H ψηφιακή μας μοναξιά

Στα δύο περίπου χρόνια που απείχα από το blogging πολλά έχουν αλλάξει, αλλά και πολλά έχουν μείνει ίδια.

Ένα θέμα, που παραμένει πάντα παρόν, ελκυστικό και «αγαπημένο», είναι το θέμα της μοναξιάς και δεν είμαι καθόλου βέβαιος πως μπορώ να το εξηγήσω.

Όσοι έχουν λύσει το μυστήριο αυτό ζήτημα πιθανότατα δεν έχουν καν blog - και τούτο γιατί, συνήθως, όταν κάποιος δεν είναι μόνος, δεν έχει πολύ χρόνο για ενδοσκόπηση δημόσια ή ιδιωτική, πόσω μάλλον για blogging… Έχει χρόνο κυρίως για την ίδια την ζωή, για το «μαζί» μιας ζωής!

Με τόσο πολλούς γύρω μας πραγματικά μόνους, απορίας άξιο είναι πώς δεν σμίγουν οι τόσες ιδιωτικές μοναξιές. Σκύβουν πρόθυμα, με τρόπο ψηφιακό, η μία στον ώμο της άλλης, αλλά στον πραγματικό κόσμο επικρατούν αποστάσεις. Από τα blogs στα μπαρ κι από κει στα εστιατόρια βλέπω πολλούς, πάρα πολλούς ανθρώπους μόνους, νέα παιδιά σε παρέες του ενός φύλου ή μικτές, όπου είναι εμφανές ότι δεν υπάρχουν ζευγάρια, ίσως ούτε καν παιχνίδισμα ερωτικό μεταξύ τους.

Δισταγμοί εξοικείωσης, φόβοι απογοήτευσης, εγωισμοί αξεπέραστοι, ανασφάλεια, επιλογή και στάση ζωής; Αξίζει, όμως, τον κόπο να ρισκάρει κανείς και να εκτεθεί για τον έρωτα και την αγάπη κι ας χάσει – όπως πολύ συχνά χάνει… Είναι σπουδαία, είναι ζωής σημαντικά, τα όσα έχει βιώσει στο μεταξύ!

Σπουδαίο είναι νάχει κάτι κανείς για να δακρύσει και να κλάψει που τόχασε, όχι το να καταλήγει να δακρύζει γιατί δίστασε και δεν είχε ποτέ τίποτε, έστω και προσωρινά….

Ακόμη κι αν κάποτε δεν δίστασε, ακόμη κι αν κάποτε απογοητεύθηκε ή απογοήτευσε ο ίδιος, ακόμη κι αν τούπανε ή είπε ο ίδιος ένα «ψέμα», το ότι κάποτε μετρήσαμε εμείς για κάποιον ή να μέτρησε κάποιος για μας τόσο, ώστε να άξιζε ένα κάποιο «ψέμα», ίσως να μη είναι μονάχα αρνητικό, αλλά νάχει κι αυτό από μόνο του μιαν ορισμένη σπουδαιότητα…