POETRY CABARET από την Ομάδα PIANO FATALE

Το "καμπαρέ" ως κατηγορία νυχτερινής διασκέδασης έχει τις ρίζες του στο Παρίσι του τέλους του 19ου αιώνα. Δημοφιλής συνδυασμός θεάτρου, χορού, τραγουδιού και μουσικής, με τους θαμώνες να παρακολουθούν από το τραπέζι τους, δεν άργησε να εξαπλωθεί και σε άλλες χώρες με την ίδια επιτυχία, να διαφοροποιηθεί από άποψη περιεχομένου και στόχευσης, να συνδεθεί με την νύχτα στην ευρεία της έννοια: την νύχτα ως ατμόσφαιρα, την νύχτα ως πλέγμα δραστηριοτήτων όχι πάντα νόμιμων και θεμιτών, την νύχτα ως μυστηριακή υπόσχεση.

Δεν είναι πια πολλοί εκείνοι, που μπορούν να καυχηθούν ότι γνώρισαν την Αθηναϊκή άνθηση των καμπαρέ στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες. Ωστόσο, όλοι μας λίγο-πολύ είμαστε σε θέση να ανασυνθέσουμε την ατμόσφαιρά τους σε μια κατά βάσιν ασπρόμαυρη εκδοχή, όπως αυτή διαμορφώθηκε στην συλλογική μας συνείδηση μέσα από τις κλασικές ταινίες του Ελληνικού κινηματογράφου ή τις νουβέλες του Γιάννη Μαρή... Και να φαντασθούμε μισοσκότεινους χώρους περί την Πλατεία Συντάγματος ή την Φωκίωνος Νέγρη, κυρίους με σμόκιν και παπιγιόν, κυρίες με απαστράπτοντα νυχτερινά φορέματα, μισοάδεια μπουκάλια από ουίσκυ και σαμπάνιες, καπνό από τσιγάρα και πούρα, κορίτσια με αισθησιακά (μη) ντυσίματα στην σκηνή, τραγουδιστές με πιθανόν λίγη, αλλά πάντα αισθησιακή, φωνή.
Πιο πρόσφατα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Γιώργος Μαρίνος άντλησε στοιχεία από την γενική ιδέα των καμπαρέ και ανανέωσε στα καθ' ημάς το είδος με την προσωπικότητά του, με το απαράμιλλο στυλ του, αλλά και με την πλάστιγγα του περιεχομένου να γέρνει προς την πλευρά μιας αιχμηρής κοινωνικοπολιτικής σάτιρας.

Και μετά; Μετά όχι πολλά πράγματα, καθώς ενέσκηψε η εποχή των μαζικών κέντρων διασκέδασης, των "ορθάδικων", της φύρδημ μίγδην διασκέδασης. Αλλά να που φέτος, τώρα, δηλαδή, 4 νέες κοπέλες, υπό την καθοδήγηση της Μαίης Σεβαστοπούλου και έχοντας στην διάθεσή τους έναν μικρό μεν αλλά πραγματικά "καμπαρετζίδικο" χώρο, αποφασίζουν να ασχοληθούν με το είδος και να καταθέσουν την δική τους πρόταση. Λόγω Αντικαπνιστικού Νόμου δεν υπάρχει θολούρα και καπνός από τσιγάρα, λόγω αλλαγής κοινωνικών συνηθειών και συνθηκών δεν υπάρχουν σμόκιν και παπιγιόν ούτε βραδυνές τουαλέτες, αλλά υπάρχει πολλή μουσική, πολλή ποίηση ή στιχουργική στα όρια της ποίησης και πολύ ταλέντο. Με δυό λόγια, στο POETRY CABARET, όπως τιτλοφόρησαν το εγχείρημά τους, υπάρχει η ουσία των καμπαρέ!

Το Red Jasper της οδού Κεφαλληνίας 18, στην ιστορική για την Αθηναϊκή νύχτα γειτονιά της Κυψέλης, έβαλε τον χώρο. Η Jo Soul, κατά κόσμον Γεωργία Αχιλλεοπούλου, σε δημιουργική σύμπραξη με την Βιργινία Μιχαήλ ανέλαβε το κύριο βάρος των ερμηνειών. Πρωτότυπα ποιητικά κείμενα σε απαγγελία ή μελοποιημένα, μαζί με τραγούδια λιγότερο ή περισσότερο γνωστά, συνδέονται δραματουργικά και υποστηρίζονται μουσικά από δύο δεξιοτέχνες μουσικούς, την ακορντεονίστα Λουκία Γκαρδιακού και την πιανίστρια Αγγελική Δέλλα.

Η Μαίη Σεβαστοπούλου, υπεύθυνη για τα κείμενα και την σκηνοθεσία, πήρε στα χέρια της έναν άυλο θησαυρό από ποιήματα και σχεδόν ποιήματα για τους απεγνωσμένους και τους έκπτωτους του έρωτα και της κοινωνίας. Τα έδεσε μεταξύ τους, όπως δένει κανείς πολύτιμα πετράδια σε ενιαίο κόσμημα, τα έστησε και τα παρέδωσε στην δημιουργική ομάδα των Piano Fatale. Από κει και πέρα όλα ήταν θέμα ψυχής και ταλέντου, που αφήνονται αυτόνομα να λειτουργήσουν στην σκηνή. 
Η Jo Soul διαθέτει μιαν εντυπωσιακού εύρους φωνή και μιαν ερμηνευτική δύναμη, που συχνά καθηλώνει, όπως στην περίπτωση του "Maybe this time", γνωστού από το κινηματογραφικό "Καμπαρέ" της Μινέλλι ή του "Alabama Song", των Brecht και Weil.
H Βιργινία Μιχαήλ, με την συνολική υπόκρισή της και, πρωτίστως, με μια πλούσια γλώσσα σώματος, δεν έπαψε στιγμή να γεννά συναισθήματα στην σκηνή, που περνούσαν αβίαστα στην πλατεία και στον εξώστη κι έφεραν τους θεατές-ακροατές σε ψυχική κοινωνία με εκείνους, που σε αγώνες κι έρωτες αναλώθηκαν και βασανίστηκαν - δηλαδή με όλους μας, με όλους όσοι βρίσκουμε στις μουσικές, στα τραγούδια, στα ποιήματα, μια διέξοδο στα αδιέξοδά μας.
Η Λουκία Γκαρδιακού και η Αγγελική Δέλλα έντυσαν γενναιόδωρα με την μουσική τους δεξιότητα τον πλούτο και την διαδοχή των συναισθημάτων, που αποτελούν την σπονδυλική στήλη της παράστασης, χωρίς να διστάσουν να φτάσουν κι ώς τον πυρήνα της, βάζοντας την δική τους πολύτιμη υποκριτική ή τραγουδιστική νότα, όπου χρειάστηκε. Αν ήμουν μουσικός, αν ήξερα από μουσική, θάχα μάλλον πολύ περισσότερα να πω. Αλλά δεν είμαι κι έτσι θα περιορισθώ να σημειώσω ότι διέκρινα ένα πολύ δυναμικό παίξιμο και στις δύο, που έδενε με τον δυναμισμό των ερμηνειών και γέμιζε τον χώρο του Red Jasper.

Έναν χώρο, που γεμίζει έτσι κι αλλιώς από κόσμο, γιατί στο μικρό μας καλλιτεχνικό σύμπαν τα νέα κυκλοφορούν γρήγορα κι από στόμα σε στόμα. Στην χθεσινή 2η παράσταση οι υπεύθυνοι δεν είχαν πού να βολέψουν τόσο κόσμο που εμφανίσθηκε στην πόρτα. Προλαβαίνετε, πάντως, δύο παραστάσεις ακόμα - αλλά να πάτε νωρίς!