But we 'll always have Paris...

... θα μπορούσε να ψιθυρίζει - όχι σ' εμένα!!! - στον νεαρό, στο αυτί του, καταμεσίς στην Place Charles de Gaulle, κάτω ακριβώς από την Αψίδα του Θριάμβου...

Η πρόγνωση του καιρού για το Παρίσι αυτές τις μέρες δεν είναι και τόσο καλή. Ψύχρα, αέρας, σποραδικές βροχές, πολλή υγρασία, αλλά και διαστήματα θαυματουργής, σχεδόν ιαματικής ηλιοφάνειας για όσους σαν εμένα στενοχωριούνται πούχουν αφήσει πίσω μιαν Αθήνα ανοιξιάτικη, στους 20 βαθμούς. 

Δύο μέρες κιόλας στο Παρίσι κι ακόμη δεν ξέρω ακριβώς πότε θα φύγω - πιθανότατα, αργά την Δευτέρα το απόγευμα. Δεν παραπονιέμαι, βέβαια. Μένω 100 μέτρα από την Αψίδα του Θριάμβου, απ' όπου ξεκινούν τα πιο όμορφα και επιβλητικά boulevards, οι πιο θρυλικοί δρόμοι... Avenue Foch, Champs Elysees... Avenue d' Iena, που κατηφορίζει ώς τον Πύργο του Άιφελ...   

Νοιώθει κανείς ασύλληπτα ελάχιστος στα πόδια αυτού του μνημείου, αλλά και ασύλληπτα μαγεμένος, αν ανέβει ώς τον δεύτερο και, μάλιστα, ώς τον τρίτο όροφο. Η απόλυτη κορυφή του Παρισιού, ένας ορίζοντας απέραντος γύρω - γύρω, ένα Παρίσι απλωμένο ώς εκεί όπου φτάνει το μάτι. Μοιάζει να μη τελειώνει πουθενά...  

Με τέτοια ύψη δεν έχω την καλύτερη σχέση κι ο αέρας, που λυσσομανούσε δεν βοήθησε - ευτυχώς είχε τα προστατευτικά κιγκλιδώματα και ένοιωθα κάπως, λίγο, πολύ λίγο, ασφαλής!!! Το αποφάσισα, πάντως, κι ανέβηκα και δεν το μετάνοιωσα...

Έφτασα στον Πύργο με συννεφιά, αλλά μέχρι να αγοράσω εισιτήρια - 13 ευρώ για τον τρίτο όροφο, παρακαλώ! - να περάσω από τον (μάλλον "αστείο" και "για τα μάτια", αν κανείς ξέρει από ελέγχους τέτοιους) έλεγχο ασφαλείας και να ανέβω επάνω, ο καιρός είχε καθαρίσει και είδα ακόμη και ηλιοβασίλεμα... Εν τάξει, όχι ηλιοβασίλεμα Ελληνικού επιπέδου, αλλά κάτι ήταν κι αυτό.

Κατεβαίνοντας τα χρώματα είχαν ζεστάνει και το θέαμα ήταν πιο εντυπωσιακό, με τισ σιλουέττες να βγάζουν ένα σχεδόν δραματικό αποτέλεσμα.

Αυτά για τώρα... Υπομονή για περισσότερα!