Όταν οι ένοχοι κάνουν πάρτυ, εγώ θα περιμένω έξω

Επειδή εργάζομαι 25 χρόνια ήδη και δεν έχω ποτέ αποφύγει - ούτε καν καθυστερήσει - να πληρώσω ούτε ένα (1) ευρώ για εισφορές Ταμείων και φόρους...
Επειδή δεν δήλωσα ποτέ ασθένεια ούτε επικαλέσθηκα ποτέ άλλη προσχηματική αιτία, για να μη πάω στην δουλειά μου, αν και εύκολα θα το μπορούσα...
Επειδή ποτέ δεν χτύπησα την πόρτα Κομμάτων και παρατάξεων ούτε και γράφτηκα σε κανέναν κατάλογο μελών ή ψηφοφόρων...  
Επειδή δεν πέταξα ποτέ λεφτά σε μπουζούκια και σκυλάδικα, σε "Προσεχώς Βουλγάρες" ευαγή ιδρύματα και σε "φύκια για μεταξωτές κορδέλλες" εστιατόρια ή ξενοδοχεία...
Επειδή δεν έπαιξα ούτε δραχμή στο "φούσκα" Χρηματιστήριο της περασμένης δεκαετίας κι επειδή ούτε ζήτησα ούτε έλαβα ποτέ πολιτική στήριξη ή ευμενή επαγγελματική μεταχείριση - την δουλειά μου την πήρα πρωτεύοντας σε εξετάσεις και τις θέσεις, που κατά καιρούς είχα, μου τις έδωσαν μόνον αφού είχα δοκιμασθεί για πολύ καιρό προηγουμένως κι αφού είχαν βεβαιωθεί πως κανένας "δικός" του ενός ή του άλλου δεν ενδιαφερόταν...
Επειδή μεγάλωσα δυό κόρες σχεδόν μόνος, σε δημόσια σχολεία και με πλήθος αντιξοότητες...

Προσυπογράφω με δύο χέρια το χθεσινό άρθρο της δημοσιογράφου  Κας Ρίκας Βαγιάνη στο protagon.gr,  το οποίο είχε την καλωσύνη να μου επισημάνει ο πάντα ευγενής φίλος Man Laying Down.

Κυρίως, όμως, το προσυπογράφω διότι στους πονηρούς καιρούς μας αυτοί, που ευνοούνται από την διάχυση της ενοχής σε μιαν ολόκληρη κοινωνία είναι οι ίδιοι οι ένοχοι! Και αυτό δεν το επιτρέπω - όποιος  θέλει να αναδεχθεί περισσότερο μερίδιο ενοχής από αυτό, που του αναλογεί επειδή απλώς ψήφισε κάποτε ένα από τα πολλά λιγότερο ή περισσότερο υπεύθυνα Κόμματα, επειδή ανέχθηκε πολιτικές συμπεριφορές και δεν βγήκε να διαδηλώσει ενατίον τους, μπορεί ελεύθερα να το κάνει... μπορεί να βουλιάξει στην αυτολύπηση και στην αυτοτιμωρία, αλλά δεν με αφορά η στάση του, γιατί πιστεύω ότι θολώνει τα νερά και διευκολύνει τους ενόχους του σημερινού αδιεξόδου. 

Το άρθρο, αυτούσιο, ακολουθεί:

                            Το πάρτυ των ενοχών: ευχαριστώ, δεν θα έρθω

"Αυτές τις μέρες διαβάζω πολύ protagon. Διαπιστώνω ότι οι περισσότεροι συνάδελφοι, οι guest posters, αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία των σχολιαστών, διέρχεται μια φάση σοβαρής αυτοκριτικής. Κρίμα που είμαι πολύ έξαλλη για να την απολαύσω. Κρίμα που ξυπνάω θυμωμένη, περνάω τη μέρα σκυλοβρίζοντας και κοιμάμαι αφρίζοντας από το κακό μου. Όλοι, ξαφνικά, της Μπιρμπίλης της υπουργίνας συμπεριλαμβανομένης, το έχουν ρίξει στο ποιητικό αυτομαστίγωμα.
Πώς φτάσαμε ως εδώ, και πώς πέσαμε στην ξέρα, και πώς «Τσίτσοοοο, το λιμάνι φεύγει», πού έλεγε και ο Φράνκο. Και πώς ευθυνόμαστε, λέει, όλοι. Τι ευγενικό, τι μεγαλειώδες. Αφού μπαίνω στο site μας.. και νομίζω ότι θα μου ανοίξει την πόρτα ο Ζαμπούνης.. Η ο Δαλαϊ Λάμα.. Τέτοια ανελέητη ενδοσκόπηση πέφτει.
Ε, λοιπόν, παιδιά, εμένα μη με υπολογίζετε στο εθνικό πάρτυ Τύψεων που έχετε στήσει από το Νευροκόπι μέχρι το Καστελλόριζο. Δεν έρχομαι, δεν μασάω. Και κυρίως, δεν ευθύνομαι. Τεμπελιά και λούφα για μένα ήταν απαγορευμένες λέξεις. Δουλεύω δυο και τρεις δουλειές από τη μέρα που τελείωσα το Λύκειο. Διακοπές πήγα για πρώτη φορά τριάντα χρονών, μια ολόκληρη εβδομάδα. (Κάπου εκεί πήγα να κλατάρω από υπερκόπωση και το πήρα πιο ήρεμα το όχημα, αλλά υποθέτω ότι δεν φέρω ιδιαίτερο μερίδιο ευθύνης στο ναυάγιο της χώρας επειδή αποφάσισα να κολυμπάω λίγο περισσότερο).
Όχι, μη με περιμένετε στο ενοχικό σας πάρτυ. Από το πρώτο δευτερόλεπτο της επαγγελματικής μου ζωής πληρώνω σκληρούς φόρους. Δεν έχω κρύψει ποτέ, ποτέ, ούτε ένα δίφραγκο των εισοδημάτων μου. Κανονική ασφάλιση βέβαια, και «ανθρώπινα δικαιώματα» απέκτησα σχετικά πρόσφατα. Ο κύριος μακαρίτης κράτος, που σήμερα τον κλαίτε, μου ρουφούσε το αίμα ως φορομπηχτικό «μπλοκάκι», αλλά σφύριζε κλέφτικα όταν έπρεπε να με αντιμετωπίσει ως κανονική εργαζόμενη. Όταν, ας πήγαινα στη δουλειά, Παρασκευή, για να με ενημερώσουν ότι δεν θα με ξαναχρειαστούν από Δευτέρα. Η όταν έτρωγα κλωτσιά διαπλανητική, κάθε φορά που τολμούσα να σκεφτώ τη λέξη «ασφάλιση», «δώρο», «επίδομα» και «ένσημα».
Όλα τα έκανα. Κι υπερωρίες χτύπησα, και προσοχές βάρεσα, και διπλοβάρδιες δεν αρνήθηκα. .Και φέσια έφαγα νάαα, μετά συγχωρήσεως κύριε Ζαμπούνη μου. Και αφραγκίες παροιμιώδεις έζησα,. Και λεφτά καλά έβγαλα, κάποια στιγμή. Γιατί όχι; Τι σκατά ενοχές να έχω, που σε μια ζωή σύντομη, πέρασα και καλές μέρες; Ηταν δικές μου μέρες. Δεν τις στέρησα από κανέναν.
Α, κι εκείνα τα παπούτσια, Σταύρο, τα πανάκριβα, όχι των 480, αλλά των 600 ευρώ και βάλε; Να ξέρεις μάνα μου, να μην ψάχνεις, εγώ τα αγόρασα. Κι ένιωσα υπέροχα, γιατί τα γούσταρα, τα δούλεψα και τα απόκτησα μοναχιά μου. Ετσι, για την τρέλα μου. Και πενθήμερο στη Νέα Υόρκη πήγα για σόπινγκ, και ξέρεις κάτι; Ηταν φανταστικά! Καγιέν δεν έχω, γιατί τα βλέπω και ξερνάω ρουκέτες, αλλά τις έχω κάνει τις σπατάλες μου. Ε, και; Ημουν νέα, γκαζωμένη και δουλευταρού. Δεν ήξερα ότι ζούσα σε μοναστήρι των Σαολίν! Δεν κατάλαβα, δηλαδή, πρέπει ζητήσω και συγγνώμη; Από κι ως πού; Και γιατί; Που πέρασα καλά, που ταξίδεψα, που έζησα; Σιγά μη σας ζητήσω και συγγνώμη που γεννήθηκα!
Η μόνη συγνώμη που ζητάω είναι από τον αυτό μου. Που πλήρωνα, το όρθιο ζώον, τριάντα χρόνια τώρα, τα μισά των εισοδημάτων μου. Και περίμενα κάτι πίσω, μια σύνταξη της προκοπής, ή ένα σχολείο της ανθρωπιάς για το παιδί μου, τα ελάχιστα των ελαχίστων. Αντί να κάνω την κορόϊδα, να βαφτίζω τα πεντοχίλιαρα κουνέλια, κι αντί για πανταχούσες εκτάκτων εισφορών να παίρνω και επιδοτήσεις από πάνω, λόγω εκτροφής αγρίων κονίκλων. Όπως έχουν κάνει μερικοί-μερικοί, οικογένειες δεν θίγουμε, και έχουν καβαντζωθεί μέχρι και οι γκόμενες των δισεγγόνων τους.
Για να είμαστε συνενοημένοι, την πίκρα θα την πιω. Το Δου-Νου-Του θα το καταπιώ. Τη φάτσα της Μέρκελ, της-γυναίκας-χωρίς-χαρά, θα τη φάω στη μάπα. Αλλά μην προσπαθήσετε να με ψήσετε ότι φταίω κι από πάνω! . Οτι και καλά “είναι συλλογική η ευθύνη” κι ο καθένας ας αναλογιστεί το μερίδιό του. Παπάρια μερίδιο, μετά συγχωρήσεως, κύριε Ζαμπούνη μου. Εγώ δεν ήμουν εκεί όταν τρώγανε. Αλλά είμαι εδώ τώρα που με τρώνε.
Λέω να μην έρθω στο πάρτυ σας. Αμα είναι για αυτοκριτική, καλύτερα στην ΚΝΕ."



Κυρία Βαγιάνη μου, εν τάξει, για να λέμε και του στραβού το δίκηο, μπορεί να μη δούλεψα ποτέ τόσο σκληρά όσο περιγράφετε εσείς, αλλά, πάντως, δούλεψα, νομίζω, με αντίστοιχη συνέπεια και εντιμότητα.
Και μπορεί να μη σας γνωρίζω προσωπικά, αλλά τυχαίνει να σας βλέπω από μακριά τακτικά. Γι' αυτό, την επόμενη φορά, που θα σας δω, επιτρέψτε μου ένα μικρό χαμόγελο προς την πλευρά σας - από μακριά πάντα. Μη με παρεξηγήσετε!..