Μια άλλη πασαρέλα: "Elogio della brutezza"

Ο πίθηκος Ξουθ, είναι ένας μάλλον παραγνωρισμένος ήρωας της αμέσως μετεπαναστατικής Νεοελληνικής πεζογραφίας. Τον εμπνεύσθηκε ο Χιώτης λόγιος και συγγραφέας Ιάκωβος Πιτσιπιός ή Πιτζιπιός (1802-1869), που έγραψε το ομώνυμο μυθιστόρημα, μιαν "ηθική αλληγορία, που στηρίζεται στην μεταμόρφωση ή τη μεταμφίεση".

Ο απροσδόκητος αυτός χαρακτήρας έδωσε το όνομά του στο ΞΟΥΘ FESTIVAL, που οργανώθηκε στην Χριστουγεννιάτικη Αθήνα και συμπεριέλαβε μια μεγάλη σειρά διαφορετικών μεταξύ τους και διαφορετικών γενικά καλλιτεχνικών παραστάσεων και εκδηλώσεων.

Μεταξύ αυτών, μια εκδήλωση, που ξεχώρισε με την πρωτοτυπία της ιδέας και την άψογη παραγωγή, ήταν η catwalk performance "Elogio della Brutezza" 'η "Έπαινος στην ασχήμια". Με βάση εκκίνησης μια σύλληψη του Francesco Infante,

o χορευτής και χορογράφος Ηλίας Μπαγεώργος 

χορογράφησε μια συναρπαστική αναπαράσταση επίδειξης μόδας, με όλες της τις λεπτομέρειες και την ατμόσφαιρά της. 

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι ακριβώς μπορεί να είχαν κατά νου ή τι ακριβώς ήθελαν να επιτύχουν οι δύο δημιουργοί της παράστασης. Στην πρωτότυπη αυτή performance, όμως,  συνυπήρχαν σε άριστη δοσολογία όλα τα επί μέρους στοιχεία των ντεφιλέ μόδας, όπως, αν δεν τα έχουμε δει ζωντανά, τα συλλαμβάνουμε και τα φανταζόμαστε μέσα από τα ρεπορτάζ και τις φωτογραφίες των κοσμικών στηλών των εφημερίδων και των περιοδικών.

Το πρώτο και σπουδαιότερο αξιοσημείωτο είναι ότι η παράσταση δεν διακωμώδησε τα ντεφιλέ, έμεινε μακριά από τον εύκολο και πρόχειρο αυτό πειρασμό της παρωδίας ή της σάτιρας. Αντίθετα, υιοθέτησε μια πολύ σοβαρή και ακριβή προσέγγιση, χορευτική ούτως ή άλλως, ασφαλώς. Κι άφησε τους θεατές να βγάλουν τα όποια δικά τους συμπεράσματα. Οι δύο δημιουργοί δεν εκβίασαν τα αισθήματα των θεατών, αλλά καταφανώς παιδεύτηκαν για να εξασφαλίσουν ότι οι θεατές θα νοιώσουν ό,τι νοιώσουν μόνοι τους πρωτογενώς, και θα  αφεθούν σε αυτά τα αισθήματα κατά τρόπο αβίαστο και, κυρίως, ακαθοδήγητο. 

Εν πρώτοις, οι Infante-Μπαγεώργος επιλέξανε για το ιδιότυπο αυτό catwalk ωραίες γυναίκες, ωραία πρόσωπα, ωραία σώματα με την δέουσα πλαστικότητα στην κίνηση. Ο Francesco Infante έντυσε, εν συνεχεία, τα σώματα αυτά με ρούχα, που ως σχέδιο, σύλληψη, πνεύμα, κατασκευή, παραπέμπουν στην κατεστημένη Haute Couture. Ρούχα αυθεντικά, που διόλου δεν θα μας εξέπληττε να τα βλέπαμε σε πραγματικό ντεφιλέ. Χρησιμοποίησε ακόμη ελκυστικά και πρωτότυπα αξεσουάρ και κοσμήματα του George Rafael και της Αϊρίν Κτενά, για να έχει ένα ακόμη πιο εντυπωσιακό και αληθοφανές αποτέλεσμα. Από κοντά και το ιδιαίτερο μακιγιάζ, που ταιριάζει στην περίπτωση, και τότε είχε πλέον ο Ηλίας Μπαγεώργος το πρωτογενές δυναμικό, το οποίο χρειαζόταν και στο οποίο δίδαξε την χορογραφία του. Στην σύνθεσή του χώρεσαν όλα εκείνα τα ιδιαίτερα teatrale στοιχεία της κινησιολογίας των μοντέλων πάνω στην πασαρέλα. Κάποια από αυτά είναι απαραίτητα εξ ορισμού για την επίδειξη ρούχων ή απλώς ιδιαίτερα, κάποια άλλα είναι εκκεντρικά, εξεζητημένα - αλλά όλα αφομοιώθηκαν δημιουργικά στην χορογραφία και συνετέλεσαν στην δημιουργία μιας μικρής φαντασμαγορίας, που εκτυλίχθηκε με σοβαρότητα και ακρίβεια μπροστά στα μάτια μας. 

Για να ακριβολογούμε κιόλας, κυριολεκτικά μας συνεπήρε! Χαρακτηριστικό της επιτυχίας δεν είναι ότι στον περιορισμένο χώρο μιας Αίθουσας Τέχνης συγκεντρώθηκε τόσος κόσμος, αλλά ότι αυτός ο κόσμος πολύ γρήγορα, αμέσως, αυθόρμητα, άρχισε να αντιδρά και να συμπεριφέρεται σαν να παρακολουθούσε πραγματικό ντεφιλέ και συμμετείχε ψυχή τε και σώματι. Έκσταση, έκπληξη, θαυμασμός, πανικός, μανία για φωτογράφηση, βιντεοσκόπηση, επιφωνήματα - και κάπως έτσι οι θεατές εκόντες άκοντες έγιναν μέρος της performance κι εγώ ειλικρινά δεν ξέρω να υπάρχει μεγαλύτερο και αυθεντικότερο μέτρο επιτυχίας μιας παράστασης από αυτό!

Ευχή κι ελπίδα η performance "Elogio della brutezza" να επαναληφθεί - σε πραγματική πασαρέλα, όμως! Αυτό μόνο...