Όταν πριν από λίγους μήνες, στο "Βήμα της Κυριακής", αναγεννήθηκε η "Σίβυλλα" από τις στάχτες μιας άλλης εποχής, που παρέπεμπε στον "Ίακχο" του κλασικού "Ταχυδρόμου", αναρωτήθηκα πόσους μπορούσαν να ενδιαφέρουν οι ανταποκρίσεις της από την λεγόμενη "High society" σήμερα.
Η οικονομική κρίση και οι κοινωνικές της επιπτώσεις έχουν ανατρέψει πολλά δεδομένα. Ζούμε κιόλας σε μια περίοδο, που χαρακτηρίζεται από το σύνδρομο "τα κεφάλια μέσα".
Κοινωνικές πρακτικές "low profile" και οικονομικές συμπεριφορές "value for money" είναι η νέα ημερήσια διάταξη - και δικαιολογημένα. Έπειτα από κάμποσες δεκαετίες φιγούρας και σπατάλης, έρχονται τώρα για πολλούς τα πάνω - κάτω και οι προτεραιότητες υποχρεωτικά και βίαια αναδιατάσσονται.
Θέλω, παρ' όλ' αυτά, να ελπίζω πως η οικονομική κρίση θα έχει και κάποια καλή πλευρά, πως θα αποτελέσει, αν μη τι άλλο, την ευκαιρία να βρούμε όλοι την ισορροπία μας σε ένα επίπεδο λίγο χαμηλότερο ίσως, που, όμως, θα ταιριάζει στον καθένα από μας περισσότερο.
Το ζητούμενο είναι η καθημερινή μας ζωή να αντανακλά ακριβέστερα την πραγματική οικονομική και κοινωνική μας κατάσταση και όχι τις φαντασιώσεις μας, όπως γινόταν μέχρι σήμερα. Τούτο από μόνο του οδηγεί, τελικά, σε ένα είδος προσωπικής ευτυχίας, που ασφαλώς δεν έχει καμμία σχέση με την glossy και εικονική πραγματικότητα των περιοδικών, αλλά, σε αντιστάθμισμα, είναι απολύτως πραγματική και δική μας, γιατί, απλούστατα, είναι κατακτημένη με τα δικά μας μέσα! Βρίσκεται στα μέτρα των δικών μας δυνατοτήτων, έχει αγορασθεί με τα δικά μας χρήματα, όχι με πλαστικά κι επί πιστώσει, και καταλήγει να ανταποκρίνεται στις δικές μας πραγματικές κι όχι επίπλαστες ανάγκες!
Δεν αποκλείεται κάπου εκεί να κρύβεται κι η ουσία της ζωής, το μυστικό μιας καθημερινής ευτυχίας, την οποία βίωναν οι παλιότερες, πρώτες μεταπολεμικές γενιές, οι μπαμπάδες κι οι μαμάδες μας, δηλαδή. Έχοντας επιβιώσει μέσα από πολέμους και ξένες Κατοχές, απλώνανε τα πόδια μόνον ώς εκεί όπου έφτανε το πάπλωμά τους και με οικονομικά μέσα πολύ λιγότερα από αυτά, που (νομίζαμε ότι) έχουμε εμείς κατάφερναν να χαίρονται τα λιγότερα, που είχαν, περισσότερο από όσο χαιρόμαστε εμείς τα σημερινά περισσότερα, που διαθέτουμε.
Υπάρχουν, βέβαια, και κάποιοι, που παντού και πάντα θα σκέπτονται διαφορετικά. Πάντα θα αποζητούν την αφθονία και θα αναζητούν εκεί την ευτυχία. Είτε μπορούν είτε δεν μπορούν να το πληρώσουν, πάντα θα παραγγέλλουν ποτό με το μπουκάλι στο μπαρ και πάντα θα καταφεύγουν στο εστιατόριο των 150 ευρώ κατά κεφαλήν, εκστασιαζόμενοι με το kobe beef και το black cod - τουλάχιστον έτσι μας λέει η Κα Σίβυλλα! Δεν έχω τίποτε μ' αυτές τις λιχουδιές. Μόνο με την ξιππασιά, που συχνά τις συνοδεύει, τα βάζω, γιατί μας φράζει τον δρόμο προς την αληθινή χαρά.
SHELLAC το δεύτερο άλμπουμ του “Chain Reaction”
-
Το “Chain Reaction” [Private Pressing, 2024] είναι το δεύτερο άλμπουμ του
Έλληνα *Shellac (Sellac)* μετά από το “Tetractic – Τετρακτύς” (2020). Τι
εστί She...
Πριν από 16 ώρες
8 σχόλια:
Mπραβο για το κειμενο σου, με εκφραζει απολυτα!
Δεν μπορω να καταλαβω τελικα πως εκαναν μια χωρα σαν την Ελλαδα να παρει μονο τα ασχημα των καταναλωτικων χωρων, ενω ξεχασε σε εγκληματικο βαθμο να ζει τις μικροχαρες της καθημερινης ζωης που για μενα εκει βρισκεται ολη η ευτυχια!
Η κακη τηλεοραση, τα glossy (παλιο)περιοδικα, το χαμηλο επιπεδο παιδειας και ο άκριτος μιμητισμός των ξενων, ολα αυτα εχουν ευθυνη, πιστευω...
Kαλη σου μερα!
Μια άλλη πτυχή του ζητήματος αυτού, Elva, είναι ακριβώς και το ότι αυτή την ξιππασμένη Ελλάδα προσπαθούμε να πουλήσουμε και στους ξένους μας, παραβλέποντας το γεγονός ότι στο εξωτερικό υπάρχουν καλύτερες και αυθεντικότερες εκδόσεις "γκλαμουράτων" εστιατορίων, παραλιών κ.λπ. (που συχνά είναι και φθηνότερα από τα δικά μας, αλλά ας μη πιάσουμε ΚΑΙ αυτό το θέμα τώρα). Οι ξένοι, όμως, που έκαναν μύθο την Ελλάδα και τα νησιά ήδη από το '50 και το '60, προσελκύσθηκαν από την απλή και καθαρά Ελληνική ταυτότητα, που χαρακτήριζε τον τρόπο ζωής, την κουλτούρα, τις τοπικές παραδόσεις. Την "γκλαμουριά" την εύρισκαν και στην χώρα τους, το ρηχό ιστορικό παρελθόν και τα τεχνητά θέρετρα τα εύρισκαν και στους Τροπικούς. Εδώ εύρισκαν την ιστορική συνέχεια, το βάρος του ιστορικού χρόνου να πέφτει σε σοκάκια, καλντερίμια, σπίτια, τοπία, μαγειρικές... με αποτέλεσμα να εμπλουτίζεται και να αποκτά βαθύτερο νόημα η τουριστική τους εμπειρία.
Δεν χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη επιτυχία η προσπάθειά μας αυτή, γι' αυτό και ο lifestyle Τύπος προσπαθεί να πουλήσει αυτή την λουσάτη Ελλάδα στην εσωτερική αγορά, στους Έλληνες...
Υπάρχουν, βέβαια, και στις δύο πλευρές των πωλητών και των καταναλωτών οι εξαιρέσεις από τον κανόνα της ρηχότητας και του ψεύτικου λούστρου, αλλά, δυστυχώς, είναι λίγες.
Συμφωνώ απόλυτα με ότι λές, φοβάμαι μόνο ότι οι φτωχοί θα γίνουν πιο φτωχοί και οι πολύ πλούσιοι πλουσιότεροι.Ελπίζω μόνο να μη συμβεί στη χειρότερη μορφή του αυτό το κοινωνικό ξεκαθάρισμα με όλα τα κακά που θα ακολουθήσουν τον αφανισμό της παγκόσμιας ραχοκοκαλιάς δηλαδή της υγιειούς μεσαίας τάξης.
Αυτοί οι φόβοι είναι και δικοί μου, WM... Πιστεύω ακριβώς κι εγώ πάρα πολύ στην μεσαία τάξη, στην τάξη, που κρατάει τον κόσμο σε ισορροπία και που πρέπει να προστατευθεί, αντί να πιέζεται, όπως τώρα, σε βαθμό επικίνδυνο για την υπόστασή της.
Ελπίζω ότι θα γίνει αυτό αντιληπτό έγκαιρα και θα αποσοβηθεί ο κίνδυνος.
μακάρι βγαίνοντας από την κρίση να έχουμε βρει τις ισσοροπίες και τις σωστές δοσολογίες, αλλά πολύ φοβάμαι κι εγώ ότι τα αποτελέσματα θα είναι άλλα δυστυχώς!
Γεωργία, αν θέλουμε να λέμε την αλήθεια, αυτήν την στιγμή στην Ελλάδα δεν φαίνεται καν η προοπτική εξόδου από την κρίση... "Κοίτα με να σε κοιτώ, να περνούμε τον καιρό" είμαστε!
Μην ξεχνάς όμως, πόσα λεφτά πήραμε από την ΕΕ και εξαφανίστηκαν χωρίς επενδύσεις...
Και δεν εννοώ ντε και καλά ότι τα έκλεψαν κάποιοι, απλά καταναλώθηκαν "τυπικά", χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα.
Τώρα η ΕΕ, λοιπόν, καλείται να βάλει μία τάξη.
Μακάρι να τα καταφέρει.
Αυτό είναι μια μεγάλη, πικρή αλήθεια, Sun Citizen. Και πράγματι ελπίζω να μπορέσουμε να βάλουμε μια τάξη, επί τέλους, στο νοικοκυριό μας, έστω και υπό την πίεση της Ε.Ε.
Διατηρώ, όμως, δύο ενστάσεις:
1. Ότι άλλοι, πολύ λίγοι, τα "έφαγαν" ή απλώς τα σπατάλησαν χωρίς αντίκρυσμα, όπως πολύ σωστά λες, και άλλοι - οι πολλοί, όλοι οι υπόλοιποι - καλούνται να πληρώσουν τον λογαριασμό τώρα. Ποινή, όμως, πιθανόν ακριβοδίκαιη για την εκλογική επιβράβευση ή την ανοχή μας έναντι αυτών των πρακτικών... Δεν τιμωρήσαμε ποτέ κανέναν εκλογικά γι' αυτή την αναποτελεσματικότητα!
2. Ακόμη και τώρα, το βάρος πέφτει στο δημοσιονομικό σκέλος του προβλήματος. Επί του παρόντος, όπως και τους τελευταίους 18 μήνες, άλλωστε, δεν διακρίνω μέτρα για την τόνωση της πραγματικής οικονομίας. Περιμένω, πάντως, κι ελπίζω σε μια συνολικότερη αντιμετώπιση!
Δημοσίευση σχολίου