Τώρα κοιτάς
Τον κόσμο
Απ’ την οθόνη
Μιλάς
Με πληκτρολόγιο
Γραμματοσειρά κατά βούληση
Καλλιγραφία
Μονοτονικό
Το βράδυ
Διαβάζω γράμματα παλιά
Χαρτί φτηνό
Μπλοκ απ’ το περίπτερο
Στυλό Μπικ πλαστικό
Μπλε διαφανές
Οι ανορθογραφίες σου
Μολύβι Φάμπερ απαλό
Οι διορθώσεις μου
Το γέλιο σου
Μελάνι κόκκινο
Η ζωή σου
Δέκα εφτά ίντσες
Διαγωνίως
Διαγωνίως
Υψηλή ευκρίνεια
Κρύσταλλοι υγροί
Οθόνη φλατ
Κρύσταλλοι υγροί
Οθόνη φλατ
Η ζωή μου
Ένα συρτάρι
Ξύλο θαμπό
Που κάποτε μαγκώνει
Ξύλο θαμπό
Που κάποτε μαγκώνει
Ένα πακέτο γράμματα
Στο βάθος
Θυμάμαι ακόμα
Με τις αισθήσεις μου
Εκείνες τις παλιές
Τις ξέρεις
Τις ξέρεις
Θέλω-δε θέλω
Θυμάμαι
Θυμάσαι
Με μπακ-απ
Και κατ’ επιλογήν
Δακρύζεις άραγε ποτέ
Στο πληκτρολόγιο;
.JPG)
.JPG)
Αναρτήσεις
34 σχόλια:
Χμ... Έλα ντε... Νομίζω ως δακρύζει πάντως... Ακόμα και στο πληκτρολόγιο..
Πολύ σκληρό..
Αρκετοί δακρύζουν..και ας μη το λένε.. όχι πάντα όμως πάνω στο πληκτρολόγιο..
Το δακρίζω είναι πολυ διακριτικό.
Μιλάμε ....κλαίω. Δεν είναι ντροπή, αλλά στο πληκτρολόγιο τόσο δα, λίγο.
Δεν ξερω αν δακρυζει,
εγω παντως ανατριχιασα εδω μπροστα στο πληκτρολογιο με το κειμενο σου
Ειμαι ακομη ζωντανοι ε,
ποναω νιωθω μονος, γελαω ,ερωτευομαι,
συγκινουμαι,μαθαινω, εκνευριζομαι, βαριεμαι,
η ζωη αλλαξε φιλε αυτο το διαολοπαραθυρο οπως λεω εγω το λαπτοπ ειναι γεματ διαολους αλλα και αγγελους.
εμεις διαλεγουμε
παρονομαστης η μοναξια
Σορυ για το ατονο κειμενο, παντα μισουσα τους τονους
...δακρυζω...κλαιω...εσυ δεν το βλεπεις....μπροστα στην οθονη , στο πληκτρολογιο μπροστα...αλλα εσυ δεν θα το δεις...γιατι τα χερια..γραφουν...χαρουμενα πραγματα..."γραφουν"..γελιο...για να μην το καταλαβεις...για να μην το δεις...!!!
Καλημερα
Eγω παντως προτιμω..Crying in the Rain ;)
Αρκεί που δακρύζει, Εύη... Μεγάλη υπόθεση αυτό!..
Όλοι δακρύζουν... δακρύζουμε, δηλαδή, Roadartist... Κι έτσι χρειάζεται!..
Katrine, το κλάμα είναι θεραπευτικό, λένε. Ίσως... Δεν ξέρω - αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως είναι ανθρώπινο και, επίσης, πως εξανθρωπίζει!
Άσωτε Άτονε, ναι, ο κόσμος έχει αλλάξει και οφείλουμε όλοι να αποδεχθούμε τα νέα μέσα, που, όπως και τα παλιά, μπορούν το καλύτερο, μπορούν και το χειρότερο.
Δεν είναι το μέσο το μήνυμα... το σποπυδαίο, πρώτ' απ' όλα, είναι να υπάρχει μήνυμα, πράγματα, που έχουμε και που θέλουμε να πούμε και να μας πουν, να υπάρχει ακόμα και δάκρυ, κλάμα, ανατριχίλα... Το πώς θα τα μοιρασθούμε θα το βρούμε!
Με χαρτί, PC, ταχυδρομικό περιστέρι... ο,τιδήποτε!..
;-)
Όμως δεν πρέπει να κρυβόμαστε, Orfia... Δεν πρέπει νάχουμε λόγους να κρυβόμαστε!..
;-)
Το σημειώνω, Elva... Άλλωστε μονάχα στην βροχή ή στο χιόνι θα μπορούσατε να κλαίτε εκεί πάνω!!!
Ωστόσο, θάχα μια δυσκολία να ξεχωρίσω το κλάμα με τέτοιες συνθήκες, γιατί, ως γνωστόν:
"Rain and tears are the same, in the sun you gotta play the game" (ή είστε πολύ νέα για να ξέρετε τέτοιο τραγούδι;)!!!!!!!!!
:-)))
κι οχι μονο..
:)
Η Στέλλα, που ξέρω κι αγαπώ να ξέρω!
;)))
Tι μου θυμησες τωρα;;;
"...Rain and tears in the sun
but in your heart
you feel the rainbow waves..."
Μεχρι και τον Τσαρουχη μπορεις ν' ακουσεις σ' καποια απ τα τραγουδια τους in the background...
--------------
Δυστυχως... πολλες φορες με την φλατ οθονη παει μαζι χερακι-χερακι και η φλατ ζωη... δυστυχως...
But we know better, Ephemeron... Being old enough means, among other things, that we are blessed with a past and we know better!!!
:-)
Asteroid
Δεν ξερω τι υπονοειτε, παντως χρειαστηκε να γκουγκλαρω τους στιχους και να μαθω οτι ειναι των....Aphrodite's Child! ;)))
P.S ''Being old enough basically means...being old!'' χεχε
Το μέσο δεν αλλάζει την ουσία...
ειδικά όταν είναι καθαρή και ειλικρινής ανθρώπινη έκφραση....
(πολλές φορές δακρύζω... αλλά και άλλες τόσες γελάω....και αυτό είναι πάντα υπέροχο....)
:-)))))
Δεν σε πιστεύω, Elva... Εγώ γι' αστείο τόπα ότι μπορεί να μη το ξέρεις το τραγούδι... και να που...
Πρέπει να είσαι απίστευτα νέα - ή εγώ απίστευτα μεγάλος, πλέον!!!
:-))))))))))))
Αρκεί να κλαίμε και να γελάμε, Ακανόνιστη... αρκεί!
;-)
έχω μείνει έκπληκτος - σε ήξερα από τις υπέροχες φωτογραφίες σου, αλλά αν αυτό είναι ενδεικτικό για τα ποιηματά σου... wow
και, ναι, κάποιοι δακρύζουν και πάνω από πληκτρολόγια. νομίζω όμως είναι ευλογία ότι οι "μνήμες" δεν σε περικυκλώνουν με τη φυσική τους παρουσία όπως γίνεται με τα γράμματα.
καλό σκ!
:-)
SB, σ' ευχαριστώ! Ήταν μοιραίο, τελικά, να ξαναβρεθούμε...
;-)
σχεδον ποτέ. αγγίζομαι, μεταδίδομαι, e-πάρχω, αλλά δάκρυ όχι.
καιρό έχω και να διαβάσω και κάτι δυνατό εξάλλου, παντού μια σιωπή συνωμοτική..
υγ. πάντως η αίσθηση του χαρτιού και του μπικ δεν συγκρίνονται..
Θυμάμαι , δακρύζω ..νομίζω πως ένα καλό μέρος της ζωής μου το ζω στο πληκτρολόγιο.
Υπέροχο, όπως και οι καταπληκτικές φωτογραφίες σου.
Tovene592, θα συμφωνήσω για την σιωπή την συνωμοτική του ψηφιακού κόσμου. Γίνεται συχνά κακή χρήση του, με συνέπεια, πολλές φορές, να ακυρώνεται το ύπατο αυτό εργαλείο και μέσο επικοινωνίας.
Ωστόσο, μόνον όταν έρθει και δάκρυ θα ξέρεις, θα ξέρουμε, πως πλησίασε τα παραδοσιακά μέσα, πως ολοκληρώθηκε πια κι αυτό ως μέσο, έστω και σε προσωπικό επίπεδο...
MLD, νομίζω πως σιγά-σιγά αυτό ισχύει για όλους και γι' αυτό και οφείλουμε στον εαυτό μας πρωτίστως να κάνουμε καλή, θετική, δημιουργική, έντιμη χρήση...
Mary, σ' ευχαριστώ!
;-)
Αν δακρύζεις λέει;
Είσαι τυχερός, Νίκο... έτσι νομίζω, τουλάχιστον!
Πάντως αν σκεφτεις ότι το πληκτρολόγιο είναι το χαρτί και το μολύβι σήμερα και οι φάκελλοι στο κομπιουτερ είναι τα ράφια και τα συρτάρια σου,ναι και δακρύζεις και το ίδιο ανθρώπινος είσαι. Αλλά αυτά στα λέω εγώ που γράφω συνήθως στη 1 το βράδυ για να αποφορτιστώ και να μπορέσω να κοιμηθώ. Ασε που προτιμώ το μολύβι και τα μπλοκάκια μου όσο τίποτε άλλο στη γή.Αλλά σε πόσους να στείλω γράμματα χαχαχαχα.
ΥΓ έκοψα και τα πολλά μπαράκια με αυτό το τρόπο ,μωρέ έχει και τα καλά του :-)))
Όσο δακρύζει κανείς, ανεξάρτητα από το πού και το πώς, εξακολουθεί να είναι ανθρώπινος, σε επαφή με τα αισθήματά του και τις ελπίδς του...
Δημοσίευση σχολίου