Μέσα στο σκοτάδι...

Δεν θα αρνηθώ πως οι κυβερνώντες αυτόν τον τόπο μας βυθίζουν σε έναν άνευ προηγουμένου ζόφο, χρωματίζουν την κοινή πατρίδα όλων μας με τα μελανότερα των χρωμάτων, απαξιώνουν συστηματικά όλο το πρόσφατο, ακόμη και το απώτερο παρελθόν, για να περάσουν σε μια σαστισμένη κοινωνία τα ανομολόγητα σχέδιά τους... που, όμως, γίνονται μέρα-μέρα όλο και πιο διαφανή.
Η έτσι κι αλλιώς δύσκολη καθημερινότητά μας μολύνεται με τα έργα και τα λόγια τους, πολλοί γύρω μας - φίλοι, γείτονες, συγγενείς -  σέρνονται κατηφείς κάθε μέρα από το σπίτι στην δουλειά και πίσω. Το χειρότερο: Μερικοί - λίγοι, που, ευτυχώς, γίνονται όλο και λιγότεροι -  πέσανε κάποια στιγμή στην παγίδα των κυβερνώντων και των φερεφώνων τους, πείσθηκαν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, ότι σωστό και νομοτελειακό είναι ό,τι συμβαίνει, ότι μας αξίζει αυτή η εξαθλίωση, ότι χρειάζεται μια τέτοια κάθαρση στον δρόμο για τον Παράδεισο της σύγχρονης Ευρώπης, του αυριανού κόσμου...
Ας είναι... Μπορεί, λόγω ηλικίας, να είμαι αναχρονιστικός κι οπισθοδρομικός, μπορεί ακόμα νάμαι και λειψός στο μυαλό... αλλά, προσωπικά, δεν νοιάζομαι για την ευημερία των αριθμών, δεν αναγνωρίζω Ευρώπη και κόσμο, που δεν έχουν αναφορά στον άνθρωπο και στις ανάγκες του, αλλά γυρίζουν την οικουμένη πίσω σε σκοτάδια, τα οποία με πολύ μελάνι και αίμα γονιών και παππούδων διαλύθηκαν, για χάρη των επόμενων γενεών.
Κανένα πρόβλημα, λοιπόν: ο καθένας επιλέγει τον κόσμο, που του πάει και που πιστεύει, τον κόσμο, για τον οποίο αγωνίζεται, και τον κόσμο, που θέλει να κληροδοτήσει στα παιδιά του. Απλώς, είναι μακριά από μένα τέτοιες θεωρήσεις!
Δεν θα τ' αρνηθώ, λοιπόν, όλα αυτά. Τα βλέπουμε όλοι! Κάποιοι λιγότερο τυχεροί τα νοιώθουν ήδη στο πετσί τους και βαθύτερα ακόμη...
Ωστόσο... όπως αυτός δεν είναι ο κόσμος, που ονειρεύθηκαν και χτίσανε οι προηγούμενοι από εμάς, δεν είναι κι αυτή η Ελλάδα μας. Δεν είν' αυτή η πατρίδα μας και σίγουρα δεν είναι η ουσία της αυτή!  Δεν είναι η χώρα μας αυτή η μαγική μαυριδερή εικόνα, που φιλοτεχνούν άνθρωποι, που ελάχιστη Ελλάδα κουβαλούν στο αίμα τους. Αλλού γεννήθηκαν, αλλού διαμορφώθηκαν και συγκροτήθηκαν, αλλού σπούδασαν κι έτυχε - απλώς έτυχε - να γυρίσουν ξανά εδώ κάποια στιγμή ως επαγγελματίες σωτήρες, όπως θα μπορούσαν να είχαν πάει να δώσουν τα φώτα τους σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, αν τόχαν φέρει αλλιώς οι συγκυρίες.
Πίσω από αυτήν την νόθα εικόνα - παιδί της νομενκλατούρας της εντόπιας πολιτικής και των διεθνών αγορών, υπάρχει πάντα το μαγικό σκηνικό των νησιών, της θάλασσας και του ουρανού, υπάρχουν πάντα  οι  δημιουργικές δυνάμεις, που πασχίζουν για την ομορφιά, για την γέννηση και την δημιουργία ομορφιάς στην ζωή μας, στον δικό μας κόσμο.

Κι είναι άδικο να μη ρίχνουμε δυνατό φως προβολέα σ' αυτήν ακριβώς την Ελλάδα, την Ελλάδα των αιώνιων αξιών και του μαγευτικού φυσικού  περιβάλλοντος, την Ελλάδα των νέων παιδιών, των παιδιών μας των ίδιων. Όπου κι αν με πηγαίνουν τα πρωινά και τα νυχτερινά μου βήματα τον τελευταίο καιρό βλέπω νέα παιδιά να αγωνιούν μεν για το μέλλον τους, για το καθημερινό ψωμί στο τραπέζι της οικογένειάς τους, για την αχρήστευση των Πτυχίων τους και για την αναστολή λειτουργίας των Σχολών τους, αλλά βλέπω, επίσης, κι αυτά τα ίδια παιδιά να κάνουν ταυτόχρονα κάτι, να πασχίζουν να προσφέρουν κάτι στους ομηλίκους τους και στους εαυτούς τους, να δημιουργούν ό,τι μπορούν κι όσο μπορούν. Προσφέρουν ανάταση κι ελπίδα όλ' αυτά, μπορούν να απομονώσουν την αποπροσανατολιστική βία, που με αγαστή συνέργεια, Κράτος και οργανωμένες περιθωριακές δυνάμεις, επιχειρούν να βάλουν στην καθημερινότητά μας.
Δεν έχουν χαθεί όλα - όχι ακόμα!.. Παλεύονται! Το ζήτημα είναι πού επικεντρώνουμε το βλέμμα μας,  πώς ερμηνεύουμε ό,τι βλέπουμε, πώς το προβάλλουμε.
Κι αυτό, που βλέπω εγώ μέσα στο σκοτάδι, μου δίνει ελπίδες. Με μια πρωτοφανή έκρηξη καλλιτεχνικής δημιουργικότητας οι νέοι άνθρωποι ξορκίζουν την βία, την ανέχεια, την καταπίεση, την μίζερη καθημερινότητα και τον κατατρεγμό τον δικό τους ή των διπλανών τους.
Την βλέπω παντού αυτή την δημιουργικότητα κι όπου μπορώ την καταγράφω. Ποτέ άλλοτε δεν θυμάμαι να γίνονται γύρω μας τόσο πολλές εκδηλώσεις δωρεάν ή με συμβολική είσοδο.
Θέλω, χρειάζομαι και νοιώθω πως πρέπει να την δουν κι άλλοι αυτήν την έκρηξη, γιατί απ' αυτήν θα κρατηθούμε, πάνω σ' αυτήν θα πατήσουμε, για να προχωρήσουμε... Όσοι, λοιπόν, θέλουν κι ελπίζουν, ευπρόσδεκτοι εδώ, σ' ένα καινούριο blog, που θα γιορτάζει όσο πιο συχνά κι όσο πιο πολύ μπορεί την μουσική δημιουργικότητα!