Στον συχνά δύσμοιρο αυτό τόπο δεν έχουν απομείνει πια πολλοί, που, εκτός από λόγια μεγάλα και, συνήθως, κούφια, νάχουν πραγματικά προσφέρει κάτι σε επίπεδο ηθικό, υλικό, συμβολικό.
Ο Μανώλης Γλέζος είναι ένας από τους τελευταίους αυτούς ανθρώπους, στον οποίο όλοι οφείλουμε αναγνώριση και σεβασμό, όπου κι αν γέρνουμε πολιτικά! Θάπρεπε να τον προστατεύουμε μ ό,τι έχουμε και μπορούμε, να παραμερίζουμε για να περάσει... όχι να τον βλέπουμε να πέφτει από τα δακρυγόνα.
Άλλα δεν έχω να πω - νομίζω δεν χρειάζεται...
Ντροπή! Ντροπή εθνική!
DALOT όχι ένα τυπικό παιδικό άλμπουμ
-
Το άλμπουμ αυτό της Dalot (Μαρία Παπαδομανωλάκη), το “A sequence of new
tones” [n5MD, 2024], είναι αρκετά διαφορετικό από το προτελευταίο της “
Aquarium”, γ...
Πριν από 9 δευτερόλεπτα
7 σχόλια:
Πραγματικά μερικές φορές τα λόγια είναι φτωχά... Ας προτιμήσουμε την σιωπή λοιπόν, προς απάντηση τους...
Φοβερο!
αισχος...
τι να πρωτοπει κανεις...
Τελικα ειμαστε λαος των ακρων εκει που μεγαλουργουμε ,παμε οι ιδιοι και γκρεμιζουμε οτι χτισαμε..!! Ντροπη και καποιος πρεπει να μιλησει στους ανεγκεφαλους οπως τους αξιζει...να δουμε τι θα κανει το επισημο κρατος...!!!
Γινόμαστε όλο και πιο θλιβεροί, Εύη!
Μάλλον δεν έχει μείνει τίποτε πια να πούμε, Ephemeron!
:-(
Το βέβαιο, Orfia, είναι ότι αυτή την στιγμή είμαστε ένα καρυδότσουφλο, που με το ζόρι επιπλέει, δίχως πυξίδα και ίσως δίχως σαφή προορισμό. Δεν εμπνεόμαστε από πουθενά, δεν οραματιζόμαστε τίποτε...
Δημοσίευση σχολίου