BRANDON TEENA - στο Θέατρο VAULT

Ήτανε μια φορά κι έναν καιρό ένα κορίτσι...
Ή ένα αγόρι...
Ή ένα κορίτσι που ήθελε νάναι αγόρι...
Που αγόρι ένοιωθε κι αγόρι πάσχιζε να φαίνεται!

Ήτανε μια φορά κι έναν καιρό ο Brandon Teena - ήταν, αλλά δεν είναι πια. Κι ούτε θάναι ποτέ στο μέλλον - εκτός κι αν στο μεταξύ ξυπνήσουμε και αφήσουμε τους ανθρώπους ελεύθερους να είναι και να ζουν αυτό, που νιώθουν,  νάναι, δηλαδή, συνεπείς με την φύση τους, την καρδιά τους, τις πιο βαθιές και τις αληθινές τους ανάγκες.
Ένα νέο κορίτσι ήταν. Από την βαθιά Αμερική, όχι την λαμπερή, την ιλουστρασιόν. Έζησε μια σύντομη, πικρή, ζωή, παγιδευμένη σε ένα σώμα, που δεν τόνοιωθε δικό της. Άλλαξε πόλη, άλλαξε ρούχα, πλασαρίστηκε σε καινούριο περιβάλλον ως αγόρι. Αγόρι ευαίσθητο, λίγο λεπτεπίλεπτο, αλλά, πάντως αγόρι. Αγόρι διαφορετικό, που έγινε περιζήτητο, αντικείμενο πόθου από γυναίκες χρόνια συνηθισμένες στο white trash, κουρασμένες από τους κούφιους νταήδες του Midwest. Ως Brandon Teena, αγόρι από συνειδητή επιλογή πλέον, ταράζει τα λιμνάζοντα νερά, γεννάει συναισθήματα - μα όχι για πολύ. Αποκαλύπτεται μοιραία το εκ γενετής φύλο του, εκείνο το "νομότυπο" φύλο, που φέρει ως βάρος, γιατί δεν είναι το αληθινό του. Και ο Brandon Teena κατεβαίνει πια ένα-ένα όλα τα σκαλιά της Κόλασης, ώς τον τραγικό του θάνατο.
Η ιστορία είναι αληθινή. Οικείο πρόσωπο-σύμβολο από την ταινία "Boys don't cry", ο Brandon Teena, αφήνει τώρα στην άκρη την κινηματογραφική λάμψη και τις οσκαρικές περγαμηνές κι έρχεται να μας βρει όσο κρατάει ακόμα ο απόηχος των αντεγκλήσεων για την ταυτότητα φύλου, τον νέο Νόμο και τις σταδιακές ανατροπές των στερεοτύπων, που αφορούν την ερωτική φύση και την ερωτική λειτουργία.

Ο Στέλιος Καλαϊτζής, τακτικός συνεργάτης του Vault, παίρνει την βασική ιστορία, την διασκευάζει για το θέατρο και, εν συνεχεία, σκηνοθετεί μια πυκνή παράσταση-χαστούκι στον στείρο, απάνθρωπο, συντηρητισμό. Χαστούκι σε μένα, σε σένα, στον καθένα, που επιμένει όχι μόνο να λέει στον άλλο πώς θα ζήσει την προσωπική του ζωή, όχι μόνο να του επιβάλει πώς θα νοιώθει και για ποιόν, αλλά και να τον τιμωρεί σκαιά αν δεν συμμορφωθεί.
Η Σκηνή του Vault, ενός χώρου που έχει επανειλημμένα δείξει πως δεν διστάζει να τα βάλει με  τον κακώς νοούμενο καθωσπρεπισμό και την υποκρισία, γίνεται το φοβικό περιβάλλον, όπου θα κινηθούν οι χαρακτήρες του έργου. Χαρακτήρες αρχετυπικοί, πρόσωπα αντιπροσωπευτικά των κλειστών οριζόντων των Μεσοδυτικών Πολιτειών.
Άντρες άεργοι, άντρες αχαΐρευτοι, με χαμηλό επίπεδο, περιφέρουν τα καθημερινά τους αδιέξοδα, τα ξορκίζουν με ποτό, με πρόχειρο σεξ, με bullying. Τέτοιοι άντρες μας πείθουν απολύτως ότι είναι ο Ιάσων Παπαματθαίου κι ο Αναστάσης Χριστοφιλόπουλος, που κρατάνε τους δύο βασικούς αντρικούς ρόλους. Γυαλίζει δεινά και ξεκάθαρα το μάτι του Παπαματθαίου με μιαν ατσάλινη σκληράδα, ένα περίσσευμα τεστοστερόνης, που αφορμή γυρεύει να ξεσπάσει. Δίπλα του, ο Χριστοφιλόπουλος, λιγότερο macho εξωτερικά, πασχίζει με κάθε τρόπο κι ευκαιρία να τον συναγωνισθεί, να δείξει πως είναι πιο σκληρός κι από τον σκληρό. Και πιο επικίνδυνος, τελικά!                       
Οι γυναίκες γύρω τους - έξοχες η Νίκη Μαστροκάλου, η Μελανία Μπαλτσίδου, η Εύη Τσάφου  - γυναίκες μάνες, γυναίκες γκόμενες, γυναίκες στην υπηρεσία των αντρών, έχουν παραδοθεί μοιρολατρικά σ' αυτή την πραγματικότητα, σ' αυτή την ζωή δίχως προσδοκίες, δίχως επιλογές, δίχως διέξοδο. Το λένε ξεκάθαρα με την γλώσσα του σώματος και με τα λιγοστά τους λόγια. Οι αντιστάσεις κι οι διαμαρτυρίες τους σπάνιες, για το θεαθήναι μόνο, ψίθυροι πριν από την υποταγή στο αρσενικό και στην ζωή όπως την μάθανε.
Σ' αυτό το περιβάλλον στέλνει η μοίρα τον διαφορετικό Brandon να προκαλέσει  ταραχή, με όσα εκπροσωπεί και εκπέμπει. Και βλέπουμε τότε τους άντρες να οσμίζονται την απειλή, να χάνουν την ισορροπία τους, να αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στο να προσεταιρισθούν ή να εξοβελίσουν τον νεοφερμένο. Και βλέπουμε να φωτίζεται ξαφνικά κι η όψη των γυναικών, με την εμφάνιση του καινούριου στον κύκλο τους.
Η Ελένη Φαλατάκη στον ρόλο του ανδρόγυνου πρωταγωνιστή είναι συνταρακτική, καθώς βιώνει κι εκφράζει σε κάθε στιγμή, με κάθε της λέξη και κάθε της κίνηση, τον κρυμένο ψυχοσωματικό της διχασμό. Ασθμαίνουσα, προσπαθεί να ενταχθεί στο περιβάλλον αυτό, να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις αντρών και γυναικών, προκαλεί την μοίρα της, αγωνίζεται κι αγωνιά - και μαζί της αγωνιά κι ο θεατής.
Οι εικόνες, οι σκηνές και τα σκηνικά εναλλάσσονται με χαρακτηριστική ταχύτητα, η μουσική υπόκρουση της LOU στοιχειώνει κι ο θεατής δεν παίρνει ανάσα.
Από την πρώτη κιόλας στιγμή του έργου, με την ψυχή του μαγκωμένη, ο θεατής περιμένει την καταστροφή να χτυπήσει από λεπτό σε λεπτό.
Κι η καταστροφή χτυπάει, η ταυτότητα του Brandon αποκαλύπτεται, κι οι άντρες, αυτόκλητοι τιμωροί πια, αναλαμβάνουν να αποκαθάρουν το αρσενικό φύλο από την ανίερη "μόλυνση" με έναν διπλό βιασμό. Αποκαθιστούν με τον  πρωτόγονο τρόπο, που ξέρουν, την φυσική τάξη και τους ρόλους των δύο φύλων, τιμωρούν την παραπλάνηση. Ανοίγουν τον δρόμο για να βάλει την σφραγίδα του Νόμου και της Δικαιοσύνης πάνω στην πράξη τους ο άτεγκτος Σερίφης Θεόφιλος Μανόλογλου.
Η σκηνή του βιασμού του Brandon είναι τόσο απίστευτα ρεαλιστική, που γίνεται αυστηρά ακατάλληλη. Η υποκριτική δεινότητα των θυτών και του θύματος ανατριχιαστική. Παπαματθαίου και Χριστοφιλόπουλος ψύχραιμοι, αποφασισμένοι. Η Φαλατάκη σιωπηλή, υπομένει, σαν να  υφίσταται μια καθαρτήρια τιμωρία.
Και το θέαμα, το βίωμα, βασανίζει τον θεατή πιεστικά για πολύ μετά την έξοδό του από το θέατρο.

Ο Στέλιος Καλαϊτζής, τόσο στην διασκευή όσο και στην σκηνοθεσία, έχει κεντήσει αριστοτεχνικά τον καμβά της ζωής του Brandon Teena. Έμεινε μακριά από ηθικολογίες και μεγάλα λόγια, ψηλάφησε και μας παραδίδει τα καίρια σημεία της πορείας του πρωταγωνιστή προς το μοιραίο τέλος, τα κύρια στοιχεία της προσωπικότητάς του, μέσα από μιαν ακριβομετρημένη παράσταση. Η ιστορία είναι αληθινή, το υλικό ευαίσθητο, το γενικότερο θέμα των trans, της παρενδυσίας, εκκρεμές στις περισσότερες κοινωνίες. Ο Καλαϊτζής σοφά επιμένει, όμως, να το αγγίξει. Να το αγγίξει τώρα. Να το αγγίξει χωρίς φτιασιδώματα. Ωμά. Γιατί ωμά το βίωσε ο κεντρικός χαρακτήρας και αυτή την ωμότητα του το χρωστάμε να την αντιμετωπίσουμε, να την διαχειρισθούμε, μήπως και πάμε παρακάτω.
Ο Καλαϊτζής γνωρίζει πως η διαφορετικότητα, η κάθε είδους διαφορετικότητα, στέκει στο κατώφλι των σημερινών κοινωνιών. Διεκδικεί τα δικαιώματά της. Μας χτυπάει την πόρτα. Δεν μπορούμε να κρυβόμαστε, να κάνουμε πως δεν ακούμε, δεν βλέπουμε.
Ο ίδιος o Brandon μας χτυπάει την πόρτα! Τον κυνηγάνε - θα του ανοίξουμε;
Η απάντηση επείγει!
Δείτε την παράσταση!