"Η ζωή της άλλης"

Σε βλέπω εσένα... Σε ακούω, σε διαβάζω κιόλας...
Δεν κατεβαίνεις στο Σύνταγμα, λες. Δεν πας στην πλατεία της πόλης σου.
Ναι, αγανακτισμένος είσαι κι εσύ. Δεν πάει άλλο, μουρμουρίζεις. Δεν παλεύεται, λες από μέσα σου.
Κάθε που βάζεις το χέρι στην τσέπη να βρεις τίποτε ψιλά, πιάνεις... ναι... αυτά... ούτε κέρμα, λέμε!
Κι ο λογαριασμός στην Τράπεζα πιο συχνά κολλάει στο διψήφιο υπόλοιπο παρά στο τριψήφιο κι έφτασες να ντρέπεσαι στο ΑΤΜ τον γείτονα, μη και σε δει που σηκώνεις μοναχά ένα εικοσάευρο.
Και τι είν' τούτοι, μωρέ; Πούναι η δημοκρατία τους; Πού τόχουν γραμμένο το Σύνταγμα; Τον κόσμο που τους ψήφισε, δεν τον ακούν; Ε, τότε να φωνάξουνε κι άλλο πρέπει. Πιο πολύ, πιο πολλοί!

Σε βλέπω, λοιπόν... Δεν πας στο Σύνταγμα. Δεν έχουνε πρόγραμμα, λες, αυτοί οι αγανακτισμένοι, δεν έχουν ατζέντα, δεν έχουν αιτήματα, βήματα: σήμερα κάνουμε το ένα, αύριο το άλλο, μεθαύριο το παράλλο. Τίποτε... Μονάχα φωνή κι οργή!
Μπα; Έτσι ε; Γιατί; Εσύ τι έχεις; Για κοιτάξου λίγο στον καθρέφτη σου. Άντε, μπράβο. Για στρώσου και διάβασε ξανά απ' την αρχή το blog σου, τα status σου στο Facebook, τα tweets σου... Για ξαναδιάβασέ τα. Ναι, ναι, εσύ... Τα διάβασες; Είσαι ξεκαθαρισμένος εσύ; Ξέρεις ακριβώς τι φταίει, τι πρέπει να γίνει και πώς και πότε κι από ποιόν; Δεν είσαι μπερδεμένος κι εσύ όπως κι εγώ όπως κι όλοι; Πώς ζητάς, λοιπόν, απ' τους άλλους νάναι ξεκάθαροι σε όλα  κι αποφασισμένοι από πριν, ε; Επαγγελματίες είναι της πολιτικής; Ψήφο σου ζητάνε; Βρε, μήπως πάνε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να πάρουν εντολή για Κυβέρνηση και δεν το ξέρω;
Όχι δα! Φοβισμένοι είν' οι άνθρωποι. Ίσως και πεινασμένοι. Θυμωμένοι, αγανακτισμένοι, που τους λένε. Για την ώρα, δεν ξέρουν τι πρέπει να γίνει, αλλά ξέρουν σίγουρα τι δεν πρέπει να γίνει. Ξέρουν ότι δεν μπορεί τα νούμερα να τρώνε τις σάρκες των ανθρώπων. Δεν μπορούν να τρώνε τις ψυχές τους. Οργή έχουν, δεν έχουν πρόγραμμα. Προγραμματίζεται, κακομοίρη μου, η οργή; Μπαίνει σε κουτιά; Όχι... Βγαίνει έξω, ξεχύνεται στους δρόμους και στις πλατείες, γεμίζει το Σύνταγμα, να πούμε! Αυτό είναι, αυτό κάνει τώρα, σήμερα, απόψε, κάθε μέρα!
Τα άλλα θάρθουν μετά. Έρχονται - πάντα έρχονται, αρκεί, πρώτα, να έρθεις κι εσύ, να φωνάξεις κι εσύ, να μη κλαις άλλο κρυφά, να μη πνίγεις άλλο το δίκηο σου. Γιατί τον έχεις κι εσύ αυτόν το θυμό, τον ίδιο θυμό, την ίδια οργή.

Τι πράγμα; Ναι, βρε, σ' εσένα μιλάω τόσην ώρα, σ' εσένα τα λέω αυτά. Πού αλλού νόμιζες; Α, μη μου κάνεις τον ψωροπερήφανο. Ούτε και να κοιτάς αλλού... δήθεν. Πώς;  Αύριο ίσως; Δεν μπορείς απόψε; Έχει την "Ζωή της άλλης", λες, στην τηλεόραση;

Αγόρι μου, κορίτσι μου... άκου τούτο, ένα μόνο και τελευταίο: Δεν υπάρχει πια ζωή της άλλης, δεν υπάρχει...
Μία είναι η ζωή κι είναι η ζωή όλων μας. Δεν υπάρχει ούτε της άλλης ούτε του άλλου.
Μία είναι, ίδια, κοινή κι όσο πάει λιγοστεύει. Μας την παίρνουν, απ' όλους μας την παίρνουν. Ή θα την ζητήσεις και θα την πάρεις πίσω τώρα... ή θα την χάσεις μια κι έξω!
Μ' ακούς;