"Η ΨΙΛΙΚΑΤΖΟΥ" - που μας αφορά

Πατριάρχης του Ελληνικού bloogging θεωρείται καλώς ή κακώς ο κ. Νίκος Δήμου, μια αναμφίβολα ευφυής αν και αμφιλεγόμενη, προσωπικότητα, που έδειξε και στην συνέχεια χάραξε τον δρόμο και τους τρόπους τήρησης ενός ιδιωτικού ημερολογίου τύπου "Dear Diary". Ιδιωτικού και βουβού, που, όμως, μέσα από την επανάσταση του Διαδικτύου έγινε δημόσιο, διαδραστικό, επηρεαστικό.
Ακολούθησαν έκτοτε πολλές και ποικίλες γενιές Ελλήνων bloggers, πολλοί από τους οποίους άφησαν με την γραφή τους, την θεματολογία τους και την προσωπικότητά τους έντονο στίγμα στην προ Facebook περίοδο και ειδικά στην πρώτη δεκαετία του αιώνα μας. Ήταν μια ιδιάζουσα δεκαετία αυτή: από την μια πλευρά διανύαμε τα τελευταία χρόνια κοινωνικής αμεριμνησίας, ουσιαστικά ανυποψίαστοι για τα τότε επερχόμενα δεινά, ενώ, από την άλλη πλευρά, πολλοί συναισθανόμασταν ότι ο τρόπος της ζωής μας άγγιζε πια τα όριά του, το κούφιο lifestyle άρχιζε να εξαντλείται και να εξαντλεί, να βρίσκει τοίχο.
Όσο κι αν δεν οσμιζόμασταν την έκταση της τραγωδίας, διαβλέπαμε τα πρώτα κοινωνικά αδιέξοδα. Και, όπως ήταν φυσικό, το blogging στις συνθήκες αυτές αποτέλεσε το ιδανικό μέσο εξωτερίκευσης προβληματισμών και ανησυχιών. Μέχρις υπερβολής, θα πουν κάποιοι αντιρρησίες, αφού όλοι γίναμε ξαφνικά σχολιαστές, ρεπόρτερς και αρθρογράφοι!
Παρ' όλ' αυτά υπήρξαν ανάμεσά μας ξεχωριστές φωνές και μία από αυτές ανήκε σε μια πρώην Ψιλικατζού, που με αυτό ακριβώς το ψευδώνυμο έγραφε ασταμάτητα για όλα όσα έβλεπε από το κοινωνικό μετερίζι της. Η γλώσσα της ρέουσα και ακατάσχετη, η παρατηρητικότητα και τα σχόλιά της εξαντλούσαν όλη την γκάμα από το χιουμοριστικό ώς το επώδυνο, η διεισδυτικότητά της παροιμιώδης. Η Κωνσταντίνα Δελημήτρου, η πραγματική Ψιλικατζού πίσω από την διαδικτυακή προσωπικότητα xpsilikatzoy, μας περνούσε όλους ψιλό γαζί και το έκανε καλά και επίμονα, το έκανε χωρίς παραχωρήσεις και, κυρίως, ευφημισμούς. Παράλληλα, όμως, ανέβαινε τον δικό της Γολγοθά, πέρναγε μια δική της, πολύ προσωπική, περιπέτεια, καθώς όλην εκείνη την περίοδο πάλευε με την υπογονιμότητα, την δυσκολία σύλληψης. Πολεμούσε με νύχια και με δόντια, καιγόταν ολόκληρη ψυχή τε και σώματι για να αποκτήσει παιδί!
Οι περισσότεροι από μας - οι άνδρες, οπωσδήποτε, αλλά ίσως και πολλές γυναίκες - αδυνατούμε να συλλάβουμε σε όλες του τις διαστάσεις τον διακαή πόθο της απόκτησης παιδιού - ειδικά από κάποια που δεν μπορεί. Ακόμη περισσότερο, δεν μπορούμε καν να φαντασθούμε την απίστευτη ψυχική και σωματική ταλαιπωρία μιας γυναίκας, που δοκιμάζει τα πάντα για να το καταφέρει. Κι όταν λέμε τα πάντα εννοούμε τα πάντα: από σεξουαλικές στάσεις και τις πιο απίθανες ώρες συνεύρεσης μέχρι ειδικά διαιτολόγια, ψυχολογική υποστήριξη, ματζούνια, κομπογιαννίτικες συμβουλές, φάρμακα και επεμβάσεις. Με κόστος υλικό και ψυχολογικό τεράστιο, με αποτελέσματα αβέβαια. 
Από την άποψη αυτή το βιβλίο "Η ΨΙΛΙΚΑΤΖΟΥ" της Κωνσταντίνας Δελημήτρου, που κυκλοφόρησε to 2007, τάραξε τα νερά. Ρίχνοντας ένα βότσαλο στην ήσυχη λίμνη της ματαιοδοξίας μας, η φίλη blogger έκανε το ευρύτερο κοινό κοινωνούς μιας πτυχής της ζωής της, που είναι πτυχή σιωπηλή της ζωής αρκετών γυναικών, που συζητιέται ψιθυριστά, που συζητιέται κουτσομπολίστικα, που συνοδεύεται από βλέμματα οίκτου και συγκατάβασης, που κρύβει πολύ πόνο και πολλή εκμετάλλευση.
Αυτό το βιβλίο, που συγκλόνισε πολλούς από μας πριν από 10 και πλέον χρόνια, διάλεξε φέτος ο Δημήτρης Καρατζιάς να το διασκευάσει για το θέατρο και να το ανεβάσει στον ρηξικέλευθο - και ανανεωμένο φέτος! - Πολυχώρο του VAULT στον Κεραμεικό.
O Καρατζιάς, ως σκηνοθέτης και ως ψυχή του VAULT, μας έχει συνηθίσει, η αλήθεια είναι, σε επιλογές , που θρυμματίζουν την άγνοια, τον εφησυχασμό, την αταραξία, και το ίδιο κάνει και τώρα με την "Ψιλικατζού" της Δελημήτρου. Παίρνει μιαν οδυνηρή κατάσταση, που συνήθως εξελίσσεται υποδόρια και στα σκοτεινά, την τοποθετεί στο κέντρο της σκηνής, την φωτίζει με έντονο κι ασίγαστο φως, χωρίς διακυμάνσεις, γλύκες και στρογγυλέματα, την αντιπαραθέτει με τα χτυπητά κι ελκυστικά χρώματα του φυσικού σκηνικού της αφηγήτριας, τα χρώματα και τα σχήματα του ψιλικατζίδικου. Και μας την φωτίζει όσο ποτέ άλλοτε όσο κανείς άλλος! Κι όπως δεν την κρύβει η αφηγήτρια, έτσι κι εμείς δεν μπορούμε με τίποτε πια να αποστρέψουμε το βλέμμα από αυτή την πραγματικότητα. Δεν μας αφήνει η αφηγήτρια, δεν μας αφήνει ούτε κι ο Καρατζιάς με το στήσιμό του. Θα τα ακούσουμε όλα, τα χαριτωμένα και τα πικάντικα και τα δραματικά, θα τα μάθουμε όλα, θα γελάσουμε και θα κλάψουμε, ενώπιοι ενωπίω με την ψιλικατζού, εκεί, δίπλα στον πάγκο της ταμειακής, ακουμπώντας στο ράφι με τα τσιγάρα. 
Πόσο εύκολο είναι, άραγε, να αναδειχθεί μια προσωπική τραγωδία ανάμεσα στις σοκοφρέτες και στις τσιχλόφουσκες, στα γαριδάκια, στα κρουασάν και στα μπισκότα;
Ο Καρατζιάς το καταφέρνει αβίαστα, πάντως. Πρώτ' απ' όλα, κρατάει τα βασικά στοιχεία της πρωτότυπης αφήγησης: την αμεσότητα του λόγου και την ειλικρίνεια, το χιούμορ, που στην οριακή στιγμή σώζει από το χείλος της αβύσσου. Κι ύστερα, με σοφία αποδέχεται και κατανοεί πως τέτοιες καταστάσεις υπάρχουν στην καθημερινότητα, συνυπάρχουν με τόσες άλλες, που τρέχουν στην ζωή των ανθρώπων ταυτόχρονα. Με το σκηνικό, που στήνει μαζί με τους Μάνο Αντωνιάδη και Μάριο Βουτσινά, με τα φώτα, τα χρώματα, κάποια στοιχεία, που ακουμπούν σε pop art a la Ελληνικά, καταλήγει να τονίσει την αντίθεση, που τελικά δεν είναι παρά η αντίθεση ανάμεσα στην μέση, τακτοποιημένη, ζωή των πολλών ανθρώπων και την ζωή κάποιων άλλων, λιγότερων και λιγότερο τυχερών.
Η δύναμη του κειμένου της Δελημήτρου πηγάζει από την ειλικρίνεια των περιγραφών της, την μαχητικότητα και το πείσμα της, το αστείρευτο πνεύμα, με το οποίο χειρίζεται την κατάσταση, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές. Αυτήν την Δελημήτρου, αυτή την προσωπικότητα, βγάζει μπροστά η θεατρική διασκευή. Ως άλλη Ψιλικατζού, η Λένα Ουζουνίδου εισβάλλει ορμητικά στο σκηνικό και το κατακυριεύει ευθύς εξ αρχής! Εκ χαρακτήρος και εξ ιδιοσυγκρασίας τα λέει όλα για όλους, όπως τα σκέπτεται, όπως τα νοιώθει, όπως τα ζει... Και μας κάνει να τα ζήσουμε κι εμείς. Είναι στιγμές όπου η Λένα Ουζουνίδου είναι κυριολεκτικά συγκλονιστική, βουρκώνει και βουρκώνουμε κι εμείς - και δεν είναι διόλου λίγες οι στιγμές αυτές στην ροή του έργου. Κι αμέσως μετά, με χαρακτηριστικό Δελημητρικό στυλ γραφής και ζωής, θα ενθέσει μια καίρια ατάκα, θα διαλύσει έγκαιρα τον ιστό της της απελπισίας, θα χαμογελάσει και θα χαμογελάσουμε κι εμείς. Αυτή είναι η ζωή, τέτοια είναι η αναθεματισμένη, έχει τα πάνω και τα κάτω, έχει κλάμα, έχει γέλιο - κι εμείς θα την παλέψουμε μ' όλα τα μέσα, θα την ζήσουμε έτσι κι αλλιώς!       
Για να σπάσει τον μονόλογο, ο Καρατζιάς με μαεστρία εισάγει στην θεατρική πράξη την αδελφή της αφηγήτριας, την οποία ενσαρκώνει η Άννα Ψαρρά, αναλαμβάνοντας να επεξηγήσει και να σχολιάσει τα λεγόμενα της πρωταγωνίστριας, να θυμίσει τα  λόγια και τους τρόπους των γιατρών, να βάλει τα πράγματα στην θέση τους, όπου χρειαζόταν. Εξαιρετική και λειτουργική η ιδέα του σκηνοθέτη, αλλά επίσης χαρισματική στον παρεμβατικό αυτό ρόλο η Άννα Ψαρρά!
Ο Μάνος Αντωνιάδης αποδεικνύει γι' άλλη μια φορά το θεατρικό του ένστικτο, γράφοντας και εδώ μιαν ιδιαίτερα υποβλητική μουσική και, κυρίως, ένα υπέροχο, μελαγχολικό, τραγούδι, απόλυτα ενταγμένο στο κλίμα της παράστασης και του κειμένου.
Για όλους αυτούς τους λόγος, το κείμενο της Δελημήτρου, την σκηνοθεσία και το στήσιμο του Καρατζιά, το παίξιμο της Ουζουνίδου και της Ψαρρά, την μουσική του Αντωνιάδη, αξίζει να δείτε την "Ψιλικατζού" στο VAULT.
Να την δείτε γιατί η περιπέτεια της Κωνσταντίνας Δελημήτρου πρέπει να γίνει αντικείμενο συζήτησης και να γίνει ανοιχτά, όχι στα μουλωχτά. Ούτε ντροπή είναι ούτε κατάρα. Κατάσταση, που αντιμετωπίζεται είναι. Με υπεύθυνη επιστημονική αντιμετώπιση, με σωστές επιλογές, με ανθρώπινη στήριξη.
Και γι' αυτό μας αφορά όλους, τελικά.
Γι' αυτό να πάτε να την δείτε.
Κυρίως αν νομίζετε πως δεν σας αφορά, τότε να πάτε οπωσδήποτε να την δείτε! 

ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:15 και Κυριακή στις 18:30

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 70’ (χωρίς διάλειμμα)

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Γενική είσοδος: 13 ευρώ

Φοιτητές / Σπουδαστές / Κάτοχοι κάρτας πολυτέκνων / ΑμΕΑ / Κάτοχοι κάρτας ανεργίας (ΟΑΕΔ): 10 ευρώ

Πολυχώρος VAULT THEATRE PLUS

Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός