Οδός Παύλου Φύσσα

Άκου με λίγο...
Είμαι κάπως πιο παλιός από σένα και θυμάμαι. Θυμάμαι που στους καιρούς του apartheid, παράλληλα μ' όλες τις άλλες πολιτικές και οικονομικές πιέσεις, οι αρχές της Washington D.C. μετονόμασαν την οδό, όπου βρισκόταν η Πρεσβεία της Νοτίου Αφρικής σε οδό Nelson Mandela. Δεν έφερε τα πάνω κάτω η ενέργεια αυτή, αλλά ήταν μια ηθική πίεση, μια μάχη με όπλα ηθικά - και γι' αυτό τελικά ακατανίκητα!

Η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Κερατσινίου να μετονομασθεί η Παναγή Τσαλδάρη σε Παύλου Φύσσα, πέρα από την ικανοποίηση μιας κοινωνικής απαίτησης, σηματοδοτεί επίσης μιαν ηθική νίκη. Διαιωνίζει την στιγμή που ένας νέος Έλληνας, αφού εξασφάλισε την διαφυγή των συντρόφων του, επιχείρησε μόνος του, με χέρια γυμνά, με μόνο όπλο την ηθική των ιδεών του και την απλή λογική, να αντιμετωπίσει έναν υπέρτερο και ύπουλο αντίπαλο, που του είχε στήσει ενέδρα με ρόπαλα και μαχαίρια. Στο φυσικό επίπεδο έχασε! Νίκησε, όμως, στο ηθικό επίπεδο και η ανάμνησή του, μαζί με την στιγμή του ηθικού του θριάμβου θα στοιχειώνουν πάντα τους αντιπάλους των ιδεών του. Η εικόνα του, βαθιά χαραγμένη πια στην συλλογική μνήμη, θα τους ταράζει τον λιγοστό ύπνο - και μια μπλε πινακίδα θα τους κάνει να αλλάζουν δρόμο, να σκύβουν το κεφάλι, για να μην αντικρύζουν κατάματα μια κοινωνίας, που θυμάται και θα θυμάται πάντα.

Αν ελάχιστα με αγγίζουν όλα τα νομικά και πολιτικά επιχειρήματα, όλες οι επιφυλάξεις, σε σχέση με την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής από την Ελληνική πολιτεία τις τελευταίες ημέρες, είναι πολλοί οι λόγοι. Δεν ακούσαμε συγγνώμη, δεν ακούσαμε πειστική καταδίκη της δολοφονίας και των αυτουργών, δεν ακούσαμε αποκήρυξη των πρακτικών ακραίας βίας έναντι των μεταναστών, των αριστερών και όποιων άλλων τυχαίνει να έχουν ιδέες αντίθετες.

Ακούσαμε διαψεύσεις - αλλά οι διαψεύσεις είναι για τους δειλούς.

Ακούσαμε κι ακόμα ακούμε για τιμή, για Θερμοπύλες, για αρχαίους Σπαρτιάτες και σύγχρονους Λεωνίδες, για ανδρείους υπερασπιστές του έθνους.

Λυπάμαι, αλλά δεν βρίσκω τίποτε το γενναίο και το τιμητικό σε μια κουστωδία ενόπλων, που στήνουν σε ένα άοπλο παλικάρι νυχτερινή ενέδρα και το σφάζουν.

Δεν βρίσκω σ' όλο τούτο τίποτε το σπαρτιάτικο, τίποτε το Ελληνικό, τίποτε το εθνικό - έτσι, όπως εγώ, τουλάχιστον, διδάχθηκα τις εθνικές παραδόσεις και την εθνική ταυτότητα.   

Δεν βρίσκω, τελικά, τίποτε, που να μπορεί να ενώσει το τιμημένο στενό των Θερμοπυλών με την οδό Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι.