Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

Το Γκάζι αλλιώς





Όσοι γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στο κέντρο της πρωτεύουσας, λίγο πριν ή λίγο μετά το ’60, προλάβαμε μιαν Αθήνα, που την θυμόμαστε με μείγμα συναισθημάτων: λίγη νοσταλγία και μελαγχολία γι’ αυτό, που ήταν, λίγος θυμός γι’ αυτό, που έγινε, λίγο πείσμα για το τι μπορεί να ξαναγίνει.


Φίλοι νεώτεροι από μένα ή άλλοι, που ήρθαν να εγκατασταθούν στην Αθήνα πιο πρόσφατα, δυσκολεύονται να φαντασθούν ότι το πατρικό μου σπίτι μπορεί να ήταν ακριβώς πάνω στην Ακαδημίας.
Κι όμως εκεί μέναμε μόνιμα εμείς, όπως και πολλοί άλλοι ακόμα. Και τα παιδιά μαζευόμασταν στα πεζοδρόμια, στις λιγοστές πλατείες ή στα παρκάκια, για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, ακόμη και μπιζ ή μακριά γαϊδούρα! Και το καλοκαίρι κοιμόμασταν μικροί μεγάλοι στρωματσάδα στα μπαλκόνια για δροσιά, μέχρι που μας ξυπνούσαν οι πρώτοι θόρυβοι της πόλης, ο κόσμος, που πήγαινε στην δουλειά του με λεωφορεία και με ταξί πειρατικά.

Ήταν, βέβαια, τότε το κέντρο της Αθήνας ένα άλλο κέντρο, αλλά η σπουδαία διαφορά με το σήμερα δεν είναι τόσο η κίνηση κι ο θόρυβος, που ανάγκασαν τους περισσότερους να μετακινηθούν στα προάστεια από το ‘70 και μετά. Η κυρίως διαφορά είναι ότι το κέντρο τότε δεν ήταν μόνο κόμβος διερχομένων για δουλειές ή πόλος νυχτερινής διασκέδασης, αλλά κατοικείτο κανονικά. Κι αυτό από μόνο του το έκανε ανθρώπινο, ελκυστικό - ακόμα κι ασφαλές - κάθε ώρα της ημέρας και της νύχτας!

Από το κυρίως κέντρο της πόλης σήμερα κατοικείται ουσιαστικά μονάχα το Κολωνάκι και η Πλάκα, χωρίς, πάντως, να δίνουν την αίσθηση περιοχής κατοικιών, με την παραδοσιακή έννοια: οικεία πρόσωπα γειτόνων στον δρόμο, άνθρωποι, που με σακούλες από ψώνια στα χέρια κοντοστέκονται στην άκρη του πεζοδρομίου, να πουν μια καλημέρα ή να μοιρασθούν μιαν είδηση, ένα κουτσομπολιό, παιδιά, που παίζουν, που χαζολογάνε, που κοιτάζουν με περιέργεια περαστικούς και αυτοκίνητα.

Ωστόσο, υπάρχει μια ακόμη γειτονιά του κέντρου, που κατοικείται και διατηρεί τέτοια χαρακτηριστικά: το Γκάζι, που το ανακαλύψαμε όλοι πιο πρόσφατα.
Παλιότερα, σπάνια κατεβαίναμε κάτω από την Ομόνοια. Το Γκαζοχώρι ήταν άλλος κόσμος, με το εργοστάσιο του φυσικού αερίου και τις υπόλοιπες βιομηχανικές εγκαταστάσεις χαμηλότερα, στην Πειραιώς, τις βιοτεχνίες και τα συνεργεία, τα τραίνα με τις ράγες και τις ισόπεδες διαβάσεις τους, τις τραχειές φυσιογνωμίες στα στενά δρομάκια… αλλά και κάτι ακόμα: τα χαμηλά κτίσματα και τις αυλές με τα πολλά δωμάτια γύρω-γύρω, τα σπιτάκια με τις κληματαριές, τις καγκελόπορτες και τους ασβεστωμένους τοίχους, τις νερατζιές στα πεζοδρόμια.









Το σχεδόν παράξενο είναι πως όλα αυτά υπάρχουν ακόμη, πως επιβιώνουν ακόμα και τώρα που το Γκάζι μετατράπηκε σε κέντρο νυχτερινής ζωής. Το Κολωνάκι εν πολλοίς ξεπεράστηκε, η Πλάκα αποστειρώθηκε, του Ψυρρή κορέσθηκε, η Καρύτση το βράδυ είναι σαν μια μικρή όαση στην μέση μιας ακίνητης και σκοτεινής ερήμου από έρημα πεζοδρόμια και κλειστά μαγαζιά. Και στο μεταξύ, η Αττική όλη κατηφορίζει τώρα κάθε μέρα - πρωί, μεσημέρι, βράδυ - προς το Γκάζι, για να πιει, να φάει, να δει σινεμά, να δει εκθέσεις σε Μουσεία και γκαλερί.













Κι όλα αυτά ανάμεσα στα ίδια παλιά σπιτάκια, δίπλα σε μιαν αυλή, όπως αυτές, που βλέπουμε στις ταινίες του Φίνου... κάτω από μια φουντωτή νερατζιά ή με φόντο μια σιδερένια στριφτή σκάλα, που κάποτε οδηγούσε στον πάνω όροφο ή στην ταράτσα, και τώρα οδηγεί στο πουθενά ή στον  ουρανό, ανάλογα με το πώς το ερμηνεύει κανείς, με το πόσοι και ποιοί πίνακες του Σπύρου Βασιλείου έχουν αποτυπωθεί μέσα του...  πλάι σε μιαν ΕΒΓΑ ή σ’ ένα μαγαζάκι, που πουλάει απ’ όλα, σ’ ένα τραπέζι, που τόχει βγάλει έξω μια οικογένεια για να κάτσει όλη μαζί να φάει στην δροσιά.











Όλα αυτά είναι μέρος αναπόσπαστο της επιτυχίας του Γκαζιού, γιατί το κάνουν οικείο, το κάνουν κομμάτι της προσωπικής μας ιστορίας και διαδρομής σ’ αυτήν την πόλη, όπως κάνουν και την νυχτερινή μας διασκέδαση μέρος μιας ζωής πραγματικής, χειροπιαστής.

Ό,τι ώρα και να κατεβείτε στο Γκάζι, την επόμενη φορά, για να πάτε στον Κεραμεικό ή στο Μουσείο Μπενάκη, σ' ένα bar ή σ’ ένα εστιατόριο, στο "Dirty Ginger", το "Mamaca's", το "Canteen", τα "Πρόσωπα", το "Gazi College"







κοιτάξτε λίγο πιο προσεκτικά γύρω σας.
Δήτε την ζωή, την πραγματική ζωή, δίπλα στο τραπέζι σας, κοντά σας, δυό βήματα από εκεί, όπου διασκεδάζετε...
Δήτε τις μεγάλες και τις μικρές αλήθειες, πούναι γραμμένες στους τοίχους ολόγυρα, σαν να απευθύνονται προσωπικά σε σας και να σας βγάζουν περιπαικτικά την γλώσσα:



















Παρατηρήστε όλον αυτό τον κόσμο τον μικρό και μέγα γύρω σας, νοιώστε τον να διεισδύει μέσα σας, πώς γίνεται κομμάτι σας ή πώς γίνεσθε εσείς κομμάτι του ... και θα καταλάβετε… μπορεί να καταλάβετε γιατί το Γκάζι  μπορεί και είναι διασκέδαση αλλιώς...






Σημείωση: Μια πρώτη μορφή αυτού του κειμένου, με λίγο από το φωτογραφικό υλικό, γράφτηκε για το έντυπο "Dirty Ginger Free Press" της Executive Chef και ψυχής του "Dirty Ginger Bar Restaurant", της πολύ καλής φίλης, Έφης Γιαλούση,  που διανέμεται και κυκλοφορεί στην Πλατεία του Σταθμού Metro του Κεραμεικού.  

19 σχόλια:

Orelia είπε...

ακόμη κι εγώ που είμαι συνομήλική σου δεν θυμάμαι την Ακαδημίας έτσι!!!
δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με Ασκληπιού, Ιπποκράτους κλπ

ωραία παρουσίαση Γιάννη
μπράβο σου!

καλημέρα

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

25 είσαι κι εσύ, Orelia;
Όμορφα!!!
;-)

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Ευχαριστώ, κορίτσι μου!
Καλή σου μέρα κι εσένα, με όλα τούτα τα χρώματα που αναπνέουν ακόμα στις παλιές γειτονιές της Αθήνας μας...

sCaTterBraiN είπε...

καλημέρα!
ωραία τα λες - και σχεδιάζω να επισκεφτώ σύντομα το γκάζι, ίσως λοιπόν αυτή τη φορά να το δω με τη ματιά σου.
:-)

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Δεν έχει ίσως, SB!
Ή μόνος σου θα το κάνεις ή θα σε αναγκάσω - μέχρι κι απέναντι, στο Νεκροταφείο του Κεραμεικού θα σε πάω, να μαγευτείς!
;-)

s_pablo είπε...

Ωραίο κείμενο και όμορφες φωτογραφίες.

Παιδί των προαστίων εγώ και σαφώς μικρότερος (εσύ 25, εμένα τώρα καλούν την κλάση μου), θυμάμαι όμως το λίγο χρόνο που έζησα στον Κεραμεικό κοντά 20 χρόνια πριν.
Άσχημη γειτονιά με μια ξεχωριστή γοητεία, όμως, σε δυο τρεις γωνίες που θύμιζαν πως αυτή η πόλη κατοικείται 150 χρόνια τώρα.

ΥΓ. Ξέχασες στην αναφορά σου τα Εξάρχεια. Ίσως, μαζί με το Κολωνάκι, τη μόνη περιοχή του κέντρου που υπάρχουν άνθρωποι που μένουν ακόμα στα πατρικά τους σπίτια.

mahler76 είπε...

φοβάμαι πως το Γκάζι διασκεδαστήριο-μπουζουκλερί κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος.

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

pablito, το θέμα της ηλκίας θα το περάσω έτσι, γιατί δεν με συμφέρει να επεκταθώ!!!
:-)))

Ως προς τα Εξάρχεια, έχεις δίκηο. Δεν τα αναφέρω, μολονότι βρίσκονταν πολύ κοντά στο πατρικό μου σπίτι και πέρασα κι ένα φεγγάρι από το Δημοτικό της οδού Τζαβέλλα (αν θυμάμαι καλά). Ωστόσο, για ευνόητους λόγους, δεν συχνάζω... είναι ένας άλλος κόσμος πια εκεί, με τον οποίο δεν έχω εξοικειωθεί και ό,τι και νάλεγα θάταν επιδερμικό. Φαίνεται, όμως, ότι κάτι αρχίζει να αλλάζει, ακόμη και πάνω στην "αμαρτωλή" πλατεία, οπότε ίσως στο μέλλον όλοι να έχουμε κάτι να ζήσουμε εκεί και να το πούμε μετά...
;-)

Σ' ευχαριστώ, φίλε μου!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Mahler, δεν το αποκλείω διόλου νάχεις δίκηο, να δικαιωθείς, δηλαδή, σε ένα μέλλον όχι και τόσο μακρινό. Είμαι, άλλωστε, βέβαιος πως εξ επαγγέλματος το δικό σου μάτι και μυαλό κόβει καλύτερα από το δικό μου...

Εάν, βέβαια, συμβεί αυτό, τότε το Γκάζι θα χάσει ένα μεγάλο μέρος ή ίσως και όλη την γοητεία του. Η άποψή μου (που δεν είναι αναγκαστικά σωστή, ασφαλώς) είναι ότι σήμερα ασκεί μια μαγεία, γιατί συνδυάζει πολλά πράγματα, πολλές χρήσεις συνυπάρχουν. Σπίτια με καθημερινή 24ωρη ζωή, βιοτεχνίες, μικρομάγαζα και συνεργεία, απομεινάρια κι ερείπια του παρελθόντος με σύγχρονα κτίσματα και lofts, το αρχαίο Νεκροταφείο με το ιστορικό του ενδιαφέρον απέναντι, την ολοζώντανη Τεχνόπολη, τις δραστηριότητες του Μουσείου Μπενάκη κ.λπ. Όλα αυτά μαζί με την διασκέδαση, που τρέχει παράλληλα, δίπλα, συμποσούνται σε ζωή πραγματική, ενιαία κι όχι ξεκομμένες δραστηριότητες.
Κι αυτό κάνει την διαφορά!
Θάθελα, όμως, πολύ να ακούσω την γνώμη σου γι' αυτό, που λέω...
;-)

ασωτος γιος είπε...

για αλλη μια φορα σ ευχαριστω για την ματια σου στη ζωη, οι φωτογραφιες ειναι απιθανες , αυτο ειναι το γκαζι που αγαπω, τα μαγαζι ειναι πολυ ψευτολαιφσταηλ πια ,εκει.

Hfaistiwnas είπε...

Να φοβόμαστε μήπως με τον καιρό αλλάξουν και αυτά.. όπως και τόσα άλλα..

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Το ψευτοlifestyle, Άσωτέ μου, αποτελεί μια γενικότερη πραγματικότητα γύρω μας και δύσκολα θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση οι χώροι της διασκέδασης.
Πολλά μαγαζιά στο Γκάζι δεν ξεφεύγουν από αυτό τον κανόνα, γι' αυτό και λέω πως επί του παρόντος την διαφορά μπορεί να κάνει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και συνολικό περιβάλλον, που διατηρεί πολλή από την γνησιότητά του.
Αν δεν αλωθεί, αν δεν αλλοτριωθεί, μπορεί αυτή η γοητεία να διασωθεί...

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Φοβόμαστε ότι ίσως αλλά ελπίζουμε πως όχι, Ηφαιστίωνα...
;-)

DonnaBella είπε...

μ'αρεσει πολυ το γκαζι, καποια κομματια (το δρομακι του dirty ginger αμα καθεσαι στο τραπεζι φατσα στην περατσαδα) μου δινει ψευδαισθηση νησιου. μου κινησες περιεργεια να το περπατησω πρωι,να κατσω καπου με εφημεριδα κ το λαπτοπ μου, το πιο νωρις που εχω παει ειναι απογευμα.

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

DonnaBella, σε διαβεβαιώ ότι μια βόλτα πρωί ή μεσημέρι Σαββάτου / Κυριακής εκτός της πολυσύχναστης περιοχής του Σταθμού θα σου αποκαλύψει έναν άλλο κόσμο. Μπορείς, μάλιστα, να αρχίσεις από το Νεκροταφείο του Κεραμεικού, στην απέναντι πλευρά, όπως κάνω συχνά. Μια μεγάλη έκταση καταπράσινη και διάσπαρτη με επιτύμβια γλυπτά.
Λίγο πίσω από το Dirty Ginger υπάρχει και μια πλατειούλα με παρκάκι, παγκάκια στην σκιά κι ένα καφενεδάκι κάπως παλαιικό. Η φωτογραφία με το πράσινο μεταλλικό τραπέζι είναι από αυτό το καφενείο.

Margo είπε...

Πάνω που σκεπτόμουν να σου πω πως το κείμενό σου μαζί με τις φωτογραφίες σου αξίζουν μεγαλύτερη δημοσιότητα.. είναι ελπιδοφόρο να κυκλοφορούν σε έντυπα τέτοιες όψεις/απόψεις για την Αθήνα.
Νοστάλγησα τσάρκα στην Αθήνα λέμε:)

Καλό μεσημέρι Asteroid

Ephemeron είπε...

Πολυ ωραιες οι φωτογραφιες, ευχαριστω για το φωτογραφικο περιπατο τριγυρω στο Γκαζι!

ELvA είπε...

Θα συμφωνησω με το φιλο Εφημερο για τις φωτος! :)

Καλο βραδυ!

La Gigi είπε...

το Γκάζι είναι cool και το dirty ginger είναι cool και η παύλοβα της κυρίας Γιαλούση είναι θεϊκή :)

 
GreekBloggers.com