Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

"ΧΡΥΣΟΙ ΣΚΟΥΦΟΙ" και "Value for money"


Τέτοια εποχή κάθε χρόνο, το "ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ" απονέμει τους "Χρυσούς Σκούφους" του στα εστιατόρια, που ξεχώρισαν για την κουζίνα τους την προηγούμενη χρονιά. Και τέτοιες μέρες στο παλιό μου blog ανέβαζα κι εγώ, ο απ' έξω, την "παρέμβασή" μου, από την σκοπιά του πελάτη, του απλού καταναλωτή της Αθηναϊκής γαστρονομίας, του παρατηρητή των υπερβολών και των νεωτερισμών, που μερικές φορές χαρακτηρίζουν τον χώρο: υπερβολές στην σύλληψη και στην εκτέλεση των συνταγών, εκζήτηση στα υλικά και απομάκρυνση από την Ελληνική παράδοση, ακρότητες στην τιμολόγηση, εις βάρος του καταναλωτή, μικρές μερίδες σε συνδυασμό με έλλειμμα εξυπηρέτησης και αλαζονεία. Φαινόμενα γνωστά σε όλους αν και όχι τόσο συχνά πια - μάλλον και λόγω της κρίσης, που μεσολάβησε και προελαύνει.     

Θυμάμαι τώρα το κείμενο του 2007, που είχε γράψει μια δική του μικρή ιστορία στο blogging, έτσι που με χιουμοριστική διάθεση έθετε τον δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων κι ακουμπούσε τα κακώς κείμενα του χώρου. Προσέλκυσε σχόλια από όλη την μπλογκόσφαιρα της εποχής - όχι όλα ευμενή, αλλά αυτό ήταν το πιο ενδιαφέρον!
Έφτασε να γίνει κι αντικείμενο συζήτησης σε μερικά τραπέζια, στην διάρκεια της τελετής απονομής των "Χρυσών Σκούφων".
Έγινε και αναφορά σε αυτό από το editorial του  "ΕΥ ΖΗΝ", τον επόμενο μήνα.
Το συνάφι της Ελληνικής γαστρονομίας, όπως κι όλα τα συνάφια, σε τέτοιες περιπτώσεις, κλώτσησε λίγο, αλλά εν τάξει, δεν χάθηκε ο κόσμος. Το σπουδαίο ήταν πως άνοιξε μια συζήτηση από την πλευρά των καταναλωτών κι ειπώθηκαν μερικές δικές τους αλήθειες, δίχως να θίγονται κι οι αλήθειες των κριτικών της γεύσης και των επαϊόντων.
Ήταν τότε μια άλλη εποχή για την Ελληνική κοινωνία, που πορευόταν ανέμελη, χωρίς να υποψιάζεται τίποτε όχι μόνο για την κρίση, που θα μας χτυπούσε την πόρτα 2 χρόνια αργότερα, αλλά ούτε, ακόμη τότε, την Άνοιξη του 2007, για την έλλειψη στοιχειώδους διακυβέρνησης και υπευθυνότητας Αυτά φανερώθηκαν λίγο αργότερα, με τις πυρκαϊές, με τον φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου και ό,τι επακολούθησε, με την Ελληνική πτυχή της οικονομικής κρίσης, που ελάχιστη σχέση έχει με τα αίτια της διεθνούς, και με πολλά άλλα.

Το "ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ", προς τιμήν του, ήδη από το 2008, με την πρώτη εκδήλωση της κρίσης, έπιασε τον παλμό της νέας εποχής, άρχισε να προωθεί πρωτοβουλίες για εκπτώσεις και μειώσεις τιμών στο κύκλωμα της Αθηναϊκής διασκέδασης και ψυχαγωγίας, κήρυξε την ανάγκη προσγείωσης της εν πολλοίς νεοπλουτίστικης μικρής μας κοινωνίας και προσπάθησε να εισαγάγει το κριτήριο του "value for money" στην αξιολόγηση των εστιατορίων - κάτι απολύτως αυτονόητο στον Δυτικό κόσμο, αλλά ακόμη ζητούμενο στην Ελλάδα. Ήταν, είναι, δηλαδή, ακόμη καιρός γι' αυτό, όσο κι αν κάποιοι δεν το έβλεπαν, απορροφημένοι από ένα ψευτοglossy lifestyle κι απ' όσα είχαν δει και φάει στο εξωτερικό, χωρίς, περιέργως, να έχει υποπέσει στην προσοχή τους ότι 2 άτομα σε καλό και βραβευμένο εστιατόριο του Manhattan τρώγανε φθηνότερα από ό,τι σε μεσαίο και μέτριο εστιατόριο της Αθήνας.

Εν πάση περιπτώσει, χαίρομαι καθώς διαβάζω τώρα το προσγειωμένο και "βατό" για την Ελληνική πραγματικότητα μενού της τελετής απονομής των "Χρυσών Σκούφων", αύριο, Δευτέρα, στο ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρεταννία". Ακόμη περισσότερο, όμως, χαίρομαι ως απλός καταναλωτής για το γεγονός ότι, όπως γράφει ο υπεύθυνος συντάκτης του, κ Δημ. Αντωνόπουλος σε άρθρο του στην τρέχουσα έκδοση:  "... οι Χρυσοί Σκούφοι στηρίζουν και θέλουν να διαδώσουν τη γαστρονομία όσο ευρύτερα γίνεται. Μέσα από μια μεγάλη έρευνα που έκαναν, αξιοποιώντας τις απαιτήσεις κοινού και επαγγελματιών της εστίασης, λανσάρουν το project της «προσιτής και ποιοτικής κουζίνας», προβάλλοντας μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο εστιατόρια της Αθήνας με εξαιρετική σχέση ποιότητας-τιμής, όπου το κόστος του φαγητού δεν υπερβαίνει τα € 30..."

Βέβαια, τα 30 ευρώ δεν είναι όσο λίγα ακούγονται σε ευρώ - για σκεφθήτε το: είναι, για μας τους παλιότερους 10.000 δραχμές το άτομο, είναι ένα σημερινό μεροκάματο για την γενιά των 700 ευρώ, είναι 3 κιλά καλού κρέατος στο Super Market, είναι πολλά ακόμη κι ας μη το ξεχνάμε, γιατί το χρήμα δεν έχει μόνο από μόνο του μιαν αξία, έχει και την αξία, που εμείς του δίνουμε. Κι αυτή η αξία δεν είναι μεταφυσική. Για τους σκεπτόμενους ανθρώπους και τους συνειδητούς καταναλωτές η αξία του χρήματος συνδέεται πρωτίστως με τους μισθούς, με τον κόπο, με τον οποίο το βγάζει ο καθένας, και μετά να ακολουθεί η σύνδεση, η σχέση με το τι αγοράζεις με αυτό, πόσα υλικά, πόσες υπηρεσίες, πόση εξυπηρέρηση. Αυτό είναι, μ' άλλα λόγια, το "value for money" και, παρά τις όποιες ενστάσεις, είναι εξαιρετικά σημαντικό ότι αρχίζουμε πια να συζητάμε γι' αυτό το θέμα-ταμπού εδώ, στην Ελλάδα, όπου από μιαν εσφαλμένη αντίληψη αξιοπρέπειας όλοι καμωνόμαστε τους άρχοντες, δεν επιστρέφουμε ποτέ ένα φαγητό, που δεν τρώγεται στον εστιάτορα, δεν διαμαρτυρόμαστε ούτε για τις εξωφρενικές χρεώσεις των πιάτων ούτε για την έλλειψη αποδείξεων - κι αφήνουμε και κάτι γενναία φιλοδωρήματα, έτσι κι αλλιώς, γιατί κι αυτά τα μετράμε σε ευρώ... λες και πριν από το 2003 αφήναμε χιλιάρικα στα τραπέζια για pour boire!   

Γίνεται, λοιπόν, τώρα μια αρχή, μήπως και προλάβουν όλοι τα χειρότερα, γιατί με τέτοιες συνθήκες, δεν είναι βέβαιο πως του χρόνου τέτοιαν εποχή θα βρει το "ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ" 130 υποψήφια
για βράβευση εστιατόρια. Οι "Χρυσοί Σκούφοι", έστω κι αν δεν δίνουν άλλες λεπτομέρειες για το θέμα, κλείνουν το μάτι, κάνουν την πρώτη νύξη, κι ελπίζω να πάρουν το μήνυμα οι γαστρονόμοι κι οι εστιάτορες... κι ελπίζω να το πάρουμε κι εμείς, οι καταναλωτές. Ελπίζω να επιλέγουμε με ουσιαστικά κριτήρια ποιότητας και τιμής το πού θα φάμε και τι και γιατί - γιατί το απολαμβάνουμε κι όχι γιατί μας τόπανε, γιατί χορταίνουμε και δεν τρέχουμε, μετά, νυχτιάτικα, στο πρώτο ανοιχτό ψητοπωλείο, για να συμπληρώσουμε ούτε και ξημερωνόμαστε από την δυσπεψία!

Η μαγειρική απαντά στην ανάγκη του ανθρώπου για φαγητό, ξεκινάει από τα ντόπια διαθέσιμα υλικά κάθε τόπου κι αρχίζει πάνω σ' αυτά να χτίζει γεύσεις με προσμείξεις και με τεχνικές παλιές και καινούριες.
Μπορεί νάναι και τέχνη, αλλά μόνον αν ως τέχνη την αντιμετωπίζει ο μάγειρος και την μεταχειρίζεται με μεράκι, γνώση, σεβασμό, ανησυχία.
Μπορεί, όμως, νάναι και εξαπάτηση - μόνο που σε τέτοια περίπτωση χρειάζονται και κάποιοι που να εξαπατηθούν. Ας μη είμαστε εμείς αυτοί...
      

28 σχόλια:

aKanonisti είπε...

Καλημέρα!!!!!
Ακόμα μία φορά θα συμφωνίσω μαζί σου...
Είναι αλήθεια πως σπάνια στην Ελλάδα... έχω πει χαλάλι για ένα ακριβό δείπνο..λόγω της ποιότητας του φαγητού...
Αντιθέτως στο εξωτερικό...το έχω πει σχεδόν πάντα....
Πιστεύω πως στην Ελλάδα έχουμε παρανοήσει το ρόλο του εστιατορίου... και οι επαγγελματίες του είδους στοχεύουνε στην υπεραξία της δήθεν γκλαμουριάς που δίνει ένας ακριβός λογαριασμός....
Οταν πάω σε ένα ακριβό εστιατόριο..πέρα από το άψογο σέρβις, το καθαρό και φροντισμένο περιβάλλον περιμένω να γευστώ και τέχνη....γιατί η μαγειρική είναι τέχνη...κακά τα ψέματα...
Και η τέχνη δεν συνίσταται στα αντικατάστατα γεύσεων..όπως τρούφα σε σκόνη... κτλ...
Δυστυχώς δεν είμαι σίγουρη αν ο κόσμος μπορεί να κρίνει..γιατί δεν μαγειρεύει....
Οταν μαγειρεύεις..μπορείς να καταλάβεις και να γευστείς... όλη την διαδικασία κατασκευής του φαγητού... ακόμα και απο την περισυλλογή των υλικών....

Unknown είπε...

Πολλοί συμπολίτες μας αισθάνονται μειονεκτικά όταν πρέπει να αντιπαραθέσουν ένα πρασόρυζο της μαμάς τους με ένα ρατατούιγ, μια σπανακόπιτα με μια κις λοραίν και, εν πάση περιπτώσει, με τίποτα δεν διανοούνται ότι η φασολάδα μπορεί να αποτελεί πιάτο υψηλής μαγειρικής.
Πάρα πολλοί συμπολίτες μας, ακόμα και σήμερα, θεωρούν αυτονόητη αξία που πρέπει να την χρυσοπληρώσουν ένα Νουβό Μποζολέ και δεν τους περνάει από το μυαλό ότι το φρέσκο Αγιωργίτικο του Παπαϊωάννου, ας πούμε, μπορεί είναι πολύ καλύτερο και πολύ φθηνότερο επίσης. Ή ότι τα αφρώδη του Αμυνταίου ή της Αρκαδίας μπορούν να σταθούν άνετα δίπλα στα περισσότερα αφρώδη του Ρήνου και της Ιταλίας.

Ντροπή για τα "φτωχά και βάρβαρα" μας ή σουσουδισμός, ξενομανία, επαρχιωτισμός, μικροαστισμός; Πες' το όπως θέλεις. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει ο χαρακτηρισμός του φαινομένου όσο οι λόγοι που το προκαλούν.

Ίσως τελικά να φταίει αυτή η απλή διαπίστωση που κάνεις εδώ: η απουσία αίσθησης του value for money. Όταν δεν την έχεις είσαι κορόιδο, φαίνεσαι κορόιδο και, φυσικά, σου φέρονται σαν κορόιδο και, κατά πάσα πιθανότητα, σου αρέσει κιόλας.

Εξαιρετικό το άρθρο σου. Σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας.

sCaTterBraiN είπε...

πολύ ωραίο το άρθρο και από πλευράς μου θα συμφωνήσω μαζί σου. προτείνω να δημιουργήσουμε μια λίστα με δικά μας καλά και αγαπημένα value for money. [εγώ π.χ. θα έβαζα μέσα τα prosopa (στην κων/πόλεως) και το φίλεμα (ρόμβης). άσχετα μεταξύ τους, και σε ύφος, και σε κουζίνα, και σε τιμές, αλλά και τα 2 τα ευχαριστιέμαι πάντα].

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Ακανόνιστη, για πολλά χρόνια η (ψευτο)γκλαμουριά ροκάνιζε την πραγματική ζωή μας - στο φαγητό, στα ταξίδια, στις συναναστροφές... και στις σχέσεις ακόμη!
Καιρός να αλλάξει όλο αυτό το σκηνικό, καιρός να ψάξουμε την ουσία των πραγμάτων κι αυτήν, ναι, να την πληρώσουμε όσο της πρέπει!
;-)

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

ΑΕΡΙΚΟ, ειδικά η ιστορία με τα γαλλικά κρασιά είναι για ανέκδοτο... Έχουμε πολύ καλά κρασιά, ορισμένα από τα οποία είναι πολύ καλύτερα από κάποια "φτενά" ξένα, που μας πλασάρονται επιτηδείως... Πιστεύω ότι παλιότερα αυτό το πλασάρισμα έπιανε πιο πολύ, τώρα λιγότερο. Από την άλλη, όμως, να μη ξεχνάμε πόσο απαράδεκτο είναι το να πληρώνεις στο εστιατόριο το κρασί 3 και 4 και 5 φορές πάνω από την τιμή του στην λιανική της κάβας.
(ΚΑΙ) γι' αυτό μπύρα και πάλι μπύρα, όπως με ξέρεις!!!
;-)

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

SB, αυτή είναι μια πολύ καλή ιδέα κι είναι σίγουρα μια από τις δυνάμεις του blogging αυτού του είδους η άμεση και ανεπηρέαστη από άλλες δυνάμεις ενημέρωση.
Δεν είναι κακό - αντιθέτως! - να λέμε ονόματα για μαγαζιά όπου περάσαμε καλά ή όπου μας φέρθηκαν αξιοπρεπώς στο φαγητό, στο service, στον λογαριασμό... Έτσι δίνουμε ώθηση όπου πρέπει κι αξίζει, γιατί αυτοί, που τους πρέπει κυρίως να επιβιώσουν στις χαλεπές ημέρες μας, είναι ακριβώς εκείνοι οι επαγγελματίες, που μας σέβονται!

Στα "Πρόσωπα" είχα πάει μόλις την περασμένη Δευτέρα το βράδυ και συμφωνώ μαζί σου. Η εξυπηρέτηση ήταν καλή και διακριτική, το φαγητό εξαιρετικό, το περιβάλλον ήσυχο, χαλαρό και χαλαρωτικό, το parking εύκολο και ο λογαριασμός στο ύψος, που του/μας έπρεπε!
Το "Φίλεμα" δεν το ξέρω, αλλά να το μάθω!
;-)

fevis είπε...

Έχε χάρη που δεν μπορώ να μιλήσω όπως θα ήθελα γιατί είναι δύκολη η θέση μου και το ξέρεις.. Συνφωνώ σε όλα μαζί σου πάντως.. Και κυρίως στο ότι κάποια στιγμή πια πρέπει να ανοίξουμε και εμείς τα μάτια μας και να πάψουμε να αγοράζουμε φύκια για - πανάκριβες- μεταξωτές κορδέλες.. Φιλιά..

orfia είπε...

Συμφωνω και εγω μετην σειρα μου με ολα αυτα που επισημαινεις!! Ειναι μια ολοκληρη συζητηση ..και ο καθενας μας θαχει να πει πολλα...
Εκεινο που επισημανες..οτι τα 30ευρω ειναι μια "λογικη" τιμη...για ενα ατομο...οταν ομως το μετατρεψουμε οντως σε δραχμες...ποσο ευκολο ηταν να δωσουμε πριν μερικα χρονια 10.000 δρχ για να φαει ενα ατομο ..σε ενα εστιατοριο?? Με το ευρω..μας εκαναν να χασουμε την πραγματικη αξια του χρηματος..!!

Hfaistiwnas είπε...

Καλησπέρα!
ΚΑι εγώ θα συμφωνήσω μαζί σου, αν και μία φορά έχω πάει σε "καλό" εστιατόριο.. και δεν ξέρω τι γίνεται γενικά με αυτά..

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Ευάκι, ξέρω...
Θα συναντηθούμε πάνω από burgers εμείς!!!
;-)

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Ακριβώς έτσι, Orfia. Δεν είναι όλοι κι όλα ίδια, δεν είναι όλοι μια απάτη εις βάρος μας, αλλά καλό είναι να θυμόμαστε κάποια βασικά!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Ηφαιστίωνα, το πρώτο σπουδαίο είναι να φχαριστιέσαι ειλικρινά εσύ αυτό που τρως και το δεύτερο σπουδαίο είναι να μη νοιώθεις πως σε κοροϊδεύουν με τον λογαριασμό - κι αυτό τότε είναι ένα "καλό" εστιατόριο, ανεξάρτητα από την ταμπέλα, που έχει στην πόρτα!
Χαιρετισμούς στην Λίμνη...
;-)

{.πavλος.} είπε...

emeina ligo sto "10.000 drx"...sta mesa dekaetias '90 sta pio polla "akriva" estiatoria kapou ekei htan o logariasmos ana atomo xwris krasi...panta elega oti einai ypervoliko...shmera me ayta ta xrhmata 8a fas se ena poly pio katwtero estiatorio...dinoun megalh shmasia sto design kai thn diakosmhsh kai to faghto pou einai kai to shmantikotero menei pisw...exw apogohteytei polles fores me ayto pou mas serviroun...genika h katastash exei ksefygei poly...plhrwnoume akriva gia ola...mesa se ayto kai to faghto...xwris na aksizei ayta ta xrhmata.

osoi exoun faei sto ekswteriko se kalo estiatorio kseroun thn diafora...aplo...vasika gelaw poly me ta vraveia tou a8hnoramatos...allh mia ellhnikh fiesta xwris aksia.

kalispera sas :)

VagelisDiplaridis είπε...

Η Κυριακή είναι η μέρα του φαγητού.. σήμερα φάγαμε έξω, με αφορμή τα 45 χρόνια γάμου των δικών μου, και το απόγευμα συζητήσαμε με φίλους για το φαϊ έξω.

Η απουσία αίσθησης του value for money γενικώς ισχύει, από το καφέ μέχρι τα επώνυμα ρούχα μας που είναι πιο ακριβά εδώ απ΄ότι στο Λονδίνο, αλλά και μέχρι τις τιμές του ΙΚΕΑ που εδώ είναι πιο ακριβά.

Γενικά πάντως όσες φορές πήγαμε σε υποτιθέμενο gourmet εστιατόριο δε φάγαμε καλά, και πληρώσαμε πάρα πολλά.
Έτσι πάμε κάπου, μόνο όταν μας έχουν συστήσει φίλοι.Τις δοκιμές τις πληρώσαμε ..
Πάντως υπάρχουν μαγαζιά με εξαιρετική κουζίνα και γεύσεις που δεν είναι γνωστά. Αυτά ψάχνουμε.

@Αερικό

συμφωνώ

STELIOS PENTARVANIS είπε...

Αυτό που μπορώ να πώ είναι ότι στην Ελλάδα η σχέση ποιότητας τιμής είναι ορατή σε μια μικρή μερίδα εστιατορίων.Δυστηχώς έχουμε πολύ ακριβά εστιατόρια με μέτριο φαγητό. Μπορώ να πώ όμως σαν ένας άνθρωπος που ταξιδεύει αρκετά και τρώει και σε πολλά εστιατόρια στο εξωτερικό,ότι η Ελλάδα έχει κάνει τεράστια βήματα σε αυτόν τον τομέα και μπορείς να φας αρκετά καλά σε αρκετά μέρη πληρώνοντας γύρω στα 40 ευρώ. Εξ'άλλου και στο Παρίσι, το Λονδίνο,το Μιλάνο,τις Βρυξέλλες,την Βαρκελώνη, δεν υπάρχει εστιατόριο πάνω από μέτριο που να πληρώνεις κάτω από 40 Ευρώ.
Πάντως φταίμε το ίδιο και εμείς οι καταναλωτές.Αν δεν επιστρέψουμε το κόκκινο βρασμένο από τη ζέστη κρασι
που ο σερβιτόρος φέρνει στο τραπέζι,τήν μπριζόλα που από medium rare που τη ζήτησες είναι έτοιμη για σόλιασμα παπουτσιού,το καρπατσιο ψαριου που είναι ψάρι μαριναρισμένο για ώρες σε αλάτι και λεμόνι άρα διατηρημένο στο ψυγείο ίσως και δυο τρεις μέρες,
η το σούσι με καβούρι που είναι σουρίμι(έγινα αιτία να μπει επεξήγηση στον κατάλογο του furin kazan)τότε τίποτα δεν αλλάξει σύντομα.

Ephemeron είπε...

Δεν μπορω να πω λεξη, απλα διαβαζω για να ξερω τι θα κανω στην επομενη επισκεψη... (στους επομενους μηνες...) :)

ELvA είπε...

Πολυ καλημερα σας στο Νοτο!

Eλειψα και δεν ειδα το θεμα σου, αν και δεν μπορω να πω οτι εχω και πολυ καλη σχεση με τα 'in' εστιατορια,ειδικα..εν Ελλαδι, που τις περισσοτερες φορες πουλανε στο κοσμο 'φυκια για μεταξωτες κορδελλες'(!)αλλα, χρεωνουν λες και εφαγε κανεις σ ενα απο τα Τοp 10!

Θα συμφωνησω με οσους λενε οτι φταίνε και οι καταναλωτές για το οτι πολλες φορες δεχονται να τους κοροιδευουν,(ειτε απο αγνοια, ειτε απο νεοπλουτισμο,ή και τα δυο!) ;)
οποτε ας προσεχαν!;) Aπο την αλλη, να ξαναπω οτι υπαρχουν μια χαρα μερη στη Στοκχολμη που μπορει να φαει κανεις ενα αξιοπρεπες γευμα με λιγοτερο απο 40 ευρω, οποτε θεωρω την Αθηνα, (απο τοτε που ηρθε το Ευρω)υπερβολικα ακριβη για πολλους ξενους που εξεταζουν πολυ περισσοτερο απο τους Ελληνες στο που θα καθησουν να φανε και καλα κανουν, βεβαια, αφου ειδικα σε ορισμενα τουριστικα μερη κοιτανε να 'γδυσουν' το κοσμο, χωρις να προσφερουν καλομαγειρεμενο,καθαρο και οικονομικο φαγητο, προσοντα που π.χ οι Σουηδοι ξερω οτι εκτιμουν...
Ετσι προτιμω εδω τα pubs, που και καλο φαγητο εχουν και ζεστο περιβαλλον και το κυριοτερο πολλα και διαφορετικα ειδη μπυρας! ;)

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Παύλο, έχεις πολύ δίκηο... Ανάμεσα σε πολλά άλλα, που μας έχουν συμβεί, έχουμε χάσει και την αίσθηση της αξίας του χρήματος.
Θεωρώ, πάντως, ότι η τρέχουσα κρίση θα μας βοηθήσει να την ξαναβρούμε... μακάρι, δηλαδή!
;-)

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Βαγγέλη, όπως γράφω κι εγώ, "καμωνόμαστε τους άρχοντες" κι αυτό είναι μία από τις κακοδαιμονίες μας, που την εκμεταλλεύονται όσοι μπορούν.
όταν πριν από λίγα χρόνια, έκλεισε το "HABITAT", μία μέτρια γαλλική φίρμα επίπλων και αντικειμένω σπιτιού, δημοφιλής στους νέους και στους φοιτητές, αποκαλύφθηκε ότι ο τότε αντιπρόσωπος είχε κάνει ειδική συμφωνία, βάσει της οποίας μπορούσε να πουλάει τα ίδια είδη στην Ελλάδα 25% ακριβότερα...
Αυτό λέει πολλά, νομίζω... κι εξηγεί και την αντίστοιχη πρακτική του ΙΚΕΑ, που δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα.
Όπως σου έχω πει, πάντως, η εμπειρία ου λέει ότι στην Σαλαμίνα, τουλάχιστον, τρώτε καλά και σε λογικές τιμές... αλλά για την Σαλαμίνα θα επανέλθω!!!
;-)

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Δεν θα διαφωνήσω, WM, ως προς τις τιμές των ευρωπαϊκών εστιατορίων, που, επίσης, είναι πολύ πιο πάνω από τις τιμές των αντίστοιχων αμερικανικών, τα οποία για μένα αποτελούν συνήθως πρότυπο "value for money" - κάτι που ισχύει ασφαλώς γενικά στην Αμερική για υπηρεσίες ξενοδοχίας(άλλος μεγάλος πόνος εδώ!!!) και εστίασης.
Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός ότι το συνολικά υψηλότερο βιοτικό επίπεδο και το επίπεδο μισθών στην Ευρώπη υποδεικνύει πως όμοιες ή περίπου όμοιες τιμές μεταξύ Ελλάδας και Ευρώπης καταλήγουν να αποτελούν ληστρική μεταχείριση των Ελλήνων καταναλωτών από τους επαγγελματίες της εστίασης.
;-)

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Ephemeron, όταν με το καλό έρθεις θα βρεις μιαν Ελλάδα πολύ διαφορετική, νομίζω... οπότε διάβαζε και σημείωνε... και, ελπίζω, να δώσεις κι ένα σήμα ότι έρχεσαι!
Καλημέρα σου!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Elva, χαμογελάω, βλέποντας αυτή τη λίστα... τα 10 ακριβότερα εστιατόρια του κόσμου κι ούτε ένα Ελληνικό, μολονότι πολλά, πάρα πολλά δικά μας δικαιωματικά θα κατείχαν θέση στην δεύτερη πεντάδα τουλάχιστον.
Και το καλύτερο Ιταλικό στο Μιλάνο, θέση #10, να χρεώνει $62, ήτοι κάπου 40 ευρώ, το άτομο; Για όνομα... Εδώ κι η Pasteria ακόμη μπορεί να σου βγει ακριβότερη!
Όπερ έδει δείξαι - και κρατώ την λίστα!

Φυσικά, όταν (ξανα)έρθω στην Στοκχόλμη, μόνο σε pubs θα την βγάζω, αφού καταλαβαίνω ότι μόνο εκεί έχετε ζέστη!!!
;-)))))))))))))))))))

ELvA είπε...

Asteroid

Eκει τουλαχιστον οι τιμες ειναι προσιτες και αφου εισαι εισαι και..beer fan,that's the place! :)

Ποσα χρονια πριν ειχες ερθει;
Ξερεις, τοτε, οτι ζητανε να δουνε ταυτοτητες για να σου σερβιρουν...
αλκοολ! χεχε

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Beer fan, δε λες τίποτε!!!

Πότε είχα έρθει, ε; Πρέπει νάταν Ιούνιος του 2000 ή του 2001. Άσε, λευκές νύχτες, σου λέω!!!
;-)

7Demons είπε...

Η γαστρονομία και η ιστορία της της,είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένες με ότι ποιο αντιδραστικό,φαιδρό,μισάνθρωπο,εξουσιαστικό,καταναγκαστικό,δεσμευτικό,εκμεταλευτικό και κτηνώδες στην παγκόσμια κοινωνική ιστορία που μας προκαλεί -και μόνο το άκουσμα της λέξης- ναυτία,οργή και έμετο...

ΚΑΤΩ Η ΜΑΓΕΙΡΙΚΕΣ!
ΖΗΤΩ Η ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗ!!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

7, συνέλθετε - και τα 7 μαζί!
Κι επί τέλους, βγήτε ΤΩΡΑ από το ζαχαροπλαστείο, τα φάγατε όλα πια, δεν έχει άλλα γλυκά!
:-)))

zoyzoy είπε...

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
Πολλά εστιατόρια "γκουρμέ" δεν έχουν τίποτα να σερβίρουν παρά μονάχα κουλτούρα!
Ενώ αντιθέτως υπάρχουν λαϊκές ταβέρνες πού σέβονται και τον πελάτη τους και το κυριότερο αγαπάνε αυτό που κάνουν!
Καλό είναι να γνωρίζουμε τι θα μας προσφέρουν για να μη βρεθούμε πρό εκπλήξεων και έχουμε πληρώσει "φύκια για μεταξωτές κορδέλες"

Καλή εβδομάδα!!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Το βέβαιον είναι, zoyzoy, ότι οι πιθανότητες να απογοητευθείς σε μιαν απλή ταβέρνα είναι πολύ μικρότερες... Μπορεί να υστερούν σε άλλα, αλλά περισσεύει η αυθεντικότητα, η αμεσότητα, το ζεστό αν κι όχι πάντα υποδειγματικό service... Απ' αυτά, όμως έχουμε πιο πολλή ανάγκη συχνά!

 
GreekBloggers.com