Από τις εσχατιές της Ελλάδας στο Ξέφωτο του Φαλήρου: THRAX PUNKC live

Κάτι σωστό κάνεις σίγουρα, όταν καταφέρνεις να κερδίσεις την προσοχή ενός μπόμπιρα, που αντί να παίζει μπάλα και να τρέχει πέρα-δώθε στην "αλάνα" του Πάρκου, καθηλώνεται και σ΄ακούει να παίζεις την μουσική, που ξέρεις από γεννησιμιού σου να παίζεις. Κι όταν η μουσική σου αυτή δεν είναι μουσική του συρμού, όταν τα κομμάτια δεν είν' απ' αυτά που θα βρεις στα play lists των ραδιοφώνων και των δισκογραφικών εταιρειών, αλλά, παρ' όλ' αυτά, ο μικρός φτάνει να ζητάει το κινητό του μπαμπά για να τραβήξει βίντεο, τότε μάλλον δεν πρόκειται πια για μιαν απλή καλλιτεχνική εκδήλωση, αλλά για μια γέφυρα, που στήνεται ανάμεσα στις γενιές, μιαν επικοινωνία, τόσο μυστηριώδη όσο και αδιαμεσολάβητη, του είδους, που ονομάζουμε συνοπτικά "παράδοση" και που αποτελεί μάρτυρα αδιάψευστο του κοινού γονιδιώματος και της συνέχειας μιας φυλής.

    

Ανήμερα της Εθνικής Εορτής, μεσημέρι της 25ης Μαρτίου του 2018, οι THRAΧ PUNKC, τριμελές συγκρότημα από νέα παιδιά, Θρακιώτες, κατέβηκαν στην Αθήνα για μια παράσταση στο Ξέφωτο  του Πολιτιστικού Κέντρου του Ιδρύματος "Σταύρος Νιάρχος", στο Φάληρο. Παίξανε, όπως παίζουν πάντα, τα τραγούδια και τις μουσικές της γης τους, επί ένα δίωρο χαρίζανε γενναιόδωρα στο κοινό τους ήχους, με τους οποίους μεγάλωσαν. Το πιθανότερο είναι πως ποτέ δεν τους διδάχθηκαν επίσημα, δεν χρειάστηκε. Γεννήθηκαν μ' αυτούς, διαμορφώθηκαν μ' αυτούς - και αυτούς τάχθηκαν να παραδώσουν στους επόμενους.
Ο Γιώργος Σταυρίδης, ο  Βαΐτσης Χαρακοπίδης και ο Πάνος Γκίνης συναντήθηκαν πάνω στις μουσικές των Θρακιώτικων γλεντιών, μουσικές γάμων και πανηγυριών, και τραβάνε πια τον κοινό τους δρόμο, "πειράζοντας" τα πατρογονικά ακούσματα με τρόπους, που παντρεύουν τον σεβασμό με την φρέσκια αισθητική της γενιάς τους, όπως παντρεύουν, χωρίς να ξενίζουν. το καβάλι, την γκάιντα, την λύρα και το νταούλι με την ηλεκτρική κιθάρα και τα πετάλια. Και υποστηρίζουν το πάντρεμα, που έχουν δουλέψει και προτείνουν, με μιαν εξαιρετική σκηνική παρουσία. Άλλοτε παθιασμένη και παθιάρικη, άλλοτε σεβαστική κι άλλοτε χιουμοριστική, ηλεκτρική και ηλεκτρισμένη, πάντα... 
  

Το ότι ξεσηκώνουν τον κόσμο, που αυθόρμητα κι αυτόματα ξεκινάει να κουνιέται και να χορεύει σε ρυθμούς αρχέγονους, μπορεί να είναι - και είναι - το πρώτο εμφανές αποτέλεσμα. Το σπουδαιότερο, ωστόσο, αποτέλεσμα είναι ότι κάνουν το καθήκον τους, ότι διεκπεραιώνουν έντιμα ένα από τα βασικά ζητούμενα, που σχετίζονται με την παράδοση: την αναλαμβάνουν από τους προηγούμενους, την επεξεργάζονται στο σήμερα και την προετοιμάζουν για την επόμενη γενιά. 
Σε όσους μπορεί να διατηρούν ενστάσεις για το "πείραγμα" της παράδοσης, δεν έχω παρά να πω ότι η παράδοση είναι πάντα ζώσα. Ζούσε πριν από μας και θα ζει και έπειτα από μας. Αλλάζει, μεταβάλλεται, προσαρμόζεται, εξελίσσεται, συνεχίζεται - αυτό σημαίνει "ζώσα".
Η κάθε γενιά βάζει μοιραία τους δικούς της τρόπους στο κληροδότημα, το δικό της φίλτρο, με βάση τα δικά της βιώματα, τις ανάγκες και τους κώδικες έκφρασης. Τα αρχέγονα, τα πρωτογενή, τα "αυθεντικά"  ακούσματα, που έτσι κι αλλιώς υπάρχουν παράλληλα, δεν κινδυνεύουν όταν τα "πειράγματα" γίνονται με γνώση, με ένστικτο, με σεβασμό, με τιμιότητα και ειλικρίνεια προθέσεων.
Κι αν τελικά η ίδια η ζωή επικυρώνει το τελικό αποτέλεσμα, τότε αναμφίβολα οι THRAX PUNKC, που κάνουν ακριβώς αυτό, έχουν κερδίσει το στοίχημα. Το υπογράφω!     

Η αναλυτική και λεπτομερής φωτογραφική αποτύπωση της συναυλίας βρίσκεται εδώ.