Από λεωφορεία, μόνο "550"

Από λεωφορεία, μόνο "550"! Ασυζητητί... Κι από θέατρο, πάλι "550"!

Ειλικρινά, δεν ξέρω αν υπάρχει φέτος άλλο νέας εσοδείας Ελληνικό θεατρικό, που νάναι ταυτόχρονα τόσο ρεαλιστικό όσο και ενδιαφέρον.
Τι είναι το "550"; Μια λεωφορειακή γραμμή, που διασχίζει κάθετα την μισή Αττική, από την Κηφισιά ώς το Φάληρο, και συνδέει μεταξύ τους γειτονιές και ανθρώπους.

Ένας από αυτούς τους τακτικούς επιβάτες του "550", έτυχε νάναι κι ο Σταμάτης Πακάκης. Κάποια στιγμή σήκωσε το βλέμμα από το κινητό, έβγαλε τα ακουστικά από τα αυτιά κι άρχισε να παρατηρεί τους συνεπιβάτες του, να τους βλέπει, να τους ακούει. Άρχισε να τους νοιώθει! Και δεν ήταν πια ούτε άγνωστοι ούτε περαστικοί ούτε απρόσωποι. Καθένας μια ιστορία, ένας τρόπος σκέψης κι ένας τρόπος ζωής, ελπίδες, πόθοι, προσδοκίες, πίκρες, αγωνίες, χαρές, επιτυχίες κι αποτυχίες. Ένα κομμάτι, μια φέτα καθημερινότητας - και πολλές τέτοιες φέτες μαζί, αναγκαστικά κι αναπόφευκτα να συνωστίζονται και να αλληλεπιδρούν στον ίδιο χώρο φτιάχνουν την μία, την μεγάλη κι αναπόδραστη κοινή μας καθημερινότητα. Φτιάχνουν μια κοινωνία, μια πόλη, μια χώρα.   

Με την καλλιτεχνική ευαισθησία του θεατράνθρωπου, ο συγγραφέας, ο σκηνοθέτης, ο ηθοποιός Σταμάτης Πακάκης ανίχνευσε την θεατρικότητα του δρομολογίου. Και με την εμπειρία και το ταλέντο του δόμησε ένα γερό κείμενο, με προεξάρχοντα τα κωμικά στοιχεία, πίσω από τα οποία, ωστόσο, δύσκολα κρύβονται τα προσωπικά δράματα, οι συγκρούσεις κι οι αντιφάσεις των χαρακτήρων.

Συχνά, η κωμωδία δεν είναι παρά μια τραγωδία αντεστραμμένη. Και το "550" του Πακάκη είναι ακριβώς αυτό! Προκαλούν άμεσα το γέλιο οι καταστάσεις των επιβατών του λεωφορείου, οι διάλογοι, οι παρατηρήσεις  κι οι καυστικές ατάκες τους. Μα όλα τούτα είναι μονάχα η μία όψη, η μια πλευρά, το όχημα, που συνειδητά διάλεξε ο Πακάκης για να μας ερεθίσει, να μας ωθήσει να ψάξουμε την πίσω όψη. Που υπάρχει πάντα και σε όλους, που υπάρχει στην καθημερινότητα, στην πόλη, στην κοινωνία.
Τίποτε δεν είναι μόνο αυτό, που φαίνεται. Όλα κι όλοι έχουν πολλές όψεις και κάποιες είναι δραματικές, ακόμη και αντιφατικές. Έχουμε την ευαισθησία να τις δούμε; Έχουμε τα κότσια να τις χειρισθούμε; Φεύγοντας από το κατάμεστο FAUST, όπου παίζεται κάθε Τετάρτη το "550", συνειδητοποιούμε ότι αυτό είναι το ερώτημα, που μας απευθύνει τελικά ο Πακάκης, αξιώνοντας να δώσουμε την απάντηση όχι σ' εκείνον, αλλά στον εαυτό μας!

           
Ο Σταμάτης Πακάκης έχει χτυπήσει φλέβα φέτος. Ξεκάθαρα! Έγραψε  ένα αιχμηρό κείμενο, έχτισε πέτρα πέτρα, συναίσθημα το συναίσθημα, μια σειρά από χαρακτήρες πραγματικούς, διπλανούς μας και τους μοίρασε με μαεστρία σε ισάριθμους ηθοποιούς, που τίμησαν την επιλογή του. Με την ίδια δεξιοτεχνία και εμμονή στην λεπτομέρεια, είναι φανερό ότι τους δίδαξε την απόλυτη ακρίβεια στην έκφραση, στον συγχρονισμό, έστησε πρώτα μέσα τους τον κάθε χαρακτήρα και τον οδήγησε μετά να βγει αβίαστα προς τα έξω, σε σημείο να μας είναι πολύ δύσκολο να φαντασθούμε άλλους ηθοποιούς στη θέση τους.

Για αρχή, ο Βασίλης Φακανάς, σκληρός ελεγκτής, άτεγκτος μας βάζει όλους σε σειρά. Γενικός κουμανταδόρος, ανελέητος, και τα σκυλιά δεμένα Και μετά... Μετά γίνεται ένας από μας. Επιβάτης κι αυτός. Συμπολίτης, νέος, χαμένος κι αυτός σε μια πόλη, σε μια χώρα, που ταλαντεύεται, που δεν ξέρει πού ακριβώς πηγαίνει και πώς και γιατί.

Η Ειρήνη Μελά, η θεούσα της διπλανής πόρτας, ούτε μπορεί ούτε θέλει να αποδεχθεί τα τρέχοντα ήθη, τα τρέχοντα πάθη των ανθρώπων. Μια απόλαυση το πώς εναλλάσσονται οι εκφράσεις της μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, το πώς παίζει με το φοβερό της βλέμμα την έκπληξη, το θρησκόληπτο κάκιωμα, την ερωτική στέρηση, την ανομολόγητη ζήλεια.

Ο Αλέξανδρος Ζουριδάκης, κρυφοgay, παρενδυτικός, βασανισμένος από την κοινωνία και από τον ίδιο του τον εαυτό. Η ενσάρκωση της διπλής ταυτότητας, της διπλής ζωής, του καθημερινού πόνου, που πασχίζει για χρόνια να κρυφτεί πίσω από την "κανονικότητα", την "φυσιολογικότητα", την κοινωνική νόρμα, την συνθήκη της οικογένειας - μέχρι που πια άλλο δεν μπορεί, δεν γίνεται. Εκρήγνυται και μαζί του σκάει μια ζωή βιωμένη στα όρια, μια ζωή χαμένη.

Η Φανή Παλιούρα, η ηθοποιός, η ερωτική, η χυμώδης. Σε διαρκή κίνηση και διαρκή ένταση. Ίσως και σε διαρκή υπόκριση. Βράζουν μέσα της τα αρχέγονα ένστικτα, βράζουν οι πόθοι, ξεχειλίζουν. Την πνίγουν και μαζί αναστατώνουν κι εμάς, που δεν το αντέχουμε το πώς πάλλεται η σάρκα της και κυματίζουν ανενδοίαστα σε δημόσια θέα τα κάλλη της.

Ο Βλάσης Πασιούδης, ο τεχνίτης, ο ξεπερασμένος από την αδήριτη πραγματικότητα, που αντλεί ιδέες και επιχειρήματα από εκείνον τον φασισμό και τον ρατσισμό, που ανθεί και καρπίζει στους καφενέδες της επικράτειας. Ο "Μάκης" του Πασιούδη αποδίδει τα κακά της μοίρας του στους ξένους, στους εξωτικούς εκείνους άλλους, δίχως διόλου να υποψιάζεται πως είναι κι ο ίδιος ένας απ' αυτούς, πως κάτω από τον ίδιο ήλιο την ίδια σκληρή μοίρα μοιράζονται.

Η Φαίη Βέβη, ένα ξωτικό επί σκηνής, μια λεπτεπίλεπτη πεταλούδα, που πετάει πέρα δώθε. Ζωγράφος. Οροθετική. Ένας κόμπος μπερδεμένης ευαισθησίας, ένα κουβάρι από συναισθήματα, που πότε ξετυλίγονται και πότε πάλι μπλέκονται.

Η Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου, η φοιτήτρια εν εξάλλω, εν μονίμω εξάλλω, που δεν χωράει πουθενά. Δεν χωράει στο λεωφορείο, δεν χωράει στις παρέες της, δεν χωράει στην κοινωνία. Δεν την χωράνε κιόλας. Κολλημένη στο σημείο διαρκούς βρασμού. Με όλους και για όλα. Ραπάρει, χειρονομεί, οργίζεται, όπως μόνο στην ηλικία της μπορεί. Αργότερα, δεν θα μπορεί, δεν θα της βγαίνει πια. 

Κι ο Σταμάτης Πακάκης. Αεικίνητος. Άλλοτε οικοδεσπότης, οδηγός, δίνει κατεύθυνση στην ιστορία, στις ιστορίες του καθενός - ίσως και στις δικές μας, των θεατών, ακόμη. Κι άλλοτε η πέτρα του σκανδάλου. Αφηγητής. Ερμηνεύει, εξηγεί τα ανεξήγητα, κάποτε τα τραγουδάει, με εμφανή  την θητεία και την παιδεία του στο λυρικό τραγούδι.
Θα σταθώ λίγο και στην Εύη Τσακλάνου, που ως υπεύθυνη για την κίνηση και την χορογραφία, απέσπασε από τους ερμηνευτές όχι μόνον εύγλωττες και εντός χαρακτήρων χειρονομίες και κινησιολογικά πρότυπα, αλλά και μια αξιοθαύμαστα ακριβή και συγχρονισμένη απομίμηση κινήσεων και συμπεριφορών του σώματος μέσα στο εν κινήσει λεωφορείο.
Με λίγα λόγια, κατευθυνθείτε το ταχύτερο στην Στάση FAUST, κοντά στην μοδάτη Πλατεία Αγίας Ειρήνης. Κάθε Τετάρτη, στις 8:30 το βράδυ, κάνει στάση εκεί το "550". Προσοχή, μην το χάσετε. Ανεβείτε. Και παρακολουθείστε την ζωή, την καθημερινότητά μας, να ξεδιπλώνεται από στάση σε στάση. Μη γελιέστε: δεν είναι κάποιων άλλων η ζωή. Η δική μας είναι, η κοινή ζωή όλων μας.  Δείτε, σκεφθείτε, κρατείστε ό,τι χρειάζεται - και κατεβείτε στην σωστή στάση!