα όλοι οι βρωμεροί κρυπτοφασίστες από τον ανοηταίνοντα τζιτζιφιόγκο Κασιμάτη ώς τον σαλταδόρο Πορτοσάλτε και τον Νταβέλη Μανδραβέλη, μαζί με κάτι ακόμη χαζοχαρούμενα νεοφιλελεύθερα ζουζούνια, που κάνουν room service στον νεοφιλευθεροφασισμό.