"Η Ελλάδα στους Έλληνες"

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, αρκούντως λαοπλάνος μεν, αλλά, πάντως, πολιτική προσωπικότητα διεθνούς εμβέλειας στην εποχή του, πιθανότατα θα μείνει στην ιστορία για το slogan "Η Ελλάδα στους Έλληνες",  που ήταν καθοριστικό για την θριαμβευτική του νίκη το 1981, ακριβώς γιατί αντανακλούσε μύχιους πόθους ενός λαού βασανισμένου από πολλά χρόνια και νωπά βιώματα πραγματικής δουλείας, ξένης κατοχής, οικονομικής εξάρτησης.
Πολλά χρόνια αργότερα, μόλις την περασμένη εβδομάδα, ο βασικότερος νομικός σύμβουλος του Ανδρέα Παπανδρέου στην τελευταία φάση της ζωής του και της πολιτικής του σταδιοδρομίας, ο κ. Ευ. Βενιζέλος, Υπουργός Εθνικής Άμυνας στην Κυβέρνηση του κ. Γ. Α. Παπανδρέου, αποτόλμησε, παρά την επίσημη ιδιότητά του, μια διατύπωση, που πέρασε εν πολλοίς απαρατήρητη στην βαθύτερη ουσία της, επειδή συνδυάσθηκε με τις πιθανές πολιτικές βλέψεις του κ. Βενιζέλου. Έχω, παρ' όλ' αυτά, την πεποίθηση ότι, όταν ο κ. Βενιζέλος μίλησε για την ανάγκη ανάκτησης της πολιτικής διεύθυνσης της χώρας, έθεσε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων, διέκρινε το ουσιαστικό πρόβλημα, που ταλανίζει την χώρα και την κοινωνία, που εμποδίζει την πρόοδο στην επίλυση των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων της τρέχουσας συγκυρίας.
Η γενική αίσθηση είναι ότι υπό το κράτος των οικονομικών αδιεξόδων η Κυβέρνηση παρέδωσε τα ηνία σε κάποιες εξωγενείς πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις. Ειδικά σε μια χώρα, όμως, με οικονομικές δομές παρωχημένες και ανοιχτά εθνικά μέτωπα, τα ηνία της οικονομικής διαχείρισης συμπλέκονται άμεσα με ζητήματα πολιτικής - και η αίσθηση ότι η χώρα έχει περάσει "σε ξένα χέρια" είναι συναισθηματικά αβάστακτη για έναν λαό, που μόλις το 1974 ή ίσως και το 1981 ένοιωσε ότι "απελευθερώθηκε" ουσιαστικά και οριστικά. Ακόμη περισσότερο, ωστόσο, η αίσθηση αυτή είναι παραλυτική!

Με θλιβερή αφορμή τα τραγικά γεγονότα της περασμένης εβδομάδας και την έκρηξη πρωτοφανούς για τον τόπο μας βίας μεταξύ Ελλήνων και μεταναστών, δυνάμεων των ΜΑΤ και διαδηλωτών, κουκουλοφόρων αδιευκρίνιστης ταυτότητας και Αστυνομικών του Τμήματος των Εξαρχείων, πολλοί πολίτες και Φορείς καλούν μέσω του Διαδικτύου ή του τύπου σε μια συστράτευση κατά των φαινομένων αυτών, που εξαχρειώνουν και εξαθλιώνουν ώς το μη περαιτέρω μιαν ήδη δοκιμαζόμενη κοινωνία.
Παρ' όλ' αυτά, φοβάμαι ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερη ανταπόκριση σε ένα τέτοιο κάλεσμα. Όπως δεν βλέπω σπουδαία ανταπόκριση ούτε και στο κάλεσμα διαφόρων Φορέων και Κομμάτων για να περισωθούν τα δημοκρατικά, κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, που πετσοκόβονται λίγο-λίγο, αλλά ριζικά και ίσως αμετάκλητα.
Τα θλιβερά αυτά πισωγυρίσματα σε εποχές ξεχασμένες και ανυπόληπτες, πισωγυρίσματα, που σε τέτοια έκταση δεν έχουν σημειωθεί σε άλλες ανεπτυγμένες κοινωνίες της Δύσης, αντιμετωπίζονται με σχεδόν απόλυτη μοιρολατρεία, σαν να μη μας αφορούν ή σαν να αποτελούν κάτι το προδιαγεγραμμένο και αναπότρεπτο πλέον.
Μάταια φωνασκούν τα Συνδικάτα και τα Κόμματα της εντός του συστήματος Αριστεράς - με πρώτο το ΚΚΕ, το οποίο κατά τακτά διαστήματα οργανώνει μιαν απολύτως συντεταγμένη πορεία - τρόλλεϋ στο δρομολόγιο Ομόνοια - Σύνταγμα, όπου άμα τη αφίξει διακηρύττεται  αρμοδίως "Τέρμα τα δίφραγκα" και διασκορπίζονται εν ριπή οφθαλμού ησύχως οι συμμετέχοντες, ώστε να αφήσουν χώρο δράσης στους γνωστούς "κουκουλοφόρους, που έπονται...
Μάταια καταστρώνουν σχέδια επί χάρτου οι Δημοτικοί και λοιποί άρχοντες για την ανάκτηση της πρωτεύουσας από τους λογής-λογής παρανόμους, Έλληνες ή μετανάστες, από τα κυκλώματα πίσω τους και από τις ομάδες, που, ακολουθώντας δική τους σκοτεινή ατζέντα, επιδίδονται σε ακρότητες και βιαιοπραγίες ανήκουστες ώς χθες ακόμα.
Όταν καλώς ή κακώς επικρατεί η αίσθηση πως η πολιτική διεύθυνση μιας χώρας δεν βρίσκεται σε εθνικά χέρια ή χέρια δημοκρατικά εκλεγμένων αντιπροσώπων, οι κοινωνίες και οι λαοί καταλαμβάνονται από απελπισία, νοιώθουν ότι έτσι κι αλλιώς άλλοι πια αποφασίζουν για την μοίρα τους.
Αυτοί οι άλλοι δεν πονούν ούτε τον ξένο γι' αυτούς τόπο ούτε τους ξένους γι' αυτούς πολίτες.
Αυτοί οι άλλοι έχουν αλλότριες, δικές τους προτεραιότητες, νόμιμες ενδεχομένως, αλλά, πάντως, άσχετες και πολύ μακριά από τον χειμαζόμενο λαό.
Αυτοί οι άλλοι δεν λογοδοτούν στον λαό, που υποφέρει, δεν τον ακούν, δεν τον πονούν, δεν εξαρτώνται από την ψήφο του ή από την επιδοκιμασία του.
Και το χειρότερο ίσως, αυτοί οι άλλοι δεν μπορούν να εμπνεύσουν τίποτε σ' αυτόν τον λαό. Ούτε αλληλεγγύη, ούτε πατριωτισμό, ούτε φιλότιμο... μονάχα το "Ο σώζων εαυτόν σωθήτω"...

Υπό τις συνθήκες αυτές, πρώτη προτεραιότητα δείχνει να είναι "η ανάκτηση της πολιτικής διεύθυνσης" της χώρας, όπως το έθεσε ο κ. Βενιζέλος - έστω κι αν, λίγο αργότερα, αναγκάστηκε να το νερώσει, για να θολώσει τα νερά. Προέχει επειγόντως να μεταδοθεί η αίσθηση ότι τα ηνία κρατά πάλι μια Ελληνική πολιτική τάξη, με γνώση της κοινωνικής πραγματικότητας και με ευαισθησία για την χώρα και τα συμφέροντά της. Γιατί μόνον κάποιος δικός μας, Έλληνας, που από εμάς προέρχεται και σ' εμάς λογοδοτεί, είναι δυνατόν να λάβει πολιτικά έγκυρες πρωτοβουλίες, να εισακουσθεί, να μας παρακινήσει, να μας φιλοτιμήσει ατομικά και συλλογικά.
Όσο δεν εδραιώνεται κατά απόλυτη προτεραιότητα αυτή η αίσθηση, η πεποίθηση, πολύ φοβάμαι ότι ανοίγει και διατηρείται πεδίο δόξης λαμπρό στις πάσας απόχρωσης ακραίες εκείνες ομάδες, που, ελλείψει αξιόπιστου αντιπάλου, παίζουν μόνες και εν ου παικτοίς στην πίστα ενός "εθνικοαπελευθερωτικού" αγώνα, βάλλοντας εναντίον δικαίων και αδίκων, μεταναστών και μη, αστυνομικών και αθώων πολιτών...