Οι ζωές των άλλων: Εικόνες και χρώματα από τα μέρη της Μουσουλμανικής μειονότητας - Μέρος ΙΙ

Την Αλεξανδρούπολη από την Κομοτηνή χωρίζουν περίπου 50 χιλιόμετρα ή 20-25 λεπτά της ώρας, αν ακολουθήσει κανείς την Εγνατία Οδό.

Ωστόσο, εγώ βρίσκομαι πάνω στην παλιά οδό, που περνάει ακριβώς έξω από τα χωριά της Μουσουλμανικής μειονότητας και απλώς λοξοδρομώ για να μπω κάθε φορά μέσα στα χωριά.

Δεξιά μου, πεδιάδα και η οροσειρά της Ροδόπης στο βάθος...

                        

Αριστερά μου, πεδιάδες, που μοιάζουν απέραντες... Λίγα διάσπαρτα δέντρα μόνο, πού και πού...

Έχω αφήσει πια πίσω μου και το τελευταίο από τα λίγα αυτά χωριά και μπαίνω σιγά-σιγά στην Κομοτηνή.

Στο αυτοκίνητο είμαι μόνος και δεν ξέρω τίποτε από την πόλη. Οδηγώ στην τύχη κι άξαφνα διακρίνω μπροστά κι αριστερά στενά δρομάκια και χαμηλά οικήματα. Από πάνω τους δεσπόζει η σιλουέτα ενός ψηλού μιναρέ...

                                          

Καταλαβαίνω πως βρίσκομαι μπροστά στο ιστορικό κέντρο της πόλης, κάνω δεξιά, παρκάρω όπως-όπως και πάω με τα πόδια προς τον μιναρέ.

Μια πινακίδα μου λέει ότι βρίσκομαι μπροστά στο Γενί Τζαμί, το Νέο Τζαμί, δηλαδή, που αποτελεί και την έδρα της Μουφτείας και της Επιτροπής Διαχείρισης της Μουσουλμανικής περιουσίας.

Απέναντι από την κεντρική είσοδο μαγαζιά, που πουλάνε ό,τι μπορεί να φαντασθεί κανείς... ακόμη κι ό,τι δεν μπορεί...

                           

Το σκηνικό μου θυμίζει λίγο από Μοναστηράκι και την οδό Ηφαίστου παλιά, πριν γεμίσει με καταστήματα ρούχων και παπουτσιών ή αμιγώς τουριστικά. Σύμπτωση, άραγε; Οδός Ηφαίστου λέγεται κι αυτός ο δρόμος...   

Οι μαγαζάτορες κάθονται απ' έξω από τα μαγαζιά τους.  Κίνηση δεν υπάρχει καθόλου. Όλοι χαλαρώνουν...

                       

Είναι, άλλωστε, και η ώρα του τσαγιού...

                       

Αφήνω τα μαγαζιά και μπαίνω στην αυλή του Τζαμιού... Αριστερά μου ένας χώρος με λιγοστούς τάφους Μουσουλμανικούς, περιφραγμένος. Δεξιά μου, ένα χωριστό οίκημα, όπου πλένουν οι πιστοί τα πόδια τους...  

                           

Μουσουλμάνοι μπαινοβγαίνουν στο Τζαμί, καθώς φεύγω για να προλάβω να περιπλανηθώ λίγο στα δρομάκια...

Όλα είναι ήσυχα, ήρεμα... Τα δρομάκια στενά, καλντερίμια... Τα κτίσματα παλιά, ισόγεια ή, το πολύ, δίπατα...

                        

Τα μαγαζιά μικρά, συνήθως πουλάνε ένα είδος ή μιαν υπηρεσία μόνο... Κι οι επιγραφές Ελληνικές κι εδώ...

                          

                          

Ο τσαγγάρης εδώ λέγεται Επιδιορθωτής Υποδημάτων και η βιτρίνα του έχει εκατοντάδες υποδήματα αδιόρθωτα!

                         

Περιπλανιέμαι λίγο ακόμη στην πόλη - κέντρο των Μουσουλμάνων... Θαρρώ πως η Κομοτηνή είναι η πιο φιλική στον επισκέπτη πόλη της Θράκης.

                         

                         

Κοιτάζω εντατικά γύρω μου και φορτώνω μέσα μου εντυπώσεις, που με προετοιμάζουν για το επόμενο σκέλος του οδοιπορικού, το αυριανό ταξίδι στην καρδιά της Μουσουλμανικής μειονότητας, στα βουνά της Ροδόπης...

Το φως πέφτει κι ο ήλιος γέρνει κιόλας, καθώς αφήνω πίσω μου την Κομοτηνή και το Γενί Τζαμί της...

                            

[Συνεχίζεται]