Μήνυμα από την ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ: "Κατανόησέ με ή σε καταβροχθίζω"

Δύσκολος τίτλος.
Δύσκολο θέμα - η κακοποίηση των παιδιών, η παντός είδους κακοποίηση, η άσκηση βίας, η σεξουαλική και εργασιακή εκμετάλλευση, η στρατολόγηση για πολεμικούς και τρομοκρατικούς σκοπούς.
Και δύσκολη παράσταση: τόλμημα το ανέβασμα του "Κατανόησέ με ή σε καταβροχθίζω" στο ρηξικέλευθο VAULT από την Θεατρική Ομάδα ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ, με τον Κοραή Δαμάτη στο πηδάλιο της σκηνοθεσίας και στην σύνθεση των κειμένων.   
Για νάμαστε ειλικρινείς και έντιμοι με τον εαυτό μας, το θέμα το ξέρουμε.
Κάτι είχε πάρει το μάτι μας σε μια εφημερίδα - αλλά γυρίσαμε σελίδα βιαστικά. Έγραφε για κάπου μακριά!
Και στην τηλεόραση κάτι λέγανε ένα βράδυ, αλλά αλλάξαμε κανάλι. Δεν μας αφορούσε!
Μπα; Αλήθεια;

Και τα παπούτσια, που αγοράζουμε σε τιμές ευκαιρίας, γιατί φτιάχνονται, λέει, εκεί στην Ασία κάπου, στις αναδυόμενες αγορές, με τα φθηνά εργατικά; Κι εκείνα τα ρούχα που πετύχαμε πάμφθηνα στο Μπάλι; Και το κοριτσάκι ή το αγοράκι, που μας έκατσε στην Μπανγκόκ; Και κοίτα τι θυμήθηκα τώρα: εκείνον τον Αμερικανό φίλο, που κάπου στα μέσα του '80 μου την έγραφε Bang Cock - if you know what I mean...

Κι είναι τώρα και τα παιδιά, που ξεβράζονται στις ακτές της Ευρώπης. Της Ευρώπης, που της πέφτει μακριά η Άπω Ανατολή  της εκμετάλλευσης ανηλίκων, η Μέση Ανατολή των παιδιών των ζωσμένων με εκρηκτικά, η Αφρική των κλειτοριδεκτομών... Ακόμη κι η Ελλάδα της πέφτει μακριά, εκείνη η  άλλη Ελλάδα, που πέφτει μακριά κι απ΄την ιλουστρασιόν Ελλάδα της βιτρίνας. Το  Κωσταλέξι - το θυμάται κανείς; Την Μάνη, μόλις πριν από ένα μήνα; Για παιδιά σε εργοστάσια προπολεμικά, έχετε ακούσει; Στα χωράφια και σήμερα ακόμη; 
Έρχεται, λοιπόν, αργά ή γρήγορα η στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι στον σύγχρονο κόσμο όλα αφορούν όλους, στεγανά δεν υπάρχουν, τα πάντα και οι πάντες αλληλοσυνδέονται, αλληλεπιδρούν.
Αυτό μας λένε οι νέοι και οι νέες της ΑΝΔΡΟΜΕΔΑΣ: "Μην καμώνεστε πως δεν ξέρετε, πως δεν σας αγγίζουν αυτά, μη γυρνάτε αλλού το βλέμμα!.. Καθαρές κουβέντες. Συνεννοηθήκαμε;"...
Ο Κοραής Δαμάτης πρώτος-πρώτος συνεννοήθηκε, εννόησε, κατανόησε. Έσκυψε πάνω από μαρτυρίες, καταθέσεις, καταγγελίες, ρεπορτάζ, στατιστικές. Έψαξε, βρήκε και συνέθεσε ένα εξαιρετικά πρωτότυπο κείμενο σε συνεχή ροή. Οι πιο  προσωπικές εκμυστηρεύσεις συνδυάζονται εμπνευσμένα με σκηνικές αναπαραστάσεις, με σύντομα θεατρικά  δρώμενα, με ντοκουμέντα από έρευνες και ανατριχιαστικούς αριθμούς από ψυχρές στατιστικές. Οι ρυθμοί λαχανιάζουν, οι καταστάσεις αγχώνουν, τα νούμερα σε πιάνουν από τον λαιμό. Θες να φωνάξεις "Φτάνει!" κι "Ώς εδώ!", αλλά, φευ, εδώ δεν έχεις επιλογή, δεν μπορείς να γυρίσεις σελίδα, ν' αλλάξεις κανάλι.

Επτά νέα παιδιά είν' εκεί μπροστά σου, ιδρώνουν, το αίμα ξεσηκώνεται στις φλέβες τους, τα λόγια τους σε τραβάνε από το μανίκι. Η Φανή Γρύλλη, ο Αντώνης Καραθανασόπουλος, η Ντίνα Κούκου, ο Δημήτρης Μακρής, η Σοφία Ρούβα, ο Γιάννης Τριαντάκης κι η Αναστασία Τσούτση, βιώνουν αυτό, που μπορεί να μη θες να ξέρεις και μας το παρουσιάζουν με τόση και τέτοιαν ένταση, με τόση και τέτοια πειθώ και παραστατικότητα, ώστε να μην είναι βολετό πια να πούμε πως δεν ξέραμε, πως είμαστε αθώοι του αίματος. Δεν υπάρχουν αθώοι πια. Όλοι ξέρουμε - κι όσοι δεν ξέρουμε να πάμε στον Βοτανικό, στο VAULT, στο "Κατανόησέ με ή σε καταβροχθίζω" να μάθουμε, να κατανοήσουμε. Γιατί αν δεν κατανοήσουμε έγκαιρα, τώρα, αυτή η πραγματικότητα, πότε μέσα από το προσφυγικό και το μεταναστευτικό, πότε με την αχρείαστη Κρατική βία και την καταστολή, πότε με το "κοίτα την δουλειά σου και το σπίτι σου" στην κακοποίηση της διπλανής πόρτας, αυτή η αδήριτη, υπαρκτή, απτή, πραγματικότητα μας πλησιάζει όλο και περισσότερο και, ναι, θα μας καταβροχθίσει, στο τέλος...

Δεν θα ξεχωρίσω κάποιον από τους επτά μικρούς ήρωες της υποκριτικής, που βασανίζονται εσωτερικά κι εξωτερικά επί σκηνής και που ολοφάνερα έχουν βασανισθεί πολύ, πάρα πολύ, και στις πρόβες, για να μας περάσουν τα φοβερά τους μηνύματα με λόγια, με χειρονομίες, με ακριβή συντονισμό και συγχρονισμό, με βλέμματα εύγλωττα και μάτια, που γυαλίζουν από το βούρκωμα, το παρ' ολίγον δάκρυ. Το δάκρυ, που κρατιέται εκεί, στην κόγχη, πριν γίνει στάλα και τρέξει, γιατί δεν πρέπει! Γιατί είναι δυνατά τα παιδιά, που παριστάνονται στην σκηνή. Γιατί δεν είναι ρόλοι και πλάσματα της φαντασίας. Γιατί είναι πραγματικά παιδιά, που μεγάλωσαν πριν από την ώρα τους, που πνίγουν την πίκρα, τον πόνο, το γιατί. Όπως στερήθηκαν την παιδική ηλικία, το παιχνίδι, έτσι στερήθηκαν και το δικαίωμα στο δάκρυ, στο κλάμα, στο ξέσπασμα.         
Η εξαιρετική διανομή της παράστασης έχει καθοδηγηθεί από την ευρηματική, στιβαρή, σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη, που δένει γερά τις επί μέρους σκηνές μεταξύ τους χωρίς χάσματα και κατορθώνει το ακατόρθωτο: να μεταμορφώσει σε θεατρικό λόγο και σκηνική δράση ένα ντοκουμενταρίστικο κείμενο και να το παρουσιάσει μέσα από μια διαρκή ροή αυθεντικών συναισθημάτων, μακριά από διδακτισμούς, στείρα καταγγελτικά κηρύγματα και κούνημα του δαχτύλου. Την ίδια στιγμή, οι αριστουργηματικά φτιαγμένες κούκλες της Ελένης Σουμή έρχονται να υπογραμμίσουν τις ερμηνείες, να μας τις εντυπώσουν, να γεννήσουν συνειρμούς ατομικούς ή συλλογικούς. Προσωπικά, όταν είδα τις αρσενικές κούκλες με τα όστρακα και την θαλασσινή χλωρίδα, σκέφθηκα αμέσως τα προσφυγόπουλα, που, αλίμονο, ξεβράζονται στις ακτές του Αιγαίου...
Μην αποστρέψετε το βλέμμα ξανά. Δείτε το "Κατανόησέ με ή σε καταβροχθίζω", που ανεβαίνει κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 9, στο VAULT. Ακούστε τα επτά παιδιά της ΑΝΔΡΟΜΕΔΑΣ, ακούστε τα εκατομμύρια παιδιών, που στοιχίζονται πίσω από τα επτά δικά μας και περιμένουν την κατανόηση, τον ξεσηκωμό. Από εμάς τα περιμένουν. Εμάς περιμένουν - μη γελιέστε... Εμάς!