Τα πορτραίτα της Μονμάρτρης 1 - Οι ζωγράφοι

Πολύ αργά χθες βράδυ, γύρισα από το Παρίσι, γεμάτος από εικόνες και σκασμένος από το φαγητό, όπως συνήθως κάνω στα ταξίδια κι έχω καταντήσει... όπως έχω, τέλος πάντων, καταντήσει!

Η πόλη με ξεπροβόδισε με μια καταπληκτική λιακάδα, λες κι ήθελε να μου αφήσει την καλύτερη δυνατή τελευταία εντύπωση, ώστε να μη χάσει στις αναπόφευκτες συγκρίσεις με την σχεδόν καλοκαιριάτικη Αθήνα, που ήξερα πως με περίμενε.

Τα αρνητικά της Αθήνας τα γνωρίζουμε όλοι, αλλά είναι το φως και το κλίμα της, που την κάνουν ασυναγώνιστη και μας κάνουν συχνά να την νοσταλγούμε, όταν βρισκόμαστε στο εξωτερικό. Και, βέβαια, οι άνθρωποι, οι δικοί μας άνθρωποι, οι παρέες, οι φιλίες, που κι αυτές σαν να αποκτούν άλλη διάσταση, υπό το Αθηναϊκό φως...

Ας μείνουμε, όμως, λίγο ακόμη στο Παρίσι, που είναι αναμφίβολα μια μοναδική πόλη.

Μένοντας μόλις 100 μέτρα από την Αψίδα του Θριάμβου, είχα την ευκαιρία να περπατήσω λίγο τις μεγάλες Λεωφόρους με τα θρυλικά ονόματα. Φαρδιά, πολύ φαρδιά, πεζοδρόμια - μερικές φορές με χώμα σαν από αμμουδιά κι όχι στρωμένα με πλάκες - λαμπερά καταστήματα, επιβλητικά Μέγαρα.

Όταν, νέοι ακόμα, κάνουμε τα πρώτα μας ταξίδια στις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης, αυτές οι εικόνες είναι οι πρώτες, που καρφώνονται στο μυαλό μας και μας θαμπώνουν, μένουν στην μνήμη και μας ακολουθούν στον γυρισμό κι ας ξέρουμε πως όλη αυτή η μεγαλοπρέπεια κι ο πλούτος αποτυπώνουν ένα παρελθόν πλούσιο σε πολέμους κατακτητικούς, μιαν ιστορία αποικιοκρατίας και καταληστευμένων υλικών πόρων, κλεμένων πολιτιστικών αγαθών, πολύ αίμα λαών άλλων... 

Από την άλλη πλευρά,  μεγαλώνοντας, καθώς μαθαίνουμε ή προσπαθούμε να αφαιρούμε, ώστε να μας μένει, τελικά, στις χούφτες η ουσία των πραγμάτων,  άλλα αναζητούμε σε κάθε ταξίδι κι άλλα μας ακολουθούν. Έτσι, απ' αυτό το ταξίδι στο Παρίσι έφερα πίσω τις εικόνες της Μονμάρτρης, μιας γειτονιάς δίχως την επιβλητικότητα της Avenue Foch, αλλά με τόση ζωντάνια, χρώμα, ατμόσφαιρα, αυθεντικότητα! Κι αυτές κρατώ με μεγαλύτερη ένταση και απόλαυση...

Στην Μονμάρτρη, ένα πολύβουο μελίσσι από μουσικούς του δρόμου, ζωγράφους και  ζογκλέρ παρασέρνουν στους ρυθμούς τους φοιτητές, σχολιαρόπαιδα, τουρίστες, πιστούς, που έχουν πάει για να προσκυνήσουν το Sacre-Coeur... 

Κάνοντας τον γύρο της εκκλησίας, τα στενά δρομάκια πίσω της και τα σμήνη των τουριστών μπροστά σου, σε οδηγούν, θες-δεν θες, στην Place des Tertres, το αδιαμφισβήτητο κέντρο της Παριζιάνικης αυτής γειτονιάς, που έχει καταληφθεί εξ ολοκλήρου από ζωγράφους κάθε είδους και τεχνοτροπίας. Προσφέρονται να σου φτιάξουν επί τόπου ένα γρήγορο σκίτσο, ένα πορτραίτο,  πουλάνε έτοιμους πίνακες παραστατικής ή αφηρημένης ζωγραφικής, άλλοι απλώς ζωγραφίζουν προσηλωμένοι τον δικό τους κόσμο ή το δικό τους Παρίσι. Οι τιμές δεν είναι χαμηλές, αλλά κι οι ίδιοι είναι πολύ συχνά ταλαντούχοι. Διόλου τυχαίοι και, οπωσδήποτε, κομμάτι ακέραιο του Παρισιού, αυθεντικό και χαρακτηριστικό όσο κι ο Πύργος του Eiffel! 

Είχα την ευκαιρία - και την αδιακρισία - να φωτογραφήσω πολλούς από τους ζωγράφους αυτούς, έστω κι αν μερικοί δεν έδειξαν ευχαρίστηση. Θεωρώ, ωστόσο, ότι η δημόσια δραστηριότητά τους και ακόμη κι οι φυσιογνωμίες τους, σε πολλές περιπτώσεις, είναι χαρακτηριστικά Παριζιάνικες και αξίζει τον κόπο να τις μοιρασθεί κανείς, σε μια προσπάθεια να απαθανατίσει όχι την χρονική στιγμή, αλλά την ατμόσφαιρα... Γι' αυτό και δημοσιεύω αυτά τα πορτραίτα, χωρίς σχόλια - δεν χρειάζονται σε κανέναν μας!